Hi, It’s me...

Algemeen

Naam;               
Nathalie

Leeftijd;                    
20 jaar

Geboorte datum;    
03-08-1995

Woonplaats;          
Testelt, België

Relatie;                    
Samenwonend

Woonst;                  
In studio

Hobby’s;                  
None (Heb paardgereden, Western)

Huisdieren;            
Een hond (Chihuahua x maltezer), Kat ( Binnenkort drie misschien)

Studdies;                
Afgestudeert, Dierenverzorger

Specialisatie;          
Honden- & Kattenfokkerij (Diploma)

Werk;                      
Interim, Nike

Mijn verhaal

Nu weten jullie dat ik Nathalie heet, een meisje van 20 jaar, die samenwoont met haar vriend en twee huisdieren heeft. Nu buiten dat heb ik nog wel andere dingen te vertellen, denk ik toch. Maar waar zal ik beginnen ... hmmm...

Nu zoals jullie al weten heb ik dierenzorg gedaan (Te geel) en ben ik gespecialiseerd in het fokken van katten en honden. Nu door de jaren heen op school hoopte ik altijd maar dat het school zo snel mogenlijk gedaan was. Ik werd namelijk hard gepest en heb heel vaak gewoon willen opgeven, omdat andere mensen het leuk vonden mij mentaal en lichamelijk om zeep te halen. (Zeg ik het juist?). Thuis had ik het ook niet gemakkelijk. Mijn moeder en ik lagen continue in de clinch dit door mijn stiefvader. Al zeiden vele dat ik van geluk mocht spreken met zo’n ouders, omdat ik door hen een Ranch had. Maar een droom werd een ware nachtmerrie. Ik was altijd enthousiast geweest om het feit dat mijn droom werkelijkheid werd, weetje. Mijn moeder bouwde een VZW op voor mensen die invalieden waren of minderbedeelt waren, zodat deze mensen ook een hobby konden onderhouden, namelijk ; paardrijden. Het was allemaal mooi en wel, maar natuurlijk moest ik helpen. Op begin vond ik het allemaal niet zo erg, maar na lange duur (wanneer ik 16 werd) wou ik toch echt wel ook andere dingen doen dan alleen maar mijn paarden verzorgen en mensen leren paardrijden. Ik kende niks anders dan naar school gaan, huiswerk maken en paarden verzorgen en dan een uurtje op de rpg en dan slapen. Weet je, ik was ook alleen maar een puber die even van haar jeugt wou genieten. Ik kreeg een vriendje, die op begin meehielp op de ranch, en ondangs ik nu al een andere bezigheid had ging het alln maar van slecht naar erger. Ondangs al die ruzies met mijn moeder, werd dit alleen maar erger met de tijd. Ik wist op een gegeven moment niet meer wat ik eigenlijk verkeerd deed. Uiteindelijk na veel ellende en meserie, is op mijn 17de de bom gebarsten. Ik en mama waren elkaar letterlijk in de haren gevlogen, waarbij ik bloede uit mijn neus, keel en mijn haren die met vlokken waren uitgetrokken. Ik had besloten naar mijn vader te verhuizen die mij dan ook bij de politie is komen halen. Door hem ben ik nu wie dat ik ben. Hij was er wanneer ik hem nodig had, ik kon alles tegen hem zeggen en wij werden 2 handen op 1 buik. Maar vanaf toen werd mijn karakter ook helemaal anders. Ik begon mensen (vrienden) te verbannen uit mijn leven, ik hield mijn mond niet meer wanneer mensen me wouden pesten. Ik werd zelfs aggressiever, dit zowel tegen mijn vijanden dan tegen mijn vriendje en vrienden. Ik ben in die tijd veel mensen kwijt gespeeld, maar heb veel betere mensen leren kennen, en sinds dien kom ik op voor mijn eigen en wanneer nodig is zou ik zelfs in de aanval gaan.

Ik kan jullie niet alles vertellen want dan ben ik immers een boek aan het schrijven. Het komt erop neer dat ik school nu wel mis, sinds dat ik moet gaan werken. Ondangs ik leuke collega’s heb, weet ik nu pas hoe zwaar het leven kan zijn. Ik woon alleen met datzelfde vriendje, en van tijd kan ik niet gaan werken omdat er te weinig werk is. En dan zit ik zonder geld wat dus wilt zeggen dat mijn vriendje alles moet betalen. Eigenlijk wou ik na school verder studeren, maar dan crimenologie. Maar omdat mijn vader dat niet kon betalen, ben ik maar gaan werken. Nu werk in een fabriek, maar hoop elke dag weer dat ik ooit mijn eigen hondenkennel zou kunnen opstarten. (Neen, wees gerust, geen broodfokker.) Ik zou dan graag ook honden willen begleiden die ’onhandelbaar’ zijn geworden, door verkeerde mensen. Net zoals Cesar Millan dat doet.

Weet je dit is mijn verleden, maar ik moet geen medelijden hebben. Ik ben nu gelukkig en ik ben wie ik ben. En daar ben ik blij voor !!