Don't look back (Amatariseu) GESLOTEN

_{Het zien van een prachtig besneeuw bos maakte haar gretig. Zo veel wildernis en schoonheid op één plek; het liet haar popelen om te verkennen. Eens zien of er Roedels ronddwaalde, en welke prooien er te halen vielen. En de sneeuw die de bomen bedekte bracht al gauw jeugd- en poedelherinneringen naar boven. Ah, die goeie oude tijd. Amatariseu likte wat sneeuw op dat op het pad voor haar schuilplaats was gevallen. Ze zat hier nu al zo'n kwartier; een hele prestatie voor een energieke Wolf als zij. Al de frisse lucht en de natuurlijke trainingen deden haar goed. De kleverige herinneringen aan WS zaten dan ook niet meer in de weg. Ze was een vrije Wolf nu! En hoe erg ze ook van haar hield, wat haar betrof mocht Emaya nog een paar manen wegblijven. Die redde zich wel. Relaxt krabde Amatariseu achter haar oor, en smeerde haar kop gelijk in met sneeuw. Het zakte verkoelend weg op haar schouder. Ahh... de opluchting! De grote kras op haar schouder was duidelijk zichtbaar, en nu hij dicht was en in litteken veranderde was ze er nog trots op ook! Ama grijnsde. Ze was al een heel stuk veranderd in Serigala. No worries! Ze leek zich prima te redden zonder... haar vrienden. Er kwam dan wel een ongemakkelijk dingetje bij: Scarleg was uit het niets ook in Serigala terecht gekomen. Een normale teef met een normaal verleden zou alleen maar blij zijn geweest met hun partner, maar Amatariseu had de nare eigenschap hem... een kleine vernedering te vinden. Ze wist niet waarom en wilde er dan ook niet over praten... maar het was gewoon... Tja, vroeger was vroeger... Ze kon zich beter focussen op het nu. Scarleg was zelf ook al ouder, dus ze verwachte dat hij haar niet echt meer voor paal kon zetten met... tja... Scarlegheid, om het woord 'poedel' even buiten te sluiten. Amatariseu krabbelde overeind, en liet de geuren haar kant op stromen. En... bingo. Hij was er al. De gespierde Albino grijnsde. Ach shait, ze was alsnog blij met haar liefje. Ze bracht haar brede poten in beweging en stormde omhoog. De koude winterwind woelde haar pels om, en haar ogen traande ervan. Naar links, rechts... en daar, in de verte, stond ie dan. 'Well shait! Playin' hide 'nd seek, Mate?' lachte ze hem toe.}

_{Het straalde er vanaf. Amatariseu schudde langzaam haar kop, en ze voelde haar maag een beetje rimpelen vanbinnen. 't Was duidelijk dat Scarleg zijn stapje van poedel naar neutraal had gezet, iets wat een enorme stap was geweest. Ergens was ze daar wel trots op, en opgelucht; de duistere gedachtes zouden haar niet langer irriteren. Maar shait, wat was ie kalm! Een lik over haar neus maakte haar weer wakker. Scarleg vroeg wat ze hier deed... en dat allemaal op dat kalme, neutrale toontje van hem. Ama wist dat er niemand anders in de buurt was, dus ze kon geen reden bedenken waarom ie wat stijfjes deed. Of misschien was dat de 'nieuwe Scarleg'? Hmm. Eigenlijk had ze er geen goed gevoel bij. 'Well damn Matey, why so serious?' grijnsde ze, z'n vraag negerend. Maar yeah, wat viel er op te zeggen? Ze mocht toch gaan waar ze wilde? 'Is de gedachte aan het oude leven in WS je gaan kwellen?' Misschien had de reu heimwee of andere shait. Erg gemakkelijk leek ie anders niet. Ama schudde een paar sneeuwvlokjes uit haar nog vrij korte wintervacht. De gespierde Albino kon het dan ook niet laten om even naar haar schouder te kijken... maar alles zat er gewoon nog aan. Het staartstompje dat ergens tussen haar poten verstopt zat, bewoog meteen een stukje omhoog, en maakte kwispelbewegingen. Best jammer dat haar staart weggehaald was door de mensen. Het was altijd al zo'n mooi, harig ding geweest.}

_{Scarleg merkte kalmpjes op dat WS was leeggelopen, en dat hij de kudde gevolgd was. Tja, niet iedereen kon zo'n spetterende intro hebben als zij. Ama zuchtte even. Damn, ze waren Mates! Kon ie nou eindelijk ophouden met z'n ge-neutraal? De boodschap was duidelijk! Nu konden ze weer eerlijk tegen elkaar zijn. Ze keek even een andere kant, en voelde dat de wind kouder werd. Vet hield meer kou tegen, maar nu ze dat eruit gesport had, had ze het vaker koud. Een korte pels hebben hielp haar dan ook niet echt. Scarleg vertelde haar grijnzend dat ie een halfbroer had. Wacht, wat? Met een frons vlogen haar gedachtes terug naar de heuvels, waar ze een aparte jonge reu had ontmoet die haar naam (en die van haar pups) wist. Shait, was dat... 'Die kariboe? Ik ben hem tegen gekomen bij de heuvels. Hij leek wel erg geobsedeerd te zijn in ons gezin,' grijnsde Ama. Ze leek wel relaxt, maar vanbinnen had ze het koud. Die zogenaamde halfbroer had wat zitten sleutelen met haar Mate. Wat nou neutraal? Als er een Wolf was geweest waar ze geen verandering van had verwacht, dan was Scarleg het wel! Amatariseu rekte haar voorpoten, en haar getrainde spieren bolde op. Waarom voelde ze zich zo... vol met sarcasme? Waarom dacht ze nu alleen nog maar aan... andere dingen dan Scarleg en WS? Waren die herinneringen verleden tijd? Shait, het wennen van Serigala was blijkbaar nog lang niet voorbij.}

_{Haar Mate leek haar gedachtes min of meer te kunnen lezen. Dat was dan wel niet zo prettig nu en dan, maar het bewees dat hij nog van haar hield. Misschien nog wel meer dan dat zij van hem hield. Scarleg vroeg wat er loos was, en Amatariseu wilde dat meteen antwoorden met een kwade grauw... maar ze hield zich in. Hij is geen vijand, hij is je Mate... 'Niks. Het is alleen wat frisjes.' Scarleg leek ergens wel te begrijpen dat ze zijn verandering een grote stap vond. Ja damn, dat was het ook! Rende je de ene dag met een poedel over het Strand, was je de volgende dag in gesprek met een normale Wolf. De witte reu likte over haar snuit, en dat was Ama het teken dichter bij hem te komen. Het gespierde witte lijf duwde zich tegen die van de reu aan, en ze knauwde op z'n oor. Goed dan, een neutrale Scarleg vanaf vandaag. Ze kon er prima mee door. De reu merkte op dat hij Emaya was tegengekomen, en leek ook meteen gerustgesteld. Hij had door dat ook hun dochter bij de zinnen was gekomen. Yeah shait, Ama kreeg meteen zin om sarcastisch te doen; wauw, ze had echt nog lang niet door dat Emaya hier was! Ze was ook echt niet met haar naar Serigala gereisd of zo. Oké dan, Scarleg kon dat niet weten. 'Ik weet het. Ik ben samen met Emaya hierheen gebracht,' grijnsde Amatariseu relaxt. 'Damned humans brought us here, ya know.' Echte lieverdjes waren de mensen niet geweest. Shait, en dat was nog zwak uitgedrukt.}

_{Het leek hem erg dwars te zitten dat Reicho niet hier was. Amatariseu keek een andere kant op, en zuchtte toen ze hoorde dat Scarleg het liefst terug zou gaan naar WS. Ja, als je niet meerekende dat dat dagen lopen was, zou dat nog wel te doen zijn... maar ze waren nu hier, en als ze weg zouden gaan, zou Serigala veel al twee vrijheidsstrijders missen. Plus... dat het haar een slecht gevoel gaf om weer terug te gaan naar WS. Nee, hoewel ze daar opgegroeid was, pups had gekregen en een roedel had zien opkomen en ondergaan, wilde ze niet meer terug naar WS. Tana en Game zouden haar vinden... ooit. En wat Reicho betrof, tja, die had een eigen leven nu. 'Je doet maar. Wolf Story is voorbij voor mij,' zei Amatariseu. Het was hard, misschien te hard voor Scarleg. Of niet. Hij was tenslotte geen poedel meer, hoopte ze 'We moeten het loslaten, Scarleg. We moeten ze laten gaan. Ayero is dood, en Emaya heeft een verwrongen jeugd gehad. Ze zijn nu oud genoeg om te kunnen overleven zonder onze hulp.' Deze keer was haar stem wat zachter, en minder bitter. Maar toch, er moest een manier zijn om Scarleg te overtuigen. Ondanks dat hij nu 'neutraal' was geworden (ze moest hem nog in actie zien om dat te geloven) zag ze dat hij hun oude leven veel meer miste dan zij ooit gedaan had. Dat had ook wel een duistere kant. Stel dat Scarleg ineens zou besluiten een eigen Rising Heroes te stichten?}

_{Zoals ze van hem gewend was, stemde Scarleg vrij gemakkelijk in en besloot dus om hier te blijven. Even bezorgde haar dat wel een shaitgevoel, wetend dat ze hun vrienden nu in de steek lieten. Eigenlijk had ze vooral aan Reicho gedacht... maar nu besefte ze dat haar vrienden haar waarschijnlijk het meeste misten. Als ze dan al ontdekt hadden dat ze niet meer in WS was. Scarleg likte haar even over haar snuit, maar Ama reageerde er niet op. De koude wind blies in de takken, en hier en daar vielen wat hoopjes sneeuw naar beneden. Amatariseu liep langs haar Mate heen, en keek naar de lucht. Het was onnatuurlijk donkergrijs voor een normale winterdag. De grote Albino bewoog even met haar oren, en voelde toen kleine, tedere sneeuwvlokjes neerkomen in haar bleke pels. Ze grijnsde. 'Winter's doin' good!' Relaxt draafde ze op haar Mate af. De geuren van het bos leken sterker te worden. Er was genoeg prooi waar ze op konden jagen. 'Ready for some huntin', Matey?'}

_{Met een kleine grijns kwam Scarleg op haar af. Hehe, die was wel in voor een klein jachtspelletje. Ama knikte hem grijnzend toe, en rende een stuk vooruit. De sneeuw kraakte onder haar poten, en de kou beet in haar gevoelige neus. Koud, maar mooi. Eens even kijken wat... Ze hoorde Scarlegs stem achter zich. Tana. Had ie over Tana? 'Wat?' grauwde ze vluchtig. Had ie weer iets pijnlijks om over te neutralen? Ondertussen brandde alle spieren in haar poten om te gaan jagen. Ha, Scarleg zou opkijken. Als het om jagen ging, had Ama talent. Nou ja, laten we zeggen dat ze veel geoefend had. De grote prooien zaten haar goed. Een onverwachte geur prikkelde haar snuit. Het was dichtbij... heel dichtbij. Het was een... muskusos? Amatariseu draaide zich om... en staarde recht in de ogen van een gigantisch harig beest die met een stomende neusgaten op haar neerkeek. Wat deed dat beest zo dichtbij? Ama keek schichtig om bij het horen van gekraak in het struikgewas. Een klein maar lomp beest verscheen tussen de takken. Een kalf? Oh, geweldig. 'Scarleg, loop voorzichtig weg daar... en raak het kalf niet aan...' siste Ama laag en alert. Als Scarleg ook maar een dreigende beweging maakte tegen de kleine os, ging ie eraan. Prooidieren of niet, muskusossen waren groot en gevaarlijk als het ging om jonkies beschermen. Shait dammit.}

_{Soepel maar snel kwam Scarleg naast haar staan. Ama trok even snel met haar oren, en hoorde hem vragen naar hun volgende stap. Ze hoorde alles maar half. De grote Albino keek met hongerige rode ogen naar het kalf, die een schor geluid maakte en toen hun richting op kwam hobbelen. Naja, hun richting... Ama voelde de hete adem van de muskusos in haar nek. Ondertussen bleef ze zich focussen op het lichaam van het kalf. Het zag er zo... hulpeloos uit. Onder de krullerige vacht bolde kleine maar smakelijke spiertjes op. Het was nog maar een paar meter ver... De maag van de Albino verkrampte, en meteen spande Ama haar buikspieren aan; maar ze kon het gedempte gerommel niet tegenhouden. Damn. Haar maag maakte een gesmoord, hongerig geluid, en meteen begon de muskusos harder in haar hals te blazen. Amatariseu keek snel opzij, en zag Scarleg angstig in de grote ogen van de os staren. Het kalf was er bijna... nu nog over de stenen heen... langs de struik en.. Met een luide grauw stormde de gespierde teef naar voren, waarbij ze zich afzette tegen de brede schouder van de os. Shait. Wat deed ze? Ama rende spijtig door, en twijfelde of ze zou stoppen. Nee. Te laat. Ze had haar impuls niet kunnen tegenhouden en was nu vijandelijk. Jammer dan. Die muskusos ontweken ze wel. Terwijl er een grijns verscheen op Ama's gezicht sprong ze een stuk naar voren, en knalde toen met volle snelheid tegen de hals van het kalfje aan. Meteen boorde ze haar tanden diep in de keel van het dier, zoekend naar de halsslagader. Als ze die te pakken kreeg, hoefde ze het beest niet langer te laten lijden. Ondertussen dreunde de grond onder haar. Daar kwam z'n moeder...}

_{Het kalf gilde en begon te sputteren. Amatariseu voelde al haar haren omhoog komen, maar gaf niet toe aan haar angst en beet dieper. Bloed vulde haar mond en droop langs haar snorharen naar beneden. Nog even en... Ondertussen dreunde de grond onder haar poten. Maar nee. Dit zou haar dood niet worden! Het kalf sidderde plotseling, en al z'n spieren trokken samen. Ama rukte haar kop snel terug, en voelde het lichaam van het kalfje slap worden. Einde van het verhaal. Meteen draaide de gespierde Albino zich om, maar wat ze daar zag... Scarleg had de muskusos op haar zij gekregen, en boorde zijn tanden in de stevige pens van het dier. De os zwaaide met haar zware hoeven, en wist haar Mate op de grond te slaan. Shait! Dit gebeurde niet zomaar. 'Ya better face me first, fat sumb*tch!' grauwde Ama diep vanuit haar borst. Ze nam niet eens een aanloop, maar sprong meteen op de keel van de os. Het beest maakte een gesmoord geluid en probeerde de grote teef op haar horens te nemen. Nope. Amatariseu trapte met haar achterpoot tegen de zware hoef van het beest. Haar grip verslapte. Als Scarleg spieren onder z'n pels had laten groeien, kon hij zich met wat kracht loswringen. Ondertussen staarde de Albino teef in de grote ogen van het dier. Ze zag woede, wraakzucht. Ze besefte wat ze had gedaan; hetzelfde dat Icandor ooit bij haar Ayero had gedaan. Dat wondt haar op. Een ongemakkelijk en koud gevoel nestelde zich in Ama's maag. Het was... tegen haar code om een jonge dieren zomaar te doden. Waar was haar eergevoel? Ze was dan wel sterker geworden, maar ook lui in haar denken. Nee. Waarom dacht ze dit.. en... Ineens voelde Ama de hete adem weer in haar hals. Het beest was opgestaan. 'Bring it on, lass.' Haar stem was kalm maar bitter. Kom maar op dan. Ze voelde de grond dreunen, en een enorme stroom pijn raasde door haar rug. Ama voelde de wind in haar pels, en zag zichzelf van de steile holte in kelderen. Meteen spande de teef haar spieren, die de klappen min of meer opvingen...}

_{Terwijl ze met pijnlijke klappen verder en verder naar beneden keilde, hoorde Ama het gesmoorde geloei van de muskusos zwakker worden. Haar botten kraakte bij iedere keer dat ze neerkwam, maar Ama hield haar kaken op elkaar; ze had de laatste tijd getraind om pijn te onderdrukken. Ze concentreerde zich op het oppervlak, die langzaam minder stijl werd. Waarom was dit zo diep? Ineens zette Ama zich af van de bodem, en kwam met een draai op haar poten terecht. Ze wankelde, maar bleef hijgend staan. Al haar spieren voelde pijnlijk aan, en haar rechter achterpoot brandde van de pijn. Ama maakte een zacht, kreunend geluid en probeerde de poot te strekken. Toen ze er naar keek, merkte ze op dat ze onder de modder zat, met hier en daar kleine bloedvlekjes door de schaafwonden die ze was opgelopen. Grauwend keek Ama omhoog, maar ze zag bijna niets meer. Boven haar was niets anders dan dichte begroeiing, met hier en daar wat geplette plekken. Het geloei van de muskusos was amper te horen. Damn. 'Shait...' gromde de gespierde teef geïrriteerd. Het duurde vast eeuwen voordat ze weer omhoog kon komen. Als dat haar ooit lukte... Ama strekte haar achterpoot voorzichtig, maar ze voelde langzaam niets meer. Shait! Ook dat nog; een gekneusde poot! De grote Albino schudde wat modder weg dat in haar ogen was gedropen. Wat moest ze doen? Ver, ver boven haar vocht Scarleg met een belachelijk grote muskusos (het moest een foutje van de natuur zijn geweest, want normaal gesproken waren die beesten bijna 2 keer zo klein) en zij zat hier nu onderaan een steile, 30 meter diepe helling met een gekneusde poot. Ama grauwde geïrriteerd en gleed voorzichtig door de modder naar de begane grond. De slijk plakte onaangenaam aan haar vacht, en zo nu en dan voelde ze doorns of steentjes in haar pootkussens prikken. Toen ze weer vlakke grond onder haar poten had, hinkte ze een stuk over het smalle pad verder. Misschien was er een stukje waar ze weer omhoog kon.}

_{Met een geïrriteerd maar ingespannen gezicht hees de gespierde Albino zich op een boomstronk. Haar achterpoot was tegen haar lichaam aan getrokken, maar ze voelde er niets meer van. Geweldig. Na mate ze verder was geloven, begon ze meer te geloven dat haar achterpoot gebroken was. Shait! Ama trok haar oren kwaad in haar nek en klemde haar kaken op elkaar. Ze had getraind... ze kon deze pijn aan... Maar toch, ze voelde zich kwaad en verward. Waarom was ze zo bloeddorstig geweest dat ze haar eigen stiekeme code had gebroken? Ze zou geen jonkies aanvallen! De witte teef keek achterom, en hoorde een luide loei door het bos schallen. Die muskusos was... krankzinnig groot. Het was een foutje van de natuur. Dat kon niet anders. Muskusossen (en dan zeker de vrouwtjes) werden nooit zo groot. Ama besefte wel waarom. Er waren geen roedels in Serigala die op de beesten konden jagen. De dieren waren met veel, en waren groter en sterker dan in WS. Dat liet haar poten jeuken om te gaan jagen. Een steek in haar achterpoot liet haar echter weten dat ze niet in een paradijs rondwandelde. Scarleg. Zou hij gevlucht zijn? De grote Albino spande haar gespierde voorpoten aan, en ze sprong naar beneden. Haar sterke poten vingen de klap op, maar haar achterpoot bungelde wel en dat bracht weer een pijnscheut met zich mee. 'Shait...' mompelde ze met een pijnlijke grimas. Het was wel duidelijk; haar poot was gebroken. Onwillig en met een gloeiende borstkas van de spanning kwakte de grote teef neer op de bosgrond. Nu ze het zo bekeek, leek ze zelf ook wel een foutje van de natuur. Teven (en dan zeker Timber-Teven) werden nooit zo groot. Ama strekte haar gebroken achterpoot, en voelde zich koud bij het idee dat zij en de muskusos veel op elkaar leken in sommige opzichten. Ze waren beiden behoorlijk uit de kluiten gewassen... en beiden hun zoon op zo'n bloeddorstige manier. Icandor was had haar bloeddorstigheid en honger naar strijd niet tegen kunnen houden: daarom had ze Ayero vermoord. Haar bloedeigen maatje, en de zoon van haar Alpha. In gedachten verzonken staarde ze naar haar poot. Ze moest actie ondernemen, voordat er nare dingen gebeuren met haar botten en het belangrijkste: met Scarleg. Was hij al ontsnapt. Gehaast wreef ze haar modderige vacht plat, zodat ze haar poot kon zien. Ama gromde. Shait. Er zat een vreemde knik op de plek van haar enkel. Maar, ze kreeg het warmer van binnen. Ze had geen gebroken poot; haar enkel was echter wel zwaar verzwikt. Goed. Actie. Ze klemde haar kaken (iets te) hard op elkaar, en duwde haar enkel toen weer in zijn vorm. Een pijnscheut schokte door haar spieren, maar ze gaf geen kik en voelde zich opgelucht. Ze zou Scarleg weer kunnen zoeken, toch?}

_{Terwijl ze zo voorzichtig mogelijk terug beende naar waar het gevecht gaande was, schoten er beelden door haar kop. Hoe zou het ervoor staan? Ze wist dat Scarleg haar voorbeeld had gevolgd en was gaan trainen, maar hij bleef alsnog vele jaren jonger en had misschien geen ervaringen met een vijand die zo veel groter was. Ha. Dat wist ze bijna wel zeker. Amatariseu stopte abrupt toen ze een schorre maar diepe kreet hoorde die door de frisse boslucht galmde. Was... hun prooi dood? De grote Albino bewoog haar oren, en ving heel plotseling een luid dreunend geluid op, dat steeds sterker leek te worden. Haar vlammend rode ogen flitste omhoog... en zagen het gigantische, bloederige lichaam van de muskusos op hen afkomen. Shait! Ama grauwde en zette zich af met haar gespierde voorpoten. De os donderde richting haar snuit, maar werd door een kleine helling in het wegdek tegengehouden waardoor hij een aantal centimeters over haar heen viel. Er klonk een keiharde dreun, maar Ama focuste zich op haar pad. Ze landde op een gladde modderweg, waar ze zich vanaf gooide zodat ze met een pijnlijke grimas neerkwam bij het lijk van de muskusos. Haar vijand... maar ook haar voorbeeld. Met grimmige ogen keken de twee moeders, die allebei hun zoon verloren waren aan bloedlust, elkaar aan. Ze waren allebei anders dan de meeste van hun soort. Amatariseu voelde haar keel dik worden. Nee. Niet nu. Bitter stapte ze naar voren, zodat ze afmaken waar Scarleg aan begonnen was. Maar daar wachtte ze mee. De grote Wolvin en grote muskusos stonden dicht bij elkaar, en Ama boog langzaam haar kop. Puur uit eerbied en respect drukte ze haar brede voorhoofd tegen de bebloede schouder van haar 'prooidier'. Dit beest was dapper. Dapperder dan zij. Ama wist dat ze wel had willen vechten met de moordenaar van haar zoon.. De muskusos sputterde en begon heviger te trillen. 'Doesn't matter, hero. Ye can die in peace..' gromde Ama met een grijns. Nee. Geen sadistische grijns, een bemoedigende glimlach. Het leek krankzinnig om zo veel te doen voor een prooidier: maar punt 1 was er niemand in de buurt (zelfs Scarleg zag haar niet in de dichte doornstruiken) en 2, het gaf haar een goed gevoel om deze speciale prooi met eerbied te behandelen. Ze liet haar kop verder zakken, ademde even in (haar snuit vulde zich met de rauwe geur van rood vlees en bloed), en rukte toen uit alle macht de slagader uit de hals. Done.}