. Radioactive .

 

De weer goden gingen aardig te keer met hun weersvoorspellingen. Alsof ze boven ruzie zaten te maken en iemand zojuist de wind van voren kreeg. Hier beneden hadden ze er ongelofelijk last van, maar daar leken ze daarboven geen rekening mee te houden. Een rilling ging over Vamp’s ruggengraat terwijl de haren vaar haar vacht elke kant op dwarrelden. Ze had zelf een redelijk dikke vacht maar met deze weersomstandigheden was het ook voor haar moeilijk om zichzelf goed warm te houden. Met een benauwde blik keek ze nogmaals om haar heen, overal om haar heen zag ze oude grafstenen in de grond staan. Een deprimerend gebied al zei ze het zelf. Het was dan ook haar plan om snel weer door te trekken naar de bossen.

Terwijl met een ingedoken houding, om zo weinig mogelijk wind op te vangen, zo snel mogelijk door het gebied draafde, ving ze een bekende geur op. Ze realiseerde zich het niet direct maar toen de geur sterker werd en dus haar vermoedens ook, stond ze abrupt stil. Nieuwsgierig keek ze om haar heen, ze begon de geur te herkennen, het was overduidelijk een geur uit The Rising Heroes- roedel. Hoewel deze geur al weer een lange tijd nergens te bekennen was. Het was de geur van Amatariseu, een alfa voordat Game het overnam. Vamp vroeg zich af wat de wolvin hier deed, ze had haar immers al een erg lange tijd niet meer gezien. Natuurlijk kon ze het niet laten om de oud alfa op te zoeken. Met haar oortjes naar voren, volgde ze haar neus, waarna ze uiteindelijk bij de wolvin terecht kwam.

Vamp stond achter de staartloze teef. Zo te zien had Amatariseu nog niet door dat ze gezelschap had, want ze gaf geen enkele aanwijzing. Een speels grijnsje kwam op haar snuit. Vamp was in een érg vrolijke bui, wat nou als ze de wolvin eens zou laten schrikken? Dat was typisch iets voor haar en Ama zou niet verwachten dat zij zich ook in Serigala bevond. Voorzichtig stapte ze geruisloos naar voren, hoewel ze daar ook niet heel veel moeite voor hoefde te doen. De wind hielp haar wel met het verbergen van het eventuele geluid. Dichterbij kon ze al haar enthousiasme niet meer inhouden en sprong ze toen richting Ama.. "I got yá!"



Mood Vamp: too much energie.

 

Terwijl ze dichter naar Amatariseu sloop hield ze de wolvin nauwkeurig in de gaten. Al haar zintuigen stond op scherp om zo snel mogelijk te kunnen reageren. Op het laatste moment draaide Ama haar kop naar haar richting, maar het was al te laat, Vamp sprong al naar voren waardoor Amatariseu geen enkele kans had. Door haar verrassingsaanval had ze Amatariseu laten wankelen, die dan ook omviel tegen zo’n oud grafsteen in de grond. Zijzelf raakte daardoor ook het evenwicht kwijt waardoor ze met haar voorknieën de grond raakte. Vamp schudde haar kop waarna ze zich snel herstelde door overeind te komen.

Een enige bezorgdheid van haar was te zien, had ze Amatariseu te hard geraakt? Was er iets met de albino teef aan de hand? Tegelijkertijd kwamen er wat schuldgevoelens omhoog, het was nooit haar bedoeling geweest om de wolvin te bezeren! Misschien moest ze de volgende keer iets rustiger aandoen met een begroeting.. Spijtig gingen haar oren even naar achteren staan, kijkend naar Ama of ze eventuele wonden kon zien, of misschien een uitdrukking dat de wolvin boos was geworden. Zodra hun blikken elkaar kruisten wist Vamp dat het minder erg was dat als het leek. De albino teef had een grijns op haar snuit staan, waardoor er bij haar een opgeluchte glimlach tevoorschijn kwam. “Vamp! Ik had echt nooit verwacht jou hier te zien!” Vrolijk kwamen Vamp’s oren weer naar voren te staan waarna haar glimlach groter werd naar een grijns. “Suprise!” Grinnikte ze opgelaten.

Het voelde goed om weer een bekende te zien in een nieuw land. Zelf had ze nooit verwacht om de oud alfa weer te zien, aangezien ze naar het vertrek van de albino teef nooit meer wat gehoord had. Nog altijd spookte dan ook de vragen rond in haar kop, waarom waren de alfa’s vertrokken? Niet dat ze dat nu ging vragen, het was Amatariseu’s eigen keuze geweest en daar had ze tenslotte niks mee te maken. “Ik ben zo blij je te zien!” Bekende ze opgewekt. “Sorry, van de te enthousiaste verrassingsaanval. Ik heb je toch geen pijn gedaan daarnet, hoop ik?” Onderzoekend keek ze Amatariseu aan, als ze enige pijntjes opgelopen had door haar zou ze het toch wel graag willen weten.

 

“Deze kokosnoot kan wel tegen een stootje.”  Was Amateriseu’s woordgrapje om duidelijk te maken dat de teef niks mankeerde. Vamp lachte even mee hoewel ze het nog niet helemaal vertrouwde. Het was alsof Ama aan het lachen was met kiespijn of terwijl als een boer met kiespijn.. Natuurlijk zou de albino teef niet snel laten merken dat er iets was, Vamp wist zelf ook wel dat Amateriseu best hard voor zichzelf kon zijn. Dat maakte haar onbewust een onrustig en een beetje onzeker. Alsof Ama dat door leek te hebben rekte ze zich uit, waarnaar Vamps gevoel weer wat bedeesder werd.  

Benieuwd wat voor woorden er uit de snuit van Ama kwamen, spitste ze nieuwsgierig haar oren. Het was duidelijk dat de wolvin na dacht over iets, dat had ze al kunnen merken toen ze een keurende blik over haar heen had gekregen. Iets of iemand hield het alleen tegen om het Amatariseu te laten zeggen. Of lag het soms aan haar zelf? Wat dan ook, ze had door dat de wolvin aan het gokken was naar iets, maar er gewoon nog niet op kon komen. “M’n staart mag dan wel weg zijn, maar voor de rest ben ik oke. Hoe is ’t met.. eh, jou?” Vamp trok haar wenkbrauwen even op, de stamelende woorden waren niks voor de oud alfa. Ze kon het niet helpen om iets wantrouwiger te worden, iets in haar achterhoofd vertelde haar dat er iets niet pluis was.

“Is er soms iets?” Ze kon wel mee gaan kletsen en over zinloze ditjes en datjes gaan praten, maar het voelde even niet fijn. Alsof Amatariseu tegen haar zin iets verborgen hield.Vamp stapte wat naar voren waarnaar ze zich op haar achterwerk liet zakken. Haar staart krulde ze beschermend om haar poten heen, zo hield ze zich toch net even iets warmer.

 

Erg op haar teentjes getrapt leek Amatariseu niet, dit zou echter ook niet Vamp’s bedoeling geweest. De albino teef leek de rust zelfde. Enkel haar blik waren nogal vaag, de wolvin leek naar iets te zoeken, maar Vamp had geen idee waarnaar. Benieuwd wat de teef vervolgens zou antwoorden, bleef ze afwachtend maar belangstellend kijken. Het enige wat haar duidelijk daarbij werd was dat Ama er zelf niet eens op komen wat er nou aan de hand was. Vamp werd weer wat onrustig, ze begreep het niet waar Ama op doelde.

Eindelijk zei wolvin een aantal woorden, niet dat het daar veel duidelijker van werd. “Y'know, er lijkt iets anders aan je. Best logisch. We hebben elkaar al een tijdje niet gezien en...” Vamp probeerde zichzelf te bekijken, maar kon zo direct niet plaatsen wat het was. Haar vacht was nog even wit als anders, ook had ze geen wonden of iets dergelijks. Haar uiterlijk was gewoon zo als in WS ook.. Maar stiekem had ze wel al een vermoeden waar de albino op doelde. Enkel had ze niet verwacht dat het zo sterk zou opvallen. Misschien wou ze ook wel niet dat anderen het direct konden zien, ze was daarin dan ook best zelfingenomen. “Je ruikt anders. Ik ken de geur, maar ik heb geen shaitzinnig idee wat 't is.” Vamp begon zich wat ongemakkelijk te voelen. Een wolvin als Amatariseu, die zelf ook moeder was van drie pups, zou het vrij snel doorhebben. Zenuwachtig ging haar staart zachtjes heen en weer, alsof ze niet kon kiezen waar ze haar staart neer zou leggen.

“Khuo heeft een nieuwe aftershave,” Proberend het lastige bespreekbare onderwerp te vermeiden, liet ze het onderwerp veranderen met een grapje. “Do you like it?” Een klein speels grijnsje vormde op haar snuit, hoewel dat ook niet echt overtuigend overkwam. Ondertussen ging haar staart nog altijd onrustig heen en weer, waarbij ze soms ook nog haar voorpoten één voor één voor een moment kort omhoog tilde.

 

Afwachtend was haar blik gericht op Amatariseu. Ze hoopte dat de albino teef haar hint doorhad dat ze er niet zo graag over had en liever over ging op een ander onderwerp. Maar eigenlijk had ze al lang door dat Amatariseu het onderwerp niet zo makkelijk los zou laten. De oud alfa was zo nieuwsgierig als wat, met de slechte eigenschap erin dat ze zich niet liet afschepen. Dit was nu ook zo het geval. “Ah, dit geurtje ken ik. Scarleg had dat ook een tijdje geleden,” Deze opmerking liet Vamp zich niet beter voelen. Ze wist dat Ama doelde op het moment dat ze zelf ook in verwachting was van haar drie pups.

“But tell me, lass, hoe gaat de relatie met Khuo? Al over een nestje nagedacht?” Kijk daar had je die vraag al, het was slechts een kwestie van tijd geweest. Vamp’s oren gingen even onrustig heen en weer. Vanaf dat moment wist ze dat Amatariseu het antwoord al geraden had. Waarom de wolvin het dan nog uit haar wou horen, was dan enkel nog de vraag. Misschien wel omdat ze nog bevestiging zocht, Vamp zag dan ook geen andere uitweg meer dan het maar gewoon te zeggen. Het was immers wel duidelijk dat ze toch niks voor Ama geheim kon houden. Het was alsof de albino een soort detectie was. Om zichzelf een wat geslotener houding te geven sloeg ze haar staart weer stevig rond haar voorpoten. “Goed.” Een voorzichtig glimlachje kwam tevoorschijn. “Khuo en ik worden ouders..”

Opgelucht snakte ze zachtjes naar adem. Ergens voelde het toch wel erg prettig dat ze er niet meer zo geheimzinnig over hoefde te doen. Wel knaagde het aan haar dat iedereen het zo snel door had dat ze iets verborg. Was ze zo slecht in geheimen bewaren? “Maar dat had je waarschijnlijk al door…” Ja, ook Ama mocht best weten dat Vamp door had waarna de teef aan het gokken was. “Hoe wist je het?”

 

Nu het hoge woord eruit was, verdween de spanning eindelijk uit haar lichaam. Zo hield ze hield ze haar staart niet meer zo krampachtig voor haar poten en begonnen haar oren iets naar beneden te hangen. Afwachtend naar Ama’s reactie die ze ergens toch wel besliste hoe ze zich erover zou voelen, bleef ze rustig kijken. Ergens meende ze intussen in zelfs een soort gevaarlijke glinstering te zien in Amatariseu’s ogen. Alsof dit de perfecte strategie kon zijn tegen een vijand. Vamp vroeg zich af wat voor gedachtes er in Ama rondspookte. Het werd haar wel duidelijk dat de albino iets van plan was, zoals ze ondertussen wel gewend was.

“Je ruikt anders, en ik moet zeggen dat je klein beetje gespannen overkwam.” Was de reactie op de door haar gestelde vraag. Vamp grinnikte om Amatariseu’s woorden. “Gelukkig maar een klein beetje gespannen.” Ze had zelf ook wel doorgehad dat ze ontzettend aan het stuntelen was. Maar op dat moment had ze het niet kunnen helpen. Gewoon doen als elke andere wolf was gewoon erg moeilijk. Nu dat gedeelte klaar was, was ze toch wel erg nieuwsgierig naar Amatariseu. Ze had de strijdlust weer in haar ogen wat al verklapte dat ze iets groots van plan was. Misschien weer een nieuwe roedel? Vamp hoopte ergens van wel, alhoewel ze twijfelde hoe Khuo er over zou denken. Hij en Amatariseu konden op z’n zacht gezegd niet zo goed met mekaar, wat zonde was, want beide waren het hele leuke wolven. Ze zou hun beide misschien eens bij elkaar moeten zetten, met haar er tussen in, was Vamps gedacht. Misschien konden ze dan wel een keer vriendelijk tegen elkaar doen. Mwah, het was niet de Vamps bedoeling om ruzie op te zoeken dus liet ze het hier maar bij.

“Genoeg over mij.” Glimlachte ze breed. “Ik weet dat je iets van plan bent. De vraag is alleen.. Wat?”

 

Geïnteresseerd had ze haar blik op Amatariseu gezet. Misschien kende ze de wolvin toch beter dan dat ze zelf dacht. Het was haar namelijk meteen opgevallen dat Ama vol ideeën zat. Dit was ze natuurlijk al gewend geweest van haar oud alfa, het was haar dan ook wel bekend dat Amatariseu altijd wel wat opzocht om te gaan doen. Stilzitten was geen optie voor de teef. Vamp was dan ook benieuwd wat de wolvin nu weer van plan was, of welke situatie er nu weer op haar pad was gekomen.

Haar koppie hield ze even scheef, het was alsof Amatariseu weer in gedachten was verzonken. Wat het ook zou zijn, het hield de oud alfa zeker bezig. Terwijl Ama begon te praten, gingen haar oren nog even wat strakker naar voren staan. “Well, ik ben momenteel bezig buitenlanders te verzamelen. We gaan rebelleren tegen die damned inboorlingen!” Even schrok Vamp van de strijdlustige vonkeling in Amatariseu’s ogen. Meende ze nou echt dat ze oorlog wou gaan voeren met de bewoners van Serigala? Wat verbijsterd keek ze Ama aan. Vamp wist niet hoe ze hier op zou moeten reageren. Hoewel ze met veel dingen eens was met Amatariseu, was ze het hier niet zo zeer mee eens. Maar natuurlijk wist ze ook niet waarom de wolvin wou vechten tegen de ‘oude/vaste’ bewoners van Serigala. Hoe je het wende of keerde, volgens Vamp zelf was vechten niet de oplossing. Van binnen werd ze al weer wat gespannen, de gezondheid van Amatariseu kon op het spel staan. “Weet je zeker dat je tegen ze wilt vechten?” stamelde ze zachtjes. Hoewel ze Amatariseu liever zou willen tegenhouden, wist ze ook dat dat geen enkele zin zou hebben, de wolvin had namelijk wel enig temperament in zich.

Verder leek er nog iets Ama bezig te houden. Roedelideeën. Vamp begon wat te glimlachen. Een roedel was toch wel iets wat ze miste. Het leven alleen met Khuo was ook nog niet zo slecht, maar op een of andere manier trok het haar toch meer om in een groep te leven. Wie weet hoe Amatariseu’s plan zou uitpakken.. “Ik ben benieuwd hoe je ideeën uitpakken.” Glimlachte ze.

[Laat&flutjes, I'm so sorry]