i like spring

Door de boomgrens heen voelde Lyall al dat de wind strakker werd gezien hij dichter bij een open veld zou komen. Elke lente kwam hij hier weer. Niet eens omdat het zo vol zat met prooidieren, maar meer voor het gevoel. Toen hij nog een jonge wolf was en mee ging met zijn vader. Hij greens bij die gedachten. Dat was al ongeveer vijf winters geleden, voor zover hij wist. Hij werd nog eens een oude knakker. Hij herinnerde zich de woorden van zijn vader nog goed. ‘’zo als je nu doorgaat zul je het nog geen 2 winters in je eentje uithouden Lyall!’’ weer kwam een grijns naar boven. Hij had hem nu eens moeten zien. Jammer dat hij ze nooit meer terug gevonden had. Toen hij de boomgrens had bereikt speurde hij eerst vanuit de schaduw van de bomen de velden af, op zoek naar een teken van leven. Hij had wind tegen wat ervoor zorgde dat hij al gauw geur sporen te pakken kreeg die verdacht veel op die van een kudde reeën leken. Hij zou ze laten voor wat ze waren. In zijn eentje was hij niets waard tegen de mannelijke reen met hun gevaarlijke gewei. Meerdere malen had hij toegekeken hoe dappere maar stomme jonge wolven een mannelijk hert aanvielen, en meerdere malen bekochten die dat met de dood. Hij had ze niet geholpen omdat het hun eigen keuze was geweest. Daarbij. Wie luisterde er nu naar zon dwaas als hij? Een eenzame wolf zonder connectie met familie of een roedel. Hij liep verder de velden op en besloot in wat hoog gras te gaan liggen. Zo had hij beschutting tegen de wind, maar genoot hij wel van de zon. Hij had even en momentje voor zichzelf. Even maakte het hem niet uit wie hem wel of niet zag.

ooc eerste post voor Victoria.
hoop dat je er wat mee kan x3

De zwarte teef liep met rustige stappen op het ogen veld genaamd Runswick fields. Omdat het lente was bloemde de bloemen vol wat een prachtig uitzicht gaf, zo als altijd. Niet te vergeten dat het altijd zo heerlijk rook, haar kleurloze ogen keken rustig het gebied door. Alles leek rustig en vredig waarom kon het niet altijd zo zijn? waarom konden nieuwelingen en inboorlingen gewoon niet samen in vrede leven? Victoria schudde haar kop, helaas kon het niet zo zijn er moesten altijd wolven zijn die alles verpeste. Victoria zuchte even en keek op, een geur vulde haar neus gaten er was duidelijk een andere wolf in de buurt. De zwarte teef die erg opviel met haar zwarte vacht tussen vrolijke en lichte kleuren. Uitendelijk besloot de teef om toch maar de geur te volgen te kijken wie ze tegen kwam. Even later verscheen er een wolf in haar gezichtsbeeld, hij lag in wat hoog gras. De zwarte teef bleef op een afstand staan en keek hem strak aan. Maar langzaam kwam ze steeds dichter bij. 'Mooi weertje niet?' vroeg ze op een vriendelijke toon.

Terwijl hij naar het hoge gras toe slofte waar hij van plan was te gaan liggen, bedacht hij zich dat het misschien wel comfortabel was en uit de wind. Maar tegelijkertijd ook ervoor zorgde dat zijn zicht en gehoor minder werden. Oftewel als iets voor hem op de loer lag, dan was het gedaan met hem. ‘het zei zo.’ Mompelde hij terwijl hij neerplofte. De zon zijn warmte streek over zon vacht heen en hij liet zijn oren rustig naar de zijkanten hangen. Een moment voor zichzelf. Een tijdje verstreek toen Lyall toch geruis achter zich hoorde. Veel geluid was het niet geweest, of hij had niet meer kunnen horen. Door het gras. Ook leek het of hij een blik in zijn rug voelde staren. Met die gedachte in zijn hoofd verstreek er nog wat tijd. Weer hoorde hij een geluid maar nu dichterbij. Hij besloot dat het ongevaarlijk was. Anders had het al lang zijn kans gepakt om hem te grijpen. Zijn gedachte bleek waar te zijn toen hij een andere wolf hoorde zeggen: ‘'Mooi weertje niet?'’ Lyall hief zijn kop op en zag een wolvin dichterbij komen. ‘zekers.’ Sprak Lyall. ‘vooral vanaf hier is het fijn zo uit de wind.’ Ging hij verder, doelend op het hoge gras. Hij ging een beetje opzij voor als ze er mogelijk ook bij wilde liggen. Het maakte Lyall niet uit wat ze deed. ‘een van de eerste dagen dat het goed jaag weer is.’ Gromde Lyall zachtjes, meer tegen zichzelf dan iemand anders.

Oh hey kijk eens aan een niet vijandige reactie eindelijk. De andere wolf stemde met haar in en vertelde dat het vooral fijn was uit de wind. De zwarte teef dat klopte inderdaad ugh wat was zr toch blij dat die verdomde sneeuw eindelijk eens weg was en Serigala haar schoonheid weer eens liet zien. Ook al was ze er onderand wel gewend aan, het bleef een mooi gezicht. een van de eerste dagen dat het goed jaag weer is.’ gromde de oudere reu vervolgens. Victoria knikte 'Tell me about it' siste ze zachtjes, jagen in die kou en sneeuw was bijna niet te doen. In je eentje, 'Oh sorry ik heb me nog niet voorgesteld' lachte de zwarte wolvin vriendelijk 'Victoria aangenaam'

Zijn gevoel bleek correct toen hij een rustige stem hoorde vragen: ‘’Mooi weetje niet?’’ hij hief zijn kop op en zag een teef dichterbij komen. ‘zekers.’ Andwoorde hij kort maar ver van onvriendelijk. ‘vooral vanaf hier is het fijn zo uit de wind.’ Hij verschoof wat van zijn plek. Hij keek weer naar de vlakte. ‘een van de eerste dagen dat het goed jaag weer is.’ Gromde hij zachtjes. Hij zag de teef knikken. ‘’tell me about it.'’siste ze. Beiden wisten ze hoe lastig het was om als lonewolf dan nog genoeg prooi te vangen. Al was Lyall dat na een aantal winters wel gewend. ‘’oh sorry.’’ Zei de wolvin opeens. Lyall keek ervan op. ‘’ik heb me nog niet voorgesteld.’’ Lachte ze.  Hij knikte maar. Een betere reactie wist hij niet. ‘’Victoria, aangenaam.’’ Sprak ze. ‘Lyall.’ Zei hij met een glimlach. Een vriendelijke wolf kwam je ook niet vaak meer tegen. Na die gedachte werd hij toch wat achterdochtig. Hij kon er niks aan doen. Langzaam vroeg hij: ‘en, Victoria. Ben je alleen of heb je nog ergens familie rondstruinen.’ Doelend op een pack of iets in die richting. De wind stak op en even was alleen het geruis van bladeren te horen.

occ, sorry voor de veel te laten reactie, er was een toetsweek en gedoe en ugh x3

. ‘Lyall' Stelde de andere wolf zich vervolgens met een glimlach voor. Victoria knikte ze vond de naam ergens wel bij hem passen 'Lyall', ‘en, Victoria. Ben je alleen of heb je nog ergens familie rondstruinen.’ vroeg de oudere wolf toen. Victoria hoefde niet lang na te denken op een antwoord en schudde daarom snel haar hoofd. 'Alleen met mijn zus' antwoorde ze rustig. 'Maar waar die uithangt' zei ze er snel achteraan meer tegen zich zelf dan tegen de reu. 'En jij?' vroeg ze toen op een  nieuwsgierige toon terwijl ze de reu strak aankeek.

late reactie sorry had het erg druk >.<

‘’Victoria, aangenaam.’’ Stelde de teef zich voor. Een kort ‘Lyall.’ Was zijn reactie daar op, al glimlachte hij lichtjes. Toch won achterdocht het van vertrouwen en hij vroeg wat voorzichtig: ‘en, Victoria. Ben je alleen of heb je nog ergens familie rondstruinen.’ Kort daarop werd er antwoord gegeven op zijn vraag. '’Alleen met mijn zus'’ Antwoorde ze rustig. '’Maar waar die uithangt.'’ Daar moest Lyall het maar mee doen. En opzich leek deze wolvin oprecht aardig. Hij zou zijn wantrouwen maar laten varen. Tot nu toe had ze dat nog nergens aan verdient. Lyall rekte zich een goed uit terwijl hij zijn bek opende voor een grote gaap. Al dat liggen in de zon had hem toch ergens lui gemaakt. Bedacht hij zich grijnzend. Midden in een gaap vroeg Victoria: '’En jij?'’ in tegenstelling tot haar moest hij wel even denken voordat hij antwoord gaf. Hij keek wat afwezig naar een struikje in de verte. ‘ach, misschien heb ik ergens nog een familie. Misschien ook niet. Ik heb ze in ieder geval in geen winters meer gezien.’ Het voelde voor hem gewaagd om toe te geven dat hij alleen was. Tenslotte betekende dat dat niemand hem kon helpen mocht hij eenmaal aangevallen worden. Misschien zou hij eens moeten gaan zoeken naar een mate. Ach ja. Nog tijd zat voor dat. Dacht Lyall. ‘apart voor een familie om wegen te scheiden.’ Merkte hij op, doelend op dat Victoria niet wist waar haar zus uithing.

Toen zij vroeg of hij alleen was of niet moest de oudere reu even nadenken. Iets wat Victoria wel een beetje verdacht vond maar ze schudde die gedachten snel weg, het zal wel veel maakte het ook niet uit. . ‘ach, misschien heb ik ergens nog een familie. Misschien ook niet. Ik heb ze in ieder geval in geen winters meer gezien' was zijn antwoord. Erg neutraal als je het aan de teef vroeg maar goed.  ‘apart voor een familie om wegen te scheiden.’ Merkte de reu vervolgens op. Victoria versmalde haar ogen en keek de reu strak aan. 'Tja misshien wilt ze gewoon even met rust gelaten worden' antwoorde ze droogjes. 'Ze komt vanzelf wel weer'

Een duidelijk andwoord gaf Lyall niet. Wat ook kwam omdat hij het zelf niet zo goed wist. Hij was een grote zelfstandige wolf. Zo zelfstandig dat zn ouders, broeders, en zusters hem alleen hadden gelaten. Maar wat hem was gebeurt, gebeurde maar zelden. En daarom vond Lyall het ook zo interessant dat deze teef niet wist waar haar eigen zuster was. ‘apart voor een familie om wegen te scheiden.’ Merkte hij dan ook vervolgens op. Victoria leek in 1 keer om te slaan. Strak keek ze hem met smalle ogen aan. oftewel, niet heel blij. Tot op het bedreigende na. ‘'Tja misschien wilt ze gewoon even met rust gelaten worden'’ sprak ze droog. Lyall liet zijn oren iets zakken, ten teken dat hij rust wilde behouden. ‘'Ze komt vanzelf wel weer'’ vervolgde ze. Lyall keek weg van de teef en speurde de omgeving af. Op wat vogeltjes die tevreden ronddartelden na, was er niet veel. Hij wist niks van haar verleden met haar zus af, en dat ging hem ook eigenlijk niks aan. daar had hij aan moeten denken. Een hongerig gevoel kwam in hem op en Lyall dacht er weer aan dat hij eigenlijk te weinig had gegeten dezer dagen. Hij had al zijn tijd besteed in dichter bij zijn einddoel komen voor het begin van de lente, en had het ook gehaald. ‘had je nog plannen voor vandaag?’ vroeg Lyall de jongere teef. het was niet gebruikelijk voor wildvreemde wolven om te jagen, maar hé, ze hadden er beide profijt van en vijandig waren ze toch niet.