The comeback

Voor het eerst in maanden zette hij zijn eerste stap terug in Serigala. Het sloeg Pierce tegen dat hij niet gevonden had wat hij zocht, en even zonk de moed in zijn poten. Waar in hells naam hing ze toch uit? Waarom was ze vertrokken? Waarom liep het altijd uit op dit als hij dan eindelijk dacht zijn levensgezel gevonden te hebben? Zou ze het geweten hebben? Zou ze hem ontlopen? Onophoudelijk spookte vragen door zijn kop, waar Pierce alleen maar chagerijnig van werd. Zin om naar huis te gaan, wetend dat hij haar daar toch niet zou aantreffen, had hij dan ook weer niet. Daarnaast zou Kai hem misschien overspoelen met vragen, waarom hij zonodig de roedel had verlaten wanneer ze al de mankracht hadden nodig gehad. Of...zou ze ervan af weten? Dat was onwaarschijnlijk, omdat Pierce nooit uit was gekomen voor zijn gevoelens tegenover Djinn, tegen niemand. Al was Djinn de enige reden geweest dat hij zich in de roedel had gevestigt, en dat had misschien wel kunnen opvallen. Zijn poten hadden zich onbewust al richting het roedelgebied gebaant. Alleen leek Pierce er niet mee akkoord te gaan wanneer hij het door had. Hoe wist hij zeker of de roedel zich gevestigt hadden in het bos wat voor hen leek bestemt te zijn? Hoe was het allemaal eigenlijk verlopen? Bestond de roedel übberhaupt nog wel? Een brom verliet zijn stembanden terwijl hij in zijn kop een discussie aan het voeren was met zijn eigen. Tuurlijk bestonden de Shad's nog, het waren een groep close, slimme en sterke wolven die zich door niemand uit weg lieten jagen. Anders zou het de duivel zelf zijn geweest die de roedel had opgedoekt. Nene, Kai kennende, liet ze dat niet gebeuren. De zwarte wolvin had wel een paar goed werkende hersencellen die een ondergang konden voorkomen. Wel was Pierce stiekem benieuwt naar haar reactie? Zoiezo zou Kai er niet mee gedient zijn geweest, en wie weet was hij zijn plek in de roedel kwijt. Of te wel zou Kai er gewoon geen woord over zeggen, en het ooit eens tegen hem gebruiken wanneer het haar uit kwam. Met haar wist je het nooit. Al bij al baarde het Pierce niet echt zorgen dat hij zou verbannen worden. Het was nog wel eens gebeurt dat hij plots verdween en dan uiteindelijk ergens uit het niets opdook. Vragen werden hem bijna nooit gesteld. Ookal kon Pierce commando's perfect uitvoeren zonder te protesteren of vragen te stellen, ergens school er nog steeds een solitaire wolf die gaat en staat waar hij wou. En misschien wisten de roedelleden toch beter dan dat, ook omdat het niet lang was nadat Djinn was vertrokken dat hij was verdwenen. Maar nu werd het weer eens tijd om de draad op te pikken, zijn verleden te laten waar het was en door te gaan. Pierce had taken om te voltooien, en wou hij nog welkom geheten worden in de roedel, moest hij niet al te lang meer wachten om zijn plichten te voltooien. Zijn kop schoot de hoogte in en een lange krachte huil galmde over het gebied. Tijd om de mede wolven te laten weten dat hij terug was, of ze het nu leuk vonden of niet.

Nadat Pierce zijn huil had uitgeslagen nam hij het gebied onmiddelijk in zich op. De wolven die hun  nieuwsgierigheid niet konden bedwingen door zijn huil, zou hij zonder pardon weg sturen. De huil was niet  bedoelt voor gezelsschap te zoeken of vriendjes te maken, ookal dachten vele wolven dat een huil daar alleen werd voor gebruikt. Dat moesten ze zelf maar weten, gezelsschap van Pierce was op dit moment het laatste wat je wou. En het laatste wat Pierce wou was gezelsschap van onbekende die zich moeide met alles waar ze niks vanaf wisten. Onbewust was het naar Kai bedoelt, of eender welke roedellid. Alleen hun zou hij axepteren in zijn omgeving. Zijn blik stopte toen hij schuin naar beneden keek en vanaf het gebergte op het meer neer keek. Het was een rustgevende plek waar je naartoe zou gaan als je je kop wou leegmaken, maar toch deed het hem niet veel. Wanneer de zon fel zou schijnen, zou hij hier alleen maar afzien met zijn dikke vacht. Zelfs wanneer hij helemaal uitgeruift was, kon hij het geen uren uithouden in de zon. Dat was dan eigenlijk ook de reden waarom hij zich vaak verschool in donkere, dichtbegroeide bossen.

Eigenlijk waren er maar een paar minuten verstreken toen de geur van Shad's zijn neus binnendrong, en wel de alpha geur. Pierce waarneming werd bevestigt bij de stem van Kai die samenkwam met haar verschijning. "Kai." Sprak hij uit ter begroeting, waarbij Pierce trok met zijn oor. Kai deelde mee dat ze hem al een tijdje niet meer had gezien. Een onrechtstreekse vraag van waar Pierce had uitgehangen verliet weldra haar mond. Nou, wat moest hij melden? Dat hij zo hopeloos opzoek was gegaan naar Djinn, omdat hij zo stom was geweest om op een alpha te vallen die eigenlijk helemaal nog niet over haar ex heen was? "Niet veel, buiten het feit dat ik nu terug hier sta..." Zoals hij wel vaker deed, gaf Pierce alleen maar andtwoord op de vraag die hem gesteld werd. Niet persee omdat hij iets te verbergen had, maar vragen moesten duidelijker gesteld worden. Pierce zou heus wel vertellen  dat hij naar Djinn op zoek was gegaan, als hem dat gevraagt werd. "Hoe lopen de zaken tussen de shadows en inheemse?" Uit deze vraag en het andtwoord van Kai, zou Pierce misschien kunnen uitmaken of hij wel of niet meer welkom was in de roedel. Zo wel, zou hij de draad weer oppakken en doen wat er verwacht werd. Zo niet, dan had hij twee opties. Terug de sollitaire wolf uithangen of vechten voor zijn plek in de roedel.

Pierce had eigenlijk geen idee over het feit dat de Shadows stilletjes aan uit elkaar waren gevallen. Hoe kon het ook anders? Hij was de tweede die de roedel had verlaten en voor de rest had hij geen enkel idee wat er gaande was. Alsinds had hij een goede reden gehad, en was hij nu terug om deze keer volledig voor de roedel te gaan. Kai had een klein glimlachje op haar snoet geplaats terwijl ze haar woorden uitsprak, het was zeldzaam en je zou het niet meteen opmerken, maar het was er wel. Was dat een teken dat ze toch blij was Pierce te zien? Of zat er meer achter? Al verbaasde het hem, Pierce kon niks anders bedenken dan hetgeen dat Kai blij was hem te zien. Tja, hij was dan toch een grote aanwinst voor de roedel. Bij die gedachten proeste hij en grinnikte even. Zo zou er vast niet iedereen over denken. " Hun oren zien ze dan toch iets liever dan ik gedacht had." Spotte hij. Al wist hij uit ervaring dat hij niet meteen die besluit moest nemen. Misschien waren ze wel andere dingen van plan. Hij fronste even toen Kai haar uitleg vervolgde. Ze maakte zich zorgen om de leden die hun plichten in de roedel niet serieus namen. Dat was toch wel het eerste wat hij daarvan hoorde. Wat was er dan allemaal niet gebeurt? Of wat juist wel? " Als een Alpha al niet het goede voorbeeld geeft, kan je de leden het ook niet kwalijk nemen." Zijn woorden waren richting Djinn bedoelt, al was het nogal arrogant uitgekomen, er zat wel waarheid in. Daarnaast bedoelde Pierce het niet als een aanval op Djinn, hij wist gewoon niet wat hij moest denken. Waarom was ze weggegaan wanneer de roedel haar het meest nodig had? En de belangrijkste vraag was; was ze al lang geen kraaienvoer geworden? Pierce liet een zucht varen. Het beste was maar beter om Kai te vertellen waar hij had uitgehangen, voor ze Pierce terug begon te wantrouwen. En voor ze zou denken dat zijn woorden bedoelt waren voor haar. Een conflict met Kai kon hij nu best missen. " tervergeefs, ben ik op zoek gegaan naar Djinn." Even keek hij rond zich heen. In de hoop dat ze gewoon uit de donkere schaduws van de bergen zou verschijnen." Ik had een spoor, maar ben deze na uiteindelijk weer verloren." Een storm had alles wat naar Djinn kon leiden, uitgewist. Alsof de goden niet wouden dat ze gevonden werd. Achter de storm had hij alles uitgekamt, elke weg ingeslagen, maar Djinn leek van de aardbol verdwenen te zijn. Meer had hij niet aan Kai te vertellen, ook omdat er niets meer te vertellen was. De reis had hem niks opgeleverd, wat dus best een saaie bedoeling was geweest.

Het was wel een beetje duidelijk dat Kai niet gesteld was met het feit dat Pierce op zoek geweest was naar Djinn. En dat liet ze duidelijk weten ook. Hoe het ging Pierce niet aan waarom Djinn weg was geweest?! Dus Kai kende de reden? Dat hield ze geheim voor de gehele roedel? Als volgende liet Kai hem weten dat Djinn waarschijnlijk niet op een bezoekje van hem stond te wachten. Pierce trok lichtelijk gefrustreert met zijn oor. Hoe kon zij dat nou weten? Hij en Djinn konden het goed vinden samen. En misschien had hij geen kans om haar partner te worden, in de steek zou hij haar niet laten. Ookal werd hij kei hard weggejaagt door haar, alsinds zover ze het kon. Maar zo dachten anderen dus anders over, zelfs Djinn's beste vriendin. "Ik dacht dat dit een familiale roedel was? Dat wanneer een roedellid het moeilijk had, deze opgevangen zou worden. Dat dacht ik dus verkeerd." Pierce woorden waren rustig uitgesproken, ondangs hij zijn eigen best aan het opjagen was. " Als ik geweten had dat ze was vertrokken met een reden, dan had ik mezelf de moeite bespaart om op zoek te gaan. Maar een gewonde alfa laten vertrekken zonder de roedel op de hoogte te stellen, dat kan dan weer wel? " Dit had niks met liefde te maken, er waren nu eenmaal principes die ook alfa's moesten volgen. De roedel had het recht gehad om te weten dat hun leidster de roedel had verlaten wegens een persoonlijke reden.punt. Vervolgens liet Kai weten dat hij terug geaxepteerd was in de roedel, met voorwaarde dat Pierce terug vanaf nul moest beginnen. Daar bracht hij verstandig geen protest tegen op. Kai had op dat gebied wel gelijk, misschien had Pierce het verstand moeten hebben haar in te lichten dat hij op zoek ging gaan naar Djinn. Al zou Kai hem dan niet laten gaan hebben. Ach, nu wist hij tenminste dat Djinn geen rattenvoer was geworden en dat ze het zonder de roedel het ook redde, ondangs haar verwondingen.