Road to Nowhere

. Road to Nowhere .

<sup>Ze voelde veel verandering. De lucht werd warmer, en iedere dag leek ze meer stemmen te horen. Luide stemmen, zachte stemmen, hoge en lage stemmen. Stiekeme stemmen, duistere stemmen, kwade stemmen... Het waren er zo veel dat haar kop er van bonkte. Zo veel, zo hard. Ze hoorde haar eigen ziel niet eens meer schreeuwen. Ze werd er gek van. Ook kon ze er met niemand over praten. Dat maakte het het ergst. Haar broertje, haar vader, haar moeder, niemand begreep haar! Waren zij dan zo doof dat ze geen zielen hoorden schreeuwen?

En sinds vanochtend was zijn stemmetje onhoorbaar geweest. Een reden, vond Cinder, om op onderzoek uit te gaan. Ja. Onderzoek. Van alle stemmen was die van haar broertje het luidst, maar ook het fijnst om naar te luisteren. Want als hij er was, was er altijd iets nieuws te zien. Iets te reuken, of te horen. Misschien wel iets wat de stemmen kon dempen en haar bonkende kop kon kalmeren. Misschien. Dus, daar liep ze dan. Cinder, de dochter van een krijger en een jager. Haar vader was een Wolf met macht. Khuolema was een machtige naam. En zij was de machtige dochter van de deze krijger. En van Vamp, natuurlijk. Met haar kopje laag bij de grond en met haar verlamde staartje naar achteren wijzend baande de jonge pup zich een weg door het bos. Ze hoorde allerlei stemmen om zich heen. Die van luid kwebbelende mussen in de bladeren, die van zoemende insecten boven een vennetje en zelfs die van hongerige maden in het lijk van een konijn. Maar het mooist van allemaal... was die van haar broertje. Ze hoorde hem. Goed. Eens kijken wat hij gevonden had. Het felgroene oog van de pup schoot direct op een geluidje af. Een... bouwwerk van de mensen? Wat deed dat hier? Terwijl haar blinde oog gevoelloos naar de grond staarde, stapte Cinder het bouwwerk binnen. Ze rook haar broertjes geur. Vers. Heel vers. En zijn schreeuwende stem... nog verser. Hij was hier. Met haar kop nog steeds laag bij de grond stapte de pup richting de duisternis. Overal rook ze oude mensensporen, maar ze werden gemaskerd door de muffe geur van stof én de overbekende geur van haar broertje. 'Sean?' piepte Cinder in de duisternis. Interessant. Haar stem leek luider te zijn dan gewoonlijk, en het geluid van haar roep hing langer in de lucht. Hij moest haar nu wel gehoord hebben... toch?</sup>

. Road to Nowhere .

^{Sean's luide, enthousiaste stemmetje leek deze keer woorden te roepen, maar Cinder was verstard en keek naar een hoek. Haar zwarte, misvormde oog keek verdwaald een andere kant op, en zelfs haar goeie oog leek dof en glazig. Ze hoorde het. Alles. Het was zo luid. Zo luid dat ze haar kop amper leek te voelen van de pijn. Haar oren klopte, haar hoofd werd zwaar en... ineens rolde er iets ronds tegen haar poten aan. Alle geluiden werden uit het niets zachter, en haar blik werd weer helder. Uh... uh... Cinder piepte eventjes zwak, schudde haar kop en keek toen naar haar poten. Het was een bolvormige ding. Rond, glad, rollend. 'Ik noem het een rolbol,' zei Sean trots. De kleine zwarte teef snuffelde even aan de rolbol. Lekker glad. Ze sloeg er op met haar pootje. Lekker rond. Uiteindelijk besloot ze eraan te likken. Lekker bollig. 'Mooie rolbol.' Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht: iets wat ontzettend zeldzaam was voor... een Cinder. De kleine pup zweeg weer en liet haar groene oog langs de muren dwalen. Waar kwamen de geluiden vandaan? Dromerig stapte ze vooruit, niet denkend aan... de rolbol die nog steeds voor haar poten lag. Swoop! Plof! Cinder stapte bovenop de rolbol, die samentrok maar haar toen een paar centimeter van haar poten stuiterde waardoor ze op haar muil flikkerde.}

. Road to Nowhere .

^{Haar snuit trok samen toen haar kopje bonkte op de akelig harde vloer. Cinder voelde een ferm steek door haar gezicht schieten, maar ze besloot maar niets te zeggen. De steek trok door voorhoofd, totdat het eindigde in een zeurend gebonk in haar achterhoofd. Pijn.. pijn.. pijn. Het enige wat de zwarte pup hoorde was een krakende, schorre ruis. Ze hoorde geen stemmen meer. Het enige wat ze hoorde was de ruis. Eigenlijk was het wel fijn. Ah... rust. Pijn.. maar stilte. Ineens voelde ze Sean's kleine pootje op haar rug tikken. De pijn in haar achterhoofd smolt weg als sneeuw voor de zon, maar het nam ook de prettige ruis mee! Cinder's ogen werden groot. De stemmen om haar heen begonnen weer te schreeuwen. Nee! Nee! In de verte hoorde ze pootjes rennen op de houten vloer. 'Nee! Nee! Kom terug!' jammerde Cinder. Ze bleef op de grond liggen, en ze voelde haar keel dik worden. Haar groen oogje traande, en haar misvormde kijker... tja.. die traande altijd al. Waarom moest de stilte nou weg gaan? Waarom kwamen de stemmen weer terug? Ze.. ze... ze moet opnieuw pijn krijgen! De kleine Wolvin klom woest overeind, en zette het op een lopen. Haar magere pootjes trappelde op de harde bodem, en vlak voordat Sean aankwam, sprong ze opzij, waardoor ze met haar kop tegen de muur aan smakte. Er kwam automatisch een gekwelde piep uit haar bekje. Ze proefde een bittere, ijzerachtige smaak in haar bek. Bloed. Maar.. ze hoorde Sean's stem steeds zachter worden. Het werd steeds stiller... en stiller... En alles werd... zwart.}

. Road to Nowhere .

^{De kalmerende ruis verkoelde haar kopje. Cinder hijgde. Het was zo heerlijk stil. Haar ogen sloten langzaam, maar ineens voelde ze een brandende steek door haar kop schieten, waardoor haar ogen opschoten. Sean?! Sean! Haar broertje trok wanhopige gezichten. Hij begreep het niet. Ze was verlost! Ze hoorde eindelijk geen geschreeuw meer! 'Het is oké... ik hoor het niet meer!' glimlachte Cinder zwakjes. Haar kop klopte, steeds harder... en harder... en het ruizen... werd piepen. Ugh. Het was niet leuk meer. Het.. het ging weer weg! Cinder voelde haar kop zo hard bonken dat ze haar pijn kon horen. HET WAS NIET FIJN! 'Het... het gaat weg!! Nee.. nee!!' Cinder voelde haar adem stokken. Ze begon te hijgen. Nee! Pijn! Pijn! Uit haar bek liep een klein straaltje bloed, dat over de grond begon te sijpelen. Stilte! Stilte! Ze wilde stilte!! Door de piep in haar kop heen hoorde het weer. De stemmen van alle levende dieren om haar heen! Nee! 'Hou op! HOU OP!!' jammerde Cinder. Waarom ging het niet weg? Ze schopte met haar achterpootjes. Het was niet leuk! Het moest ophouden. Er gleed een traan over haar wang, die op de grond viel en zich mengde met het dunne straaltje bloed.}

[En toen gaf Cinder Sean een trauma voor 't leven... xD]

. Road to Nowhere .

^{Hoe hard ze ook schreeuwde, huilde of trappelde... het hield niet op. Ze kon het niet. Het geluid was te sterk, en ze had te veel pijn. Ze.. ze moest ophouden. Ze moest iets bedenken. Iets waarmee ze het kon laten stoppen. Langzaam maar zeker begon Cinder weer normaal te ademen. Haar kleine borstje bewoog langzaam op en neer, waardoor de zwarte pup er meteen een stuk rustiger uitzag. Maar in haar kop was het oorlog. Geluiden. Pijn. Stemmen. 'Hier, wil jij mijn rolbol hebben?' Sean. Cinder rolde op haar rug, en slikte het laatste beetje bloed in haar bekje in. Sean wist het niet. Of hoorde het niet. Waarom hij niet, en zij wel? 'Hou hem maar... het maakt niet meer uit,' zuchtte Cinder. Ze probeerde te glimlachen, maar ze huilde nog steeds. Zachtjes, maar ze deed het toch. Een enkele traan gleed over haar kaak naar beneden, en toen hield ze maar op. Het stopte de stemmen niet. Niets zou het stoppen. Het gifgroene oogje van de jonge teef schoot naar de hoek. Een hoge stem. Een stem die veel dichterbij dan die van Sean. Wat was het? Langzaam draaide de zwarte pup zich om. Spin! Spin! Met een hoge piep sloeg Cinder naar het bruine, achtpotige mormel, die geplet werd en zo (als een held) stierf. En... huh? Cinder schudde haar kop. De stem... was weg?}

. Road to Nowhere .

^{Haar broertje snuffelde aan de lichtbruine moes. Een stille, dode moes. Stilte... Cinder genoot van het stemmetje die er niet meer was. Een schreeuw minder. Ah... 'Wat deed de spin?' klonk Sean's nieuwsgierige stemmetje. Hm. Het was vreemd hoe erg zijn praatstem van zijn 'zielstem' verschilde. Misschien lag het aan de toon waarop hij praatte. Cinder schudde haar kopje. Even erbij blijven. 'Hij maakte lawaai, dus ik zorgde ervoor dat hij stil werd.' Ze knikte en glimlachte vaagjes. Als de spin werd, zou een muis dan ook stil worden? Muizen waren groter en drukker (net als haar broertje), en dus hadden ze luidere stem. Als ze een muis doodmaakte, zou het nog stiller zijn om haar heen! 'We moeten een muis vinden,' besloot Cinder terwijl ze naar de hoek staarde. Als ze een muis stil kon maken, kon ze misschien ook een konijn stil maken! En.. misschien ook wel een vos!}

. Road to Nowhere .

^{Ze keek Sean aan, die opveerde en enthousiast fluisterde: 'Ik doe mee.' Cinder knikte, en boog toen haar kop naar boven. Ze snuffelde. De hele kamer rook muf. Ze kon amper iets ruiken! Hm. Even wat beter proberen. De zwarte pup zette een paar snelle stapjes voorruit. Ze opende haar bek, en ademde de lucht van de kamer in. Cinder rook een wirwar van geuren, maar kon ze niet uit elkaar halen. Nou! Als ze niet oppaste, vond Sean de muis nog voor haar en dan zou hij hem al doodmaken! Dat mocht niet. Dit was háár experiment. Wacht eens. Cinder sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze luisterde naar de zielstemmen om haar heen. Hoge, lage, trage, snelle. En een daarvan... was die van een bosmuisje. De schriele teef likte even over haar lippen en opende haar ogen. Haar enige werkende kijker, de groene, tuurde naar een hoek waar Sean ook naar leek te staren. Daar zat iets. Ze hoorde hem. Ze hóórde hem!}

. Road to Nowhere .

^{Daar zat hij. Cinder hijgde toen ze het zacht rillende lichaampje van de muis in de hoek zag zitten. Ze hoorde hem steeds sneller ademen. Hij wist dat ze naar hem keken. Zou hij hun stemmen horen, zoals Cinder ook deed? Sean's rennende pootjes trokken haar aandacht. Nee. Dit was háár muis! Met een woest jankend geluidje stormde Cinder achter haar broertje aan. Haar half verlamde staart wees omhoog, en ze trok haar oortjes naar achteren. Haar muis! Haar muis! Omdat ze zich meer concentreerde op de stem van de muis, lette ze amper op haar poten.. en nou moest er héél toevallig een rolbol voor haar liggen. Doodleuk stapte de zwarte pup op de gladde bol, die haar van haar poten vuurde. Met een klap en een razende piep smakte Cinder voor de tweede keer op de vloer.}

. Road to Nowhere .

^{Zodra haar kop de grond weer raakte, hoorde ze weer niets anders dan de kalme, vredige ruis. Geen stemmetjes die haar lastigvielen. Geen luide schreeuwen die haar lieten trillen van angst. Maar ze hoorde dus ook... de muis niet meer. Een slijmerige kwak voor haar zorgde ervoor dat Cinder alles weer hoorde. Nee! Nee... De stilte verdween weer. Voor haar snuit lag een met bloed besmeurde muis. Dood als een pier. Doodstil. Ze was te laat. Sean was eerder geweest. 'Zullen we er nog een zoeken?' De schriele pup reageerde niet. Ze snoof aan de muis, en likte kort over zijn verbrijzelde schedeltje. Hij rook bitter, en hij smaakte naar bloed. Cinder klom voorzichtig op haar pootjes en hing vlak boven het dode lijfje. Haar oren draaide zich constant, maar ze hoorde hem niet meer. Hij was... stil!!}

. Road to Nowhere .

^{Volledig geobsedeerd snuffelde Cinder aan haar dode cadeau. Hij was dood, en hij was stil. Alles wat dood was moest dan wel stil zijn! Alle eekhoorns, alle kariboe's, zelfs alle Wolven! Maar Wolven... die kon je niet zomaar dood maken, toch? Wolven hadden familie's.. kinderen... gevoelens. Die kon je niet zoveel pijn doen. Somber keek Cinder naar de grond. Zou... zou er een andere manier zijn om ze stil te maken? Dromerig staarde de kleine Wolvin naar haar pootjes. Zou er een andere manier zijn? Ze trok met haar tandjes aan de oren van muis, in de hoop ze als trofeeën te kunnen laten zien aan mama. Papa zou toch niet geïnteresseerd zijn in een muis. Hij was groot en sterk, en hij zou alleen blij zijn als ze iets groters brachten. Buiten het gebouwtje hoorde Cinder een zacht loeiend geluid. Ree. Hij schreeuwde... hij was veel te luid. 'Sean... we moeten een ree vangen,' zei Cinder met een grimmige blik naar de uitgang.}

. Road to Nowhere .

^{Ze kon de schrik van haar broertje af zien spatten. 'Ben je gek?' piepte hij. Was ze gek? Cinder trok haar oren naar achteren. Was zij de enige die 'hoorde'? Hm. Blijkbaar wel. Zorgde dat ervoor dat ze gek was? Nee! Ze was niet gek! Ze was... uniek.. 'Die zijn veel te groot voor ons!' Groot of niet groot, hij maakte lawaai! Hij maakte haar bang! De schriele pup ontblootte haar kleine tandjes. Was Sean soms bang?! 'We moeten hem vangen!!' siste ze zo agressief als een agressieve, problematische pup kon klinken. Cinder moest het weten! Ze moest weten of ze ree stil kon maken. Of... nou ja... doodmaken. Ze moest het weten!}

. Road to Nowhere .

^{Ze hoorde het bloed in haar gonzen toen Sean koppig voor de uitgang ging staan. Hij praatte tegen haar alsof hij haar moeder was! Cinder hoorde eigenlijk amper wat hij nog meer zei. Ze hoorde hem! Ze hoorde de ree! Met wild trekkende oortjes en een agressief zwaaiende staart beende ze op haar broertje af. Hij was groter, maar ze was niet bang! Het zwarte teefje moest haar ree hebben! Cinder nam een kleine aanloop, en stormde toen als een gek (niet dat ze gek was of zo) op Sean af. Haar hoekige, kleine kopje stootte tegen de schouder van haar broertje, maar ze zag amper wat er verder nog gebeurde. Ze... verloor haar evenwicht! Met een gekwelde piep vloog de pup door de deuropening, waarna ze van de heuvel afrolde. Luid jankend en graaiend met haar pootjes smakte Cinder neer in het vochtige gras. Pijn! Pijn!! Ze hoorde de prettige ruis in haar oren weer... eindelijk stilte... maar pijn!!!}