Sins {&Kai}

Sins.
Het was een warme dag toen de sneeuwwitte wolvin zich door het moeras bewoog. Teminste, nu was ze nog wit. Het was een wonder dat haar zijdezachte vacht nog niet vuil was geworden door de pruttelende modder of smerig, plakkerig stof dat hier lag, maar zo zag je maar, de wonderen waren de wereld nog niet uit. Behoedzaam en met haar vlammende, ijsblauwe ogen toegeknepen stapte Kova vooruit en lette erop dat ze niet wegzakte in een veradelijke put die toevallig bedekt zou zijn met dennennaalden. De geur van prooi en rijkelijk voedsel drong in haar neus en bek, maar alle geuren waren vaag en oud sinds er een uurtje geleden een regenbui over het land had getrokken. Jammer, want Kova had vrij veel trek gekregen van het zwoele weer; een woelmuisje of een grondeekhoorn zou wel gesmaakt hebben.
Maar er was een geur die sterker was dan alle andere weggespoelde geuren; aan enkele rietstengels vond de zilverwitte teef de geur van de roodogige, zwarte teef die de Shadow's leidde - haar Alpha - en nog vers ook. Ze sperde haar neusgaten open - de dominante geur begon stilaan sterker te worden dan daarvoor - en merkte een gestalte op uit haar ooghoek in de struik achter zich. Met een ruk draaide de witte teef zich om en kneep haar ogen samen tot twee felblauwe, gloeiende streepjes die de zwarte wolvin achter haar recht aanstaarden in het struikgewas. Ze wist niet zeker of ze wel door had dat ze haar had opgemerkt en tilde haar kop een stukje op - niet dominant, niet onderdanig, enigszins neutraal - om aan te geven dat ze zwarte wolvin met rode ogen wel degelijk gezien had.
"Hm, hallo Kai."

{Trainingtopic + Sorry van de powerplay van de struik! + Voor Kai! :3

Sins.
Kai installeerde zich eerst vooral op een stukje droge aarde en Kova keek toe. Ze ploeterde wat dichter naar haar toe, maar door haar lichtere gewicht zakte ze niet diep in de modder en werd haar vacht minder vies en geklit. Met een elegante sprong ontweek ze de natste plekken en zocht toen net zoals de zwarte wolvin een iets hoger gelegen plekje waar ze zich op haar achterwerk liet zakken. "Zullen we jou maar eens wat training geven?" klonk er uit haar bek, waardoor Kova niks anders kon doen dan instemmen. "Hoe zit met je skills wat betreft jagen?" wilde Kai vervolgens weten. Zover de witte wolvin het van zichzelf wist ging jagen het beste van allemaal; haar behendigheid was daar namelijk best handig bij. "Gaat wel," gaf ze toen maar wat bescheiden maar kalmpjes toe, en ze verborg de lichte nieuwsgierigheid in haar stem. Stiekem was Kova wel een tikje benieuwd over wat Kai in petto had voor haar.

Sins.


De zwarte teef kondigde aan dat ze wel zin had in een eend. Natuurlijk, veel meer was er hier niet vinden; grotere prooidieren zoals herten of reeën kwamen haast nooit naar Mossley Marsh, alleen het feit dat het stonk was al genoeg om zelfs wolven er buiten te houden. Daarnaast was het niet de meest handige plek om te grazen omdat herten constant moesten opletten of ze niet wegzakten in de smurrie. Kai voegde er nog snel aan toe dat het hoofdzakelijk was om het bestuderen hoe ze joeg, en Kova gunde haar een kort knikje voordat ze de lucht begon op de snuiven. Ja hoor, in een drassige, uitgestrekte plas wat verderop rook ze enkele bronnen van geuren die wel van eend afkomstig moesten zijn. Ze controleerde nog eens dubbel of de geur vers was, maar zette zich toen af met haar achterpoten verdween snel en geruisloos tussen een bosje riet. 
Meteen dook Kova in jachthouding in de beschutting van het droge riet en de planten en lette erop dat ze  haar poten zo geruisloos mogelijk neerzette en verraderlijke geluidmakers - zoals droge takjes of een poel vloeibare modder - ontweek. De eenden waren vlakbij, een meter of zes, maar de wind viel haar tegen; hij kwam van haar rug. Kova wilde het risico niet lopen dat de eenden haar zouden ruiken en sloop met een grote boog om de eenden heen totdat de wind in haar gezicht blies. Ze was zo geconcentreerd dat ze de gedachte dat Kai haar nu aan het jureren was, even achterwege liet en geruisloos naar voren draafde, terwijl ze af en toe stopte wanneer de wind stil viel of een van de eenden een verdachte beweging maakte.

Sins.

Het ideale moment was aangebroken, vond Kova toen de wind zacht on haar gezicht blies. Geen een van de watervogels lette maar een beetje op, ze kwaakten en kwekten er maar op los en staken af en toe hun donkergekleurde kop in het water om eendenkroost te eten. Het was prachtig, misschien zelfs ietsje te mooi om waar te zijn, dus sloeg Kova het nog scherpzinniger dan anders gade. Met haar brandende blik begon langzaam elke eend apart te lokaliseren en stelde vervolgens het ideale doelwit vast; een donkergekleurde eend, die samen met enkele soortgenoten aan de rand van de plas zwom. Er waren een hoop pluspunten aan deze eend, hij was bijvoorbeeld niet te groot, maar wel vet. Er zat meer dan genoeg vlees aan zijn botten om een wolf te kunnen trakteren opel een stevig middagmaal. Het tweede voordeel was de plek waar hij zwom; hij ploeterde bij een plek waar hij maar net kon zwemmen. Bij lager water kon Kova veel sneller door het water rennen dan bij diep. De sneeuwwitte wolvin controleerde nog een keer alle elementen waar ze rekening mee moest houden en spande vervolgens elke spier op haar tengere lichaam. Ze krulde haar lippen naar achteren zodat ze haar vlijmscherpe snijtanden toonde en vloog vervolgens vooruit, door het riet en daarna door het smerige, modderige water.

Water en dunne modder spatten op onder Kova’s ranke poten toen ze naar voren rende en het vieze water goot over haar dikke vacht, maar ze schonk er geen aandacht aan. Haar doelwit was belangrijker. De eend die ze in de gaten had kreeg door wat er aan de hand was en liet een alarmerende kreet horen, maar het was te laat. Kova zette zich als een speer uit een boog af en hapte als een moordmachine naar alles wat bewoog, maar haar voorkeur hing naar haar eend. Toen haar kaken voor de eerste keer dichtklapten, beet ze in lucht, maar bij de tweede keer zonken haar hoektanden in vlees en veren - in haar bek droeg ze het spartelende lijf van haar doelwit, en dat gaf haar de kracht om nog wat harder door te bijten. Zodra ze een scherpe knak hoorde – het breken van de ruggengraat van de watervogel – liet ze het verslappende, stuiptrekkende lichaam vallen en draaide zich om om een tweede opvliegende eend te raken, die het een gesmoorde kreet in het water landde. Er spatte water op toen de vogel neerknalde, roze van het bloed, maar de jonge teef maakte er korte metten mee door een keer achter de kop te happen. Met lichte trots in haar ogen raapte ze de dode prooidieren bijeen en zocht ze Kai – het was lang geleden dat ze zich nog zo goed  had gevoeld na een jacht. Het bloed droop in een straaltje van haar bek maar ze deed de moeite niet om het met haar tong weg te wassen; ze gromde kort en redelijk tevreden over haar jacht, maar ze was benieuwd wat Kai nu te zeggen had.

Sins.

Met een nog steeds heftig kloppend hart van haar sprint dropte Kova de dode eend voor Kais poten. Het lichaam lag er bebloed en in een nogal vreemde hoek bij, waarschijnlijk omdat de jonge wolvin de ruggengraat zo ruw gebroken had. Maar goed, het was ook een teken dat ze haar gebit gebruikt had voor wat ze het te hoorde gebruiken en daar was ze vrij tevreden mee. De zwarte wolvin gunde haar een knikje, maar dat was genoeg voor Kova. “Niet slecht, alhoewel er wel wat meer structuur in mocht, laar dat vergeef ik je. Niet alleen die eenden, maar ook jij wist even niet wat je aan het doen was.” Uhm... Dat was een mooi compliment. Ze was dus een eend. Toch nam de sneeuwwitte wolvin al het goede en de tips er uit en in zich op. Het kon nog wel eens van pas komen, bijvoorbeeld bij die ene jacht op die ree. Ze had er zeker een halve dag om gedaan om die te vangen, misschien omdat ze een weinig gestructureerd plan had. Dat was tip numero een. Maar dat ze even uitgelaten was tijdens de jacht, vond ze juist oké, maar dat zei ze natuurlijk niet luidop. Kova knikte bij haar woorden en schonk haar een begrijpende blik terwijl ze haar blik naar de eend liet glijden en dan weer weg. De meeste wolven vonden het niet al te prettig als je op hun neus ging kijken terwijl ze aten en eerlijk gezegd vond de jonge wolvin het ook niet al te prettig om te kijken terwijl iemand lekker genoot van een verse, malse prooi.

“Wat vond je zelf?” vroeg Kai plotseling waardoor Kova haar oren naar haar spitste. Tja, wat vond ze zelf? Een geslaagde jacht, zeker? Ze had iets gevangen, ze - hm, Kai – kon haar buik vullen. Dat was het doel geweest, toch? “Nou ja, goed?” probeerde ze zo overtuigend mogelijk over te brengen. “Misschien had ik inderdaad een meer georganiseerd plan moeten maken, ja,” zei Kova peinzend. Ze keek een tel terug in de rijd en probeerde zich opnieuw haar jacht voor te stellen. Ze had... Te lang gesprint. Ja, ze was iets te ver van haar prooi verwijderd geweest. De eenden hadden de kans gekregen te kwaken en de anderen te waarschuwen. Als ze dichter was geweest, zou ze misschien een eend geruisloos weg gegrepen kunnen hebben zonder dat de anderen het gemerkt zouden hebben.  De sneeuwwitte teef verkoos echter wel haar sprints, waarin ze haar behendigheid en snelheid kon gebruiken.“En ik misschien was ik wat te ver weg. Ik had maar net genoeg energie op het einde van de sprint om die vogels neer te halen.” Ze bekrachtigde haar woorden met een klein knikje, en liet haar blik onopvallend en kalm naar Kais gezicht glijden, terwijl ze stiekem naar wat goedkeuring zocht. Emoties verbergen was haar specialiteit, en dat was wel handig bij het opspeuren van de gevoelens van andere wolven. Net zoals nu.

Sins.

"Energie is ook wel een dingetje inderdaad. Op dit moment loopt er genoeg rond, maar in de winter kan voedsel schaars zijn. Als je dan teveel energie in een jacht verspilt kon dat nog wel eens aardig tegenwerken." Dat was ook weer waar. Nu was haar manier van doen nog te doen, maar in de winter waren er minder talrijke prooidieren en was het maar één kans als je de buit binnen wilde halen. Bovendien moest je nog eens energie hebben om jezelf warm te houden. Kova knikte luisterend. "Heb je nog ergens problemen mee?" De jonge wolvin dacht een paar tellen na en schudde haar witte kop toen. Tot nu toe ging het jagen prima, behalve dan met dat plannen, daar had ze nog wat tijd mee nodig.

"Niet echt, nee. Voor de rest gaat het prima." Door haar wendbaarheid en sprintvermogen ging het ook makkelijker om grotere dieren neer te halen, zoals een hert of een ree. Die dieren waren bovendien ook nog eens extra springerig en schrikachtig en waren gemakkelijker om met twee te vangen, alhoewel Kova er ook - na een kwart dag - eentje bij zichzelf had gevangen in Darley Forest. Het had haar bovendien ook flink wat energie gekost dus kwam de gedachte om nog een alleen te vangen niet meteen bij haar op.