Because im made of devotion {Open}

 
Aissar had in zijn leven al verschillende plekken ontdekt. Bij zijn vorige reis was het de bedoeling geweest dat hij zich daar uiteindelijk ging vestigen. Dit plan was echter alweer mislukt. Niet dat hij het zo erg vond trouwens, hij kon er nog steeds wel goed om eten of slapen. Het enige nadeel was dat hij niet precies wist in wat voor gebied hij zich bevond. Zijn roedelgenoten van het vorige gebied had hij dan ook nog niet gezien. Het was de vraag of hij ze hier nog tegen kwam. Echt op zoek was hij niet, dat deed hij later wel weer. Voor nu was hij eerst opzoek naar wat voedsel. Dat kon iets lastiger worden dan dat hij dacht. Het was namelijk winter, een seizoen wat er op bekend stond dat het prooi wat schaarser werd. Een laag sneeuw bedekte de gehele omgeving om zich heen. Zijn vacht viel opvallend op in combinatie met het witte spul. Niet echt handig voor de jacht.

In een rustig tempo stapte hij vooruit, alert voor dan ook maar een klein teken van leven. De eerste de beste prooi wat hij kon pakken, zou hij zeker aangrijpen. Een sterkere geur drong ineens zijn neus binnen. Het rook naar bloed. En waar bloed was, daar was prooi. Een smerige grijns werd zichtbaar op zijn smoel. Hij had al vaker voedsel afgepakt van anderen, zo kon hij ook wel vandaag een poging wagen. Zo onopvallend mogelijk sloop hij dichterbij. Vrijwel direct kreeg hij dan ook bijvangst in vizier. Een bruine wolvin. Aissar schatte haar op ongeveer een jaar of twee, met een dood konijntje in haar bek. Echt groot was het prooi niet. Was het dat wel waard om af te pakken? Normaal gesproken had hij gezegd van nee, maar zijn mond moest ook gevoed worden. De teef had hem door gekregen, hoewel haar woorden slecht verstaanbaar waren door het voedsel in haar bek, wist hij precies wat ze vroeg. “Bezwaren tegen?” waren zijn woorden, terwijl hij uit de bossen doemde om zichzelf zichtbaar te maken voor de vreemde wolf.

 
Vluchtig nam hij de wolvin in zich op. Hij bekeek haar uiterlijk, maar bleef uiteindelijk hangen bij haar sprekende ogen. Ze had haar ogen tot spleetjes versmald, haar ogen spraken iets van vurigheid uit. Aissar was nieuwsgierig, had de teef werkelijk zo veel pit als dat ze uitstraalde? Er was maar één manier om het uit te testen. De onbekende soortgenoot vertelde hem dat ze geen bezwaren met zijn verschijning had. Niet dat dat iets boeide voor hem, hij had er schijt aan wat ze over hem dacht. Tenslotte kende ze hem nog niet écht. De teef legde haar gevangen prooi weer op de grond, misschien had ze door dat haar woorden niet echt verstaanbaar waren. Een domme zet was het wel, want hij kon het zo onder haar vandaan jatten. “Zolang je maar van mijn prooi afblijft,” waren haar woorden.

De woorden kwamen kil uit haar bek, ze probeerde hem te waarschuwen maar indruk maakte ze daarmee niet. Het was nog steeds zijn gedachte om haar voedsel van haar af te pakken. Niet dat hij dat liet merken, als ze dat door had, ging ze het natuurlijk zelf pakken. Alsof dat een probleem voor hem zou zijn. De teef liet hem merken dat ze zijn naam wou. Haar opgetrokken wenkbrauw was iets waar hij zich aan ergerde. “Denk je echt dat je waarschuwing zin heeft?” Greens hij. Hij wendde zich van haar af en pakte snel het dode konijntje voor haar voorpoten weg.

 
De pestkop die hij was. Hij had de wolvin kwaad gemaakt, waarvan hij heel stiekem wel van genoot. Dat was echter ook de reden geweest waarom hij het konijntje van haar had afgepakt. Je moest wel erg hongerig zijn als je, je vechttechnieken voor zo’n klein stukje vlees wou gebruiken. Zo zat Aissar niet in elkaar, hij ging liever voor het grotere prooi. Maar een poedeltje hier en daar opjutten vond hij zeker erg grappig. Misschien was dit ook wel iets van afleiding die hij zocht. Even een afleiding van het feit dat hij opzoek was naar wat bekende roedelgenoten uit zijn oude omgeving. Het duurde niet lang dat hij de tanden van de bruine teef in zijn vacht voelde. Hij moest toegeven, de wolvin was wel erg gretig. “Wat zielig ben je zeg,” probeerde ze hem op te jutten, maar effect had het niet. Toen ze naar zijn nek begon te happen werd het echter een ander verhaal. “Het is pas zielig dat je dit stukje vlees wilt verdedigen.” Hij ontweek haar uithaal naar zijn hals. In tegenstelling tot zijn tanden te gebruiken duwde hij zijn rechterschouder tegen haar borst en drukte haar zo iets naar achteren, waarna hij iets afstand hield, wachtend op nog een uithaal van haar.

 
De wolvin deed geen aanstalten om te gaan vechten. Ze had een kwade blik op haar gezicht staan, maar dat was het dan ook. Het viel Aissar allemaal een beetje tegen, hij had verwacht dat ze wel wat meer lef had. Maar misschien was ze wel het tegenovergestelde en had ze de wijsheid om hem niet verder uit te dagen. Wat eigenlijk wel erg verstandig was. “Weetje, hou het ook maar,” Waren haar woorden. Dit keer was het zijn buurt om een wenkbrauw omhoog te trekken. “Meen je dat nou?” Hij liet het dode vallen, zette er een poot op en verscheurde de vacht om een stukje vlees te kunnen pakken. “Makkelijk over te halen ben je wel,” Al kauwend keek hij haar aan. “Als een wolf dat bij mij flikte, was ie nog niet klaar geweest. ” Enigszins verraste het hem dat ze nog niet was vertrokken, ze had haar waardigheid immers toch al verloren in zijn oogpunt. “Kun je me nu vertellen in welk gebied ik ben beland?”

 
Ze liet het toe dat hij het konijntje verorberde. Ze wenste hem zelfs eetsmakelijk. Niet dat hij daar iets van meende, haar woorden kwamen kil uit haar bek. Ze meende niet wat ze zei, maar wat maakte het hem uit? Hij kende de teef immers niet en wolven logen zo vaak. Iets waar hij een gruwelijke hekel aan had, echter kon hij zichzelf ook niet bedwingen om altijd eerlijk te zijn. Zou dat misschien een Shadow eigenschap zijn? Zijn blik bleef nog steeds hangen op de vreemdeling, terwijl hij het konijntje opat. De wolvin hield haar schouders op en concludeerde dat elke wolf anders was. Gelukkig maar, want anders was hij misschien zo’n poedeltje geweest die zijn eten liet afstaan. De buit viel misschien behoorlijk tegen, dat betekende niet dat een lekker hapje er wel door ging. De vraag naar welk land dit was antwoordde ze. Ze zei dat dit land Serigale hete. Aissar fronste, hij had nog nooit van deze naam gehoord. “Ik ben opzoek naar een aantal andere wolven ,” Hij stopte even met praten, slikte zijn laatste hapje vlees door. “Toevallig een roedel gezien?”

 
Uit haar verbaasde reactie kon Aissar van uit gaan dat ze geen roedel kende hier in dit land. “Je gaat me toch niet vertellen dat hier een roedel op weg is?” Onderzoekend had hij haar aangekeken, niet echt wetend hoe ze dacht over een roedel. Alsof de teef hem nu vanuit een ander hoekpunt aan keek vernauwde ze haar ogen. Nee, zo te zien was ze niet echt te spreken over roedels. “Misschien wel, misschien niet,” antwoorde hij haar vraag vaagjes. Hij kon het immers niet met zekerheid zeggen. Hij had de anderen ook nog niet gezien. Alhoewel het best zo kon zijn dat ze hier al waren. “Nee, ik heb geen roedel gezien.” Aissar bleef de wolvin aan kijken, eigenlijk was hij al uitgesproken. Meer te vertellen had hij niet tegen deze vreemdeling. Maar misschien had ze hem nog wel iets te vertellen, wie weet.

 
Even spitse hij zijn oren, haar mompelde antwoord was nou ook niet zo goed hoorbaar. Nu hoorde hij het net éven iets beter. Ze zat er duidelijk niet om te springen om een roedel in dit gebied te verwelkomen. “Ik neem aan dat jij daar bij hoort?” Aissar hield zijn schouders even op, waarschijnlijk was het de wolvin al lang duidelijk. “Anders zocht ik ze niet.” Kleine sneeuw vlokjes kwamen op hem terecht, zo ook een paar op zijn neus. Geïrriteerd schudde hij een moment zijn kop heen en weer, sneeuw op zijn snuit beviel hem niet echt. “Want meer wolven zoals jij sta ik niet op te wachten.” Sprak de wolvin vervolgens haar gedachten uit. “Oh, darling,” Aissar greens. “Ik ben nog ergste nog niet eens.”