Missed Me?

De jonge reu zette zijn poten op de zoveelste rots. Een enorme klim. "Ik ben er bijna!" zei hij voor de tiende keer tegen zichzelf terwijl hij heel even stil stond. Dat was Dameon. Hij kon nooit langer dan vijf tellen stil blijven. Zijn bruine ogen gleden over de plekken waar hij net had gelopen, en de ondergaande zon. De lucht was zo mooi oranje... Hij kwam overeind en stapte vrolijk verder.

Wat een uitzicht. Dam bereikte de top en stuiterde van opwinding. Met een brede grijns staarde de wolf naar beneden. Hij zag alles vanaf hier! Cool! Hij zag een meer, bomen, velden! En alles was zo klein! Het gaf hem het gevoel dat hij een grote stoere reu was. Het tegenovergestelde van wat hij dus echt was. Ahem. hij was klein. Kleiner dan de meeste wolven van zijn leeftijd. De laatste keer dat hij haar zag was hij zelfs kleiner dan zijn zusje! Hij zuchtte, lachte en rende rondjes door de sneeuw.

Mooi uitzicht, plek om te rennen en daglicht. Wat wou een wolf nog meer? Hij had geen idee. Hij wist wel wat hij niet wou. Een bezoekje van een ander. En liet dat nou eens maar zijn wat er wel was. Een medewolf, een onbekende geur voor hem meedragend. Maar het stonk. Behoorlijk. De jonge reu had nog nooit een Shadow gezien of geroken, hierdoor had hij geen flauw idee wie dit zou kunnen zijn. Haar de geur rook hij wel. Een roedelgeur, merkte hij op. "Pas maar op. Straks val je er vanaf," zei een reuenstem. Meteen draaide Dameon zich om, verward door de stem en de geur. Wie was dit?! "Bedankt voor de tip, ik zal eraan denken," zei hij, licht sarcastisch. Waarom moest zijn rust nou weer verstoord worden door.... Dit?!

_{Deze reu leek ook wel een zeer geschikte kandidaat voor de roedel van Amatariseu. Jong, ongetraind en naïef. Hij was klein van stuk en in vergelijking met Zayn had hij amper spieren. De reu leek op een pup, maar had al heel wat manen voorbij zien komen. ”Bedankt voor de tip, ik zal eraan denken,” sprak de reu. Zayn greens even vaagjes en deed in stap richting de reu, zodat hij gedwongen werd om dichter bij de afgrond te staan. “Weet je wel wat er gebeurt als je eraf valt?” ging hij verder. Eens kijken uit wat voor kluitje deze hond gewassen was.}

Koel draaide de jonge reu zijn ogen naar de ander, wie steeds dichterbij kwam. Wauw, moordenaar! Dameon zette een aantal stappen achteruit, maar hield afstand van de afgrond. "Weet je wel wat er gebeurt als je eraf valt?" De jonge reu rolde met zijn ogen. "Ja. Weet jij wat er gebeurt als jij eraf valt?" kaatste hij de vraag terug. Hij kwam steeds dichter bij de afgrond, maar hij bedacht iets. De risico's bedenkend maakte hij zich klaar voor de sprong. Gelukkig had hij een atletische bouw, de wind zat hem niet in de weg en waarschijnlijk waren zijn poten het meest getraind van zijn hele lichaam. Er was een risico. Als hij viel, zou hij daar liggen, en hij was licht genoeg om meegesleurd te worden naar de afgrond. Of gewoon vermoord te worden. Wat deze reu liever wou. Dameon dook in elkaar en sprong, net hoog genoeg om schuin over de reu te springen. Nu aan de veilige kant, keek hij de reu aan.