Wherever We Go

Wherever we go.

Het had Khuo een hoop zorgen en stress gekost, maar het was gelukt - ze waren er. Hij had het liefste bij hun oude plek gebleven, maar beide wisten ze dat dat pure zelfmoord zou zijn. Als Sean hetzelfde bleef doen kon dat nog wel eens verkeerd uitlopen - misschien namen die rottige Shadow's dan de kans om hel te ontvoeren of te manipuleren. Zijn kopzorgen waren dan ook Sean en Cinder geweest. Punt nummer één - er voor opletten dat Sean niet wegliep door achter een vlindertje aan te gaan - punt nummer twee, er voor zorgen dat Cinder niet te veel stemmen in haar hoofd had. De gespierde zwarte reu had geen idee wat er allemaal in dat koppie van de kleine pup rondging, maar het leek niet heel positief. Hij zou het er nog eens met haar over hebben. Khuolema wierp een blik naar de jonkies, en hoopte voor hen dat ze niet te uitgeput waren. Hij in iedergeval wel. Bemoedigend drukte de grote reu zijn snuit in Cinders en daarna ook in Seans vacht, en keek naar Vamp. Ze rekte zich uit; dat moest wel betekenen dat dit een geschikte plek moest zijn voor haar. Khuolema keek om zich heen en bromde tevreden terwijl hij naast haar ging staan en haar een liefkozende lik over haar oor gaf voordat hij haar blik volgde. Ja, dit was een prima plek. Tevreden schudde hij zijn vacht, strekte zijn achertpoot en plofte toen neer op zijn buik.

. Wherever We Go .

^{Haar poten bonkten, haar kop klopte en haar adem sneed in haar keel. Maar, voor het eerst sinds manen voelde ze zich beter. Cinder stak haar hoekige kopje omhoog, en snoof met gesloten ogen de frisse lucht op. Het was zo stil hier. Ze hoorde alleen de vermoeide stemmen van haar vader, moeder en broertje, maar voor de rest was het zo stil. Dankzij hun vermoeidheid was het schreeuwen ook gedempt. Heerlijk. Zo hield ze ervan. Langzaam opende de magere jong-Wolf haar ogen, en ze keek kalm het gezin rond. Iedereen zag er zo moe uit. Zo moe, maar zo rustig. Zo stil. Cinder's mondhoekjes krulde omhoog, en vormde een zeldzame glimlach. Ze was blij. Ze had een nieuwe manier gevonden om het geschreeuw te dempen! Iemand gewoon doodmoe maken! Geen pijn, alleen vermoeidheid! Met een lege blik in haar ogen zakte de schriele zwarte teef door haar pootjes, en ze schoof naast haar vader in het geurige gras. De sprieten waren warm en droog, maar waren toch een heerlijk kussen. Cinder probeerde haar vader in zijn ogen te kijken. Papa praatte heel anders met haar dan mama deed. Soms was dat wel leuk, maar soms vond ze dat vervelend. Zoals eigenlijk iedereen begreep hij niet wat ze 'hoorde'. Dat was best eng af en toe. Iedereen zij dat je ouders je altijd konden helpen, maar het was duidelijk dat niemand haar kon helpen met haar probleem.}

Wherever we go.

"We made it," stamelde Vamp naast hem, waardoor hij even een glimlach over zijn lippen liet krullen. Met zijn gifgroene blik keek hij als een fiere vader en partner over zijn gezin heen. Zijn gezin. Zijn familie. Van het ene tot het andere moment voelde hij zich een tikje emotioneel worden van het gevoel van verantwoordelijkheid en trots. Voelde hij... Voelde hij zijn ogen vochtig worden, of kwam dat gewoon door een stofje dat per ongeluk in zijn gezicht was gevlogen?  Ugh, verman je, Khu, hield de grote reu zichzelf voor toen hij liefkozend het likje van Vamp in ontvangst nam. "Natuurlijk," het kwam er trots uit, maar zelfs hij wist dat hij zich groter hield dan hij was. "Ik heb nooit een seconde gedacht dat we het niet zouden halen." Dat was waar, zijn gezin had zich sterk gehouden en bijna nooit geklaagd. Khuolema's blik dwaalde af naar Cinder, die hem met een vage glimlach aankeek. Vriendelijk glimlachte hij terug naar zijn dochter, alhoewel hij niet volledig zeker was wat er allemaal in haar koppie omging. Daar zou hij haar later nog eens over ondervragen. Vervolgens kwam Sean aantrippelen, enthousiast en opgewekt zoals altijd, maar net iets te opgewekt om op zijn pootjes te blijven staan. Hij viel languit op z'n smoel, maar krabbelde al snel overeind, wat genoeg was voor de ravenzwarte grote reu om te weten dat hij oké was. Vamps moederinstinct kwam echter naar boven en ze wilde nog eens nagaan of alles goed was met hem , toen hij naar voren spurtte en zijn oor aanviel.

Natuurlijk ging het niet niet zoals gepland, want Sean was nog een klein beetje te klein om het stevig beet te pakken. Khuolema ging echter helemaal in op in zijn rol en liet zijn kop op de grond ploffen, zijn ogen gesloten en zijn tong uit zijn bek. "Mwah," mompelde hij tussen zijn tong door. "Sean, de dapperste krijger van het land, heeft het gruwelijke monster Khuolema verslagen." Hij moest zich bedwingen niet te grijnzen toen hij deed alsof er een laatste stuiptrekking door zijn lijf ging voordat hij slap lag. De gespierde reu bekrachtigde zijn act  met een reeks gorgel- en kreungeluiden.

. Wherever We Go .

^{Papa glimlachte terug, en dat maakte de dag voor de kleine teef. Met een piepend giechelgeluid rolde het teefje op haar rug, en ze staarde naar de lucht boven hen. Het magere lijfje met de duidelijk uitstekende ribben rees en daalde kalm tijdens het ademen, maar diep vanbinnen voelde Cinder zich allesbehalve kalm. Het was zó stil. Niet normaal stil. Eng stil. Hier was het zo ontzettend veel stiller dan in het bos. Op de achtergrond hoorde ze Sean worstelen met hun papa. 'Sean, de dapperste krijger van het land, heeft het gruwelijke monster Khuolema verslagen.' Was papa een monster? Verbaasd rolde het schriele teefje op haar zij, en ze keek naar papa, die met zijn tong uit zijn bek op de grond lag. Hij lag stil, maar hij maakte vreemde keelgeluiden. Ineens trok hij met zijn lijf en lag hij stil. Nee! Papa mocht niet dood gaan!! 'Niet doen! Je doet papa pijn!' piepte Cinder boos. Ze kwam woest aantrippelen, en stuiterde boven op haar broertje. Haar dunne melktanden prikte in Sean's huid, maar het kleine teefje had niet genoeg kracht om door te bijten.}

. Wherever We Go .

^{Sean deed zijn best om op zijn pootjes te blijven te staan. 'Ik doe hem geen pijn hoor! Toch papa?' klonk Sean's stemmetje verontwaardigd. Cinder voelde zijn tandjes in haar poot prikken, maar omdat de pijngrens bij een pup best laag lag piepte ze het meteen uit en rolde ze boos sissend van haar broertje af. Ze hoorde meteen poten op het gras. Daar was mama. 'Rustig..' Mama's neus kwam heel dicht bij Cinder, en de kleine pup haalde mokkend uit met haar zachte, roze tongetje. Ze voelde mama's grote tanden in haar nekvel grijpen, waardoor ze zich meteen voelde verstarren en ze dus rustig weggevoerd kon worden. 'Het is gewoon een spel Cinder,' klonk het geruststellend toen het schriele teefje weer neer werd gezet. Ooh. Had papa dan geen echte pijn? 'Ooh,' klonk Cinder afwezig. Ze luisterde nog steeds aandachtig, maar hoorde geen andere schreeuwen dan die van papa, mama en Sean. 'Sowwy Sean.'}