When You Leave the Camp...

Een grot. Dat was waar zij nu was. Ze verstopte zich voor de zon. Het was een vrij ruime grot voor eentje die gemaakt was uit stenen, met ruimte voor een paar grote wolven. Ze was net zo groot als ongeveer gemiddelde reuen, dus ze paste prima. Haar slanke bouw was dan ook weer een pluspunt. Ze nam geen plek in met een enorme buik. Haar blauwe ogen staarden naar buiten, vanaf hier zag ze Sea Edge Beach. De zon scheen net niet op haar, maar zodra hij onder zou gaan zou ze hier weg zijn. De zon was 's avonds een stuk zwakker dan 's middags. Gelukkig.
Het duurde niet lang voor Emaya's ogen openschoten. De zon ging langzaam onder. Ze was in slaap gevallen. Zonder droom. Ze had Ayero al een tijdje niet meer gezien. Ze miste hem, hun kleine gesprekjes over belangrijke dingen. Ayero had haar speciaal genoemd. Belangrijk. Maar hoe kon de witte teef ooit haar lot aanvaarden? Altijd als ze dacht dat ze alles op een rijtje had, gebeurde er iets. Maakte niet uit wat. Altijd was er wel iets wat alles weer overhoop haalde. Ze had daadwerkelijk soms nagedacht over van alles. Waaronder dus echt gewoon zichzelf van een klif gooien was. Soms vond ze dat dat de beste oplossing was tegen haar problemen. Maar degenen die om haar gaven hielden haar hier. Ze wou haar ouders niet ook hun laatste pup doen verliezen. Reicho leefde waarschijnlijk nog, maar hij was nog in Wolf Story. Zij was de enige van de drie, ze moest hier blijven. Voor iedereen. Altijd als ze haar vrienden of familie zag voelde ze zich sterker. Nooit had ze gedacht dat ze zoveel wolven kon hebben die achter haar stonden, haar hielpen waar nodig. Nooit. Vrienden was een begrip wat ze niet had gekend bij de Shadows. Iedereen had haar anders gevonden, en er was toen niemand van haar leeftijd. Zij was altijd het buitenbeentje, en van haar tijd bij TRH kon ze zich weinig herinneren. Dus inderdaad, ze had bijna een honderd procent liefdeloze jeugd gehad. Ze was nnog niet eens zo lang weer terug bij haar ouders!
Emaya stond op en liep de grot uit. De zon zakte weg achter de horizon, langzaam kleurde de lucht warm oranje. Ze zocht een hoge rots op en ging erop zitten. Ze sloot haar ogen en snoof de koele avondlucht op. De avond was anders dan de dag. Er zaten meer verschillen tussen dan het feit dat het het ene moment warmer was en het andere ijskoud, of dat het donker werd. Nee. De sfeer werd ook anders. Duisterder. Alsof je ziel werd blootgesteld. De schemering had ook iets duisters, maar tegelijkertijd hadden de nacht en de avond allebei iets speciaals, iets elegants. Iets moois. Het was ruw, maar zo zacht. Zo kalm. Alsof je zorgen vleugeltjes kregen en wegvlogen, zodat je kon genieten van het maanlicht op je snuit.
De sterren waren zo'n zelfde iets. Ze waren prachtig, glinsterden in de hemel. Ze kalmeerden je, maar lieten duizenden vragen achter om over te twijfelen. Hoe ver weg waren sterren? Waren zij groot of klein van dichtbij? Zijn de sterren echt de zielen van de doden? Emaya wist het niet. Altijd als ze in haar hoofd tegen haar broer sprak, keek ze naar de sterren. Ze waren zo mysterieus, vond ze. De witte teef opende haar ogen en staarde naar de maan. De maan was groot, ver weg. Lang niet zo verwarrend als de sterren. Haar blauwe ogen gleden over de sterren en ze zag er een flikkeren. Zou dat haar broer zijn? Om te laten merken dat hij er nog was? Dat hij haar niet was vergeten?

Ze had het nu pas door. Dit was diezelfde rots als waar zee met Ais op had gezeten. Herinneringen zweefden haar kop binnen. Ook de gedachte aan alles wat ze fout had gedaan. Ze zuchtte zacht, haar blauwe ogen half gesloten. Ook al genoot ze enorm van de duisternis van de nacht, het liet haar zorgen en angsten niet verdwijnen. Ze dacht aan haar roedel, Okami. Haar moeder was haar alfa. Suru werd langzaam haar beste vriendin. Em vroeg zich af waarom haar vader nog niet bij hen hoorde. Oh ja. Hij wou nog steeds een nieuwe roedel beginnen. Pff. Dat kon hij niet. Hij was geen leider. Ze wou niet dat hij TRH zou herhalen, dat mocht niet. The Rising Heroes waren naïef geweest, allesbehalve dat wat Okami nu was.
Een geur drong haar neus binnen. Ze rukte haar kop omhoog en haar ogen flitsten even kil. Ze sloot haar blauwe kijkers en kalmeerde langzaam. Een Shadow naderde, en liep niet langs haar. Emaya draaide zich om en keek in een paar gele ogen. "Hoi," zei de reu. Het was vrij groot, en drie jaar ouder dan zij. Ze hield haar ogen neutraal, maar er lag een licht grijnsje op haar snuit. "Hoi."

De reu was niet van plan om haar pijn te doen. Hij wist niet eens wie ze was! Blijkbaar was hij niet een Shadow die al te lang zo is geweest, want anders had hij haar herkend. Iedere wolf die ongeveer drie of meer jaren bij hen heeft gehoord, kende haar. Wie zij was. Zij was de vijand. Ze werd gehaat door iedere Shadow die ze van toen kende, maar inderdaad. Deze reu kwam haar amper bekend voor. Toch was hij al aan de oude kant. Hmm... Ze groef in haar herinneringen, maar vond niks. Ze kende hem vast wel, maar ze had hem te weinig gezien. Ah well... "Ik ben zeker niet de enige die hier naartoe is gekomen om even alle verplichtingen achter te laten en je kop leeg te maken?" Precies wat hij zei. Ze was blij met haar roedel, en misschien ook wel een klein beetje blij met haar leven. Maar soms wou ze dat ze niet de dochter van de alfa was, verliefd was op iemand uit haar ex-roedel en ze wou dat het niet zo ingewikkeld was. Ze had het gevoel dat ze altijd weer anders was. Alsof het lot het op haar gemunt had. Zij mocht dit meemaken, en nog voor ze hersteld was gebeurde het ander. Haar leven ging voorbij in een flits. Het leek een verhaal wat oudere wolven zouden vertellen aan hun kleinkinderen, in plaats van dat iemand het echt beleefde. Maar helaas... "Inderdaad," zei ze zacht. Ze was niet ver weg van het kamp, ze kon terug wanneer het weer eb was. Maar nu zou ze de nacht hier doorbrengen, tijd om te slapen kwam later wel.

Emaya ging weer zitten en keek de reu kalm aan. Haar blauwe ogen glommen, lichtten op in het maanlicht. De koele nachtlucht stelde haar tevreden, de briesjes bliezen haar vacht door de war. Ze hoorde het water achter haar ruisen, en ergens in de verte hoorde ze dolfijnen. "Tong verloren?" Oh, natuurlijk. Ze was nog steeds aan het praten met een wat oudere Shadow. Ofcourse. Shadowhumor bestond meestal uit leedvermaak, de meesten van hen vonden het grappig als anderen geïrriteerd raakten bij hun opmerking. Ze grinnikte. "Misschien," antwoordde ze kalm. Ze leek ergens nog wel op haar moeder! Geïrriteerd reageren op een Shadow was niet bepaald haar ding. Of ze was aardig, of ze was bang, of ze was gemeen. Irriteren? Oké, die nieuwe witte teef was irritant, maar niet zo ernstig als wolven die geen Shadows waren. Shadows waren meer gemeen, vond ze. Soms waren ze zelfs slimmer dan andere slechte wolven!

Een stilte daalde neer over de wolven, de reu zat diep weggezonken. Ergens bedacht ze dat hij een Shadow was, en dat de enige echt nieuwe Shadow die kleuter was. Dat betekende dat hij er al was geweest toen zij lid was geweest, wat ergens ook wel logisch was vanwege haar leeftijd en zijn leeftijd. Hij was drie jaar oud dan zij. Hij leek haar ook niet echt een nieuwe Shadow. Die geur was vermengd met de wat oudere leden die niet in Serigala waren, dat verwarde haar. Maar toch. Hoe ver ze ook groef, ze kon niks vinden. Hij deed haar een beetje denken aan de uitleg die ze ooit had gekregen over een belangrijk lid, maar een echt belangrijke Shadow had haar niet op die manier aangesproken. "Heb je misschien een naam?" vroeg ze toen maar. Misschien kende ze zijn naam.

Craig. Craig.. Hm... Waar kende ze die naam nou van? Ze had hem wel gehoord, ooit. Van Djinn, als ze het zich goed herinnerde. Haar ogen flitsten van neutraal naar volle herkenning en terug. Craig. The Hand. Mooi zo. Ze had een belangrijke Shadow voor haar neus. "En waarom ruik ik van elke roedelgenoot van mij hun geur in jouw vacht?" Betrapt. Iedereen wist nu zowat van haar en Aissar. Vreemd dat hij dat niet doorhad. Ze keek Craig even verbaasd aan. Hij wist dus echt niet wie zij was. Het liefst wou ze het zo houden, maar ehm. Tsja. Hoe zou ze het anders verklaren? "Ik kwam ze tegen," zei ze droog. Daar was geen woord van gelogen. Emaya kon het dus echt niet geloven dat hij niet van zijn alfa's had gehoord wie zij was. Zowat iedere Shadow kende haar, wist dat ze nogal gehaat was daar. Maar een van de belangrijksten? Nope!

Lang duurde het niet voor hij haar doorhad. Hij liep een rondje om haar heen. Craig bestudeerde haar, en Emaya glimlachte licht. Ze had geen antwoord gegeven op zijn vraag. "Ergens diep, geloof ik je niet." De sneeuwwitte teef glimlachte zogenaamd onschuldig. "Dat duurde lang. Ik ben Emaya," grinnikte ze, en ze maakte zich klaar om weg te springen mocht het nodig zijn. Mooi zo. Dit ging hij dus sowieso aan zijn alfa vertellen! En dan wisten alle Shadows weer dat zij nog bestond. Ze was nog niet klaar. Misschien wou ze Aissar hierbuiten houden, maar ze was nog altijd, diep van binnen, woest op Kai.

Een koele grijns lag op haar snuit toen hij haar (eindelijk) herkende. Meteen schoot Craig van vriendelijke ouwe reus naar geïrriteerd Kai-hulpje. Onschuldig keek ze hem aan, in de gele ogen die zich met afschuw vervulden. "Emaya," sprak hij vol afschuw. "The one and only," zei de sneeuwwitte teef met een brede glimlach. "Jij moet vast denken dat je heel wat bent hé teefje, vol trots spreek jij je naam uit. Maar ik zal je even uit je droomwereldje halen, je bent niks. Voor mij ben je een kip zonder kop, voor heel onze roedel ben je niks. Je mag dan onder je hoede zijn geweest door Djinn, maar jij hebt het recht niet je naam zo uit te spreken tegen een Shadow." Hij wist blijkbaar niks van Ais, wat haar verbaasde. Heel hun roedel, hm? Hun jongste lid vond het geweldig om pesterig tegen haar te doen en Aissar... Tsja. Hij was vriendelijk tegen haar. Misschien speelde er meer van zijn kant. Maar hij was tenminste niet zoals ze zich een zoon van Kai voorstelde. "Hmm, wat jammer nou. Had net even gehoopt om dat kleintje te pesten," glimlachte ze. Misschien zou hij haar naam noemen. Dat zou nou es geluk zijn. "Ach ja, je kunt niet bevriend zijn met iedere Shad die je tegenkomt," vervolgde ze vaag. Als hij wist waar ze op doelde.. Dan was ze... Geen idee eigenlijk. The Hand moest wel weten van haar kleine bezoekje, nietwaar?

De grote grijze reu bazuinde maar wat rond. Honger had hij niet, dus jagen was geen optie. Luieren had hij in principe al teveel gedaan. Op dit moment liep hij vlak bij de kust in de hoop dat hier wat spannends gaande was, maar die kans was aardig klein. Ergens verderop zag hij de zee en het strand al liggen. Eenmaal op het strand aangekomen merkte hij al snel op dat hij niet de enige was. Iets verderop stonden twee wolven en allebei waren het bekenden. De eerste was mede-Shadow Craig. De massieve reu kende hij al jaren en liep ook al in Wolf Story rond toen hij net geboren was. Naast hem stond Emaya, een product van ‘The Rising Heroes’. Ooit was ze bij de Shadows gekomen. Zijn moeder had haar meegebracht in de hoop dat er iets van te maken was, maar tevergeefs. Zayn liep op het tweetal af en begroette Craig met een klein knikje. ”Gezellig hier?” sprak hij en ergens naast Craig plofte hij neer op z’n achterwerk. Eens kijken of het hier spannender was dan in het Dalrey Forest.

Haar blauwe ogen glinsterden. Craig kwam dreigend dichterbij. "Ik ben dan misschien niet iemand die jij goed kent... Maar ik ben niet iemand waar je zomaar mee kunt sollen, dus ik zal maar beter je grove bek houden over Kova of over mijn roedel. Je bent niet erg in het voordeel hier en als ik wil verbrijzel ik al je botten in je lichaam tot dat je me smeekt om te stoppen." Kova! Joepie! Ze wist eindelijk de naam van dat kleintje! Kalm zette ze een stap naar achter. Ze wou zeggen dat zijn adem stonk, maar zweeg en staarde hem aan zonder enige emotie in haar cyaankleurige ogen.
Een voor een deel bekende geur drong haar neus binnen. Het rook naar Djinn, de teef die haar ooit had meegenomen naar Elysion. Het duurde ook niet lang voor een grijze reu naast Craig kwam te staan. Hij was vast Djinns zoon, afgaand op zijn geur. Ook een Shadow. Hij begroette de oudere reu met een klein knikje en ging zitten. Pff, dit werd leuker en leuker. Not. Gezellig hier?" Emaya zweeg en keek naar hem.