Rock Bottom

 
Op een plaats als deze was de zilverkleurige reu nog nooit geweest – hij snapte er dan ook weinig van, de stenen waren onnatuurlijk, dat had hij al lang bekeken. Echter vroeg hij zich af, wat de betekenis en wat het doel was, al twijfelde hij of het wel verstandig was om te weten. De plek nam iets deprimerend met zich mee, wat voor hem gold dat het wel een verdrietige betekenis zou moeten hebben. Op dit moment stond de reu bij één van de half afgebroken grafstenen, er was wat tekst op te zien, al kon hij niet begrijpen wat er stond, wist hij dat het iets moest betekenen. De plek was overduidelijk bewoond geweest door de hooglopers, dat was niet alleen door de stenen te zien, maar ook door de afbrokkelende toren een eindje verderop. Dat bracht gelijk de volgende vragen met zich mee, Shawn had dan ook wel enige belangstelling voor de wezens die hier eerder leefden en dat ondanks hij wist dat ze niet echt vredelevend waren. De reu schudde even zijn kop, besefte zich dat hij al te lang staarde en draaide zich vervolgens om. Het was tijd om verder te gaan, in een niet al te snel tempo, vervolgde hij sloffend zijn weg tussen de stenen.

Zich bedenkend waar hij zich nu naar heen bracht, keek hij nogmaals rond. De omgeving voldeed aan al zijn eisen; het was genoeg te ontdekken, bracht weinig bezoek en most of all, er was schuilmogelijkheid. Als hij honger ging krijgen, zou hij doortrekken naar de vallei, maar voor nu, zou hij zich hier even vestigen. Een gaap ontsnapte zijn bek, de zilverkleurige reu had zichzelf dan ook weinig tot geen rust gegeven. Misschien dat hij zich een plekje op zocht om te slapen, al had hij toch nog weinig zin. Shawn wist dan ook dat hij amper een oog dicht zou doen, daar had hij nou net weer iets te veel energie voor. Zijn oog viel hem op een groter steen, enkele wolf lengtes van hem af. Voor een moment stopte hij, wiebelde iets met zijn oren, voordat hij zich weer voorwaarts slofte. Bij de steen, wat eeuwenoud leek, stond er rondom een sierlijk verroest hek. Het zag er wat belangrijker uit dan de anderen, waardoor reu er nog wat meer werd door aangetrokken. Voor het graf, zakte hij voorzichtig door zijn achterpoten, sloeg zijn staart rond zijn voorpoten en wachtte af. Al wist hij niet precies waarom, misschien dat de tijd het hem zou vertellen.

Daar zittend, kreeg de zilvergrijze wolf ineens wat in de gaten; een geur drong zijn neus binnen, een teken dat hij niet langer alleen zou zijn. Als natuurlijke reactie, spande hij meteen zijn spieren iets aan al wist hij nog niet precies wie er op zijn pad kwam. Ondanks hij een enige nieuwsgierigheid bezat, besloot hij er niet op af te lopen; hij zat dan ook niet echt op gezelschap te wachten. Wie weet zou zijn medesoortgenoot alsnog wel doorlopen.

[Met Piece]

 
De mentaliteit van de zilverkleurige reu was helemaal veranderd. Normaal gesproken, uitgaand van zijn normale levenswijze was hij van zijn plaats gegaan en op de ander wolf in zijn buurt afgestapt, maar sinds zijn vlucht was hij juist eerder op de vlucht geslagen of proberend ieder ander wolf te gaan vermeiden. Nu, juist in tegenstelling, bleef hij rustig zitten, al wist hij dat er elk moment en dat hoefde niet eens nu per se te zijn, de verkeerde wolf tegen het lijf kon lopen. Want zoals eerlijk gezegd, de reu wist niet precies wat hij met zijn leven aan moest. Er was te veel twijfel voor hem om er conclusies uit te kunnen trekken, want er was geen rode draad in zijn leven meer die vertelde waar hij heen ging en wat hij moest doen. Het enige wat hij wel werkelijk bezat was een doel, al wist de reu niet hoeveel hij er nog aan zou moeten doen, hoelang het duurde en of hij het al gehaald had. Hij was dan ook opzoek naar aanwijspunten wat hem enig sinds zouden helpen, maar zelfs dit was onmogelijk om te vinden. Al met al; zag zijn toekomst er maar twijfelachtig uit.  

Toch, ondanks alle stres wat alles met zich mee had gebracht, was de reu goed hersteld sinds zijn komst  in zijn komst bij Wolf Story en zijn doorsteek naar Serigala. Hij had een aantal wonden opgelopen sinds zijn vlucht maar had er in het heden weinig last van. Oke, hij zag er niet al te florissant meer uit door de littekens onder zijn vacht en de zichtbare schaafwonden op zijn knieën, maar zijn uiterlijk was wel het laatste waar hij om gaf. Voor nu had hij zijn kont bij de grafstenen van de hooglopers geparkeerd, zich bedenkend wat hij zou doen met zijn leven en hoe hij een zo stabiel mogelijke situatie voor zichzelf kon creëren. Zijn ogen waren gesloten, waarbij je zou zeggen dat hij er wel erg rustig uit zag; maar niets was minder waar, hoewel hij wel wat was veranderd, bleef het instinct in hem zitten. De reu had zijn spieren gespannen, zijn oren draaiden ook wat onrustig heen en weer. Iets wat grommend dwaalde hij van zijn gewilde gedachtes af, zijn aandacht werd dan ook getrokken door de wolf in zijn omgeving. Terwijl de geur sterker en sterker werd, wat hem verklaarde dat het op hem af kwam, wist hij het al gouw te herkennen. Niet iets waar hij op te wachten stond, want diegene waarvan het afkomstig was, was immers een vijand. Hij had er dagen na gezocht, maar nu opeens was het dichtbij gekomen. En dat terwijl de reu had gedacht dat hij er eindelijk van verlost was, bijna had hij zich voorbereid op een eigen leven, maar dat kon hem niet baten. Het was alsof het een virus was waarvan je maar niet af kwam, het bleef zich herhalen, wat je ook zou doen. Shawn vroeg zich af hoe hij er een einde aan kon maken, al wist hij antwoord al. Het zou één van de twee moeten worden, maar dat zou geen makkelijk gevecht worden.  

Met een gefrustreerde blik in zijn ogen, opende hij zijn oogleden waarna hij zijn kop omdraaide. Een eindje bij hem vandaan stond hij daar dan; de ravenzwarte reu met oranje kleurige ogen. Het was al weer een poos geleden dat ze elkaar hadden ontmoet, maar aan zijn uiterlijk was niets veranderd. "Ze zeggen wel eens dat onkruid niet vergaat, maar verdomme zeg," hoorde hij Pierce zachtjes mompelend zeggen. Was dat nou een teleurstellende stem? Enig sinds was de zilverkleurige reu ook wel erg trots op zichzelf, welke ander reu zou het immers halen om maanden lang opgejaagd te worden door je eigen roedel met daarbij ook nog eens je aartsvijanden tegen te komen. Hij had zich daarnaast ook nog eens prima hersteld en stond er klaar voor om ook eens terug te pakken. Aangezien hij met de rug naar de wolf toestond, besloot hij op te staan, zich om te draaien en vervolgens weer te zitten. "Well, well," begon hij. "Wie hebben we daar," zijn woorden kwamen nuchter uit zijn bek, zolang Pierce zich geen houding aan nam om aan te vallen, hoefde hij zich geen zorgen te maken. "Heb je je princess gevonden?" Ja ja, hoewel hij heus wel door had gehad dat de zwarte reu hem bespioneerd, had hij ook heus niet stil gezeten. Hij had heus wel meegekregen dat Pierce een tijdje terug een crush had gehad op één van zijn alfa's. Foei.

 
Om heel eerlijk te zijn; de zilverkleurige reu vond het niet heel erg om zijn aartsvijand weer te spreken en te zien. Om heel eerlijk te zijn; zijn gemoedstoestand werd iets rustiger, bijna opgelucht zelfs. Er werd wel eens gezegd dat je je vijanden het beste close kon houden. En hoewel hij het in zijn vroegere jaren maar bullshit had gevonden, wist hij dat de oudere wolven van zijn vorige roedel gelijk hadden gehad – Het was dan ook altijd handig om je vijandige vrienden in de buurt te houden. Zo wist je waar de ander uitspookt en het allerbelangrijkste wat ze van plan waren, om zo te kunnen voorkomen dat je werd gepakt. Dat was ook waar hij zich de afgelopen maanden mee bezig had gehouden, zowel het vermeiden van de wolven waarvan hij zou moeten vrezen als het opzoeken van. Dit had hem nog wat opgeleverd ook nog, zo wist hij dat Pierce al een enige tijd van zijn roedel was verwijderd. Waar de zwarte reu precies allemaal had uitgespookt wist hij dan weer niet. Bijna had het hem wat argwanende gedachtes opgeweld dat de zwarte reu weer was gaan samenwerken met Zyer, maar daar had hij destijds geen bewijzen van kunnen vinden. Niet dat hij dat achter zich had gelaten, ergens achterin zijn kop zat nog steeds de gedachte dat Pierce contact had met zijn familie. En hoewel hij zich daar van binnen nog steeds een tikkeltje bezorgd over voelde, - wat raar zou zijn als hij dat niet voelde- was hij toch wat vrijer gaan leven. De zilverkleurige reu had zich voorgenomen dat ze hem vroeg of laat toch wel zouden vinden en wat er dan zou gebeuren, god knows. Hij zou zich er niet langer druk om moeten maken, anders zou hij zijn ziel helemaal geen rust kunnen vinden. Het beste was om gewoon verder te gaan met zijn leven, het weer op rails maken en doen wat hem gelukkig maakte. Dit was ook wat hij van plan was, alleen was het bij hem nog allemaal wat waziger. Zijn instinkt vertelde hem dan ook, dat hij het eerst tot de bodem zou moeten uitzoeken, om daarna van het luie leventje te kunnen genieten. Maar daar had hij zich nog niet op voorbereid en zoals het er nu uit zag, wist ie dat Pierce er op dit moment ook niet in staat voor was. Het begon er op te lijken dat dit gewoon een dreigend babbeltje tussen twee oude vrienden zou worden.

De zwarte reu tegenover hem, grinnikte op zijn vragende opmerking, waardoor er bij hem zelf ook een kleine grijns tevoorschijn kwam. Pierce had het goed begrepen, ondanks dat hij opgejaagd was of werd, was hij zijn trainingen nog niet vergeten. Hij had een sterke wil om te overleven en zou ook alles uit de kast halen om zijn doel te behalen. Het zou naïef van Pierce zijn om te denken dat hij het opgegeven zou hebben. Natuurlijk ontkende de reu zijn vraag, niet dat hij een serieus antwoord verwachtte hoor; samen wisten ze ziezo wel beter. “Bet je zeker dat je geen spoken ziet?” Dit keer was het zijn buurt om zachtjes met zijn kop te schudden. “Ik ben heel zeker van mijn zaak,” Antwoordde hij al had hij daar niet echt een bedoeling mee. Even zijn kop schuin houdend, keek hij toe hoe de reu in beweging kwam en een stuk dichterbij kwam waarna hij ook nog eens zijn achterhand op de grond plaatste. Automatisch spande hij zijn rugspieren iets, hij kon het nooit erg waarderen als een vijandige wolf te dicht in zijn ruimte kwam. Om niet als eerste toe te happen, liet hij het maar gebeuren, maar tilde iets zijn bovenlip op om te weten dat hij het niet erg waardeerde. Aan Pierce’s gaap, viel te zien dat hij subtiel werd uitgedaagd. Maar wat de zwarte reu vergat, was dat hij niet zo zeer de enige was die in de problemen kon zitten. Tijdens het uitje van de zwarte reu, was hij diegene die het genoegen had gekregen om met de Shadow alfa te praten. Zo wist hij dan ook, dat hij niet de enige was die zich afvroeg waar de reu zich mee bezig had gehouden tijdens zijn vertrek van Serigala. “Je moet trouwens weten, dat je niet de enige was die opzoek was.”