Are you satisfied? {Sin}

Are you satisfied?

Op een platte, stevige steen die een beetje boven het water uittorende maar zeker sterk genoeg was om haar lichte gewicht te dragen, zat de witte wolvin met een strakke blik in het water te turen waar het maanlicht en het rimpelende water een spiegelbeeld van haar gezicht vormde. Een poot hield ze in het water en bewoog ze soms tegen de verveling. Ze wist niet goed waarom ze hier was, of ja, toch wel. Het was eigenlijk een heel poedelachtige, kinderachtig idee maar goed, het hielp haar even de pijn in haar geest te verzachten en dat was het voornaamste. Toen ze nauwelijks een half jaar oud was geweest had haar moeder haar meegenomen naar een meer om middernacht, hen even laten badderen en toen ze zich allemaal tegen haar flank hadden aangedrukt, kijkend naar de sterren, was de grijze teef beginnen vertellen over de sterrenbeelden, over de legendes die er achter scholen, over de waakzaamheid die de sterren zowel 's nachts en overdag droegen. Ze had haar ook verteld dat elke goede wolf een ster werd zodra hij of zij stierf, maar dat was natuurlijk allemaal bullshit. Een zucht rolde over haar lippen - waarschijnlijk voelde ze zich hier anders door de herinnering aan haar moeder en vermoorde slibings. Of ze dat goed of slecht vond, kon ze niet bepalen.

{ Flutje ;-; + Sin!

Het was weer een van die nachten. Alles om haar heen leek te slapen, zelfs de wind leek de bomen met rust te laten deze avond. De hemel was helder en de sterren stonden op de plaatsen waar ze altijd stonden aan de hemel, alles zou een bepaald gevoel van rust moeten geven. Enkel deed het dat niet.
De wolvin drentelde rusteloos door het bos heen zonder een echt doel voor ogen. Beelden van het verleden hielden haar wakker, iets wat al tijden niet meer was gebeurt. Ze dacht dat ze hier opnieuw zou kunnen beginnen, dat ze zodra ze over de bergen die Serigala van de buiten wereld scheidde zou klimmen ze alles achter kon laten en met een schone lei kon beginnen. Well, twee weken waren gepasseerd en nog steeds had ze deze slapeloze nachten. Het verleden liet een blijvend litteken achter. Je kon ervoor wegrennen, maar uiteindelijk kwam het toch wel terug.

De wolvin keek verbaasd op toen ze water aan haar poten voelde. Met haar vaal blauwe ogen keek ze rond en besefte zich tot haar verwarring dat ze naar het meer was gelopen. Het Nim-nog wat lake, ze was er enkele dagen terug een wolf tegen gekomen. Waarom ze hier heen was gegaan wist ze niet precies, maar omdat de grijze wolvin de slaap toch niet kon bevatten besloot ze er het beste van te maken. Langzaam liet ze zichzelf in het meer zakken, waarna ze rustig door het water waadde, genietend van de koelte. Deze ontspanning verdween echter als sneeuw voor de zon, toen ze een sneeuwwite wolvin zag zitten. Ze stak sterk af tegen de donkere omgeving, de maan leek haar vacht bijna te doen reflecteren. Sin glimlachte kort, waarna ze diep adem nam en onder water dook en zo naar de wolvin zwom, om vervolgens vlak voor haar poot weer boven te komen. "Goedenavond, ma'am."Sprak ze met haar gladde stem en een glimlachje op haar grijze lippen terwijl ze het water uit haar ogen knipperde.

Are you satisfied?

Het water rimpelde nog steeds sprookjesachtig in het maanlicht terwijl de witte kleine teef met een poot in het water roerde. Ze hield haar ogen nog steeds strak gefixeerd op haar spiegelbeeld, alsof er een of ander interessants in zat. Kova moest toegeven dat ze niet echt op haar moeder leek qua vachtkleur, maar soms had ze de grijze wolvin horen zeggen dat ze dezelfde vorm van haar gezicht had, net zoals Kylma had gehad, en zoals Dexter. Raivo had dan weer de bouw van haar vader gehad – wat ze hem niet kwalijk nam – het lot had d’r moeder gewoon bij de verkeerde vent gebracht, een monster, een psycho- én sociopaat. Met een zucht die over haar lippen rolde trok Kova haar poot terug en liet haar blik nogmaals naar haar spiegelbeeld glijden. Wacht eens even ... Lag ’t aan haar of vervormde haar beeld nu in het gezicht van haar moeder? Oh fijn, door de heimwee hallucineerde ze, natuurlijk. Al leek dit wel heel echt – die vorm van de ogen, de kleur van haar vacht bovenaan haar kop en die typische oren. Het lag op ’t puntje van haar tong om “Mam?” te vragen...

... Totdat er de wolvenkop letterlijk boven water kwam. Het water spetterde in haar gezicht en meteen krabbelde Kova overeind, haar lippen lichtjes opgetrokken en haar sterke tanden ontbloot door verwarring en verrassing. Was haar moeder tot leven gekomen, ofzo? Toen de sneeuwwitte wolvin de druppels uit haar ogen knipperde en het water van haar gezicht droop, zag ze echter dat het niet over haar moeder ging, maar door een of andere teef die een grappenmaker bleek te zijn. ”Goedendag ma’am,” klonk er nog redelijk ontspannen uit haar bek. Even inspecteerde Kova de golven water achter de grijzige met witte wolvin, alsof ze verwachtte dat er nog andere wolven uit zouden duiken, maar trok toen er geen nieuwe gestalten waren opgedoken een neutraal, emotieloos masker over haar gezicht voordat ze sprak. ”Ook een goede dag,” liet ze met een ietwat koude ondertoon in haar stem weten.

Zoals ze al had verwacht schrok de witte wolvin nogal van haar plotselinge verschijning. Ze krabbelde onmiddellijk overeind en ontblootte haar tanden uit verwarring en verrassing. Even spande Sin haar spieren, voor het geval dit een van die slecht gehumeurde wolven was die de ander meteen bij de keel greep na een grapje. Gelukkig bleek dit niet het geval te zijn, want ze schudde enkel het water uit haar ijzige blauwe ogen terwijl Sin haar beleefd begroette. Tot haar teleurstelling kreeg ze weinig reactie, de wolvin keek enkel achter haar langs naar de golfjes die ze zojuist had gecreëerd met haar verschijning, alsof ze verwachtte dat er nog iemand anders uit het water zou opdoemen. Nieuwsgierig volgde Sin haar blik en keek achter zich, maar daar was enkel het water en de reflectie van de sterren hemel daarin. ”Ook een goede dag,” Kreeg ze op een nogal koude toon terug. De wolvin draaide haar smalle kop om en keek de vreemdeling weer aan. Haar ogen reflecteerden het licht van de maan, en leken haast wit te zijn. terwijl ze in werkelijkheid een vaal grijs-blauwe kleur hadden. "Verwachtte je iemand anders?"vroeg ze zoetjes aan de vreemdeling, waarna ze wat ronddobberde in het koele water.

Are you satisfied?

In een oogopslag nam Kova de een paar maanden oudere wolvijn in zich op. Ze was klein en slank gebouwd - precies zoals de jonge Shad was. Haar vacht daarintegen, was grijs met donkere en lichtere plukken door elkaar gegooid. Veel meer kon de witte wolvin niet zien of waarnemen, hoogstwaarschijnlijk omdat het nacht was en de teef driekwart in het water stond. Het vaalblauwe paar ogen gleed nieuwsgierig naar de plek waar zij zojuist naartoe had gekeken, en ontmoetten daarna terug de hare. Bah zeg, die ogen. Ze leken net wit als die van een hondsdolle wolf. "Verwachtte je iemand anders?" kwam er op een mierzoete toon uit de bek van de vreemdeling waardoor Kova sinister haar ogen half dicht kneep. Met haar kon een verstandige wolf beter niet spelen, ze was zo sluw als een vos en onvoorspelbaar als een slang. Toch besloot de kleine sneeuwwitte teef er nog niet te reageren en speelde het spelletje lekker geheimzinnig mee. "Misschien," was haar mysterieuze reactie terwijl haar gezicht nog steeds gehuld was in een ondoordringbaar masker. Ze verplaatste haar gewicht naar achteren en ging op haar achterwerk zitten, haar spitse gezicht wat gekanteld terwijl ze de vreemde wolvin nauwlettend gade sloeg. "Jij?"