Another Day

Na een geslaagde jacht op een eland met zijn roedel, was de zwarte reu het gebied verder gaan verkennen. Hij was nog niet zo erg vaak in de taiga geweest, juist was hij meer aanwezig in de vallei en de low lands, de plek waar zijn roedel zich bevond. Van zichzelf hield hij niet zo van de kou die het noorden met zich mee bracht, toch weerhield het hem niet om verder te slenteren. Zijn vacht was dan immers ook dik genoeg om zich er voor te beschermen, daarbij was het nog niet echt winter en de temperaturen waren nog best hoog voor het getijde van het jaar. Met zijn neus op de grond, draafde hij op een rustig tempo steeds verder te taiga in. Verschillende geuren lieten hem weten dat hij niet de enige aanwezige was, maar iets bekends rook hij niet. Het ruige gebied beviel hem om bergopwaarts te lopen en dit deed hij dan ook. Tussen de naaldbomen door, was er plotseling een verse geur te ruiken. Even stopte Aissar, keek geïnteresseerd om zich heen, maar kon zo direct geen andere wolf herkennen; dus zette hij zijn reis verder en dribbelde verder de heuvel op. Hoe verder de reu liep, hoe sterker de geur werd, totdat hij uiteindelijk de schuldige zag. Een aantal meters rechts van hem, zag hij een silhouet van een liggende wolf. “Waar ben je altijd, wanneer ik je nodig hebt!” Riep de vreemdeling ineens uit het niets. Aissar, draaide wat met zijn oren, zo was hij nog nooit begroet door een soortgenoot. Benieuwd wat er aan de hand was, liep hij zigzaggend richting de onbekende wolf. “Oh, hier ben ik dan eindelijk,” Iets wat gemeen grijnzend kwam hij achter een naaldboom vandaan, waarna hij dreigend op een traag tempo dichterbij kwam. “Misschien kunnen je hulptroepen maar beter verschijnen.”

Terwijl de zwarte wolf zijn soortgenoot in het vizier had gekregen, waren zijn ogen onafgebroken haar kant op bleven staan. Hij was nieuwsgierig waar hij nu mee te maken had gekregen, de teef kwam hem niet bekend voor dus was het een sowieso een onbekende. Haar geur liet hem echter weten dat ze van hier was, toch rook ze niet naar een roedel. Mm, hij had in zijn tijd hier eigenlijk maar weinig inboorlingen ontmoet, zou dit nog een van de weinige zijn? De meeste wolven in het gebied waren afkomstig uit Wolf Story, maar hij wist dat er meerdere soortgenoten aanwezig moesten zijn. Om direct maar zijn punt te maken dat er dingen waren veranderd in Serigala probeerde hij haar wat op stang te jagen, daarbij kwam ook dat hij nu mooi zijn frustratie kon uiten door de gehele Emaya-situatie. Eindelijk had hij een slachtoffer gevonden waar hij zijn ei even kwijt kon, zo zag je maar weer, soms was het wel goed om een ander onbekende tegen te komen. Bij zijn verschijning stond ze op, alsof ze in eerste instantie iemand anders had verwacht opende ze haar bek, maar die sloot al gouw toen hij meer tevoorschijn kwam. Toch kreeg ze het moed weer bij elkaar geschraapt, ze vroeg als eerste wie hij was, maar daar gaf de zwarte reu verder geen antwoord op. Terwijl hij in een sloom tempo, dreigend naar de teef toe liep, bekeek hij haar eens; hij schatte haar op ongeveer zijn leeftijd en volgens hem was ze kleiner dan de gemiddelde teef dan dat hij had gezien. Ergens zou dat haar ook wel schattig maken, tenminste als ze haar stoere praat achterwege had gelaten. De rood aggoutti kleurige teef maakte de indruk niet echt bang voor hem te zijn, maar in zichzelf genomen zou Aissar dat nog wel veranderen. Ze plantte haar achterwerk op de grond, vroeg wat er anders zou gebeuren en hield daarbij haar kop even scheef. Aissar greens, ze lokte hem nu toch echt uit om wat actie te ondernemen. "Geloof me, de meeste wolven zouden het niet durven vragen." Zijn stem klonk sinister, meer om haar wat af te schrikken. Ondanks zijn gebruikte toon, was madame nog steeds niet klaar met haar dappere praat. “Liefje, als je me aanvalt, mag ik hopen dat je stevige veerkrachtige botten hebt.” Iets geïrriteerd, van het woord 'liefje' die ze gebruikte gromde hij iets, al klonk dat ook niet erg hard. Zijn blik volgde de hare, de wolvin had een blik naar achteren geworpen, waar de berg afliep in een afgrond. "Anders vrees ik, dat er niet veel van je lichaam zou overblijven." Dit klonk toch serieus als een bedreiging van haar kant. Niet dat Aissar zich nu erg druk maakte, de reu was zeker van zijn zaak dat hij daar niet zou belanden. "En laat ons net zeggen, dat dat zonde zou zijn." Weer verscheen de grijns op zijn snuit, ergens voelde hij zich nog ergens gevlijd ook, ondanks haar toon verraadde dat ze er verder niets bij voelde. Inmiddels was hij al een stuk dichterbij gekomen, waar hij ongegeneerd een rondje om haar heen stapte. Om dat te doen moest hij ook achter haar langs, dus kwam hij tussen de aggoutti wolf en de afgrond terecht, ondanks dat maakte hij zich geen zorgen dat ze hem naar beneden zou drukken - nog niet. "Oh, Kitty," Grinnikte hij. "Kijk eens om je heen: je hulptroepen zijn nog steeds niet gearriveerd," De reu kwam wat dichterbij, hield zijn snuit ineens bij haar oor aan haar rechterkant. "Dat betekend dat jij en ik alleen zijn," Hij trok zich terug, stapte weer achter haar langs om nu aan de andere kant van haar te staan. "Het is maar beter dat je praatjes voor je houd, anders kan het nog wel eens zeer onplezierig worden, Kitty."

Kitty; de bijnaam die hij deze rode aggoutti kleurige teef had gegeven. Als je het hem vroeg paste het perfect bij haar, schattig aan de buitenkant, maar haar woorden klonken alsof ze haar nagels had uitgezet. Hij moest dus toegeven, deze teef had een erg scherpe tong, waar hij zich eerlijkgezegd nogal aan irriteerde. Ondanks dat kon hij het tegelijkertijd ook nog wel waarderen ook. Deze ontmoeting zat nu al wat vreemd in elkaar. “Niet durven of het interesseerde hun gewoon niet.” Dit was ook weer een kattige opmerking van haar kant. Op Aissar’s snuit kwam een kleine grijns te staan, haar blik kwam nogal zelfvoldaan bij hem over, maar dat zou later nog wel veranderen had hij zichzelf voorgenomen. “Welke wolf interesseert zich nou niet voor zijn eigen leven, mm?” beantwoorde hij. “In ieder geval, kunnen we vaststellen dat ik in je aandacht heb,” Daarbij zette hij haar direct weer voor blok, als ze zijn opmerking niet interessant had gevonden, had ze niet zo terug gereageerd.

Eenmaal dichterbij tikte ze ook nog een keer waarschuwend met haar staart tegen zijn poten aan, meer in de bedoeling om hem te laten struikelen. Dit gebeurde dan ook, haar beweging was iets te snel, waardoor hij net op een aantal haren kwam te staan toen ze haar staart terug trok. Hierdoor raakte hij iets wat geprikkeld, ze zou zich echt wat geremder moeten gedragen, anders zou hij alsnog zijn ‘temper’ kunnen verliezen. Wat grommend was had hij haar nogmaals laten merken dat hij niet geamuseerd was van dit soort taferelen. Op dit moment was het haar beurt om te antwoorden, al vertelde haar blik al dat ze nog niet echt van mening was veranderd. “Ik weet niet waar je het vandaan haalt, maar ik ben niet zo’n type die het zou appreciëren als die zogenaamde hulptroepen juist nu mijn moment zouden verpesten.” Weer werd hij erg geïrriteerd door haar opmerking, hoe kwam de teef erbij dat dit ‘haar’ moment zou zijn. ”Joun moment, mm?” antwoordde hij op een scherpe toon. Hij had zijn poten nog niet vuilgemaakt aan haar, maar als deze ontmoeting van hun zich verder op deze manier voorzette, kon het nog wel eens zo ver komen ook. Zijn oren draaiden chagrijnig naar achteren toen de wolf haar plaats verliet en zijn persoonlijke ruimte niet waardeerde en juist dichterbij kwam. Wanneer ze bij hem wetens té dichtbij kwam ontblootte hij zijn tanden iets, liet daarbij zachtjes gegrom horen als teken dat hij er niet mee eens was. Verrassend genoeg, bleek ze dat signaal te negeren en likte ze hem op zijn neus.

Helemaal van zijn propos geraakt, zette hij een klein stapje naar achteren. Zich afvragend wat hij zojuist had laten gebeuren, wist Aissar even niks te zeggen. “Ik moet je wel nageven, dat het anders best plezierig aanvoelt.” Het lachje van de wolvin, voelde voor hem nou niet bepaald prettig aan. Zijn bovenlip trok wat omhoog, ontblootte daarbij zijn tanden. “Plezierig?” Gegrom verliet zijn bek. “Pas op wat je zegt, elk moment kan het omdraaien.” Hij vermande zich, stapte naar voren, hapte eens richting haar vacht. Al was dat meer om haar uit te lokken. Aissar bedacht zich, schudde zijn kop. “Je hebt geluk dat je van het andere geslacht bent.” Nee, een gevecht met een teef, was niet iets wat hij op kwam. Natuurlijk kon het zo zijn dat het niet anders was. Maar wat hem betrof zou het oneerlijk zijn.. In haar nadeel dan.
 

De karakter eigenschappen van de twee wolven begonnen steeds meer tegen elkaar aan te botsen. Kitty, of terwijl de rode aggoutti kleurige teef, bleef hem steeds maar meer irriteren. Ze negeerde zijn waarschuwingen en dreef hem zo langzamerhand steeds meer naar zijn ‘temper’, dit om hem de uitdaging te geven om bij zich zelf te blijven. En de controle te houden. Voor hem was de vraag hoelang hij zijn geduld zou kunnen bewaren. Want eerlijk gezegd, hij wou haar niet de voldoening geven, om hem zo te dwingen dat hij in actie wou over gaan. Enig eigenaardigheid had hij dan ook wel weer, het zat niet in zijn systeem om een teef aan te vallen, daar moest wel heel veel voor gebeuren. Nee, hij had zich voorgenomen om niet als eerste actie te gaan ondernemen, als de wolvin dat toch wou, zou ze de eerste zet moeten zetten, wat hem dan geen andere keuze zou geven om een tegenaanval te moeten maken. “Ten eerste, moet je hen eerst een reden geven om angst voor eigen leven te geven. Ten tweede..,” Aissar had zijn ogen waarschuwend op haar gericht, als ze het wou, kon hij gerust een tandje erger worden hoor. Dat zou geen probleem moeten zijn. “Heb je me. Al is de vraag of je deze aandacht wel wilt,” Een vage grijns vormde op zijn smoel. Hij moest toegeven ze was wel amusant. “Eng hoor,” antwoordde hij ironisch.

Zijn struikel moment, waar hij al chagrijniger om werd dan dat hij al was, maakte het dan toch weer deels goed, door een paar haren uit Kitty’s staart te trekken. “Kun je niet uitkijken waar je je lompe poten neer zet?” Haar stem klonk spottend, Maar hij wist zeker dat ze het wel gevoeld zou moeten hebben.

Als buitenstaander van Serigala had hij al langer door gekregen dat de inboorlingen iets anders waren dan het vorige gebied. Dit bleek met deze teef ook weer waar te zijn. Ze had hem gelikt op zijn snuit, en dit bleek hij niet te waarderen. Kitty speelde met hem, van het ene moment ontzettend vijandig waarop het andere moment ze haar charmes inzette. Teven.. Hij begreep er weliswaar helemaal niets van. Niet dat haar actie, haar beter in het licht zette, hij was nog steeds mateloos geïrriteerd en kon niet wachten om dan ook eindelijk zijn tanden in haar huid te zetten. Maar hij moest geduld houden, hij was niet het soort reu wat als eerste in actie zou overgaan. Om haar nog even wat meer uit te dagen, beet hij richting haar vacht waar ze al snel op reageerde. Ze kwam met een open bek dreigend dichterbij en klapte haar kaken precies voor zijn ogen. “Laat dat!” Kitty’s,  nekharen waren overeind komen te staan, terwijl haar oren juist naar achteren gingen. Aissar grinnikte enkel,  grappig dat ze zo plotseling van houding kon wisselen.  Verder kwam het echter niet, waardoor hij zijn snuit terug trok met enige teleurstelling. “Kon je nu echt nergens anders op komen?” Ze rolde met haar ogen, opperde dat het wel erg cliché was. Het was alsof ze hem uitlachte en daar hield hij niet van. Aissar, bracht zijn snuit weer dichter bij de hare. “Geloof me, ik zou je bloed érg graag willen proeven.” Zijn stem was laag, zijn ogen lieten het merken dat hij het meende. Het enige wat hem nu tegen hield waren een paar persoonlijke principes.