. Evolve .

. Evolve .

^{Zwoof! Atletisch sprong een bonkige witte gedaante over een grafsteen heen. Haar poten strekte zich en vingen de val daarna meteen geruisloos op. Snel en oplettend sjeesde het beest tussen de stenen door, terwijl de wind in haar oren ruiste en in haar vacht woelde. 'Waar hangt toch weer uit..' grauwde Amatariseu diep en zachtjes tegen zichzelf. Top. Dameon was de laatste weken erg veranderd. Zijn schouders kregen meer vorm, en zijn ribben verdwenen weer langzaam onder zijn pels. Door voldoende te eten en veel te trainen leek hij ontzettend 'geëvalueerd' te zijn. Maar goed, atleet of niet, hij was nog steeds een rasechte troublemaker. Ineens hield Ama haar pas in. Haar lichte klauwen boorde zich in de grond, en ze kneep haar vlammende ogen half dicht. Dam was in de buurt. 'Dameon, je bent geen poedel meer. Stop met verstoppen,' grinnikte ze een beetje kopschuddend. De reu leek af en toe net een kopie van Ayero te zijn: ze waren allebei klein maar atletisch gebouwd, ze hadden allebei een prachtige witte pels en ze hadden allebei energie voor tien. Het verschil was wel dat Ayero dood was en Dameon niet. Hell... deal with it. Er klonk geritsel, en de oren van de geblokte Albino draaide zich richting de struiken die een soort heg vormde om het kerkhof. Een sliertje mist kroop langs haar poten naar de volgende grafsteen. Het was weer stil.}

^{[feat. Dameon]}

De Low Lands. Voor de eerste keer in zijn nog vrij korte leven was hij hier. Hij had net Hallow Tower bereikt, en verkende het oude gebouw. Het was mooi. Hij liep met een stuiter in zijn passen, omdat hij net zoals altijd energie in overvloed had. Het was duidelijk dat zijn spieren gegroeid waren, maar nog altijd was hij aan de kleine kant. Zijn ogen waren grotendeels emotieloos, maar hadden dezelfde twinkel als altijd. Zijn grote, onschuldige bruine ogen.
Dameon rook een geur. Zijn alfa, Amatariseu was op een kleine afstand van zijn locatie en met al te weinig moeite ging hij naar haar toe, door de struiken. "Dameon, je bent geen poedel meer. Stop met verstoppen," grinnikte de wolvin. Zonder moeite stapte de witte reu uit de struiken, zelfverzekerd en dapper. Hij liep op zijn alfa af en deed zijn best om niet alle kanten op te stuiteren zoals hij meestal deed. Ama had gelijk. Hij was geen poedel meer. Hij knikte ter begroeting en toverde een klein grijnsje tevoorschijn op zijn lippen.

. Evolve .

^{Er klonk geritsel in de struiken, maar Ama wist niet zeker of het door de wind of door de jonge Dameon kwam. Met een grijns op haar smoel deed de massieve Albino een stap richting het geluid, maar ontblootte haar tanden in een geïrriteerde grimas toen ze haar voorpoot in een regenplas drukte. Yikes! Het was overduidelijk herfst is Serigala: het regende zo nu en dan non-stop, en de temperaturen zakte griezelig laag. Zo laag zelfs dat Amatariseu's korte, stekelige pels haar amper warm hield. Tja.. de kortharigheid had ze van haar moeder geërfd, die bekend stond als een Wolf uit een warmer gebied. Pittig onhandig, eigenlijk, want haar Albinisme maakte haar te bleek te en te gevoelig voor verbranding, maar als in de koude, minder zonnige gebieden kwam zorgde haar korte vacht ervoor dat ze bijna bevroor. Ineens hoorde Amatariseu pootstappen in de modder achter zich. Ah, daar was 'ie dan! Met lichte trots in haar ogen keek de Alpha naar haar de recrute, die daar in z'n pracht en praal stond. Dameon was nog steeds klein van stuk, maar het was duidelijk te zien dat hij getraind had. Z'n spieren waren misschien niet bol en bonkig, maar zeker wel zichtbaar. Hij had een taaie, pezige maar tegelijkertijd ook gezonde uitstraling. Atletisch, slank maar toch bepakt met spieren. En dat binnen zo'n korte tijd. 'Ey lad, je ziet er goed uit! Maar why so serious? Je mag heus wel rond stuiteren als je dat wilt..' De witte jong-Wolf moest het verschil tussen hyperactief en enthousiast zien. Amatariseu vond dat hij druk mocht doen, zolang hij zich maar niet als een poedel gedroeg. Poedels dachten niet na over hun acties, en brulde maar wat. Ze rende rond, deden nutteloze dingen en gingen ruzie zoeken met de verkeerde Wolven. Net zoals Shadjes eigenlijk. Het verschil was wel dat poedels hartstikke vriendelijk waren en Shadows niet. 'Heb je al een gevecht met een vreemdeling gehad?' De opdracht was simpel: vecht een keer met iets of iemand die je niet kent. Een gevecht met een poema, beef met een everzwijn of knokpartijtje met een random Wolf. Het ging erom dat je even meemaakte hoe het was om écht te vechten.}

Hij grijnsde breed, trots op zijn verbetering in zijn uiterlijk en innerlijk. Hij had nog steeds een hoop energie, maar kon het iets beter in de hand houden. "Ey lad, je ziet er goed uit! Maar why so serious? Je mag heus wel rond stuiteren als je dat wilt.." Het zat zo: hij was niemand tegengekomen sinds hij de opdracht had gekregen, ook geen wilde dieren. Hij begon bijna te denken dat er niemand was, behalve zijn roedel! "Heb je al een gevecht met een vreemdeling gehad?" vroeg Ama. Een simpele opdracht, op het eerste gehoor. Het uitvoeren was minder. "Nee, sinds je die opdracht gaf lijkt iedereen zich te verstoppen. Frustrerend, maar waar. De Shads zitten voor zover ik weet diep verscholen in hun holletje en de rest lijkt wel verdwenen te zijn," zei hij met een zielig gezichtje.

. Evolve .

^{Het was uitzonderlijk hoe snel en hoe goed Dameon zijn energie in zich kon houden. Soms vroeg Ama zich af of ze niet iets te streng was geweest, want Dam was zo nu en dan zo kalm dat ze er bijna van schrok. 'Nee, sinds je die opdracht gaf lijkt iedereen zich te verstoppen. Frustrerend, maar waar. De Shads zitten voor zover ik weet diep verscholen in hun holletje en de rest lijkt wel verdwenen te zijn.' Yeah, daar had 'ie een punt. De Shadjes zaten het liefst in hun modderige bosje, én als ze dan het lef hadden op expeditie te gaan, dan namen ze vaak de hele breiclub mee. En tja, een gevecht beginnen met een Shadow vlak voor de poten van zijn roedelgenoten was nou eenmaal niet de slimste beslissing. Amatariseu wist wel zeker dat die in zouden grijpen als het menens werd... hehe, en bij een gevecht met een Ōkami-Wolf werd het maar al te vaak menens. 'Ik heb laatst - bij Nimweth geloof ik - een jong reutje geroken. Het meurde er ook naar Kai, dus ik denk dat die twee een babbeltje gehouden hebben. Waarschijnlijk is die kleine poedel niet helemaal goed bij z'n koppie en is hij van plan zich bij Kai's breiclub aan te sluiten..' De kolossale Albino kon het niet laten om even te grijnzen. '.. maar misschien kan jij op een hardhandige manier wat intelligentie in die kop rammen.' Ze zaten met een probleempje: Kai had besloten Serigala te vervuilen met nog meer van haar inteelt-kroost. Dat was erg jammer, want nu hadden de Shadows meer leden dan Ōkami. Maar goed, het waren nog maar pups en net zoals van de andere Shadjes had ze niet veel van die diertjes te vrezen.}