► Blame it on the Stars [POLARIS]

_{Onder een fonkelende sterrenhemel zwierf Syren door de heuvels van Raska. Het leek te onweren in haar maag, de honger knaagde en probeerde haar ervan te overtuigen dat ze op jacht moest gaan. Maar de laatste dagen voelde ze zich lusteloos. Haar energielevel was laag als nooit tevoren, ze was moe en had nergens zin in. Maar ze wist dat ze toch iets binnen moest krijgen, vooral nu de winter voor de deur stond. Het beloofde weer koud te worden, waardoor de prooi schaars zou zijn. Hoe groter haar voorraad die ze op kon bouwen, hoe beter.
Zuchtend liep ze door de open velden heen, op zoek naar een dom konijn dat te traag zou was om aan haar kaken te ontsnappen. Ze rook er genoeg, maar ze had niet op de wind gelet en was ze vanaf de verkeerde kant genaderd. Boos op zichzelf wandelde ze richting een heuveltop, om vanaf de andere kant de knaagdieren te besluipen. Maar het geluk leek aan haar zijde te zijn, toen er een jong dier plotseling op de vlucht sloeg en spontaan de verkeerde kant op rende, naar de hongerige wolf toe. Syren aarzelde niet, maar dook er bovenop en liet haar tanden diep in zijn rugje zinken. Het beest slaakte nog een gil, maar die werd abrupt afgebroken.
Tevreden met zichzelf schrokte ze haar prooi in een paar happen naar binnen. Ze proefde de heerlijke smaak van het vlees amper, vond het belangrijker dat haar maag gevuld werd. Enkele minuten later restte er van het karkas niets meer dan een bloederig hoopje afval. Zuchtend plofte ze neer op haar achterste en liet haar blik afdwalen naar de sterren. Het kwam niet in de buurt van Aurora’s Cliff, maar mooi was het zeker.}

De pijn in zijn linker achterbeen was de laatste dagen gelukkig een stuk minder geworden. Lopen ging heel wat makkelijker en het was haast niet meer te zien dat hij mank liep. Misschien wel voor de oplettende wolf, maar de meeste zou het niet opvallen. Dat het beter ging met zijn been betekende echter niet dat het in het algemeen beter ging met hem. In tegendeel zelfs. Zijn maag was ondertussen al gestopt met rammelen door de lange periode van voedselgebrek. Het was nu al ongeveer 13 dagen geleden dat hij voor het laatst een goeie maaltijd achter de kiezen had en hij wist dat zijn lichaam eronder aan het lijden was. Nog nooit eerder had hij zo lang niets gegeten. Normaal gesproken had hij geen moeite een maaltijd te vinden en te vangen, al was die maaltijd niets meer dan een snack. Maar met de situatie waar hij nu in verkeerde was jagen een hel en het eten van aas geen optie. Elke keer dat hij zich inspande werd de hoofdpijn die tegen de binnenkant van zijn schedel ramde steeds erger en erger. Alsof dat nog niet genoeg was werd die pijn ook nog vergezeld door een helse pieptoon die zijn oren teisterde. Gisteren nog dacht hij een gelukstreffer te hebben bij het vinden van een oud herten karkas, maar het rottende vlees dat nog nooit eerder een groot probleem was, had er al snel voor gezorgd dat het laatste beetje van zijn maaginhoud eruit werd gemieterd. De wolf wist dat het er niet goed voor hem uitzag met de winter die nu echt ieder moment zijn ijzige entree kon maken, maar ondanks dat hij zich futloos en energieloos voelde, bleef hij vol goede moed zoeken naar iets waar hij zijn maag mee kon vullen. Zijn oren schoten dan ook vol interesse omhoog toen zijn neus de heerlijke geur van vers bloed oppikte op de wind. Hij volgde het spoor over de heuvels heen in de hoop een maaltijd te vinden. Zijn neus bracht hem uiteindelijk bij een wolvin en de restanten van de maaltijd waar ze zojuist van had genoten. Hij liet zijn hoofd ietwat zakken en draaide zijn oren een stukje naar achteren. "Umm, excuse me," begon hij en glimlachte zachtjes. Hij kon voelen dat het niet zijn gebruikelijke hoeveelheid opgewekte energie droeg. "Kan ik die restjes hebben? Quite hungry, you see," vervolgde hij met een vriendelijke toon.


OOC: Just FYI, hij is niet ziek nog niet

_{Haar aandacht werd weggetrokken van de sterrenhemel, naar een oudere reu die haar voorzichtig benaderde. Met zijn oren naar achteren gedraaid en een vriendelijke glimlach op zijn snuit sprak hij haar aan. 'Umm, excuse me. Kan ik die restjes hebben? Quite hungry, you see.' Ze beantwoordde zijn glimlach met eentje van haarzelf, en schoof de restanten van het konijn naar hem toe.
'Yeah, sure!' zei ze vriendelijk. Blijkbaar was ze niet de enige die wel wat voedzaams kon gebruiken. Nu zij haar deel al had gekregen, leek het haar niet meer dan logisch dat het nu zijn beurt was. 'Ga je gang.' Syren liet haar blik over hem heen glijden. Onder zijn vacht leek ze zijn ribben te kunnen tellen. Het was wel duidelijk dat hij het nog nodiger had dan zij. Zijzelf had de hele zomer gehad om een mooie voorraad op te bouwen, maar deze reu leek een hele reis achter de rug te hebben. Ook zijn andere tongval deed vermoeden dat hij niet oorspronkelijk hier vandaan kwam. Nieuwsgierig als ze was besloot ze hem ernaar te vragen. 'Waar kom je vandaan, als ik zo vrij mag zijn dat te vragen?' Ze sloeg haar staart om haar voorpoten, om iets van haar lichaamswarmte vast te houden. Het was flink afgekoeld in de heuvels, dat was een ding dat zeker was.}

Rustig wachtte hij het antwoord van de wolvin af. Toen ze eenmaal haar gezicht naar hem omdraaide en hem toestemming gaf de restjes op te eten, kon hij zijn glimlach er niet van weerhouden te veranderen in een kleine grijns. "Thank you," sprak hij en stapte op het karkas af dat ze in zijn richting had geschoven. Van het konijn was niet erg veel meer over, buiten de kop, het skelet en hier en daar nog wat pezen, stukjes spier en vet, maar hoe weinig het ook was, de reu klaagde niet. Alle kleine beetjes waren nu mee dan welkom, ook al zouden ze hem niet voor een lange periode op de been kunnen houden. Met de kleine maaltijd voor zijn poten ging hij naast de wolvin liggen en begon hij op de restanten te knabbelen. Het eerste waar hij zijn kaken op klemde was de fragiele schedel, die met slechts een kleine inspanning in stukken brak. De inhoud ervan verdween al snel achter zijn kiezen.
"Waar kom je vandaan, als ik zo vrij mag zijn dat te vragen?" vroeg de wolvin plots en hij slikte het konijnenoor, waar hij al een tijdje op had zitten kauwen, door. Hij keek op. "Oh, overal en nergens,” antwoordde hij en richtte zich weer op de gratis snack die hij had gekregen. Pas nu hij eindelijk iets in zijn maag had realiseerde hij zich hoeveel honger hij werkelijk had. Het karkasje zou nooit genoeg zijn om zijn honger weer te stillen, maar hij wist dat hij nu ook niet ineens 10 kilo aan vlees naar binnen moest gaan schuiven. In deze staat zou zijn lichaam dat ook niet aan kunnen. Alleen met veel kleine beetjes zou het weer goed komen. Jammer dat hij die luxe niet had. Hij had een plan nodig... Een verdomd goed plan. Die zou uiteindelijk wel komen. Hij had altijd een plan. En het plan was nu om de rest van het karkas te verorberen dus ging hij verder met het kapot bijten van de botten en het oplikken van het beenmerg. Niet veel wolven leken zich te realiseren dat er binnenin de botten van dieren nog een lekkere, vette hap zat verscholen. "Prachtig vind je niet?" vroeg hij plots tussen zijn happen door. "De sterren," vervolgde hij ter verklaring en keek weer opzij naar de wolvin. Als hij zich niet had vergist had ze eerder naar de hemel zitten turen.

OOC: He's doomed T_T

_{De reu grijnsde haar dankbaar toe en viel onmiddellijk aan op de restanten van het konijn. Syren voelde zich schuldig dat ze niet meer voor hem had overgelaten, maar aan de andere kant had ze niet verwacht een uitgehongerde wolf tegen te komen. Tevreden wendde ze haar blik af en staarde opnieuw naar de fonkelende sterrenhemel.
'Oh, overal en nergens,' was het antwoord op haar eerdere vraag. Ze knikte, het was duidelijk dat hij niet van plan was om een specifieker antwoord te geven. Niet dat het haar uitmaakte, ze was inmiddels wel gewend dat ze te nieuwsgierig was. Haar blik werd vooral getrokken naar een heldere streep in het donker, die feller was dan de rest van de hemel.
'Prachtig, vind je niet?' Ze keek terug naar de vreemdeling, die er bij was gaan liggen. 'De sterren.' Een glimlachje kroop langzaam over haar snuit. Blijkbaar had hij haar starende blik gezien.
'Zeker,' verzuchtte ze, onder de indruk. 'Het is schitterend.' Ondanks haar vermoeidheid kon ze er ontzettend van genieten. 'Bijna net zo mooi als het noorderlicht, gezien vanaf Aurora's Cliff. Bent u daar wel eens geweest?' Ze kreeg bijna onmiddellijk heimwee naar de groenige banen van licht die door elkaar heen buitelden. Dat was pas echt een natuurwonder geweest.}

Hij likte de laatste restanten van zijn kleine maaltijd van de lippen, teleurgesteld dat er niet meer was, maar ook tevreden en dankbaar dat hij tenminste iets achter de kiezen had. Hij liet zijn ogen van de wolvin, naar de heldere hemel gaan toen ze sprak. "Zeker, het is schitterend," zei ze. Hij glimlachte iets bij die opmerking. Haar fascinatie met de sterren en de hemel zou waarschijnlijk niet zo ver gaan als die van hemzelf, maar het was leuk om te weten dat iemand anders buiten zijn roedel de nachtelijke lucht ook wel kon waarderen. Niet alle wolven namen de tijd om eens in de zoveel keer naar boven te turen, laat staan dat ze wisten wat er verborgen lag. "Bijna net zo mooi als het noorderlicht, gezien vanaf Aurora's Cliff. Bent u daar wel eens geweest?" Bij het horen van haar vraag draaide een van zijn oren richting de wolvin, maar zijn ogen bleven nog altijd ietwat zoekend naar boven gericht. "Aurora's Cliff? Geen idee. Ken alle namen die de locals aan bepaalde locaties gegeven hebben nog niet." Met de tijd zou dat wel komen, maar daarvoor moest hij eerst de juist wolven ontmoeten. Wie weet was deze wolvin misschien wel de juiste om hem een rondleiding te geven door het gebied, maar dat zou waarschijnlijk iets zijn voor wanneer hij zich weer beter voelde. Nu zag hij zichzelf echt niet door het hele gebied heen banjeren. "Aurora Borealis. Heb het wel eens gezien - Arctisch en Antarctisch for that matter - prachtig om te zien, maar zo jammer dat we waarschijnlijk nooit zullen weten wat het werkelijk is. Oh er zijn duizenden verhalen en theorieën, maar stuk voor stuk zo lastig te testen." Wat hij er wel niet voor zou doen om erachter te komen wat het werkelijk was; waar het vandaan kwam. Tot dan was het niets meer dan een prachtig, mysterieus licht dat danste rond de polen. "Wat denk jij dat het is?" Nieuwsgierig keek hij de wolvin weer aan.

_{De reu leek nog niet bij Aurora's Cliff te zijn geweest, wat Syren op zich niet verbaasde als hij nieuw was in Serigala. Het was een plek die niet veel wolven kenden, er hingen tenminste niet veel geuren. Maar dat maakte het waarschijnlijk ook bijzonderder, dat het een geheime plek was. Ze kon er niets aan doen, maar een klein glimlachje verscheen op haar snoet toen ze aan Arthur dacht.
'Aurora Borealis. Heb het wel eens gezien - Arctisch en Antarctisch for that matter - prachtig om te zien, maar zo jammer dat we waarschijnlijk nooit zullen weten wat het werkelijk is. Oh er zijn duizenden verhalen en theorieën, maar stuk voor stuk zo lastig te testen,' begon de wolf plotseling te praten. Syren luisterde gefascineerd, het leek erop dat hij verstand van zaken had. En nieuwsgierig als ze was wilde ze alles weten dat er te weten viel. Het werd al gauw duidelijk dat hij een nogal bereisd type was. En dat bracht meestal prachtige verhalen met zich mee. 'Wat denk jij dat het is?' Vanuit haar ooghoek zag ze dat de wolf haar weer aankeek. Syren hield haar kop even nadenkend schuin, zich afvragend hoe ze haar antwoord moest formuleren.
'Ik weet het niet precies,' begon ze aarzelend. 'Het lijken banen van licht te zijn, die door elkaar buitelen aan de hemel. Geen idee hoe ze daar komen, hoor. En waarom ze verschijnen. Wel vind ik het echt prachtig.' Ze zakte door haar poten en ging liggen, al bleef ze naar de hemel kijken. 'En wat denk jij?' Ze wilde zeker iets horen over die theorieën waar hij over was begonnen. Ze gaapte. Voorlopig ging ze toch nergens heen.}

Met de aandacht bij haar gedachten, liet de wolvin haar hoofd ietwat opzij kantelen, voor ze uiteindelijk tot een antwoord op zijn vraag kwam. Aandachtig luisterde hij naar haar woorden. "Ik weet het niet precies. Het lijken banen van licht te zijn, die door elkaar buitelen aan de hemel. Geen idee hoe ze daar komen, hoor. En waarom ze verschijnen. Wel vind ik het echt prachtig." Zijn mondhoeken krulde ietwat op en hij liet zijn blik weer naar boven afdwalen terwijl ze sprak. Het aparte natuurverschijnsel was op het moment niet aan de hemel te zien, maar in gedachten kon hij de groen en paarse - soms rode - lichten traag, maar speels door de lucht zien dansen. Een deel van hem was teleurgesteld dat ze geen theorie had waarom de lichten verschenen, alleen dat ze vermoedde dat het licht was, iets dat - in zijn hoofd - alleen maar logisch was, maar het andere deel was tevreden dat hij iemand had om naar te luisteren. Anders was het zo stil en hij had zelf de energie niet om constant die stilte te doorbreken met zijn gebabbel.
Beweging aan zijn zijde trok hem uit zijn gedachten en liet hem kort opzij turen om te zien wat er gebeurde, maar zijn ogen dreven weer naar boven toen hij zag dat de wolvin naast hem in het gras was gaan liggen. "En wat denk jij?" vroeg ze, terwijl hij ondertussen Deneb, Vega en Altair aan het zoeken was tussen al die miljoenen sterren. De zoektocht staakte hij om de vraag te kunnen beantwoorden. "Het is licht - dat is zeker, maar ik heb ook geen idee hoe het daar komt," zei hij. "Some wolves believe a firefox ran so fast across the snow, it's tail caused sparks to fly up into the night sky, causing the aurora. But like the Cree, I'd like to believe they're the spirits of deceased loved ones, seperated from us but still watching over us." Naarmate hij dichter bij het einde van zijn zin kwam, werd zijn stem steeds zachter tot het bijna een fluistering was, maar alsof dat nooit was gebeurd, sprong zijn stem weer terug naar zijn normale opgewekte, toch nog iets vermoeide, toon: "Natuurlijk slaat dat nergens op; ben je dood dan is het klaar. Over. Uit. Geen leven meer na de dood," ratelde hij, misschien iets meer tegen zichzelf - alsof hij zichzelf aan dat feit moest herinneren, dan tegen de bond gekleurde wolvin die zo aardig was geweest hem de laatste beetjes van haar maaltijd te geven.


OOC: Wat is dit? o: Een post?

_{De reu had zeker verstand van zaken, dat bleek wel uit zijn antwoorden. 'Het is licht - dat is zeker, maar ik heb ook geen idee hoe het daar komt,' begon hij zijn theorie. 'Some wolves believe a firefox ran so fast across the snow, it's tail caused sparks to fly up into the night sky, causing the aurora. But like the Cree, I'd like to believe they're the spirits of deceased loved ones, seperated from us but still watching over us.' Syren zweeg, werd naarmate het verhaal vorderde steeds meer betoverd door de sterrenhemel boven haar. Het idee dat haar familie op haar neerkeek, haar niet in de steek liet, vond ze prachtig. Onlogisch, maar prachtig. Welke kleur zou zij dragen als ze er niet meer was?
'Natuurlijk slaat dat nergens op; ben je dood dan is het klaar. Over. Uit. Geen leven meer na de dood,' vervolgde de reu echter. Syren zuchtte even. Ja, hij had gelijk, al was er een klein deel van haar dat hoopte dat er nog iets was nadat ze deze aarde had verlaten. Het was toch oneerlijk als je als jonge welp stierf? Dan had je niets van het leven gezien, geen kans gehad om plezier te hebben of vrienden te maken. Even wierp ze een blik opzij, naar de reu die gebiologeerd naar de sterrenhemel staarde. Een kleine glimlach verscheen op haar snuit.
'I like the idea of the firefox, though,' zei ze. 'Ik zou er graag een in het echt zien.' Voor een poosje zweeg ze weer, voordat ze voorzichtig vroeg, 'Je weet er echt veel van, zeg. Zijn er nog meer theorieën?' Haar onverzadigbare nieuwsgierigheid was gewekt. De reu kon zich maar beter voorbereiden op een heleboel vragen.}

Het bleef stil terwijl hij zijn verhaal deed, en als hij niet het zachte in- en uitademen van de wolvin naast hem kon horen, zou hij bijna denken dat hij weer eens hardop tegen zichzelf zat te praten. Daar moest hij ook echt mee stoppen. Zijn linkeroor draaide richting de zucht die naast heb werd geslaakt na zijn laatste opmerking. "I like the idea of the firefox, though," sprak ze en hij was dankbaar dat ze niet op zijn laatste woorden was ingegaan. De wond was nog vers en heelde op een slakkengang. Een paar woorden zouden genoeg zijn om het weer te laten bloeden en de energie was er niet om nu te kunnen dealen met zijn innerlijke storm aan emoties en pijn.
"Ik zou er graag een in het echt zien." Een glimlachje kroop op zijn gelaat. "Als ze überhaupt bestaan, zou ik er ook wel eentje willen zien- en erachteraan rennen. Zou die Aurora wel eens gemaakt willen zien worden," grapte hij, hoewel het vrij zeker was dat hij van zijn woorden ook echt daden ging maken. Geen enkele wolf had ooit de geboorte van de Aurora gezien en hij was niet van plan die kans te laten schieten. Een comfortabele stilte viel over het tweetal en hij legde zijn hoofd te rusten op zijn voorpoten. Zijn oogleden voelde zwaar en zijn lichaam gevuld met vermoeidheid, maar zelfs als zijn ogen dicht vielen, was slapen moeilijk. De constante druk en het zachte gebonk in zijn kop maakte het lastig tot rust te komen. Toch deed de stilte hem wel goed, voor zolang die duurde. "Je weet er echt veel van, zeg. Zijn er nog meer theorieën?" Haar stem kwam harder bij hem binnen dan waarschijnlijk de bedoeling was geweest, alsof hij keihard tegen een boom was opgelopen, en hij maakte een schrikachtige beweging. Toch raapte hij zich snel weer samen en verborg alle tekenen van ongemak die zijn lichaam had kunnen tonen. "Ik weet niet of je ze wil horen.. Ze zijn lang niet allemaal zo mooi." Het gros van alle verhalen en ideeën die wolven hadden gevormd over de Aurora, waren onheilspellend of duister, met hier en daar een prachtig verhaal wat je op kon vrolijken, in plaats van je laten rillen.  

<sub>Ze hoorde hoe de reu naast haar glimlachte toen ze vertelde dat ze graag een Firefox wilde zien. 'Als ze überhaupt bestaan, zou ik er ook wel eentje willen zien- en erachteraan rennen. Zou die Aurora wel eens gemaakt willen zien worden,' zei hij geamuseerd. Ze lachte, knikte even. Ja, dat moest vast een prachtig schouwspel zijn.
Op haar vraag naar meer verhalen reageerde de reu ietwat aarzelend. 'Ik weet niet of je ze wil horen... Ze zijn lang niet allemaal zo mooi,' waarschuwde hij, maar haar nieuwsgierigheid was al gewekt. Ze vroeg zich af hoe ze op een beleefde manier kon vragen of hij toch verder wilde vertellen.
'Dat geeft niet,' sprak ze tenslotte, 'Het leven is ook niet altijd even mooi, en ik ben wél nieuwsgierig.' Waar die diepzinnigheid zo plotseling vandaan was gekomen wist ze niet. Wel was het waar, en dat wist ze maar al te goed. Waarschijnlijk had deze reu ook het een en ander meegemaakt. Hoe ouder de wolf, hoe meer levenservaring en kennis deze had. Maar of hij wilde delen wat hij allemaal wist?
'Mijn naam is Syren, trouwens,' stelde ze zichzelf voor. Dat had ze nog niet gedaan, en het was immers makkelijker om iets te vertellen tegen een bekende dan tegen een vreemde, toch?

[Now you should be proud of me c:]</sub>