. Scruffy Looking Nerf-Herder [Kova] .

^{Geconcentreerd strak Amatariseu haar kolossale voorpoot uit. De missie was simpel: breek het ijs, zorg niet dat je poot het water raakt. Zo moeilijk kon het toch niet zijn? Righty then... 3, 2, 1... Met een geweldig klap ramde Ama haar poot op het ijs, die met machtig gekraak openbrak. Wild spetterde het ijskoude water de lucht in, maar Ama wist in alle chaos nog maar net de regen van dodelijke kou te ontwijken. Met een nors gezicht staarde de geblokte Albino naar het natte poot, terwijl er op de achtergrond nog een groep vogels paniekerig voor het luchtruim kozen. Top. Dat ging soepel. Hoe kon ze naar 2 jaar haar eigen kracht nog niet kennen?! Een beetje opgelaten krabbelde de Wolvin naar het water, waar ze kalm uit begon te drinken. Gelukkig voor haar was er niemand in de buurt, of tenminste, dat was wat haar neus had gerapporteerd. Wacht eens even... Ama lepelde haar laatste grote slok naar binnen en tilde haar massieve, brede smoelwerk op. Wat stonk het hier. Het was een Shadow.}

^[Kova]

Ondertussen was er al een poosje verstreken van de laatste keer dat ze hier geweest was met Aissar. Nog te bedenken toen ze toen gebadderd had in 't frisse water, maar daar was er nu wat te koud voor. Het vroor enkele graden onder nul, of teminste genoeg om het hele meer te bedekken met een dikke laag ijs, maar dat maakte Kova niet veel uit. Liever vrieskou dan een gloeiend hete hitte, want dat was hetgeen waar haar middellange en -dikke vacht haar niet tegen isoleerde en haar enkel nog wat meer opwarmde in zulke warmtes. Anyway, ze hoefde zich daar op dit moment geen zorgen over te maken - ze was gewoon opweg naar Niwmeth Lake om daar een fris slokje water bij haar ontbijt te gaan nemen, namelijk een sappig, net gevangen konijntje met behoorlijk wat vlees rond zijn botten. Zulke exemplaren waren bijzonder zeldzaam in zo'n voedselschaars seizoen zoals deze, dus had de slanke, ietwat kleine teef haar lekker maaltje ergens verstopt onder de wortels van een oude eik. Nog enkel wat helder koud water en haar ochtend was helemaal goedgemaakt. De laatste dagen was ze namelijk behoorlijk pissed geworden door de weinige prooi en de sneeuwstormen, maar zo'n lekker warm konijn maakte snel alles weer goed. Op het moment dat ze verwachtte dat er voor zich een groot meer zou uitstrekken, zag ze... De staartloze kont van een Okamihond. Hmm, dat kon er maar ééntje zijn, als ze er zo over nadacht. Blijkbaar had deze evenveel trek als zij voor een slokje water. Rusitg en neutraal bleef Kova staan met een kalme maar niet overdreven kille blik in haar ijsblauwe ogen, terwijl ze wachtte tot de Albino door kreeg dat ze achter haar stond.

^{Terwijl ze ongeïnteresseerd verder dronk, probeerde Amatariseu de geur van het Shadje te 'herkennen'. Kai was het sowieso niet, want die stonk dubbel zo hard en had waarschijnlijk allang haar bek geopend als ze Ama in het vizier had gekregen. Of niet. De laatste keer leek de opperpoes eerder een gesprek te willen vermijden. Ook goed. Misschien begon het zwarte papzakje dan eindelijk te begrijpen dat ze Ama beter met rust kon laten. Een verkeerde beweging van de Shadows en Amatariseu zou een van Kai's stinkende roedelleden bij hun hals grijpe-... Aha! Nu wist ze welke quibus er achte haar stond. 'Kan je het zien, Spriet?' vroeg Amatariseu geamuseerd over haar schouder. Spriet was de nieuwste 'aanwinst' van de Shadjes. Ze was mager, klein, en had het chagrijnigste gezicht van heel Serigala. Niet echt wat Ama voor zich zag als ze dacht aan 'de elite' of hoe die poezen zichzelf ook noemde.}

Het duurde niet lang voordat de reus doorkreeg dat ze in de buurt was, en vanaf dat ze zich omdraaide, was er geen twijfel mogelijk - 't was de Okamialfa. Ze mochten Kova honderd indentieke Albino's geven met het zelfde postuur en dezelfde leeftijd van deze snuiter, ze zou deze er altijd uit weten halen door haar arrogante houding, sarcasme en de onverbiddelijke grijns op haar smoel. "Kan je het zien, Spriet?" werd haar "begroeting" met een bijna geamuseerde glans in haar ogen. Zozo, Spriet. Ze werd ahem, beter met de dag."Je kunt er moeilijk naast kijken," antwoordde ze vrij droogjes terwijl ze het zichzelf gemakkelijk maakte op de koele grond en haar achterwerk kalmpjes op de grond liet zakken. Ze weigerde maar een greintje spanning, zelfs ingehouden woede of angst te tonen voor mevrouwtje hier, dat maakte d'r enkel nog maar meer tevreden, had ze gemerkt uit eigen ervaring. "Je bent niet erg creatief in bijnamen maken," reageerde ze vervolgens op haar originele koosnaampjes dat voor haar verzonnen was geworden.