Some things can't be forgiven |Scylla|

She was back. De zoektocht naar haar aartsvijand had haar uiteindelijk toch teruggeleid naar het gebied waar ze hem voor de laatste keer had ontmoet, Serigala. Het land was inmiddels bedekt met een dikke laag sneeuw. De winter was overduidelijk ingevallen. Met haar witte vacht was ze in het voordeel, ze viel nauwelijks op in het lichte landschap. Dat maakte het ook een stuk gemakkelijker om ongezien door het gebied te sluipen.
De jacht bracht haar naar een heuvellandschap, waar de geuren van haar soortgenoten én de geur van prooidier sterk was. Aha. Dit was dus een veelbezochte plek waar je 's winters bovendien met een beetje geluk een maaltijd kon vangen. Dat was belangrijke informatie die ze moest onthouden.
De sneeuw kraakte onder haar pootkussentjes, haar vurig oranje ogen scanden de omgeving. Haar hoofd was laag bij de grond, om zo veel mogelijk geursporen op te vangen. Toen er plotseling een bekende bijzat, bevroor ze onmiddellijk. Na een nadere inspectie kwam ze tot de conclusie dat die niet van Shawn was, maar wel tot een van zijn kornuiten behoorde. In gedachten ging ze terug naar het moment waarop ze met de Alpha van die ene roedel had gepraat, wat was zijn naam ook alweer? Zyer. Hij had Shawn aangewezen als moordenaar van zijn ouders, maar hij was niet de enige. Een tweede roedel had het op haar familie gemunt, een roedel die dezelfde moorden uitvoerde als die van Shawn. Scylla moest haar best doen om een woedende grom binnen te houden. Deze wolf was overduidelijk afkomstig uit die roedel, als ze zich de geur goed herinnerde. Zyer was duidelijk geweest. Vermoord de moordenaren, en je wordt geaccepteerd in de roedel. Dat laatste had ze afgewezen. Roedels waren niet te vertrouwen. Ze had genoeg motivatie om de twee achterna te jagen.
Shawn had ze meerdere malen ontmoet, maar was tot nu toe iedere keer ontkomen. De tweede wolf, wiens naam Caden was als ze zich het goed herinnerde, was ze niet eerder tegengekomen. Tot op dit moment, bleek.
Scylla sloop naar de heuveltop en gluurde omlaag. Het was niet moeilijk om een bruine gestalte te spotten, die op iets aan het knagen was in de sneeuw. De rode bloedvlek die eromheen ontstond deed vermoeden dat hij een konijn te pakken had gekregen. Even wachtte ze, zich afvragend hoe haar strijdplan in zijn werk zou gaan. Recht op hem afstormen was namelijk niet de beste manier om dit soort gevallen aan te pakken, wist ze uit ervaring.

Voordat ze een beslissing kon maken richtte de wolf - Caden - zich op en rende de heuvel tegenover haar op. Bovenop ging hij zitten, open en bloot, vanaf een kilometer zichtbaar. Scylla schudde haar kop. Juist. Erg verstandig was hij niet. Daar zou ze haar voordeel mee doen.
De wind kwam van opzij en zou haar geur dus niet verraden. Maar nog altijd in stealth-mode sloop ze naar beneden en zijn heuvel op. Haar oren draaiden alle kanten op, scanden de omgeving op andere aanwezigheden. Die kon ze niet bespeuren, wat haar groen licht gaf. Ze had de heuveltop bereikt.
'Caden? Ben jij het echt?' sprak ze, haar toon verbaasd maar enthousiast. 'Wat doe jíj nou hier?' Haar ogen stonden vrolijk en ze zond hem een grijns. Ondertussen naderde ze hem tot op een wolflengte afstand. Eens zien of dit wel werkelijk Caden was. Haar staart schoot heen en weer. Nooit zou hij doorhebben dat ze een toneelstuk opvoerde.