Lorcan

| ☘ The Silent Storm ☘ |

Naam: Lorcan
Betekenis: De naam Lorcan is Iers, en kan zowel 'silent' als 'fierce' betekenen
Leeftijd: 1.5 jaar
Soort: Arctic Wolf (Canis lupus arctos)
Schofthoogte: 74 cm
Lengte (neus-staart): 127 cm
Gewicht: 50 kg
Uiterlijk: Lorcan heeft volle, dikke, witte vacht met hier en daar grijze plekken, en een zwarte neus en voetzolen. Hij is iets aan de kleine kant, maar wat vooral opvalt aan zijn bouw is dat hij ondanks zijn dikke vacht mager overkomt en poten heeft die net iets te lang lijken voor zijn lichaam. Maar wat Lorcan duidelijk herkenbaar maakt, zijn zijn ogen. Lorcan heeft volledige heterochromea aan 1 oog, waardoor het niet de gewoonlijke amber kleur heeft, maar licht blauw is. Het andere oog is wel de normale kleur.


Persoonlijkheid:
Lorcan is een dromer met een vrij rustig en onbezorgd karakter. Wat hij tekort komt aan spieren en brute kracht, lijkt hij extra aan intelligentie te hebben gekregen. Maar Lorcan is ook vooral nog duidelijk een jonge wolf, die zijn acties lang niet altijd even goed doordenkt voor hij ze uitvoert, en vooral ook graag lol maakt. De term "eeuwige pup" zou goed passen bij Lorcan, al is hij slimmer dan de meeste van zijn leeftijdsgenoten als hij iets meer zijn best zou doen.

Conflicten gaat hij het liefste uit de weg. Wegrennen van een gevecht gaat hem gemakkelijk af, maar met daadwerkelijk vechten heeft hij weinig ervaring. Hij heeft zelf ook niet het idee dat hij echt een kans maakt in een gevecht, dus meestal is wegrennen voor het zover komt een veilige optie.

Lorcan is niet bang aangelegd. Hij is eerder nieuwsgierig naar alles wat hem nieuw is, dan dat hij er bang voor is. Toch is Lorcan ergens wel ontzettend bang voor; onweer.
Als pup heeft hij een keer de bliksem in zien slaan, van zo dicht bij dat de knal door zijn hele, kleine lijfje doortrilde, en hij de statische electrischiteit kon voelen knetteren in zijn vacht. In een onweersstorm zul je Lorcan absoluut niet buiten vinden. Zodra de lucht begint te ruiken naar naderend onweer, verstopt hij zich zo snel mogelijk in een hol of grot en wacht, soms haast verstijfd van angst, tot het voorbij is. Ook van andere harde knallen kan de jonge wolf erg schrikken.



Geschiedenis:
In zijn jonge leven is Lorcan een beetje een pechvogel geweest. Hij is pas 1.5 jaar oud en is een paar maanden geleden zijn roedel (en daarmee zijn ouders en broer en zus) kwijtgeraakt. Hij dwaalt momenteel alleen rond door Serigala, op zoek naar zijn oude roedel en zijn familie, of misschien zelfs naar een nieuwe roedel om zich aan te sluiten. Gelukkig is hij slim en handig genoeg om zichzelf te kunnen voeden met wat hij vangt tijdens het jagen, maar het is natuurlijk geen makkelijk bestaan als jonge wolf, helemaal alleen.

De pech met het kwijtraken van zijn roedel is nog vrij recent, maar al vanaf het begin was het niet altijd makkelijk. Ondanks dat Lorcan niet de kleinste uit het nest was, was hij als pasgeboren pup wel zwak. Lang hebben zijn ouders dan ook gedacht dat Lorcan het uiteindelijk niet zou overleven. Ondanks dat hebben ze hem met even veel liefde verzorgd en opgevoed, en als bij een klein wonder, bleek de pup sterker dan in eerste instantie werd verwacht.
Voor Arctic Wolven waren zijn beide ouders vrij groot. Lorcan's broer en zus uit dezelfde worp bleken hierin al snel niet voor hun ouders onder te doen, en vooral de tegenstelling in grootte tussen Lorcan en zijn broer werd met de maanden die voorbij gingen steeds duidelijker. Waar zijn broer alsmaar hoger en breder leek te groeien, met sterke spieren die hem veel brute kracht gaven, bleef Lorcan tenger, mager, met vrij lange poten die iets te lang leken voor zijn smalle lichaam. Ook zijn zus was uiteindelijk groter en gespierder dan hij, iets waar zijn broer en zus Lorcan graag mee plaagden.

Hun fysiek minder sterke broertje was geen partij voor de beide andere pups als het op stoeien aankwam. De grotere twee leken veel meer 'vechtlust' te bezitten dan hun kleinere broer. In plaats van te leren van het stoeien met zijn grotere roedelgenoten, waardoor hij zichzelf op latere leeftijd wellicht beter tegen andere, nog grotere wolven zou kunnen beschermen, rende Lorcan liever weg. En of hij rennen kon!
Zijn lange poten en kleine gewicht bleken uiteindelijk zijn eigen kracht. Terwijl zijn broer en zus van dag tot dag breder en sterker leken te worden, werd Lorcan met de dag sneller en behendiger. Elke dag leek hij verder te kunnen rennen, tot hij, nog voor hij een vol jaar oud was, even snel was als de snelste jager van de roedel.
Rennen was fantastisch. De suizende wind in je vacht en oren, de koude lucht in je longen, de sneeuw onder je poten, en het voorbijrazende landschap, hij kon er geen genoeg van krijgen. Zijn ouders waren verrast en trots, toen hun zwakste pup bleek uit te groeien tot een goede jager.