Seeing after years

Voor het eerst in maanden begaf hij zich weer op een oud bekende plek. Hij kreeg altijd een bepaalde nostalgie bij deze plek, mede dankzij de herinneringen die hij hier had. Het waren misschien wel de enige goede herinneringen die hij zich nog duidelijk kon herinneren. De grote zilveren reu stapte de toren naar binnen toe en begon meteen richting de stap te lopen die een verdieping omhoog zou gaan. Als hij het zich nog goed kon herinneren was het een open plek waar weinig vreemdelingen kwamen. Zijn klauwen tikte op de koude stenen ondergrond terwijl hij zijn weg omhoog liep. Eenmaal op de bestemming die hij wilde bereiken liep hij haast geruisloos verder, zijn staart zacht zwiepend tegen zijn achterbenen aan. Hij zag het nog allemaal staan. De kapotte kasten, een gebroken tafel - dat voor hem vroeger diende als beste schuilplaats ever- en het wankelende bankje en de stoffige meubels die.. wacht. Cainen's ogen vernauwde zich en met een ruk keek hij terug naar het bankje. Een roodachtige wolvin lag er op. Voor een moment zou hij aan de vachtkleur denken dat het een vos was, maar dat was enkel als je snel keek. Het was een wolvin.  " Ik weet dat je bent, toon jezelf!" Snauwde ze uit. Cainen snoof en richtte zijn oren richting zijn schedel. De wolvin zou hem moeilijk kunnen zien vanaf deze positie, dus besloot hij om niet moeilijk te doen en gewoon om de meubels heen te lopen. "Schoonheidsslaapje gemist met dat slechte humeur van je?"Kwam er nogal bespottelijk uit terwijl zijn okerbruine ogen strak naar haar keken.

De wolvin had haar oren naar achteren gedraaid en leek niet gesteld te zijn op zijn gezelschap. Het was wederzijds, en dat kon je duidelijk zien aan zijn nukkige blik en licht opgetrokken lippen. Ze dacht zeker dat ze god was door hier zo te blijven liggen in zijn aanwezigheid, haast ongeïnteresseerd. Haar sissende woorden lieten hem een korte waarschuwende grauw uitbrengen. Als hij haar had beslopen, dan had ze hem nu nog niet ontdekt. Hun ontmoeting was puur toeval. Cainen snoof een maal op de rust te bewaren en sloot even zijn ogen. Hij was al zwaar geïrriteerd door al die nieuwelingen, en nu dit beest nog. Wie was ze eigenlijk? Hij opende zijn ogen weer en precies op dat moment sprong de wolvin lening van de bank af. Nu kon hij haar beter bekijken. Ze was groot voor een wolvin en had toch nog een slank postuur. Daar naast haar vacht, die aparte kleur. Hij vernauwde even zijn ogen en met een schok zette hij een pas achteruit. Voor een mini seconde hij haar gezien. De moeder van zijn vroegere beste vriendin, maar dat was onmogelijk. Hoe kon ze na al die tijd nog zo jong zijn? Misschien werd hij wel letterlijk gek. Beduusd schudde hij zijn kop en richtte zijn ogen weer op haar. Nee, ze was niet wie ze leek. Ze was zelf nog zó veel meer. "A-Akina?" Twijfelachtig en op zijn hoede sprak hij de woorden uit. Het zal verdomme maar zo zijn.

De teef leek duidelijk not-amused door zijn aanwezigheid. Gelukkig was dit niet zijn probleem, ze had er maar mee te leven of moest zelf oprotten. Blijkbaar waren hun gedachtes gelijk en was de rood kleurige wolvin niet van plan om te vertrekken. Sterker nog, aan haar houding kon hij bijna ruiken dat ze over wilde gaan in de aanval. Hij spande zijn spieren aan en hief zijn kop dominant in de lucht terwijl hij een geïrriteerde grom nogmaals uitstootte. Binnen mum van tijd veranderde het gesprek in het begin van een slachtveld. Met een enorme snelheid werd Cainen overdonderd, terwijl hij naar voren uit haalde met zijn muil was de teef hem al veel sneller af en werkte hem - tot zijn verbazing-  soepel tegen de grond aan. Haar klauwen prikte op zijn borst terwijl hij vurig, nee, razend met zijn kaken vooruit klapte. Zijn ogen boorde zich in de hare en op dat moment verlamde zijn lichaam.

Er viel een doodse stilte zodra hij haar naam had uitgesproken. Je zag dat zijn oren langzaam uit zijn nek draaide en dat zijn verbazing wederzijds was. " C-cainen?" Haar stem was onzeker en minder fel als voorheen. De wolvin deinsde direct van hem. Met een kleine kreun hees hij zich op zijn buik waarna hij zijn grote lichaam overeind duwde. Damn, stenen konden nog best hard aankomen in je rug. Erg veel tijd besteedde hij niet aan zichzelf, want al snel begon ze weer te praten. "ben je het echt?" Er kwam een welgemeende glimlach random zijn lippen. Het was een uitdrukking die je niet vaak zag, of tenminste: Eén die hij niet vaak écht meende. "Verdomme, Akina!" Het glimlachje vervaagde en zijn stem draaide om naar een bijna beschuldigende toon. In een vlugge beweging stond hij recht tegenover, strekte zijn half en duwde even zijn kop tegen de zijkant van de hare als een gemiste begroeting ."Waar ben je geweest gek, wist je niet dat ik je hier nodig had," Mompelend sprak hij de woorden uit en trok zijn kop weer terug. Hij wilde, nee, móest een verklaring horen. Hij had immers dagen lang naar haar gezocht, de teef die opeens was vertrokken.

[/color]