Dit was de langste reis die hij ooit had gemaakt in zijn nog korte wolvenleven, maar hij wist dat het een goede keuze was geweest en hoewel elke stap zwaarder werd met elke dag, had hij er geen spijt van. Het was goed om zijn leven als een pup achter te laten en voor zichzelf te beginnen en waar kon dat beter dan in het beloofde land, zoals de wolven over dit uitgestrekte gebied praatten. Zijn broer was achter gebleven, één van de weinig dingen waar hij wel spijt van had, maar een te grote ruzie had de twee uit elkaar gedreven. Of Sam hem zou volgen of zijn eigen weg zou gaan wist Dave niet, maar hij was te trots om zelf het contact weer te zoeken. Hij zag wel, hij kon zich prima alleen redden. Uiteindelijk was hij altijd degene die Sam op zijn schouders droeg, om het maar zo te zeggen.
Het was fijn om weer bomen te zien, na al het ijs en sneeuw. Dave was niet zo gewend aan het koude klimaat wat zich hier leek te bevinden en hij hoopte dat ook hartelijk dat het verderop in dit land aan zijn persoonlijke voorkeuren werd gedaan, want hij wist niet wat hij aanmoest met de kou. Het leek helaas op dat hij zich er nog even doorheen moest zetten, maar de naaldbomen hier waren een goed teken. Het werd vast wel beter als hij hier vandaan is gekomen. Een gebied waar hij zich thuis kon voelen en een goed hol kon graven, zodat hij zich daar kon vestigen. Dat was wat hij het liefste wou en hij ging ook zijn best doen om die plek te vinden.
_________________
Index 
