. Naturally [OPEN] .

<sup>Nou, nou. Ze was al weer eens een paar manen 6. Met haar grote kop op haar poten keek Amatariseu naar het deinende oppervlak van Nimweth Lake, zich beseffend dat ze al best oud begon te worden. Goed, ze zag er tenminste nog niet oud uit - dat had ze al tien keer gecheckt -, maar ze voelde zich wel oud. Zeker leken de moeilijkheden die de pups veroorzaakten haar iedere dag te laten rimpelen (figuurlijk). Het hebben van kleinkinderen... viel tegen. Tuurlijk, ze was hartstikke trots op het nestje dat haar vlees en bloed gebaard had, maar de pups waar ontevreden in de roedel. De meningen van vier kleine frummels deden haar in principe niks, maar het zat haar toch niet lekker dat de kans er dik in zat dat de pups wanneer ze opgegroeid waren de biezen zouden bakken of nog erger, zich zouden aansluiten bij die zielepieten uit Dalrey.

Anyway, ze had haar roedel ongedeerd door de wintermanen heen gesleurd, maar nu het dan eindelijk lente was, was er in de verste verte bijna geen prooi te bekennen! Zelfs haar beste jagers hadden de jacht al een paar keer op moeten geven, en de roddel ging dat eigenlijk niemand goed te eten had gekregen. Eerst vermoedde Amatariseu dat haar roedel de boel had leeggeroofd, maar dat kon niet zo zijn, want ze hadden zich alleen beperkt tot Raska Hills en de Taiga. Wat was dan toch de reden dat het eten op was? Waren de mensen het gebied binnengedrongen? Heerste er een ziekte onder de prooien? Of was de winter - die eigenlijk helemaal niet zo zwaar was geweest - de oorzaak van het grote tekort?</sup>

Alweer was Khyvan er alleen op uitgetrokken, met een onverzadigbare nieuwsgierigheid. Zonder een echte reden te hebben slenterde ze naar het meertje in de buurt, waar ze laatst nog met Ayero was geweest. Die keer dat ze verdwaald was geraakt. Niemand die het wist, trouwens. En niemand die het te weten zou komen, wat haar betrof. Ze kon haar weg nu prima terugvinden.
Haar maagje rommelde lichtjes, maar ze besteedde er geen aandacht aan. Ontdekken was veel te leuk! De jonge welp had helemaal geen tijd om te eten.
De geur van een roedellid prikkelde in haar gevoelige neus. Het was Oma! Enthousiast begon Khyvan in de richting van de geur te rennen, totdat ze zich bedacht. Waarom rennen? Haar oma besluipen was eigenlijk veel leuker!
De zandkleurige wolf liet zich door haar poten zakken en sloop door het hoge gras, totdat ze de witte gestalte in het oog kreeg. Oma Ama zat aan de waterrand, staarde uit over het meer. Dat was wel lastig, want vlak bij de oever was het gras kort en kon ze zich niet zo gemakkelijk verstoppen. Maar misschien, als ze stil genoeg zou zijn, kon ze het wel. Bovendien stond de wind gunstig, dus dat was al een gelukje op zich.
Zo stil als Khyvan maar kon, kroop ze naar haar oma toe. Toen, eindelijk dichtbij genoeg, spande ze de spieren in haar poten aan. Met een woeste brul - 'OMA!' - stortte de welp zich op de grote Albino.

^{'OMA!!' Uit het niets smakte er ineens een bal vacht in haar hals. Onvoorbereid op de klap deinde de reusachtige Albino naar voren, en omdat ze haar evenwicht verloren was, mieterde ze volop met haar smoelwerk in het water. Woest sprong het bleke bakbeest overeind, voorbereid op nog 'n aanval, maar het was niemand minder dan Khyvan voor haar stond. Oh.. juist.. 'For fok's sake, lass!' bulderde Amatariseu eigenlijk iets te streng en agressief. Woah, de lass was echt goed geworden in sluipen. Van wie had ze dat geleerd? Of hadden al haar uitstapjes soms gezorgd voor extra stealth..? 'J-je liet met schrikken,' voegde ze er iets kalmer aan toe. Een beetje uit haar doen schudde Ama de druppels uit haar bakkeburden, en ze kwakte weer relaxt neer op haar gespierde bibs.'Trouwens, Khy, nu ik je toch spreek.. heb je enig idee waar Aimey uithangt deze dagen? Binnenkort zullen jullie trainingen beginnen, en aangezien ze al 'n poosje weg is..' Ergens had ze het grimmige vermoeden dat haar moeilijkste kleindochtertje op weg was gegaan naar Dalrey of omstreken. Zo'n wandeling zou voor een jong beest - die de weg niet wist - dagen duren, dus met een beetje geluk kon ze haar nog wel weg snaaien. Áls Aimey inderdaad zo numbskulled was op visite te gaan bij Kai. Wie weet had ze gewoon een eigen nest gevonden en wilde ze een aantal dagen kamperen. Dat deed Ama zelf ook zo vaak toen ze een welp was.}

Oma had haar niet horen aankomen... Ze verloor haar evenwicht en tuimelde voluit in het koude water van het meer. Khyvans bek viel open van schrik. Dit was niet de bedoeling!
De witte wolvin sprong uit het water, zag de kleine welp staan en schreeuwde: 'For fok's sake, lass!' Piepend schoot de zandkleurige pup achteruit, terug het hoge gras in. 'J-je liet me schrikken.' Daar klonk Oma al een stuk rustiger. Toen ze zich eenmaal had uitgeschud en was gaan zitten, durfde Khyvan weer tevoorschijn te komen. Zo was de Albino een stuk minder groot.
'Trouwens, Khy, nu ik je toch spreek.. heb je enig idee waar Aimey uithangt deze dagen? Binnenkort zullen jullie trainingen beginnen, en aangezien ze al 'n poosje weg is..' begon Amatariseu ineens. Oh jee, daar begon de ellende al. Khyvan twijfelde over wat ze zou zeggen. Ze had aan Aims beloofd om niets aan mama te vertellen. Maar hee, Oma Ama was mama niet!
Toch vroeg Khyvan zich af of ze haar zus zou verraden of niet. Want als ze het zou vertellen, zou Aims haar nooit meer vertrouwen. Ook kon ze zelf niet op onderzoek uitgaan zonder gesnapt te worden...
'Ik weet niet waar ze is,' zei ze dus maar. Een echte leugen was het niet, want ze had serieus geen flauw idee waar Aimey uithing. Alleen waar ze naar op zoek was gegaan. 'Stom is het wel, want ik wil spelen.' De woorden van Oma klonken nogmaals in haar hoofd. 'Wat voor trainingen?' vroeg ze uiteindelijk nieuwsgierig.