Fortunate Son

 
Het was al weer een tijdje geleden dat de reu zich had laten zien in buiten het Shadows gebied. De laatste tijd had hij zich nogal bezig gehouden met Kova, maar ook met het nieuws wat hem pas bekend was gemaakt. Hij bleek vader van pups te zijn, al had hij geen verdere informatie over zijn nageslacht. De reu wist dat hij zijn verantwoordelijkheid moest nemen maar zat wat dat betreft nogal in een tweestrijd. Misschien dat wat afleiding hem wel zou helpen om de juiste beslissingen te nemen.

Uiteindelijk had het hem naar de oude ruïne gebracht, een eeuwen oude kasteel wat heel vroeger gebouwd was door tweebeners. Nu in deze tijd had de natuur terug gepakt wat van haar was, al was het gebouw tussen al het groenigheid nog steeds zichtbaar. Met zijn neus de verschillende aanwezige geuren opnemend, viel hem één hem in het bijzonder al vrij snel op. Verbaast na deze fronst, stapte hij nieuwsgierig het gebouw binnen waar hij vrijwel automatisch de geur volgde. Na een korte zoek, vond hij hem al snel. Een familielid die hij al een lange tijd niet meer had gezien, het was Tank, zijn enige echte broer. Nooit gedacht die weer eens tegen te komen. Een grijns vormde op zijn snuit, waarbij hij rustig dichterbij kwam. “Yo, bro.” Begroette hij zijn sibling, niet al te sentimenteel. “Jij hier?”


[OOC: lekkere droge begroeting ook c: ]

 
Het voelde eeuwen geleden wanneer ze als pup met elkaar speelden, de wereld ontdekten en elkaar steunden in de moeilijke tijd wanneer hun moeder hen verliet. Inmiddels was dat dan ook al weer vier jaar geleden, waarnaar ze elkaar twee jaar geleden weer voor het eerst terug zagen; na de ontsnapping bij hun vader. Toch naar al die gebeurtenissen in hun jeugd, was hun broederrelatie altijd goed geweest, waardoor het niet moeilijk zou zijn om de draad weer op te pakken na elkaar zo’n lange tijd niet meer hebben te zien. Dit was dan ook te merken in de manier waarop ze elkaar weer aanspraken. Tenminste dat dacht hij, Tank daarin tegen klaagde dat hij het allemaal graag iets gevoeliger had willen zien. “Wat denk je dat ik ben? Een Ökamilid soms?” Greens hij, al hield hij er geen rekening mee dat zijn broer waarschijnlijk helemaal niets van het hele roedelgebeuren in Serigala afwist. Zijn ogen gleden even over de grijze wolf naast hem, zijn broer zag er goed uit, enkel was de vermoeidheid wel te zien, wat natuurlijk te maken had met de reis hiernaartoe. “Ik ben blij je te zien.” Erkende hij. “Ik weet zeker dat mam dat ook zal zijn.”