The Devil You Know

 
Wanneer hij zijn kop naar achteren draaide, ontmoete hij al gauw de blauwe ogen van Emaya. Hij had haar niet direct aan horen/ruiken komen, waardoor hij toch enigszins verbaast was. Hij had haar al een poos niet gezien, maar nu hij haar zo even bekeek; was er weinig veranderd. Haar vacht was nog steeds onberispelijk wit, waarbij haar felblauwe ogen ontzettend afstaken. Opvallend was wel de zorgelijke blik in haar ogen, ze leek wat ingevallen te zijn, al kon dat ook te maken hebben met het weinige prooi de laatste tijd. Maar Aissar wist beter, hij kende Emaya goed genoeg om te weten dat de zorg over haar pups invloed had op haar gezondheid.
Langzaam draaide de reu zich om, in eerste instantie afwachtend naar Emaya’s begroeting. Expres hield hij zich stil, al had hij sterk de drang om een paar kwetsende woorden uit te spreken. Hij had het haar nog niet vergeven, in tegenstelling, zijn woede binnenin was alleen maar meer geworden. Ze had hem moeten vertellen, daar had hij als vader het recht op gehad. Hij vond dat hij dat wel verdiend had, zeker wanneer hij haar gered had naar haar domme poging om Dalrey Forest in te sluipen. Immers had hij daar ook consequenties van ondervonden, die achteraf onnodig waren geweest wanneer Emaya op haar beurt verantwoordelijker was geweest.
Tot enige teleurstelling aan zijn kan vroeg Emaya enkel waar haar dochter Aimey was. Hiervan draaiden zijn oren chagrijnig naar achteren, waarbij zijn bovenlip even waarschuwend omhoog ging. De woede borrelde bij de zwarte reu omhoog, zich afvragend hoe ze hem zo kon aanspreken - als zijn dochter hem zelf niet op had gezocht, had hij waarschijnlijk niet eens geweten wat de namen van de pups waren.
Zijn blik gleed naar het stuk vlees naast zijn voorbenen. Er was geen stukje vel meer te zien, niet meer herkenbaar wat het ooit geweest zou moeten zijn. Een halve grijns ontstond op zijn gezicht, wanneer zijn ogen weer op Emaya gericht waren. “Ze was een lekker tussendoortje.” Beantwoordde hij haar vraag, wetend dat haar wereld zou instorten.

 
Wanneer hij zijn kop naar achteren draaide, ontmoete hij al gauw de blauwe ogen van Emaya. Hij had haar niet direct aan horen/ruiken komen, waardoor hij toch enigszins verbaast was. Hij had haar al een poos niet gezien, maar nu hij haar zo even bekeek; was er weinig veranderd. Haar vacht was nog steeds onberispelijk wit, waarbij haar felblauwe ogen ontzettend afstaken. Opvallend was wel de zorgelijke blik in haar ogen, ze leek wat ingevallen te zijn, al kon dat ook te maken hebben met het weinige prooi de laatste tijd. Maar Aissar wist beter, hij kende Emaya goed genoeg om te weten dat de zorg over haar pups invloed had op haar gezondheid.
Langzaam draaide de reu zich om, in eerste instantie afwachtend naar Emaya’s begroeting. Expres hield hij zich stil, al had hij sterk de drang om een paar kwetsende woorden uit te spreken. Hij had het haar nog niet vergeven, in tegenstelling, zijn woede binnenin was alleen maar meer geworden. Ze had hem moeten vertellen, daar had hij als vader het recht op gehad. Hij vond dat hij dat wel verdiend had, zeker wanneeer hij haar gered had naar haar domme poging om Dalrey Forest binnen te sluipen. Immers had hij daar ook consequenties van ondervonden, die achteraf onnodig waren geweest wanneer Emaya op haar beurt verantwoordelijker was geweest.
Tot enige teleurstelling aan zijn kan vroeg Emaya enkel waar haar dochter Aimey was. Hiervan draaiden zijn oren chagrijnig naar achteren, waarbij zijn bovenlip even waarschuwend omhoog ging. De woede borrelde bij de zwarte reu omhoog, zich afvragend hoe ze hem zo kon aanspreken - als zijn dochter hem zelf niet op had gezocht, had hij waarschijnlijk niet eens geweten wat de namen van de pups waren.
Zijn blik gleed naar het stuk vlees naast zijn voorbenen. Er was geen stukje vel meer te zien, niet meer herkenbaar wat het ooit geweest zou moeten zijn. Een halve grijns ontstond op zijn gezicht, wanneer zijn ogen weer op Emaya gericht waren. “Ze was een lekker tussendoortje.” Beantwoordde hij haar vraag, wetend dat haar wereld zou instorten.

 
Zijn antwoord was simpel geweest, waarin hij weinig emotie had laten horen. Zijn halve grijns had vermakelijk geleken, al hadden zijn ogen gesproken alsof het waar was. De reu was niet van plan aardig tegen Emaya te gaan doen – die tijden waren allang voorbij. Afwachten had hij haar kant opgekeken, wachtend wanneer ze een traan zou laten, begon te trillen om vervolgens in te storten. Echter gebeurde dit niet.
Emaya draaide haar kop enkel frustrerend weg. Ze bleek metaal sterker te zijn geworden dan voorheen of was dat slechts schijn? Aissar kon het niet laten om van zijn halve grijns een hele te maken. Wie weet wat er op dit moment in haar koppie omging.
“Ik heb geen zin in grapjes Aissar.” Zacht gebrom verliet kort zijn bek, waarna hij dichterbij stapte. Zijn grijns was verdwenen, zijn oren waren naar achteren gestoken. Fel was zijn blik, nee, er was geen sprankje medelijden te vinden in zijn ogen. Hij vond de situatie alles behalve grappig. “Ik wil weten waar ze is, dat is alles.”
“Jij was diegene die haar liet gaan.” Viel hij haar hard tussen rede, voordat ze nog meer woorden zou uitspreken. Hij was niet van plan Emaya te gaan vertellen waar Aimey was of hoe ze het maakte bij de Shadows. Hij wist hoe graag Emaya haar dochter terug had, maar bedacht zich daarbij, dat hij geen zin had in bezoekjes van Emaya in Dalrey Forest. Daarnaast zou ze Aimey over kunnen halen om terug te gaan naar de Ökami, iets wat hij liever niet zag.