Fire in my Soul

Ze was weer terug van haar uitstapje naar het zuiden van Serigala. De roedel had het vast niet gemerkt, omdat ze er wel vaker in haar eentje op uittrok. De Jongwolf slenterde door de heuvels, niet echt met een doel. Ze wist niet zo goed wat ze wilde. Aims had haar mening wel duidelijk gemaakt, die beschouwde haar niet als familie als ze lid van Õkami bleef, en wilde dat ze zich aansloot bij de Shadows. Alsof die haar zo graag over de vloer hadden. Daar ging ze niet vanuit. Wel had ze inmiddels haar vader ontmoet. Ze stuurde haar gedachten meteen in een andere richting.
De zon was alweer aan zijn baan naar beneden begonnen toen Khyvan eindelijk een teken van leven rook - een teken dat de roedel niet was verdwenen. Haar oma was hier ook in de buurt, bemerkte ze. Dat kwam goed uit, want ze wilde haar wel even spreken. En dat niet alleen, want ze had haar zus zien groeien en wilde ook training krijgen. Als ze die niet zomaar kreeg, dan zou ze er om moeten vragen. Dat was dus ook precies wat ze zou gaan doen als ze de enorme Albino zou tegenkomen. Dit was een geschikt moment, vond ze. Dus drukte ze haar neus tegen het gras aan en volgde de geur van haar oma. Ze draafde een heuvel op, en bleef bovenaan even staan. En daar, in de verte, zag ze een wit figuurtje. Ze kwispelde even met haar staart en brak uit in een sprint. Tijd om te trainen!

[Amatariseu]

^{Misschien moest ze eens een bezoekje aan Nimweth brengen. Een waterratje snacken en dan aan de slag met het maken van de nieuwe Squadindelingen. Okami had te lang stil gelegen. Waarom? Ze had geen foking idee. Veel Wolven verdwenen gewoon, om dan later weer terug te komen. Sure, ze was voor gave kruistochten naar nergens, maar ze konden toch op z'n minst eventjes zeggen dat ze eruit wilde piepen? De massieve bleekscheet opende haar angstaanjagende muil in een gaap, en rekte toen haar gespierde schouderwerk uit. Hmpf. Zelfs de pups waren vaker afwezig. Dat kon ze hen natuurlijk niet kwalijk nemen. Het 'verliezen' van een zusje viel niet mee. Maar goed, als Aimey háár zusje was geweest, was ze eigenlijk wel blij geweest dat ze opgebokt was. Dramaqueen die ze was.
Terwijl de Albino een beetje in de verte stond te turen, hoorde ze ineens pootjes ritselen in het gras, gevolgd door een golf bekende geur. Als we daar Khyvan niet hadden! 'Oi lass! Wat brengt jou hier?' zei ze met haar gebruikelijke roversgrijns.}

Ietwat hijgend kwam ze bij haar oma aan, die haar met een brede grijns begroette. 'Oi lass! Wat brengt jou hier?'
'Hoi,' ademde ze, ook met een grijns op haar snuit. Dit was het moment, nu ging ze het vragen! 'Ik was op onderzoek uit,' vertelde ze trots, 'en ik heb nagedacht! Ik wil getraind worden.' Ze zei het met een brede lach, maar met vraagtekens in haar ogen. Oma was de alpha, de baas van de roedel, en was heel groot. En sterk. En slim. Dus ze was het beste om training van te krijgen. Maar alleen als ze dat wilde natuurlijk, en als ze geen andere dingen te doen had.

^{'Hoi,' hijgde haar kleindochter. 'Ik was op onderzoek uit, en ik heb nagedacht! Ik wil getraind worden.' Oh shaaaait. De pups hadden nog aan hun training moeten beginnen. Een beetje schuldig staarde Amatariseu in de verte, voordat ze zich met een ongemakkelijk lachje op Khyvan richtte. 'Dat had ik eigenlijk eerder moeten doen, maar door al het gezeik in Serigala is 't een paar maandjes uitgesteld.' Hoppa, Aimey weg. Hoppa, Kai dood. Zelfs dat soort dingen leidde de natuurlijk altijd geconcentreerde - kuch - Amatariseu wel eens af.
Maar goed, nu was niet bepaald in de mood om te trainen. Al kon ze het arme diertje niet teleurstellen. 'Maar eh, aye, laat het maar beginnen. Waar wil je vandaag in getraind worden?' Jagen zou een makkie zijn. Een beetje instructies geven, en dan kijken hoe ze een konijntje velde. Best simpel. Pups van die leeftijd konden dat meestal wel. Toch?}

Ama wendde even haar blik af. Khyvan's hart bonkte in haar keel. Gelukkig kwam het antwoord vrij snel daarna. 'Dat had ik eigenlijk eerder moeten doen, maar door al het gezeik in Serigala is 't een paar maandjes uitgesteld,' verontschuldigde de witte wolvin zich met een lachje rond haar lippen spelend. De Jongwolf knikte begrijpend. Daar kon ze zich wat bij voorstellen. Aimey was namelijk verdwenen en had zo'n beetje alle aandacht naar haar toegetrokken. En ze had ook gehoord dat haar oma aan de andere kant er niet meer was...
'Maar eh, aye, laat het maar beginnen. Waar wil je vandaag in getraind worden?' Ama wilde meteen beginnen? Khyvan grijnsde en kwispelde met haar staart.
'Dat maakt me niet zoveel uit, wat is het belangrijkste?' Het was namelijk wel handig om te weten hoe je moest overleven. Nu ze steeds vaker in haar eentje op avontuur ging, moest ze zichzelf wel kunnen redden als dat nodig was. Eten haalde ze voornamelijk nog bij de roedel vandaan, al ving ze zelf af en toe ook een konijn. Jagen leek haar dus best belangrijk. Al was het ook niet verkeerd om te weten hoe je je moest verdedigen tegen een aanval. Wat als Aims haar ooit zou aanvliegen? Dan wilde ze wel graag voorbereid zijn, dat zeker...

^{'Dat maakt me niet zoveel uit, wat is het belangrijkste?' Ergens verderop verscheen het trekkende neusje van een konijn. 'Op het moment? Zorgen dat je geen Shadows tegen het lijf loopt.' Truth spoken. Khyvan was de kleindochter van de zogenaamde 'moordenaar van Kai', en bovendien ook nog eens een halfbloedje. 'Vechten,
als je 't mij vraagt. Maar eh..' Haar stem ging langzaam omlaag, om het konijn, dat ondertussen zijn plompe kont uit het holletje had geperst, niet af te schrikken. '.. je zou me ook even kunnen laten zien wat we nou aanmoeten met dat sappige pluizebolletje daar.' Konijnen waren geen echte jachttraining. Conditietraining, eerder. Misschien kon dit konijntje nog een snack voor onderweg zijn als Amatariseu haar kleindochter meenam naar de Taiga? Daar waren, zeker in de zomer, wel eens marters of kleinere hoefdiertjes te vinden. En die trainde je wel goed!}

'Op het moment?' Khyvan knikte. 'Zorgen dat je geen Shadows tegen het lijf loopt.' Oh jee... ze had Aimey beloofd om terug te komen met haar antwoord. 'Vechten, als je het mij vraagt. Maar eh...' De Jongwolf luisterde aandachtig naar de woorden van de wijze wolvin. ' je zou me ook even kunnen laten zien wat we nou aanmoeten met dat sappige pluizebolletje daar.' Haar stem schoot ineens de diepte in. Khyvan draaide haar kop voorzichtig om en keek in de richting waarin haar oma had gekeken. En inderdaad zat daar een kleine pluis. Ze wist wat haar te doen stond, en zakte door haar poten tot haar buik haast over de grond sleepte. Poot voor poot, zo stil als ze kon, sloop ze dichterbij. Het konijn was vredig op wat grassprieten aan het knabbelen, en had geen enkel benul van het aankomende gevaar. Khyvan draaide haar oren naar voren, zodat ze de hartslag van het beestje kon horen. Die was constant, kalm. Ze sloop nog dichterbij, en nog dichterbij, totdat ze met haar achterpoot per ongeluk een kiezel wegschopte. Meteen schoot het konijn er vandoor. De Jongwolf aarzelde niet en brak uit in een sprint. Ze was klein, maar slank, behendig en snel. Het duurde niet lang voordat ze op topsnelheid was, en ze zette de achtervolging in. Het beest rende voor zijn leven, maar de wolvin kwam steeds dichterbij. Wanhopig zigzagde het heen en weer, maar Khyvan volgde zijn bewegingen en verminderde de afstand tussen de twee. Nog even, en dan...
Ze spande de spieren in haar achterpoten aan en sprong bovenop het diertje. Tenminste, dat was de bedoeling. Het knaagdier had echter door wat ze van plan was en dook net onder haar poten langs en rende een andere richting in. Grauwend sloeg Khyvan tegen de grond. Wat een afgang! Oma stond te kijken!
Vastberaden om het beestje nu te pakken, krabbelde ze snel overeind en sprintte weer verder. Aardekluiten spatten op onder haar achterpoten, gras vloog om haar oren, maar ze gaf niet op. Kleiner en kleiner werd de afstand tussen haar en het beestje, totdat ze met haar voorpoot tegen zijn achterbenen mepte en het konijn struikelde. In een flits zat ze er bovenop en plantte haar tanden in zijn halsje. Grommend schudde ze heen en weer, totdat het knaagdier stopte met tegenstribbelen. Trappen kon het zeker, haar borstkas deed er zeer van. Toch was ze best trots toen ze terugdraafde naar haar oma, met haar buit tussen haar kaken. Het was haar gelukt!

^{Heel sneaky sloop Khyvan pootje voor pootje op het pluizige witte beestje af. Ze gebruikte de kattenmethode: sluipen naar je prooi en zodra je dichtbij genoeg was, sprong je erop om het te vermorzelen met je klauwen. Jammer genoeg waren wolvenklauwen niet bepaald geschikt daarvoor. Sportief vloog haar kleindochter de lucht in, maar toen ze neer kwam, stormde het k'nijntje er als een gek vandoor! Maar Khy liet 't er niet bij zitten! Ze paste haar prachtige Wolventechnieken toe: snelheid en uithoudingsvermogen - van beide bezat Amatariseu weinig - en wist het dier na wat gestuiptrek en gespartel blies de pluizige flapdrol zijn laatste adem uit. Aha! Bingo! 'Dat ging.. bijzonder soepel,' lachte Amatariseu verbaasd toen het jonge teefje met het k'nijntje terugkwam. 'Wie heeft je dat geleerd?' Zo zag je maar weer dat eropuitgaan goed voor een pup was. Geen reden voor ouders of roedelgenoten om in paniek te raken. Nou ja, op deze leeftijd dan. De pup's eerste uitstapjes waren toch een beetje vroegtijdig.'Je sluipmethode in het begin was goed, maar je bent geen lynx. Ik denk dat grotere prooien beter kan besluipen. Die reageren net wat minder snel.' Elanden waren sloom in reageren, maar konden rennen als idioten. Allemaal dankzij hun lange benen, natuurlijk. Amatariseu was van zichzelf ook geen Vlotte Vera, maar haar grote poten gaven haar toch een voorsprong. 'Wat dacht je ervan dat we.. naar de Taiga gaan om eens wat grotere beesten te besluipen?'}

Amatariseu lachte verrast toen ze terugkeerde met het knaagdier tussen haar kaken. 'Dat ging... bijzonder soepel. Wie heeft je dat geleerd?' Er verscheen een brede grijns op Khyvan's snuit, waardoor ze bijna haar prooi liet vallen.
'Ik heb het zelf geleerd,' zei ze trots, 'al heb ik het van andere wolven een beetje afgekeken.' Ze legde het knaagdier voor oma's poten neer, als bedankje dat ze haar wilde trainen.
'Je sluipmethode in het begin was goed, maar je bent geen lynx. Ik denk dat grotere prooien beter kan besluipen. Die reageren net wat minder snel.' Khyvan knikte ernstig. Dat was waar. Ze vond sluipen leuk, maar zou nooit zo stil kunnen zijn als de nachtwind. 'Wat dacht je ervan dat we.. naar de Taiga gaan om eens wat grotere beesten te besluipen?' Hiervan ging haar staart spontaan kwispelen. Haar ogen begonnen te glinsteren.
'Dat klinkt leuk,' zei ze enthousiast. Het vooruitzicht om op grotere dieren te jagen, net als de andere roedelleden, vond ze geweldig. 'Maar hoe kan je dan beter op konijnen jagen?' Dat wilde ze wel graag weten. Als sluipen niet handig was, wat kon je dan wel doen?

^{Eerst reageerde Khy enthousiast, maar ineens kwam ze weer terug op de konijnenjacht. Amatariseu schoot in de lach en keek het teefje scheef aan. 'Shait lass, konijnen jagen kan je wel. Goed genoeg. Beter dan ik. Ik bedoel, je hebt 'em nu, toch?' Pups konden alles zo heerlijk verwerken. 'Y'see, áls je later in deze roedel blijft wonen - of in een andere wilt gaan ronddolen - moet je wel weten hoe je de grote jongens aanpakt. Vandaag geef ik je een algemene jacht-training, lass. Voor meer konijnenpret moet je bij de Terra Squad zijn.' Oh ja... De Squadindelingen. Daar had ze nou vrij weinig zin in. De massieve bleekscheet schudde haar koude schouders en liep een stukje voorruit. 'Ye ready? Neem 't k'nijntje maar mee als snack. We hebben een reis voor de boeg.'}

Oma begon te lachen toen ze terugkwam op haar konijn, en draaide haar kop naar opzij. 'Shait lass, konijnen jagen kan je wel. Goed genoeg. Beter dan ik. Ik bedoel, je hebt 'em nu, toch?' Khyvan knikte grijnzend. 'Y'see, áls je later in deze roedel blijft wonen - of in een andere wilt gaan ronddolen - moet je wel weten hoe je de grote jongens aanpakt. Vandaag geef ik je een algemene jacht-training, lass. Voor meer konijnenpret moet je bij de Terra Squad zijn.' Aha. Dat zou ze binnenkort eens gaan proberen dan.
'Ye ready? Neem 't k'nijntje maar mee als snack. We hebben een reis voor de boeg,' sprak Ama nadat ze haar schouders had gerold en begon te lopen. Khyvan griste haar prooi mee en dribbelde achter haar oma aan.
'Dit gaat leuk worden, ik voel het!' grijnsde ze enthousiast met haar bek vol vacht. Ze gingen op pad, op avontuur! Met misschien wel de grootste avonturist die ze kende. Het was een hele eer, en dan kreeg ze ook nog eens les!