Hands of Gold

De ijskristallen kraakten gelijkmatig onder zijn bruine pootkussentjes toen hij in een gelijke tred over de koude ijsvlakte marcheerde. Het was goed dat hij die dag een extra mals konijntje naar binnen had weten spelen die zijn temperatuur nu voldoende omhoog hielpen, desondanks hij niet zo'n befaamde jager was. Hij was nooit erg goed geweest in het fysieke - zelfs de simpelste jaarling kon hem van zijn poten slaan als hij dat wilde en hij stond ook geen partij in een jachtpartijtje, maar als het om zijn verstand ging stond hij misschien wel twee keer zo lang als hij groot was. Zijn mond had al meerdere keren zijn hachje gered en daar vertrouwde hij nu volledig op in dit nieuwe land. Tyrion hield even stilstand, zijn adem een witte wolk rond zijn snuit, liet zijn blik over de ijsvlakte zweven en marcheerde toen verder. Eens kijken of hij contact kon maken met een van de bewoners hier. Een beetje informatie hier en daar kon geen kwaad, zeker niet als hij plande om hier langer te blijven.

Wel, natuurlijk was er niemand in dit godverlaten gat te bekennen - en om eerlijk te zijn gaf het hem een oncomfortabel gevoel. In King's Landing waren er bijna overal waar je keek wolven geweest zijn, wachten, dienstmeisjes, krijgers, overal waren er wel een paar - nu was er enkel een ijzige vlakte van koude en ijs, alsof iemand een gigantische mantel van sneeuw over het landschap getrokken had. Een beetje verdwaasd keek de kleine wolf om zich heen, niet echt goed wetend waar eerst naar toe moeten gaand. Misschien had hij dat aanbod van die extra lijfwachten toch wel kunnen aannemen.

|| Aedion! ^.^

De grote wolf was nog maar een aantal dagen hier, en nu al was hij op zijn eigen houtje op onderzoek uit. Darayvian had grote plannen voor de toekomst, dus het kon geen kwaad om het gebied te verkennen en mogelijke gevaren op te sporen. De temperatuur was vrij laag voor in de zomer, maar dat vond Aedion wel prettig met zijn dikke vacht. De sneeuw deed hem denken aan thuis.
Hij was al eerder in dit gebied geweest, op de heenreis naar zijn broeder. Toen was Neo bij hem geweest, en daar was het grootste gedeelte van zijn aandacht naar toe gegaan. Nu was hij alleen en kon hij volledig focussen op het gebied. Hij had de taiga achter zich gelaten en draafde nu in een rustig tempo over de uitgestrekte vlaktes. Er groeide nauwelijks iets, enkel een flinke hoeveelheid mos en een klein aantal struiken die de permafrost hadden overwonnen. Een geweldig gebied met een vacht zoals hij had, het zorgde voor de perfecte camouflage. Daarnaast was het gemakkelijker om prooidieren van veraf te spotten, evenals eventuele aanvallers.
Zijn strategisch brein was alweer overuren aan het draaien. Met zijn zintuigen op scherp nam hij alle details in zich op. Het duurde dan ook niet lang voordat de wind hem de geur van een soortgenoot bracht. Vastberaden veranderde Aedion zijn koers en volgde zijn neus naar waar hij vermoedde dat de andere wolf zich bevond. Na een tijdje vielen zijn ogen op een kleine gestalte, met ongeveer dezelfde vachtkleur als hij. Maar wat het meeste opviel, was inderdaad dat de wolf gewoon klein was. Hoe dichterbij Aedion kwam, hoe meer hij zag dat het dier niet jong was, maar volwassen en misschien net zo oud als hij. Klein van postuur, dat was een ding dat zeker was. Zijn oren reikten tot, wat was het, zijn kin? Hij naderde de wolf, zijn eeuwige grijns op zijn snuit geplakt.
'Greetings, tiny.' Een snelle check op de omgeving vertelde hem dat de wolf alleen was. Wat deed hij hier?

Nadat hij even was blijven staan trachtte hij zichzelf opnieuw in beweging te zetten, al waren zijn poten al vrij stram geworden door de temperaturen en leek het een goed eitje om even een rustplekken uit te zoeken. Toen hij net zijn voorpoot omhoog wilde tillen, werd hij plots onderbroken door een bruin gestalte dat op hem af kwam gelopen - bij nader inzien een wolf, ongeveer even oud als hem. Het enige verschil was - zoals gewoonlijk - dat hij een stuk kleiner was dan zijn medewolf. De brede grijns op het gezicht van de andere verraadde al dat hij daar al iets rond kon van verwachten. "Greetings, tiny." Nadat dat eruit geflapt leek te zijn leek hij eens nog eens extra goed te checken of een niemand in een buurt was. "I must admit that they've been a lot more creative in pointing that out, but I can figure myself out that I'm a dwarf, thank you," sprak Tyrion vrij droogjes voordat hij even zijn mondhoeken even omhoog haalde en weer liet zakken. Hij stapte enkele passen dichterbij zodat ze op een redelijke afstand van elkaar stonden en knikte toen als begroeting. "Same, my friend. Do you know where I've landed now, if I may ask?" Hij had veel gereisd, maar over dit soort land had hij nog niet gehoord. Ach ja, een wolf kon niet alles weten. De kleine reu merkte dat de wolf de omgeving checkte om zeker te zijn dat hij alleen was - best wel vreemd, aangezien hij er niet als de grootste bedreiging uit moest zien. Met een onderzoekende blik keek hij over zijn schouder heen, alsof hij wilde weten wat de vreemdeling rond hem had proberen zien. "Do you miss someone?"

De kleine wolf trok zijn mondhoeken voor een seconde op, maar de poging tot glimlach bereikte nooit zijn ogen. 'I must admit that they've been a lot more creative in pointing that out, but I can figure myself out that I'm a dwarf, thank you,' was het droge antwoord op zijn eerdere groetende woorden. De wolf stapte dichterbij, tot hij op een paar wolflengten afstand stond. 'Same, my friend. Do you know where I've landed now, if I may ask?'
'This lovely place is called Serigala,' reageerde Aedion, niet laten merkend dat hij zelf niet van hier was. Deze wolf bleek dus ook een vreemdeling te zijn hier, als hij de naam van het gebied niet wist. Hij fronste even zijn wenkbrauwen toen hij zag dat de vreemdeling ook over zijn schouder keek. Was hij dan soms toch niet alleen, of had hij opgemerkt dat Aedion zijn blik over de omgeving had laten glijden? 'Do you miss someone?' De vraag volgde vrij snel.
'Nope.' Zijn antwoord was kort, met een zekere casualness. Hij was niet een van die wolven die met informatie ging rondstrooien. 'Do you miss someone?' Er moest toch iets zijn wat de vreemdeling naar dit gebied had gedreven. Misschien was hij wel op zoek naar iemand, en was hij de grote teleurstelling. Want Aedion was er vrij van overtuigd dat hij niet degene was die de kleine wolf zocht.

De brede, grotere reu antwoordde dat hij in Serigala was beland. Ach zo, Serigala. Dat moest betekenen dat hij wel heel ver van thuis was - net goed, dacht hij, hij kon niet ver genoeg zijn van zijn verleden. Hij keek even naar de reu voor zich, die ongeveer de grootte van z'n broer had en met zijn dikke bruingrijze vacht er goed zag aangepast aan dit koude klimaat. Op dit soort momenten wenste Tyrion dat hij ook zo'n mantel had als deze vreemdeling, aangezien zijn poten er bijna werden afgevroren in de bittere sneeuw. "Nope," antwoordde hij vrij casual op zijn eerdere vraag en besloot de vraag slimpjes terug te kaatsen: "Do you miss someone?" Oh, natuurlijk. Ik mis mijn lieve zusje die mijn kop wilt om een misdaad die ik niet eens gepleegd heb, ik mis mijn mooie vader wiens buik ik doorboord heb met mijn eigen klauwen en mijn broer die dat allemaal heeft laten gebeuren. Hij likte de sneeuwkristallen van zijn lippen en keek hem recht aan. "The thing that every man desires but never gets - freedom. I probably haven't found it yet, but this looks like a good beginning." Hij marcheerde langs de grijsbruine wolf heen, hem uitnodigend om met hem mee lopen met zijn blik, grotendeels omdat hij anders wist dat hij zijn poten niet meer zou kunnen bewegen als hij nog langer stil zou blijven staan. "And you? What brings you to this endless plain of icyness and cold?" Het bewegen had zijn lichaamstemperatuur terug op peil gebracht, al deden de ijzige winden die soms langs hem sneden niks gunstigs. Eerlijk gezegd leek hier niet veels interessant - geen voedsel, geen schuilplekken, geen strategische ligging. Wat deze wolf hier kwam zoeken [ net zoals hem] was hem toch vrij onduidelijk.

De kleinere wolf likte zijn bevroren lippen voordat hij hem aanstaarde en antwoord gaf. 'The thing that every man desires but never gets - freedom. I probably haven't found it yet, but this looks like a good beginning.' Aedion grijnsde breed. Inderdaad. Serigala had hem vrijheid gebracht, nadat hij zijn voormalige roedel had verlaten om op zoek te gaan naar zijn broer.
De bontgekleurde reu kwam in beweging en marcheerde langs hem heen. De grote wolf vatte dat op als uitnodiging om mee te lopen. Hij schudde zijn vacht uit voordat hij met een paar passen langszij liep. Hij vertraagde zijn tempo om niet vooruit te lopen. 'And you? What brings you to this endless plain of icyness and cold?' Hij had niet meer dan verwacht dat de vraag werd weerkaatst, dus nam hij de tijd om een antwoord te formuleren - eentje die niet teveel zou verraden van de plannen van Darayvian.
'Family business,' grijnsde hij. 'I went looking for my long lost brother. Found him after a day or three since I arrived.' Ja, wat dat betrof was Serigala wel een geschikte plek voor wolven die er tussenuit wilden. Of volledig opnieuw wilden starten met hun bestaan, en een nieuw leven wilden opbouwen. Dat was in ieder geval wat hijzelf van plan was. 'What do you wish to find here, apart from new freedom?'

Nadat hij die vraag had gesteld, was hij allesinds blij dat het onderwerp even van hem werd afgehaald. Hij luisterde met volle aandacht wat de wolf hem te vertellen had. "Family business," kwam er met een brede grijns van af, die zoals gewoonlijk zijn hele snuit in beslag nam. 'I went looking for my long lost brother. Found him after a day or three since I arrived.' Oh kameraad, ging het maar ook zo makkelijk als bij jou. Hij zette een vrij korte, vriendelijke glimlach op zijn lippen voordat hij zijn hoofd weer naar voren draaide om zijn bruine ogen weer naar de verte te richten. "Well, good luck with him, I suppose. I heard family reunions should be fun." Wel, bij iedereen behalve met mij, misschien. Mijn volgende familiereunie zal waarschijnlijk mijn laatste zijn, als die er ooit nog komt. Er kraakte op hetzelfde moment extra hard een stukje bevroren mos onder zijn poten, alsof die hem er aan herinnerde om bij de zaak te blijven. "What do you wish to find here, apart from freedom?" Oh nee, niet weer over hemzelf. Hij keek even opzij en weer terug naar voren, een kleine, droge grinnik zijn bek verlatend. "Well, a woman would always be nice." Valse hoop, maar ach. Een vrouwtje erbij zou altijd een goede gedachte zijn. "Enough about me. Tell me something more about you, friend!" sprak hij op een uitnodigendere toon en greens half, deels om meer vragen over hem te vermijden.