 |  Onderwerp: I was a king's fool wo aug 30, 2017 3:34 pm | |
| Hij was weer enkele daagjes verder en het leek erop dat het einde van dit koude gebied in zicht begon te komen. Er waren weer bomen om hem heen, ook al waren het naaldbomen. Jerome hoopte het maar, want met zijn best wel dunne vacht was het geen pretje hier. Gelukkig had hij onderweg een grot gevonden waar hij zijn slaap kon inhalen zonder al te bang te zijn dat hij doodvroor in de nacht. Het tweede probleem was er echter nog. Eten. Het laatste wat hij gegeten had waren een paar restjes van een hertenkarkas en dat was inmiddels wel weer zo lang geleden dat het tijd werd om weer iets te vinden om zijn honger te stillen. Jerome was een ervaren jager..op niet besneeuwde en ijzige grond. Hier voelde hij zich bijna zelf de prooi vanwege de moeite die het hem soms kostte om ook maar overeind te kunnen blijven. Vooral deze plek van winterland leek het erom te doen. Seriously. Wie had bedacht dat die stenen hier een goed idee waren? Iemand met een slecht geweten van handigheid in elk geval. Natuurlijk, hij wist prima dat de natuur er voor gezorgd had dat hij alweer weggleed met zijn voorpoot op zo'n steen en bijna een ontmoeting met de grond had. Maar het was leuker om zomaar iemand die je niet kende de schuld te geven ervoor. Meestal was hij de zondebok. De bruine reu liep maar weer verder, intussen goed oplettend op alle geuren om hem heen, wachtend tot er eentje bijkwam die eten kon betekenen en natuurlijk was hij op zijn hoede voor soortgenoten. Tot nu toe was hij maar eentje nog tegengekomen, maar dat wou niet zeggen dat er niet meer waren hier. Jerome had geen idee hoe ze hier konden zijn, maar hij wist dat hij beter op zijn tellen kon letten. Dat was iets wat hij in de loop van zijn leven wel geleerd had. Gelukkig was de eerste interessante geur die hem tegemoet kwam geen wolf maar de geur van prooi. Een haas. Vlotte maar stomme beesten. Jerome was niet de vlotste maar ook niet perse de langzaamste en het was altijd het proberen waard. Hij ging zo geruisloos mogelijk op de geur af, goed oplettend voor beweging. Toen iets wat hij eerst voor een besneeuwde steen had aangezien ging bewegen was de wolf enigszins verbaasd, maar de haas schudde de sneeuw van zich af en Jerome voelde zich toen een beetje stom. Maar goed, de haas was in het vizier. Hij ging in sluiphouding en probeerde de haas zo dicht mogelijk te bereiken. Helaas, moeder natuur was blijkbaar niet zijn vriend, want een opvliegende vogel waarschuwde de haas en het dier ging ervan door. Aw man. Jerome wist niks beters dan er maar achteraan te gaan en zo was er een wilde achtervolging tussen een wanhopige wolf en een angstige haas. De haas zigzagde alle kanten op, tussen de bomen door. Jerome deed hem eerst na, maar besloot dat een rechte lijn voor hem vlugger was. Hopelijk kon hij de haas laten uitputten voordat hij zelf uitgeput was...Zijn poot ging onder hem vandaan en het volgende wat hij wist lag hij op de grond. Whomping stones. Toen hij weer overeind was gekrabbeld was de haas inmiddels al verdwenen. Jerome kreunde van de pijn. Wel dat was een prachtige voorstelling zeg. Hopelijk was hij nog steeds alleen hier. De reu plofte neer in de sneeuw, zijn zij stekend van de smakkerd die hij op die verdraaide steen had gemaakt. Leek erop dat hij het hier maar met de karkassen moest doen. _________________  - Jerome:
|
|
