Half of my heart is in Havana

Haar blauwe ogen scanden langzaam de omgeving terwijl ze zich langzaam een weg baande door het struikgewas die uitgang gaf tot de dampende warmwaterpoel. Het was al een flinke tijd geleden dat de witte wolvin zich in het Hoge Noorden had begeven - al zeker niet bij deze waterbron die bij de meesten van Serigala bekend stond als de "Hidden Spring". Een bad kon zeker geen kwaad; de tocht naar hier had haar vies en plakkerig van sneeuw en modder gemaakt, dus het schone aangename water zou een welkome verwarming zijn. Ze begaf zich langzaam naar de waterlijn, het water glijdend langs haar poten, en-
Met een shock deinsde ze terug zodra haar blik op haar reflectie in het rimpelende water viel. Haar lichaam ... Het leek ... Veranderd. Ze had het niet met zekerheid durven zeggen, al waren de signalen wel duidelijk geweest. Ze vrat voor twee en tegelijkertijd voelde ze zich al dagen kotsmisselijk. Stiekem had Kova gehoopt dat ze deels juist zat, dat haar vrouwelijke intuitie ergens juist zat; haar spiegelbeeld aan de andere kant, keurde meteen haar voorgevoel juist. Langzaam boog de kleine witte teef zich voorover en staarde in het golvende wateroppervlak.
Toen haar bibberige beeld in het meer zich geleidelijk aan scherp stelde, kon Kova meteen opmaken dat ze niet fout had gedacht. Haar dijen hadden lichtjes uitgezet, haar vacht was extra pluizig geworden en haar buik was enigszins gegroeid. Niet opvallend veel, maar toch een beetje. Het was een definitief begin.
Het begon langzaam tot haar door te dringen dat haar droom nu werkelijkheid aan het worden was, maar ze werd vreemd genoeg niet overspoeld door blijdschap. Deels wel - de opluchting en hoop was onmisbaar in de rush van emoties die ze nu voelde - maar haar borstkas werd bevangen door een lichte spanning. Hoe ging ze dit Ais vertellen? Wanneer zou het gebeuren? De verantwoordelijkheid begon tot haar door te dringen en ze besefte dat dit was geweest was ze wou. Er was geen weg terug, en dat wilde ze ook niet. Het zouden haar pups zijn. Haar eigen pups.

Om haar gedachten te verzetten sloot ze haar ogen, haalde diep adem en waadde het lauwwarme meer in. Het water stroomde langzaam langs haar poten, het vuil losmakend en zo hopelijk ook de benepen gedachten die er aan vast zaten. De warmte deed haar een soort van ontspannen, aangezien ze datgeen de laatste tijd al een tijdje had moeten missen. Ze had Ais en Aimey al een dag of vier niet meer gezien; ze waren door een of andere manier losgeraakt van elkaar. Dat gebeurde wel vaker bij de Shads, en het leek wel goed om die twee een beetje vader-dochter-tijd te gunnen. In een kalm tempo stapte ze verder tot de waterpeil tot haar haar kwetsbare buik reikte en ze haar vacht liet ondergedompeld worden.

// Open voor iedereen! : D