Looking for fear [Akina]

Met trillende oren en opengesperde ogen zette hij de eerste stappen in de toren. Zijn nagels tikten het ritme van zijn hart mee, een opzwepend bonzen dat de helderheid in zijn kop voor een moment weer terug zou brengen. De adrenaline nam de plaats in van de knagende honger in zijn maag, en zijn poten bewogen met gespannen tred die een verboden gretigheid in zich droeg. De schaduwen speelden op de muur van het verweerde gebouw. Windvlagen floten door de gaten in het steen, onheilspellend. Hij ademde de lucht diep in, was licht in zijn hoofd van honger en dorst en lichtelijk dronken van de angst die hij zelf op was komen zoeken. Een geur, een andere wolf kwam naderbij. Aan het gevaar kon hij nog maar op één manier denken. Meer kracht, meer tijd tot zijn hoofd zich weer zou vullen met mist en alle geluiden gedempt leken. Zijn schouders stonden strak van de spanning, hij stond verstijfd, hopend op en bang voor een confrontatie.

Zijn neusvleugels trilden. Naast de geur van de onbekende wolf droeg de wind nog iets anders met zich mee. Een prooidier, reeds gedood en als hij zich niet vergiste nog niet aangevreten. De wolf had blijkbaar net een jacht achter de rug, en Zar voelde een steek in zijn maag die hem eraan herinnerde dat hij lange tijd niets meer gegeten had. De geur werd sterker, en een gestalte kwam naderbij. Een roodkleurige wolvin met priemende ogen en zelfverzekerde stappen. Opnieuw merkte hij dat bepaalde plekken in het gebied bepaalde soorten wolven aantrok. Hij dwaalde niet voor niets rond in de meest illustere omgevingen. De wolvin legde haar prooi naast zich neer, een konijn met een ontzettend overheersende geur voor een hongerige pup als Zarrán. Hij kon zijn gedachten er niet goed bijhouden totdat ze recht op hem af kwam en de angst hem weer wakker schudde. Een grijns krulde de lippen van de teef omhoog terwijl ze om hem heen cirkelde. "Wel wel wel," klonk haar stem zonder enige sympathie. "Een pup hoort toch nog bij haar moeder te zijn." Hij probeerde haar grijns te kopiëren, wat niet helemaal lukte. 'Daarin kan ik je geen ongelijk geven,' antwoordde hij, plotseling beseffend dat hij deze wolf niet vreesde om wat ze hem aan kon doen. Daarin kon hij toch niets meer betekenen. Had ze hem willen aanvallen, dan had ze dat al lang gedaan. De angst die hij voelde was irrationeel, instinctief. En aan emoties zonder reden had hij een enorme hekel gekregen.

De roodkleurige wolvin liet een smalende lach horen op zijn reactie. Iets dat hij niet begreep, hoewel hij ergens aanvoelde dat ze de spot met hem dreef. Sociale interactie was nooit zijn sterkste punt geweest. Hij kon goed symptomen van bepaalde emoties herkennen en reacties beredeneren, maar onbekende dingen moest hij altijd eerst even plaatsen en zelf deelnemen aan die wonderlijke uitwisseling van regels en leugens kon hij ook niet zo goed. "Waar is je moeder, pup?" vroeg ze met kille stem. Haar blik was priemend, doorboorde zijn eigen zilvergrijze ogen en leek in een tel te kunnen doorgronden wat hem bezig hield. Het joeg een rilling over zijn ruggengraat, wat ze ongetwijfeld zou zijn en waarschijnlijk tegen hem gebruiken. "Het is nogal gevaarlijk om op zo'n jonge leeftijd rond te gaan." Hij beantwoordde haar glimlach niet, want het leek niet het soort glimlach te zijn die hij moest beantwoorden. Het was een grijns waarin kwade bedoelingen konden verschuilen, niet direct, maar wel altijd op de achtergrond aanwezig. 'Dat weet ik,' mompelde hij. Dat was één van de redenen dat hij dit soort plekken op zocht. Het gevaar hield hem in leven. Maar ook dat zou hij niet lang meer vol kunnen houden, vreesde hij. De geur van het konijn maakte hem misselijk van de honger, en hij kon het niet laten er af en toe een blik op te werpen. Toch zou hij het niet vragen. Waarom wist hij niet precies, maar de laatste tijd was er iets met zwakte tonen dat hem deed walgen.

De wolvin had haar gouden ogen tot spleetjes geknepen en fileerde hem met een scherpe blik die vrijwel zeker een sterk karakter moest verbergen. Ook dat joeg hem enige angst aan, maar veel aandacht kon hij er niet meer aan besteden omdat zijn maag samentrok van de honger en de geur van de prooi steeds meer overheersend leek te worden. Hij betrapte zichzelf erop dat zijn ogen steeds weer die richting op gleden, ook al wist hij dat de prooi niet van hem was en hij geen enkele kans maakte. Plotseling draaide de roodkleurige wolvin zich om en nam het konijn tussen haar tanden om het vervolgens voor zijn voeten te laten neervallen. Met grote ogen staarde hij haar aan. Dit had hij niet verwacht. "Eet,"
klonk haar stem met een strenge ondertoon. Hij bedacht zich dat volgens de regels, hij eigenlijk haar eerst moest laten eten, maar voordat hij het wist had hij zich op het vlees gestort. Hij scheurde er happen van af, vreselijk onhandig omdat hij zo wankel op zijn poten stond. Na een tijdje was zijn ergste honger gestild en knabbelde hij op een bot, keek voor het eerst weer op naar de vreemde teef. Ze lag voor hem op de grond. "En ga je nog zeggen waar je moeder is of niet?" Hij slikte een stukje vlees door. Een derde van de prooi was nog over, en zijn maag was gevuld. 'Dat weet ik niet,' zei hij ernstig. 'Ik ben mijn familie verloren in een sneeuwstorm.' Door het uit te spreken was het ineens veel echter dan het tot nu toe was geweest. Beduusd knauwde hij verder op het bot, een gepijnigde frons in zijn voorhoofd die sprak van de moeite die hij had om het werkelijk te bevatten.