I dub thee Unforgiven [Kana]

De prachtige dag liep langzaam op zijn einde. De paar wolken die in de lucht hingen kleurde langzaam van geel naar oranje en uiteindelijk rozig. De zon die bijna de hele dag volop had geschenen, kroop steeds dichter en dichter bij de horizon. De koud die tijdens de nachten heerste begon langzamerhand zijn entree te maken met het vervagende daglicht. De hele middag had de witte wolf niets anders gedaan dan liggen luieren in het zonlicht. De vele rotsen in dit gebied waren daar perfect voor gebleken. Ze werden vrij snel warm en vormde een open plek tussen de bomen vanwaar hij aardig wat van zijn omgeving kon zien, met name omdat ze op een helling lagen.  Sucic kon alleen genieten van de winter- en vroege lentezon. Zomers was deze te warm en tegen de tijd dat de herfst om de hoek kwam zeilen, had hij zo schoon genoeg van dat ding dat hij iedere regenwolk met open armen ontving. Jammer genoeg waren dagen als deze - fris met een redelijk warm zonnetje - erg zeldzaam, dus besloot de reu er nog maar even van te genieten nu het nog kon. De rest van de avond zou hij wel besteden aan de jacht. Dat werd ook weer eens tijd namelijk. Iemand besloot echter zijn plannen helemaal overhoop te schoppen met zijn of haar aanwezigheid, iets waar de witte wolf echt niet op zat te wachten. Hij hees zichzelf overeind bij het horen van tikken van nagels op steen en draaide zich met een lage grom om. Herkenning sprong in zijn blauwe ogen toen hij ze op een bekende wolvin legde, maar zijn houding bleef desondanks toch dreigend en waarschuwend.


OOC: Hoop dat je er wat mee kan ^^'7

Dunne lange naaldbomen staken zo hier en dan tussen het rotsachtige gebied door. Het gaf een machtig effect op het gebied, iets waar de kleine witte wolvin wel van kon genieten. Met een dribbelende pas zigzagde ze tussen het bomen door en zo af en toe nam ze een lenige sprong over een obstakel heen. Ze wist dat er spanning was tussen de verschillende soorten wolven hier, en toch merkte ze er zelf vrij weinig van. Merendeels ook omdat ze haar zelf er buiten probeerde te houden. Kana was dankbaar om hier te zijn, het feit dat ze weer een ramp had overleefd. Alsof de vulkaan nog niet genoeg was geweest en daarbij ook nog een bijna dood ervaring in het moeras had mee gemaakt, was ze ook nog eens opgejaagd als een konijn. Gelukkig liep ze er nog als een dame bij, haar pluizige vacht verzorgd en geen vreemde littekens die haar lichaam versierde.

Een grom rukte haar gedachtes terug naar de realiteit. Ze had zelf niet veel aandacht geschonken waar ze heen ging, maar nu was het overduidelijk dat ze bijna loodrecht op een reu af liep die zich zojuist in positie had gebracht. Dreigend, waarschuwend. Kana's passen minderde vaart totdat het geluid van tikkende nagels zachtjes weg stierf. De reu was groter, wit, en zijn ogen hadden deze diepblauwe kleur. "On-ge-lo-fe-lijk"Fluisterde ze tussen haar lippen door. Haar lichaamshouding was terughoudend, voorzichtig. Vooral omdat zijn grom nogal serieus had geklonken.
Al snel zag je een glimlach random haar muil. "Je hebt het overleeft grandpa!" Ze lachte kort, plagend terwijl ze kalmpjes haar staart heen en weer liet slaan. Zou hij haar überhaupt wel herkennen? Misschien dat hij dat wel deed, maar hij er niet op zat te wachten.