Ignorant Creatures (Open voor iedereen)

Met kalme bewegingen wandelde de zwarte reu op zijn dooie gemakje door het nieuwe gebied heen. Zijn lange zwarte staart sleepte zich door de poederige sneeuw heen terwijl zijn vurige rode ogen de omgeving scande. Hij had nog niet veel gezien van dit land en het gene dat hij momenteel zag stelde niet veel voor. Gelukkig had hij zijn roedel bij zich, daar kon hij zich tenminste wel entertainen. Beetje slap ouwehoeren en een stabiele basis hebben voor een thuis kon hij op dit moment wel gebruiken, alhoewel er één puntje nog belangrijker was: Voedsel. Sinds zijn aankomst enkele dagen geleden had hij niet echt bepaald een goede jacht gehad. Cynar kon gelukkig overweg met een legen maag, hij was er aan gewend om niet elke dag een maaltijd voor zich te hebben. Toch verkrampte zijn maag akelig bij een knorrend geluid. Verdomme, dan maar in conditie komen.

Hij hoefde niet ver te lopen om een kudde rendieren te hoeven spotten. Een geïrriteerde grom schoot uit zijn muil. De ravenzwarte reu voelde zich niet in zijn element in dit gebied. Hij was gewend aan het duistere woud en de schaduwen die zijn lichaam verstopte. Cyndar bewegingen versnelde, hij spande zijn spieren aan en zette direct een aanval in op het kleinste dier dat hij zag: Een redelijk jonkie dat iets verwijderd stond van de kudde. Op een snelle manier wist hij dichtbij genoeg te komen om het dier in zijn achterbeen te grijpen, echter was zijn greep niet sterk genoeg en al snel voelde hij hoe het beest zich met een ruk los trok en het op een rennen zette. De hele kudde. In een poging er achterna te gaan zette hij er nog een flinke pas in. Yeah, zoals gehoopt verloor het gewonde dier zijn snelheid. Al direct zette hij de noodrem erop zodra hij twee felle blauwen ogen zag die behoorde aan een stuntelende witte teef.
Geïrriteerd mindere hij vaart en liet een diepe zucht. Ze kwamen recht op haar af! Hoe kon ze dat missen?! En dan nog haar woorden die hem kortaf lieten grommen. "Iemand die meer honger heeft dat jouw blijkbaar. Hoe kon je dat mislopen," Zij hij, licht sarcastisch.

Nu zijn ogen de wolvin rustig in hem opnamen vielen hem al twee dingen per direct op. Het eerste wat hem naar binnen schoot was dat de wolvin sprekend leek op Misha, zijn oud geliefde. Een gebroken witte vacht en twee sprekende blauwen ogen. Het zou hem niets verbazen als ze verre familie van haar zou kunnen zijn, Misha kon namelijk nog wel eens haar geheimen hebben. Daar bovenop zag de wolvin en zwakker uit, ze leek magerder en als hij beter keek kon hij een soort vermoeidheid opsporen. Hiermee concludeerde hij direct dat ze uit het zelfde gebied kwamen, aangezien Cyn er hetzelfde uit had gezien de afgelopen paar weken. Gelukkig waren zijn spieren sneller aangesterkt door zowel trainen als ontspannen. ”Oh natuurlijk had ik ze bij die vertrappende hoeven moeten pakken. Sorry darling maar ik blijf liever leven dan dat ik jou voedsel voor schotel,” Haar worden waren scherp gericht en duidelijk sarcastisch. Terwijl de zwarte reu dichterbij liep liet hij zijn oren naar de zijkant van zijn kop zakken en trok hierbij een puppy-face. "En ik maar denken dat ik de big-bad-wolf was," Zijn blik werd weer serieus toen ze de andere kant op keek, en hij volgde haar voorbeeld. Gelukkig kon je ze in de sneeuw makkelijk na sporen + lag er een dun bloedlaagje op de koude bodem. Was zijn aanval toch nog voor niets geweest. ”Zullen we over een tijdje nog een kans wagen?” Hij grijnsde bij haar woorden. "Ahw de eerste ontmoeting en meteen op date willen, prinses?" Plagerig stootte hij een korte lach uit en plantte vervolgens zijn kont in de sneeuw neer. "Prima. Twee maakt beter als één. Ik ben Cyndar," Bovendien kon hij wel een bondgenoot gebruiken- vijanden maken in een onbekend gebied was niet de slimste zet die je kon maken.

Hij kon wel merken dat de wolvin wel een plagende actie kon waarderen, hopelijk zou dat ook zo gelden voor zijn andere duizenden karakter trekjes. Sarcasme bijvoorbeeld, sommige wolven zouden niet eens meer weten of hij nu serieus was of enkel een snuggere opmerking maakte. Daar naast kwam nog eens zijn nonchalante houding- iets wat soms wel een aantrekkelijk iets had. Cyndar maakte zich nergens zorgen over, behalve zichzelf. Je kon het een soort egoïsme noemen, andere zouden het bestempelen als 'survival of the fittest'.
De teef fronste, ”Wat voor romanticus ben jij? Eerste date en dan jagen? Erg origineel is het niet, of wel meneer?”Een korte lach schoot opnieuw uit zijn mond, de dame had een scherpe tong. "Prinses gaat nog kieskeurig doen ook, ik zal het onthouden," Vervolgde hij er achterna, waarbij hij zichzelf vervolgens nog voorstelde. De teef deed het ook, ze droeg de naam Eevy met haar mee. Een onschuldige, makkelijke naam. Hij meende aan haar op te merken dat ze even een afwezige staar in haar ogen kreeg. Hier ging hij niet op in, het was tenslotte niks voor hem om echt 'persoonlijk' met iemand te worden. ”Wat doet een Shadow hier?” Ah! Mevrouw was ontwaakt. Hij trok een bedenkelijke blik en haalde vervolgens onverschillig zijn schouders op. "A man's gotta eat" zei hij met een klein grijnsje random zijn muil. "Ah, je kent de Shad's al. Dus wat ben je van ons? Een slachtoffer, ver familie, oud-bekende, een vijand? " Hij gooide een heel riedeltje uit van mogelijke opties. Eén ding was zeker: ze was geen lid. Tegenwoordig had je veel vage types die 'familie waren van..' dus zou hij er nu ook niet van op kijken.