I can't remember the days that I was an innocent pup

Emaya onderdrukte ze zoveelste kreun van pijn terwijl ze over de heuvels liep. Ze zocht een goede plek om te rusten, nadat zij en Aissar allebei een andere kant op waren gegaan. Haar poot deed flink pijn, evenals haar schouder. Ze zakte een paar keer door haar witte poot, welke eigenlijk niet echt meer wit was. Het bloedde al minder hevig, maar nog wel een beetje. Alleen de wond op haar rug was opgehouden met bloeden. Er zat nog wel gedroogd bloed op haar buik. Ze had geen zin om het water in te gaan in het meer, want water bleef makkelijk een dag lang in haar nog vrij dikke vacht zitten. De zon stond inmiddels hoog aan de hemel, en het was behoorlijk warm. Waarom was ze niet gewoon naar het noorden gegaan? Emaya zuchtte.
Een geur kwam haar snuit binnen. Een bekende geur, de geur van haar moeder. Ze snoof. Het kwam van achter haar, net zoals de wind. Logisch. Ze keek even haar haar poot en kreunde. Haar moeder ging sowieso vragen wat er was gebeurd. Liegen, dat zou Amatariseu boos maken op iemand die niks had gedaan. De waarheid vertellen, tsja, ze schaamde zich dood. Ze haalde diep adem, draaide zich om en liep in de richting van de geur.
Daar was Amatariseu. "Mam?" zei Emaya zachtjes. Ze perste haar lippen op elkaar en wachtte op de moederlijke explosie die zou volgen. Of de woedende explosie. Eén van de twee.

. I can't remember the days that I was an innocent pup .

<sup>Die ogen... dat waren de hare! Met een ongelovige blik op haar snuit nam Amatariseu de rest van de figuur in haar op. Voor haar zag ze een atletisch gebouwde Jongwolf, met een middellange, spierwitte vacht en een knap gezicht. Een gezicht die zowel op die van haar als op die van Scarleg leek. Ze voelde haar keel dik worden. 'D-damn... Ayero?' fluisterde ze. Ze was binnen no-time veranderd. Niet meer de relaxte en angstloze ex-Alpha.. maar een gevoelige, gebroken moeder. De knappe Jongwolf grijnsde en likte even over haar schouder. Hij was bijna even groot als dat zij was. Haar mooie jongen. Haar Ayero. Hij leek bijna op een kopie van Reicho, maar dan in háár kleuren. Wat.. was hij mooi. Ayero leek zijn bek te openen en haar glimlachend te wenken, maar ze hoorde zijn stem niet. Nieuwsgierig maar emotioneel tegelijk rende de grote Albino achter haar zoon aan. Hij rende snel en zonder pauzes. Een geboren jager. Niet zoals zijn moeder. Misschien had hij dat van zijn vader geërfd. Ineens stopte de Jongwolf met rennen. Ama slipte bijna uit over de witte grond. Om haar heen was niets anders dan een witte lucht. Het was niet koud, maar ook niet warm. Het voelde alsof ze in een wereld met een lentezon was beland. Shait! Dit kon niet echt zijn! Ama keek opzij, en keek haar zoon's ogen. Gloeiend, krachtig... wit? Er kroop een rilling over haar rug, alsof er 'n ferme wolk voor de lentezon kroop. Wit. Ze ademde wanhopig haar gestorven zoon's lucht in. Vrouwelijk? Ze rook opnieuw, en haar ogen vlamde meteen woedend. Bloed. As. Haat. Wat... deed Icandor hier? 'Moordenaar...' gromde Ama recht in de brandende witte ogen. Geen antwoord. Alleen... maar... duisternis.

'Aarh!' Hijgend gooide de gespierde Albino haar kop in haar nek. Haar tong schoot automatisch uit haar mond toen ze de gloeiendhete lucht om zich heen voelde. Icandor! Ayero! Wat.. wat.. Langzaam stierf het gehijg weg. Het was allemaal bullshait. Het was allemaal een droom geweest. Zacht kreunend en zuchtend rolde de Ama zich op haar rug. Boven haar zag ze niets anders dan een dichte muur van struik. Het rook er naar scherp geurende hars, en ze voelde de bladeren van de struik in haar huid prikken. Het was allemaal een droom. Het kreunen stierf weg, maar voor ze haar klep hield zuchtte Amatariseu nog een keer krachtig en luid. Welcome to the frickin' reality.

Als ze hier dagen lang in de schaduwen bleef kniezen, zou ze nooit aan de hitte kunnen wennen. Ze moest trainen. Een waardige Alpha van haar toekomstige roedel worden. Echte 'krijgers' klaagde niet over de temperatuur! Gedreven door hongerige buik(je) liep de Albino over het gras van de Raska Hills. Damn! Twee weken geleden was het gras nog sappig en groen geweest, maar de hitte was zó extreem geworden dat de heuvels vanaf nu bekleed waren met een irritante, geelbruine shait. Lekker als je jeuk op je rug had, maar irritant als je je uiterste best deed om de hitte uit te kunnen staan. Goed. Genoeg gezeik. Tijd om te nassen. Met een laatste, krachtige sprong kwam de witte teef neer op de top van de heuvel. Een benauwde wind ruiste meteen in haar oren. Goed. Tijd om te jagen? Amatariseu snoof meteen een teug lucht naar binnen en opende haar bek. Een karkas van een konijn 5 minuten van haar vandaan. Een halve dag in ontbinding. Al wat malser dan eerst. Andere kandidaat: bloed.. vrouwelijke geur... Wolf?! Ama bromde en snoof opnieuw. Ze hoorde poten ritselen in het gras naast haar. 'Mam?' klonk een stem naast haar. Emaya! De geblokte Wolvin draaide haar kop direct opzij... en trof haar gewonde dochter aan. 'Shait! Wat is er met jou gebeurd?' siste Ama met een gealarmeerde ogen. Dit was zeker de schuld van dat Shadje! Ugh... dan gaf ze die zielige beesten eindelijk de kans om met haar dochter te sjansen.. kreeg ze dit!!</sup>

Ja, haar moeder schrok van Emaya's gewonde lichaam. Ze wist dat het zo zou gaan. Beschaamd sloeg Em haar blauwe ogen neer. Ze wist meteen wat haar moeder dacht. Een Shadow. En met een beetje logica kwam dat uit op Aissar. Sinds wanneer was haar moeder zo voorspelbaar? "Het is niet wat je denkt," begon Emaya. Haar stem was zwak. Ze wiebelde op haar witte poten. "H-het is mijn schuld...," mompelde ze. Ze perste haar lippen op elkaar en keek heel even naar haar moeder. Snel sloeg ze haar ogen weer neer. Emaya durfde niks meer te zeggen. Elk woord kon Ama zien als een leugen, of een omweg. Ze sloot haar ogen die vervuld waren van pijn, waarna ze langzaam ging zitten. Het was haar schuld. Zij had niet opgelet, zij was flauwgevallen na de aanval. Zij had zichzelf laten verwonden. Gedachtes flitsten door haar kop, ze maakten haar bang. Emaya slikte.

. I can't remember the days that I was an innocent pup .

^{Wacht. Gedroeg ze zich nou moederlijk?! Instinctief drukte de Albino haar kaken op elkaar toen ze haar woede voelde branden in haar borstkas. Waarom.. werd ze altijd kwaad als ze zich 'moederlijk' gedroeg? Schaamde ze zich ervoor dat ze pups had? Voelde ze zich zwakker als een moeder zijnde? De vuurkleurige ogen boorde zich diep in de aarde, zo fel zelfs dat het leek alsof ze een gat in de frickin' grond wilde boren. Door de ruis van haar kloppende oren heen hoorde ze haar dochter's stem nog zwakjes zeggen: 'H-het is mijn schuld..,' Geen Shadje. Nóg niet. Ze ademde even diep en met ingehouden woede uit. Emaya kon zich wel beschermen. Ze was háár dochter! Ze trainde al sinds ze een halve jaar oud was! In tegenstelling tot haar moeder.. Nee. Ze mocht niet twijfelen aan haar kracht. 'Raad eens van wie je je roekeloosheid hebt geërfd,' gromde Amatariseu zachtjes in haar dochters oor. Ze wist zichzelf prima te kalmeren.. Emaya was nu de Wolf die leed: zij niet. 'Ik heb trouwens geen frickin' idee hoe ik je helpen moet, gal..' Ze stapte dichterbij, waardoor Emaya's met bloed vermengde geur in haar neus walmde. '.. maar laten we eerst even een relaxter plekje op zoeken.' Haar kop wenkte naar een beschutte plek aan de rand van de heuvel waar ze op stonden. Leuk of niet, Emaya had een deel van haar Albino-genen geërfd, wat betekende dat haar huid gevoeliger was voor verbranding.}

Haar moeder zei: "Raad eens van wie je je roekeloosheid hebt geërfd.". De witte wolvin deed een poging tot een glimlach. Haar moeder wenkte met haar brede kop naar een beschut plekje. "Ik heb trouwens geen frickin' idee hoe ik je helpen moet, gal, maar laten we eerst even een relaxter plekje opzoeken." Emaya knikte en hinkte naar die plek. Daar aangekomen haalde ze diep adem en keek ze haar moeder aan. "Ik kwam Aissar tegen.. en we gingen jagen. Op Herten. Ik werd aangevallen door de leider van de kudde herten," legde Emaya zacht uit. Zo, het was eruit. Ze sloeg haar blauwe ogen weer neer en ging weer zitten.

. I can't remember the days that I was an innocent pup .

^{Zodra ze in de schaduw stapte, leek de gloeiende deken van zonlicht van haar schouders te vallen. Ah.. da's beter. De kans dat ze in een gebraden feestmaal veranderde was weer geslonken. Genietend rekte Amatariseu haar voorpoten uit, waarna ze op haar buik neerplofte en haar poten onder haar geblokte borst vouwde. 'Ik kwam Aissar tegen.. en we gingen jagen. Op Herten. Ik werd aangevallen door de leider van de kudde herten,' hoorde ze een stem zeggen. Ah. Inderdaad. Haar dochter was hier. De dochter die roekeloos tegen de leider van een kudde had gevochten. Damn, de lass had blijkbaar ook haar ongeluk geërfd. Goed. Reageren. Loom bedacht de Albino dat ze haar dochter sarcastisch zou kunnen beantwoorden, maar hell, of ze 't nou leuk vond of niet, het was haar pup en die moest ze ten allen tijden verzorgen. 'Roekeloos,' grinnikte Amatariseu bemoedigend. Ze krabbelde loom en moe van de hitte overeind, en boog haar kop over de grootste wond. Hij was best moeilijk te spotten tussen al Emaya's roodgeverfde haren, maar aan de kleur van die 'verf' te zien was het al gestopt met bloeden. Ze hield haar neus wat dichter bij de wond. Ama snuffelde, en rook haar dochter's bloed. Bloed dat net zoals een mix van haar en Scarleg rook. Logisch. Scarleg was natuurlijk d'r vader. 'Voel je iets.. prikken of zo?' gromde Ama een beetje opgelaten. Ze had geen idee waarover ze nou te jubelen zat. Hell, het enige dat ze wist was dat haar dochter eraan zou gaan als de hele shait zou gaan ontsteken.}

EMaya keek naar haar rood gekleurde voorpoot. Bleg. Gewond zijn was vreselijk. "Roekeloos," grinnikte Amatariseu. Emaya knikte. "Raad eens van wie ik dat zou moeten hebben?" lachte ze. Haar blauwe ogen glommen. Haar moeder ging met haar neus naar de grootste wond, die op Emaya's poot. Ze zette geen gewicht erop, maar het bleef pijn doen. Ze zakte door haar gezonde poten en legde haar kop naast haar goede voorpoot, waarbij ze naar haar moeders poten staarde. "Voel je iets.. Prikken of zo?" Emaya keek heel even omhoog naar haar moeders gezicht. Ze zocht via haar geest naar haar verwondingen en voelde. Nee. Gelukkig niet. Iets ontstoken zou niet veilig zijn in deze wereld. Haar moeder wou verder, en ieder ander die ze kende zou ook niet opgeschepen willen zijn met iemand met een ontstoken poot. Emaya schudde nee en legde haar kop weer neer.

. I can't remember the days that I was an innocent pup .

^{Emaya moest nogal vermoeid zijn, want haar enige reactie was het optillen van haar kop. De prachtige blauwe ogen kruiste haar rode, en na een paar seconden schudde haar dochter haar kop. Prima. No worries. Als er niets ontstoken was, hoefde ze geen ingewikkelde plannen te gaan verzinnen. Ama wierp een kleine blik op de gigantische grijs-rode streep op haar schouder. Haar beren-litteken was wel anders geweest. De was ontstoken geweest, waardoor ze met koorts een maan had doorgebracht in het bos. Haar wond was meerdere malen opgezwollen en opengebroken. Shait... wat had dat pijn gedaan. Ze mocht nog van geluk spreken dat ze nog op deze frickin' planeet rondliep. 'Braaf,' grijnsde ze, en terwijl de Albino zich iets energieker dan haar lome lijf aankon overeind hees. 'Stay put, ik ga effe iets te knabbelen halen.' Oh. Great. Nu had ze wat leuks beloofd. Met een kort knikje stapte de geblokte teef onder de struik vandaan. Joepie. Met die weer zou ze eens wat te eten te scoren.}

Em glimlachte. Haar moeder noemde haar braaf. Hmm. Braaf. Had ze dat ooit geprobeerd in haar jeugd? Ze had weet zij veel dingen gedaan die niet vielen onder "braaf". Hmm. Ze zou het eens moeten proberen. Meh. "Stay put, ik ga effe iets te knabbelen halen." Emaya staarde naar haar gewonde poot en knikte. Zelf kon ze niet jagen. Om een of andere reden was Aissar bij haar gebleven. Dus ze had al best lang niet gegeten. Dus ze hoopte dat haar moeder ging jagen voor hen beiden. Amatariseu ging weg. Emaya bleef achter. Ze maakte zich klein en staarde voor zich uit. Ze dacht aan de droom die ze had gehad, over Ayero, terwijl ze bewusteloos was. Het betekende niet veel, al was hij zo mooi. Hij leek op hun moeder, hij was groter dan zijzelf, maar kleiner dan Ama. Maar de droom maakte haar bang. Ze had nog nooit gedroomd over haar broertje. Niet sinds hij dood was. En dat was al een tijd geleden. Dat hij niet dood was, was onwaarschijnlijk. Ze had haar moeder horen zeggen dat hij was begraven. Morsdood. Vermoord door Icandor. Als er iemand was die Emaya haatte, dan was het Icandor wel. Want die arrogante idioot had haar broer vermoord! Icandor mocht van geluk spreken dat zij wel achterbleef, want misschien zou ze winnen van Emaya, maar Ama en Em samen?

Howly dit is lang voor mijn doen yay ik heb weer inspii

. I can't remember the days that I was an innocent pup .

^{De zon brandde op haar rug, maar Ama negeerde het zo goed als ze kon en stapte hijgend verder. Haar tong hing slapjes uit haar bek, maar de leek eigenlijk alleen maar te helpen. Ze kreeg het koeler.. Damn! Haar huid bleef alleen prikken en branden! Eigenlijk wilde de Albino niet eens weten hoe verbrand ze was. Ze kon er toch niks meer aan doen. Yeah.. shait happens. De zon was gewoon haar zwakke plek. Met half dichtgeknepen ogen tuurde ze over het heuvellandschap voor haar. Van het sappige gras was amper iets over. Het was allemaal veranderd in een stug, geelgroen tapijt dat lag te bakken in de zon. Konijnen of hazen hadden dus eigenlijk weinig te zoeken hier buiten. Ze wist dat ze beter 's avonds had kunnen gaan.. maar Em had nú eten nodig. En ze wilde zelf ook even in beweging komen. Een pantser kweken tegen het zonlicht. Als zoiets bestond voor een licht ontvlambare Albino. Frickin' genes. 'In the name...' Ama's bek viel een beetje open. Ze keek beter. Was dat nou een ree? Wat deed dát beest hier? Reeën hoorden in het bos thuis! Ze leefde in groepen.. niet alleen! Hij lag er wel vreemd bij. Ama voelde de wind draaien en met haar pels spelen. De warme bries bracht... Hell! De geblokte teef kokhalsde zachtjes toen een enorme vlaag stank om haar heen walmde. Damn, dat beest had daar lekker liggen rotten. Geruisloos gleed ze van de heuvel af, tot ze tot stilstand kwam zo'n 2 meter voor het lijk. Ze zag een enkele wond in de hals van het dier, waar een klein wolkje van vliegen om heen hing. Ama gromde en stapte meteen een paar meter achteruit toen ze de maden in het vlees zag wurmen. Waarom... maden? Ze had echt een.. ugh... hekel aan dat soort beesten! Amatariseu dwong zichzelf aan de andere kant van het dier te gaan staan, en deze keer wat dichterbij. Vreemd. Het waren geen wonden veroorzaakt door berenklauwen of Wolventanden. En waarom zou niemand van dit beest gaan eten? Met inhouden adem tuurde de gespierde Wolvin naar de grond. Alles was omgewoeld. Toen ze wat beter keek, herkende ze de sporen van een... muskusos? Een witte muskusos. De Albino uit het bos.}

Emaya zuchtte en ging liggen. Ze wachtte op haar moeder, die nu aan het jagen was. En ze viel in slaap. Slaap was een toevluchtsoord, een plek waar niemand je veroordeelde vanwege je achtergrond, of je ouders. Maar ze had nooit kunnen weten dat dromen er ook waren om de doden te spreken.

"Hey Em." Haar broer. "Ayero!" riep ze. Daar was hij. Zijn witte vacht glom in het vage maanlicht. Deze plek was perfect. Zou het er zo uitzien in de dood? "Wat doe ik hier weer?" vroeg ze aan haar broertje. Hij antwoordde niet. Emaya brak. "Ayero, het spijt me dat ik je graf nooit heb bezocht, dat ik jullie achterliet, het spijt me..," zei ze. Ayero liep op haar af en duwde zijn snuit in haar vacht. "Je hoeft je niet te verontschuldigen. Mijn dood is niet jouw schuld." Hij klonk zoveel anders dan vroeger. Hij was veel rustiger, al had hij nog wel die eigenaardige blik in zijn rode ogen. Die vrolijke, positieve blik die niemand anders had. Hij draaide zich om en liep weg. Emaya volgde hem naar een lichte plek. Ineens stonden ze vol in het zonlicht, maar gek genoeg brandde het niet. Ayero verdween en Icandor en een pupversie van Ayero verschenen. Ineens waren ze ergens in Wolf Story. De kreek. Icandor vermoordde Ayero. Dit was hoe Ayero was gestorven. Emaya gromde. "Rustig zus. Ik wou je alleen laten zien hoe het zit."

. I can't remember the days that I was an innocent pup .

^{Amatariseu snuffelde aan de sporen. Een vrouwelijke muskusos, in haar late jaartjes. De Albino opende haar bek en liet de geur naar binnen stromen. Verbrande huid. Yeah.. natuurlijk. Dit beest was bijna Ama's zielsverwant. Belachelijk groot, Albino en zo te zien nogal agressief ook. Maar waarom zou een muskusos, een vreedzame planteneter, een ree vermoorden? Met tegenzin draaide Ama haar kop om. De wond (gevuld met maden) was maar klein in oppervlak. De muskusos had het arme beest vast op haar hoorns genomen. Stiekem had ze dat wel willen zien, maar aan de andere kant zou ze weer somber gemaakt worden door dat beest. Ze wist wel waarom de Albino kwaad was. Amatariseu had haar kindje vermoord. De gespierde Albino snoof en liep twijfelend over het spoor. Ze had Emaya een prooi beloofd.. maar die lag hopelijk lekker te knorren nu. Een kijkje nemen kon vast geen kwaad.}

Het beeld veranderde. Ze zag zichzelf, die Djinn volgde. Emaya sloot haar blauwe ogen en schudde haar kop. Dit wou ze niet zien. "Emaya, ik wil dat je dit ziet," fluisterde Ayero's stem in haar oor. Ze zweefden door de bossen van Wolf Story. Ayero was onzichtbaar, maar ze voelde zijn aanwezigheid. "Deze kant op," zei hij. Emaya en Ayero zweefden weg van Emaya's jeugd maar bleven wel in dat moment. Ze gingen ver weg, waar ze meerdere keren wolven zagen die vochten. Na hun wereldreis, kwamen ze terug in Wolf Story. Ongeveer een paar dagen waren verstreken in haar droom, en nu was er alweer het beeld van de dood van haar broertje. Zoveel wolven waren doodgegaan in die tijd. "Emaya, niet alleen ik ben gestorven die dag. Vele pups en vele volwassen wolven stierven ook. Hun familie bleef niet stilstaan, om daarna altijd aan hun overleden gezinslid te denken. Ik wil dat je dat doet, zusje. Ga verder met je leven. Geniet van je tijd met onze ouders. Misschien sticht je zelf ooit een gezinnetje. Wie weet. Maar jij bent sterk, zusje. Vanbinnen en vanbuiten. Dus wees niet kwaad op jezelf vanwege de keuzes die je hebt gemaakt. Ga verder. Leef. Dat is wat ik wil dat je doet." Hij verdween en Emaya bleef alleen achter, starend naar het lijk van haar broertje. En toen verdween dit beeld en kwam er een ander beeld. Emaya landde en liep naar haar broertjes graf. Ze wist dat het een droom was, maar het voelde zo echt. Ze ging zitten bij Ayero's graf, en een traan gleed via haar snuit op de omgewoelde aarde. Nu kon ze door. "Ayero, ik zal naar je luisteren. Bedankt dat je me je graf liet zien. Ik zal altijd van je houden," fluisterde Emaya. "Dat weet ik zusje. En ik weet ook dat je me niet zult vergeten." Haar geest gleed weg en ze zag nog vijf seconden van hun puppytijd samen, waarna alles zwart werd in haar droom.

Emaya schrok wakker en glimlachte door haar tranen. Ze had pas door dat ze huilde toen ze de zoute smaak van haar eigen tranen in haar bek proefde. Ze perste haar lippen op elkaar en keek naar boven, naar de hemel. "Nee, Ayero. Ik zal je niet vergeten. Je bent mijn broer."

Langste post sinds weet ik veel hoe lang geleden :3

. I can't remember the days that I was an innocent pup .

<sup>Niet meer lettend op haar brandende huid of de benauwde lucht wandelde Amatariseu over het droge, omgewoelde pad. En bij iedere stap die ze zette, voelde ze haar hersenen kraken. Dit kon niet. De muskusos was dood. Ze had haar zelf... wacht eens even. Amatariseu zette een stap opzij en keek met een frons naar de sporen. Ze snuffelde. De sporen waren een stuk breder dan die van een gemiddelde muskusos. En die geur... Ze had zich vergist. Hoe kon ze nou vergeten dat de moeder allang dood was? Hoe?! Ze snoof, en keek in de verte bij het horen van krakende takken. Het kalfje was dood. Het vrouwtje was dood. Er bleef nog maar gezinslid over. De geblokte Wolvin ontblootte haar tanden. Het mannetje.

Als de koe al groot was, dan was het mannetje al helemaal link. En toevallig bracht de wind een verse geur mee. Hij was terug. Gefocust scande de Albino haar omgeving. Zo moeilijk kon het vinden van een gigantische, witte muskusos toch niet zijn? Ama likte haar lippen af. Als ze hem te pakken zou krijgen, zouden Em en zij genoeg eten hebben voor een paar dagen... en bovendien zou ze niet meer vervolgd worden door een doorgedraaid prooidier. Enne.. het was ook gaaf om op dolle dieren te jagen, toch?</sup>