A New Area

<sub>Na twee dagen lang aangehouden te hebben, was de storm eindelijk gaan liggen. Syren kwam tevoorschijn uit haar schuilplaats. Hier hield ze van, de frisse geuren die in de lucht hingen na een heftige regenbui. En regen was er zeker gevallen, de afgelopen tijd. Gelukkig had ze voor ze dekking moest zoeken nog een flinke maaltijd binnen gekregen, want veel zin om op jacht te gaan in dat beestenweer had ze niet bepaald gehad.
Serigala was weer fris en fruitig. Op haar gemak draafde ze door het gebied heen, hier en daar snuffelde ze aan een struik of boom. Na verloop van tijd prikkelde er een nieuwe geur in haar neus. Iets zoutigs, iets nieuws. Ze zou haarzelf niet zijn geweest als ze niet meteen op onderzoek uit was gegaan. Dus verplaatste ze zich in de richting van de geur. Het duurde niet lang voor er een onbekend geluid tot haar doordrong. Wat wás dat?
Syren begon nog harder te rennen. Een paar sprongen later liep het landschap omlaag en voor haar ogen was zo'n prachtig uitzicht dat het haar deed stoppen in haar bewegingen. Water, water en nog eens water. Witte schuimkoppen dansten op de oppervlakte. Waar de golven aan land kwamen lag een brede strook van zand. Nieuwsgierig wandelde ze op de vloedlijn af. Voorzichtig lebberde ze een slokje water op, dat ze meteen weer uitspuugde. Yikes, het was zout!
Plotseling besefte ze waar ze naar keek. Ze had de wolven uit het Zuiden thuis wel eens horen spreken over de Zee. Was dit dan de zee? Haar ogen gleden over het eindeloze water. Ja, ze wist het vrij zeker. Iets anders kon het namelijk niet zijn. De zee was als een enorm meer, maar dan gevuld met zout water. Daar hadden de Zuiderlingen het nooit over gehad.

Een golf sloeg stuk tegen haar voorpoten. Syren draaide haar kop naar beneden en keek toe hoe haar vacht het vocht opzoog. Ze zette een stapje naar achteren. De zee kwam dichterbij. In een opwelling begon de jonge teef te rennen, langs de waterlijn. Haar poten kletsten in het natte zand. Spetters vlogen op en schitterden als parels in het late avondlicht. De zon zakte in zee. Wat een prachtig stukje natuur. Eén van de vele voordelen aan Serigala.
Haar ogen vielen op een witte vlek op het strand. Ze was blijkbaar niet alleen van het nieuwe gebied aan het genieten. Syren hield haar pas in en wandelde rustig verder. Ze herkende de wolf niet, al zou ze kunnen zweren dat de onbekende wel erg op Amatariseu leek. De teef bleef staan en proefde aan de lucht. Ja, een zweem van de albino leek onlosmakelijk aan de andere wolvin verbonden te zitten. Vast familie.</sub>

_{De witte wolvin leek haar ook op te merken. Ze draaide haar kop naar Syren en ging staan. Rustig wachtte de jonge teef haar reactie af. Er sprak geen enkele dreiging uit haar houding, wat een geruststellend idee was. Je wist het namelijk maar nooit met die Serigalanesen. De een was de vriendelijkheid zelve terwijl de ander je het liefst zou verscheuren.
'Hallo,' sprak de onbekende wolvin. Syren nam haar in zich op. Ze was ouder dan haar, een jaartje misschien. Haar ijsblauwe ogen sprongen naar voren in de achtergrond van verder witte vacht. Een wond sierde de poot van de wolvin, eentje die nog niet genezen was en dus pas geleden was veroorzaakt. Ze schraapte haar keel.
'Hi,' reageerde ze net zo neutraal. 'Ook aan het genieten van de zonsondergang?' Ze gebaarde naar de zon die al halverwege in het water was gezakt. Een aantal wolken kleurden roze en oranje. Hoe kon het toch dat dit paradijsje haar nog nooit eerder op was gevallen?}

_{En inderdaad, ze was niet de enige toerist die van de ondergaande zon aan het genieten was. De wolvin glimlachte vriendelijk en liet haar blik afglijden naar het water. In haar ogen blonk een uitdrukking die niet anders beschreven kon worden dan weemoed, vond Syren. Ze had vast een flink verhaal te vertellen, en ook al brandde ze van nieuwsgierigheid, ze besloot dat ze er het beste niet naar kon vragen. Zelf vertelde ze immers ook nooit iets over haar eigen verleden, dus verdiende deze vreemdeling dezelfde privacy.
'Emaya,' stelde ze zich kort voor.
Syren knikte en noemde meteen haar eigen naam. 'Syren, aangenaam.' Nog steeds vond ze dat deze Emaya erg leek op Ama, qua vachtkleur en houding. En die blauwe ogen van haar kwamen vast en zeker van Scarleg. 'Toevallig dochter van Amatariseu en Scarleg?' informeerde ze dus maar. Het leek wel of die hele familie hier aanwezig was in Serigala. Ze kwam ze één voor één tegen, maar nooit allemaal bij elkaar. Ach, daar zou vast wel een goede reden voor zijn.}