Wandering around the area

Allanon was het gebied opnieuw gaan ontdekken. Het was al zo lang geleden dat hij overal was geweest en wilde nu wel eens alles goed in zich opnemen. Van de Aurora Cliff trok hij door het noorden.  Zijn poten werkten hard, ookal was hij moe van een hele nacht niet te slapen en door het koude gebied te trekken, hij moest en zou het volhouden langer dan een complete dag wakker te zijn.

Eenmaal in het dal van de berg waar hij de nacht had door gebracht keek hij nog eens terug naar boven. Wat was het fijn om weer terug te zijn in dit land. De reu draaide zijn kop weer terug naar voren en ademde nog eens diep in en uit om de berglucht door zijn longen te laten snijden. Een geweldig gevoel en zo verfrissend wat die lucht met een wolf deed.

De drie jarige reu trok verder en dacht aan een gebied waar hij zo’n 1,5 jaar geleden was geweest. Wat hij zich nog kon herinneren was iets van een vallei. Een vallei met een bos, een meer en nog meer dingen waar hij niet helemaal meer zeker van was. Dat werd dus tijd om weer een terug te gaan. “Time to go back, back in black. Nouja, zwart…. Dat ben ik nou ook weer niet helemaal.” Allanon brieste eens. Waren zijn gedachten nu helemaal op de hobbel?

Eenmaal in de buurt van de vallei dacht hij eens na en liep richting het meer. Daar wilde hij als eerst weer een nieuwe herinnering maken. Ongeacht of er daar anderen in de buurt waren, of het een roedelgebied was of iets waarmee hij met andere wolven zou worden geconfronteerd. Het was hem allemaal wel prima. “Hmm, blijkbaar is er hier nog niet zo veel veranderd dan de laatste bladeren van de bomen lieten vallen.” De reu liet zich door zijn poten op de grond ploffen en legde zijn snuit neer, ogen gericht op het meer en oren gespitst op al het andere wat er zich eventueel in zijn buurt kon gaan verschuilen.

_{345 Words}

Nog steeds zat er nat zand in haar vacht. Zin om het schoon te maken in de zee had ze niet. Ze hoefde geen zout water in haar bek. Dus had ze besloten om met wat extra gewicht naar Nimweth Lake te gaan. Het was een mooi meer, vol met water dat glom in het zonlicht. Het was grotendeels schoon water, daarbij. Niet zo schoon als het beekje in de Sirima Taiga, maar als je daar in zou gaan staan kon dat nog weleens je dood worden. Als je daarbij optelde dat het in het noorden lag en zij kwam van het zuiden, was Nimweth toch echt een betere optie.

De bossen hier, ook wel bekend als Sanvi Forest, waren mooi. Emaya hield van de schaduwen die de plek met zich meebracht, en als ze dan toch echt ergens doorheen moest om het meer te bereiken, koos ze voor Sanvi. Het bladerdek hield een groot deel van het zonlicht tegen, maar niet genoeg om het echt donker te maken. De lucht was net zo warm als net nog, niet al te heet maar nog steeds behoorlijk warm. Ze gingen weer richting de herfst.

Vanuit de schaduwen van de bomen bekeek Emaya de omgeving van Nimweth. Ze zag een enkele reu, liggend op de grond. Met een enorme boog liep de sneeuwwitte teef om hem heen, haar cyaanblauwe ogen op hem gericht. Toen er genoeg afstand tussen haar en de reu zat, stapte Emaya het koude water in en dook even onderwater.

Langzaam klom Emaya weer op de kant. Ze schudde een deel van het water uit haar vacht en ging bij de oever zitten. Het water glom in het zonlicht. Ze sloot haar ogen, haar oren gespitst. Ze hoorde het zachte klotsen van het water tegen de kant. De vogels die floten. rustgevende geluiden omringden haar, verminderden het gewicht dat al dagen op haar schouders lag.