. Heathens [Ōkami / Gesloten] .

. Heathens .

^{Emaya was een stuk minder enthousiast dan ze zich kon herinneren. De jonge Wolvin keek haar roodbruine partner uitdagend aan met haar gloeiende blauwe ogen, maar verroerde geen vin. Aye, allemaal prima dat ze voorzichtig deed voor haar wonden, maar ze moest nu gaan vechten, of ze dat nou leuk vond of niet. Suru viel anders ook niet aan, maar wist haar luie kont wel in beweging te brengen. Uitdagend cirkelde de langpotige teef om haar dochter heen... en... BAM!! Emaya haalde uit in een schijnaanval, sprong atletisch over haar vijand heen en gooide zich toen op de roodbruine schouders. Hell yeah, actie! Suru steigerde en smeet Em van zich af. Haha.. clever! Terwijl Emaya haar kop even schudde, zag Ama de rode jong-Wolf al aan komen stormen. Wonder boven wonder had haar dochter 't ook al door en met een enorme sprong ontweek ze de aanval. Em besloot haar gewicht in de strijd te gooien en beukte met haar gezonde schouder tegen Suru aan. 'Wanneer zijn we klaar?' hoorde ze de witte Wolvin vragen. Stoppen? Nu al? 'Tot iemand wint of schreeuwt om genade!' lachte Amatariseu. 'En ik bepaal wanneer iemand wint, keep that in mind!' Misschien was Emaya dit niet van haar moeder gewend, maar ze moest weten dat de grote Albino nu haar Alpha was, en even niet d'r ma meer. Na het gevecht waren ze weer familie. Opgewonden keek de Albino toe. Kom op Suru, geef haar de volle laag!}

Heathens.

Emaya was slim, nee, heel slim. Niet alleen slim, maar ook nog eens behendig en sterk en met een reactiesnelheid van een flitspaal. Ze week opzij en ramde Suru opzij, waardoor ze haar evenwicht verloor en met een droge plof in het zanderige stof. Vervolgens zette ze triomfantelijk een poot op haar schouder. Wut? De verbazing en verwondering over de kracht van de witte teef sloeg een seconde toe bij de roodbruine wolvin, maar ze vermande zichzelf en wilde net een tegenaanval plaatsen totdat Emaya vroeg of ze bijna klaar waren. Probeerde ze haar uit te dagen door er in te proberen wrijven dat ze zo'n makkelijke tegenstander was dat het gevecht toch al beslist was, of meende ze wat ze zei? Met een doordringende blik keek ze recht in Emayas helderblauwe ogen. "Tot er iemand wint of schreeuwt om genade!" lachte de reusachtige Albino vanop haar positie. Blijkbaar vermaakte ze zich kostelijk, aan haar toon te horen, en leefde ze zo mee dat ze liever zelf had gevochten. "En ik bepaal wanneer er iemand wint, keep that in mind!"

Bij die woorden hervond Suru de kracht in haar lange, roodbruine poten. Ze was klaar met de korte aanvallen en voelde haar hart kloppen in haar ogen door de adrenaline en kracht. Beter nog, ze voelde opnieuw de kracht om een iets grovers aanvaluit te voeren. Suru wilde haar tegenstander geenzins mijn doen, maar voor overwinning was er een krachtige aanval nodig. In een schijnbeweging, alsof ze haar hoofd wilde neerleggen om haar over te geven, probeerde de jonge teef haar hoofd vliegensvlug onder Emaya's buik te krijgen en gaf ze een flinke, krachtige  stoot, doelend op haar buik terwijl ze met een hoop energie rechtsprong. De roodbruine wolvin aarzelde geen seconde, dook ineen en gooide zichzelf opnieuw op de witte, blauwogige teef.

Amatariseu zei dat ze pas klaar zouden zijn als er een winnaar was, of als iemand om genade zou schreeuwen. Je moet weten mam, ik schreeuw niet om genade. Bij mijn training werd mij verteld nooit om genade te gillen, en dat zal ik ook niet doen. Emaya kreeg een nog bredere grijns op haar gezicht na haar moeders woorden en Suru was nu behoorlijk gewond geweest als dit een echt gevecht zou zijn. De teef onder haar duwde haar kop vlug onder haar witte buik en kreeg Emaya onderuit, waarbij Suru triomfantelijk op de witte wolvin landde. Emaya liet haar tegenstander even zitten om een blik te werpen op haar schouder en voorpoot. Haar schouder schrijnde licht, maar ging niet open. Ze beet op haar lip voordat ze omrolde en daardoor Suru van haar rug af dwong. Opnieuw checkte ze haar schouder die steeds meer ging branden. De witte teef keek even gepijnigd naar haar tegenstander. Ze dwong de gedachten aan haar schouder opzij en deed een sliding met haar achterpoten langs de poten van haar tegenstander. Ze dook weer op Suru, gromde kort vanwege de pijn in haar schouder, en greep Suru's nekvel. Hard genoeg om haar tegenstander vast te houden, maar voorzichtig genoeg om geen verwondingen te creëren in de nek van de jonge teef. Dat vergat ze steeds bijna: het was een schijngevecht. Ze keek even vanuit haar ooghoek naar haar moeder, maar hield al snel de teef onder haar weer in de gaten. Zie? Ze kon wel vechten.

Heathens.

De witte wolvin leek zich zorgen te maken om een wond bij haar schouder, en niét veel later ontstond er een gespannen grimas op Emaya's gezicht nadat ze de roodbruine teef op een vrij pijnlijke manier van haar rug had gekregen; de wolvin was geplet tussnmen haar en de grond. Suru onderdrukte de neiging om "Gaat het?" te vragen, maar ze liet haar tegenstandster weten met een heldere flits van haar ogen dat ze wat voorzichtiger ging zijn in het gebied van haar schouderblad. Nog maar net op haar poten werd ze opnieuw uitgehaald, nu door een indrukwekkende sliding. Ugh, dat kreeg je met zulke poten. Die lange slungelige stappers maakten het er niet gemakkelijker op. Voordat Suru kon reageren, werd ze opnieuw tegen de grond gedrukt. Vaag merkte ze op dat er een pijnscheut door haar linkse voorpoot schoot, maar ze voelde hem nauwelijks.

Suru nam de situatie kort in zich op. Emaya's poot was het dichste bij, maar die stond in verbinding met haar gewonde schouder, en om die reden haar poot pakken zou smerig zijn. En Suru wilde benadrukken dat ze niet vuil speelde, dus ging ze dat vooral niet doen, dus bedacht ze iets anders. Lenig gooide ze haar heupen omhoog omdat haar nek in een greep lag, met de hoop Emaya's snuit zo te raken met haar achterpoten. Ze worstelde zich vrij, rukte zich los en draaide zich om, bereid voor een tegenaanval.

Emaya werd alweer eraf gegooid. Ze had in Suru's ogen de twijfel gezien. De jonge teef had gemakkelijk haar voorpoot kunnen pakken, maar die stond in verbinding met Emaya's gewonde schouder. De helft van haar aanvallen waren inmiddels onmogelijk geworden en het leek alsof iemand zijn tanden in haar schouder boorde vlak nadat ze was beschoten door een mens. Alhoewel, ze wist niet hoe dat voelde. Maar ja, ze wist dat het pijn deed. De witte teef dacht kort na. Als ze door zou vechten, dan zou haar wond waarschijnlijk opengaan, maar sommigen zouden haar best als een lafaard kunnen zien. Ze zuchtte diep. Suru wachtte op haar tegenaanval, maar in plaats daarvan liep Emaya achteruit en stak ze haar staart in de lucht. "Ik heb een schouderwond. Hij gaat openscheuren als we doorgaan," zei ze luid en duidelijk. Ze keek even verontschuldigend naar Amatariseu, maar haar schouder begon te hard te branden om verder te gaan.

. Heathens .

^{Gefocust volgde Albino het gevecht tussen de jonge Suru en haar dochter. Ondanks dat Emaya gewond was, vocht ze gewoon taai door, en ondanks dat Suru wist dat haar tegenstander ouder en zwaarder was, vocht ze onbevreesd terug. Hell... that's the spirit! 'Ik heb een schouderwond. Hij gaat openscheuren als we doorgaan.' Wacht wat? Amatariseu schudde haar kop even snel en keek naar haar dochter. Aye. Ze wilde niet dat iemand gewond raakte. Einde gevecht. 'En basta!' grauwde Ama tegen de twee vechtende Wolven. Genoeg. Dit was een test en geen toernooi. Relaxt deed de gespierde Alpha een stap voorruit, waardoor ze tussen de twee vechters stond. 'Jullie hebben prima gevochten. Allebei...' Ze liet even een korte stilte stilte vallen. Even spelen met hun spanning, en ook extra tijd voor haar om ze te veroordelen. Nah. Geen beoordeling nodig. Ze hadden prima gevochten, en zouden getraind worden tot ze het nog beter deden. 'Welkom bij 't theekransje!'}

Amatariseu zei dat ze klaar waren. Opgelucht ging Emaya weer op haar plekje zitten. Haar blauwe ogen bleven bij Amatariseu. Ze hoopte dat dit er niet voor zorgde dat ze niet werd toegelaten. Ze moest haar grenzen kennen. Ze was iets minder vanwege haar verwondingen, dus ze mocht ook niet doen alsof ze niet bestonden. Haar moeder zei dat ze allebei prima hadden gevochten. Een korte stilte viel, en teleurstelling dreigde de witte wolvin te overspoelen toen.. "Welkom bij 't theekransje!" Emmaya grijnsde en kreeg zin om een happy dance te doen. Hmm. Niet hier. Ze keek naar Suru en glimlachte. Gelukkig. Ze hadden het allebei gehaald.

Heathens.

Suru's tegenstander kreeg steeds meer last van haar schouder, was te zien, en deze keer kreeg ze geen slag meer terug. De teef zette een paar stappen terug en krulde haar staart omhoog, waardoor Suru even fronste toen de witte wolvin uit haar vechthouding opstond. Wat deed ze? "Ik heb eennschouderwond. Hij gaat open scheuren als we doorgaan," kondigde Emaya aan. Aha. Het was begrijpelijk - de wond zag er behoorlijk gelden uit - en ze zou niet graag de oorzaak zijn van een open letsel. Met een begrijpend knikje krabbelde ze ook overeind en schudde haar vacht om te controleren of ze enige verwondingen had opgelopen. Haar poot deed pijn nu de adrenaline weg was, maar die was in het zwaarste geval verstuikt - verder had ze niks. "En basta!" klonk er plots grauwend uit Amatarsieu's bek, die tussen hen in gesprongen was. "Jullie hebben prima gevochten. Allebei..." De spanning was te snijden toen er een stilte viel waardoor Suru even nieuwsgierig opkeek, maar aan het quasi-serieuze gezicht van de Albino kon ze niks opmaken. Woah, nog even en ze kreeg een hartaanval als Amatariseu niet snel een beslissing nam.

"Welkom bij 't theekransje." En die woorden klonken als muziek in Suru's oren. Wel yeah! Even verscheen er een vrolijke grijns op haar snuit om Emaya's glimlach te beantwoorden. Ze liep op de oudere teef af en stootte haar vriendelijk aan op haar goede schouder toen ze samen met de andere wolvin naar haar plaats wandelde. "Dat was een indrukwekkend staaltje vechten. Je moet me dat trucje van die sliding ook eens leren," sprak ze hartelijk terwijl ze zich op haar kont liet zakken. Haar spieren voelden nogal slap en brandend aan. Dat betekende spierpijn morgen.

. Heathens .

^{Ze kon de opluchting van de twee jonge Wolven bijna reuken. Goed zo. Ze mochten ook wel blij zijn met hun plekje. Ook al was Ōkami nog maar klein, Ama had er veel vertrouwen in dat ze groter zouden groeien. Op een dag zou iedereen in Serigala hun naam kennen!! 'Dat was een indrukwekkend staaltje vechten. Je moet me dat trucje van die sliding ook eens leren,' hoorde ze Suru tegen haar dochter zeggen. Ah. Inderdaad. Zij waren klaar, en nog 2 Wolven te gaan. 'Utlissia.' De gespierde Wolvin schudde even haar pels uit en liep op haar blinde vriendin af. Het leek op het eerste gezicht misschien vreemd dat ze van plan was een blinde Wolf toe te laten in een Elite-Roedel, maar Utlissia was niet zomaar een blind grietje. Ze was getalenteerd en een uitstekende inspiratiebron voor de speciale gevallen. Zouden de Shadjes hier lullig over gaan doen? Ja zeker. Boeide haar dat wat? Nah. Niet bepaald. 'Demonstreer ons eens wat van je gaven.' Ama's respect had Ut allang verdiend, maar voor de andere dames uit het cirkeltje was ze waarschijnlijk een nieuweling. Misschien kon de witte teef wat showen van haar jachtkunsten? Of misschien wilde ze wel een potje knokken met haar Alpha?}

Game keek toe hoe Emaya een prachtige uitleg gaf waarom ze in de roedel moest. Daarna kwam er een schijngevecht tussen haar en Suru. Dat was dus haar naam! Uiteindelijk kapte Emaya het gevecht af door te zeggen dat ze last had van haar schouderwond. Game wist hoe teleurgesteld Amatariseu wel niet moest zijn, ze kende haar goede vriendin zo langzamerhand wel. Ze zag al meteen een vriendschap ontstaan tussen Emaya en Suru. Zijzelf zat nog steeds naast Utlissia. Alleen de grijze teef en haar vriendin moesten nog toegelaten worden. Blijkbaar zou Game de laatste worden, want Amatariseu vroeg of Utlis haar gaven kon laten zien. Ama zei het precies zoals Game dat zou doen. Game bedacht dat zij, Utlis en Ama de enige waren hier die Ut goed kenden. Games respect en vriendschap had de blinde teef ook. De grijze wolvin was gered door Utlissia, nadat de blinde teef eerst nog een hele klim had gemaakt naar Wolf Story.

Heathens.

Toen ze twee jonge wolven begonnen te vechten, liet Utlissia haar gedachten afdwalen naar Wolf Story. Kyan was weg, gaf nog geen teken van leven. Misschien was het ook wel beter zo. Ze was veel te afwezig geweest voor haar partner en ze had hem nooit dezelfde liefde kunnen geven die hij haar gegeven had. Het liefst van al wilde de blinde wolvin gewoon doen dat ze hem vergat en nooit meer terug ging, gewoon, zorgeloos door het leven ging. Het was te moeilijk en hard om dat te doen - maar toch, iets zei in haar dat ze de witte reu moest verdrijven uit haar gejaagde gedachten. Tana was er ook niet - en vreemd genoeg wilde ze weten hoe het was met Icandor. Ook al was er niks meer over dan een gewetenloze moordenaar vol littekens van haar vriendin, gaf een bepaalde drang aan dat ze haar niet zomaar kon wegwissen uit haar gedachten. Ugh. Ze had Ayero vermoord, een poging tot moord gedaan bij Amatariseu en tenslotte haar nog eens aangevallen, maar toch... Die speelse Jongwolf kon niet weg zijn, toch, onder die vacht vol brandwonden? Utlissia had die hoop nooit opgegeven - ze was altijd blijven geloven in de roodbruine wolvin waar ze mee joeg op herten, lachte terwijl ze in het zonnetje zaten in een veld. Dat waren mooie tijden geweest, ja...

In een vingerknip was het gevecht gedaan en werd haar naam genoemd door de Alpha. De blinde wolvin keek geschrokken op. "Demonstreer ons eens wat van je gaven." Aha, juist. Utlissia schudde haar spieren los en strekte haar voorpoten, en probeerde Amatariseu's blik vast te houden door middel van haar echolocatiesysteem. Vervolgens ging ze rustig zitten met een minuscuul grijnsje op haar lippen. Ze zat in dr positie - haar oren gespitst op het kleinste geluidje en haar poten stevig op de grond geplaatst om trillingen te voelen van dreunende poten - en nu was het enkel afwachten of Ama ook klaar was. Haar staart tikte eens kort op de grond, ten teken dat ze klaar was. Kom op, A.

. Heathens .

^{De blinde teef leek niet eens na te hoeven denken. Ze koos meteen wat ze wilde showen. Haar vechtkunsten. Hell yes. Met klikkende geluiden en bewegende oren zag ze haar witte tegenstander haar spieren losschudden. Zou Utlissia weten dat ze tegen Wolf zou gaan vechten die twee keer zo zwaar was als zijzelf? Right, Ama hield van niet van opscheppen, maar ze durfde zonder twijfel te zeggen dat ze met d'r enorme lijf een pittige tegenstander was. Maar hé, het was Utti's keuze! 'Ah. Vechtlustig hè?' Amatariseu schudde haar schouder even snel warm en spreidde haar poten uit elkaar, zodat ze stevig stond. Het was een tijdje geleden sinds ze gevochten. Hell, ze had niet eens hoeven vechten hier in Serigala. Gelukkig kwam daar nu verandering in. De tikkende staart van de blinde teef tegenover haar gaf aan dat het duel begonnen was. Hehe... nu begon de pret pas. De geblokte Albino was geen wachter, maar hield haar kop koel. Langzaam en diep grommend stapte ze richting haar gevechtspartner. Ondertussen spande ze de spieren van haar achterpoten in. Klaar voor een sprong. Met een agressieve blaf lanceerde de grote Wolvin zich van de zandgrond. Ut kon dit aan horen komen. Maar was ze snel genoeg? Amatariseu gooide haar volle gewicht op haar tegenstander, in de hoop haar van haar poten te slaan. Bring it.}

Heathens

"Ah, vechtlustig he?" klonk er uit Ama's bek. Een klein grijns krulde zich rond Utlissia's snoet toen ze hoorde hoe de Albino haar pels uitschudde. "Altijd." Natuurlijk was dat niet waar - ze vluchtte liever dan ze vocht - maar toch durfde ze wel eens haar klauwen te gebruiken als het moest. Amatariseu gromde diep en intimiderend toen ze dichterbij kwam. Niet echt slim, zo kon Ut precies weten waar de grote teef zich bevond; ze draaide haar kop niet naar de richting van het geluid, maar richtte haar oor er vol aandacht op en hield haar geconcentreerd in de gaten met haar klikkende geluiden. Zo te horen stapte ze op haar af... Langzaam, beheerst. Het geluid van tikkende poten stopte, gevolgd door een agressieve blaf en ruisende vacht. Dit was genoeg voor de witte blauwogige teef om te weten dat Ama op haar af sprong, en ze was dan ook voorbereid toen er een klap tegen haar flank sloeg die de lucht uit haar longen smakte. Inplaats van te blijven liggen, spande Utlissia haar spieren om door te rollen naar achteren en een soort van achterwaartse koprol te maken om op haar poten terug te landen. Een seconde was ze zelf verbaasd over haar lenigheid - ze had verwacht stijf en stram te zijn door de lange periode van niet-vechten, maar daarna klikte ze opnieuw met haar tong om de Albino te lokaliseren. Aha, daar zat ze dus... Nu was het haar beurt. Ze spurtte naar voren, waarna ze afwisselend naar minsk en anar rechts sprong om Amatariseu af te leiden en dook toen opzij om toen toen haar volle gewicht gooien. Of het raak was, was een andere zaak.

I did it xD

. Heathens .

^{Utti werd wel degelijk van haar poten geblazen, maar ze reageerde razendsnel en sprong met een soepele koprol terug op haar poten. Amatariseu keek haar vals smalend aan, en ze luisterde naar het klakken van haar recruut's tong. Echolocatie. Gaaf trucje. Fel zette de teef zich af van de grond, en met haar volle gewicht smakte ze tegen Ama op. De Albino voelde zich kaarsrecht opzij vallen, maar ze wist zich razendsnel nog op te vangen. Meteen schoot ze uit naar de nek van de blinde Wolvin, waar ze haar niet al te scherpe maar ontzettend sterke tanden in zette. Ze gooide haar rechtervoorpoot over Utti's schouder heen, waardoor ze haar in een soort greep hield en haar tegen de grond drukte. Ze beet harder en harder...}

Heathens.

Voor dat Utlissia het wel goed en wel besefte, viel ze met een doffe klap op de grond, greep Amatariseu een huidplooi vast in haar nek en zat ze gevangen onder haar brede, gespierde lichaam. De dreun deed haar naar adem snakken maar veel tijd om op adem te krijgen kreeg ze niet - de bek van de Alpha sloot zich harder en harder rond haar nek. De blinde wolvin voelde haar halsslagader zenuwachtig bonzen in haar nek - ze kreeg een flashback van een razende Shad die haar ooit eens hetzelfde had geflikt - en nadat ze het er uit was waar Amatariseu zich bevond, reageerde ze razendsnel. Ze draaide haar onderlijf onder dat van haar Alpha, trapte met zoveel mogelijk kracht in haar buik om haar aandacht even te laten verslappen en gaf toen een ferme klap met een voorpoot die ze vrij had weten wrikken. Met een soort van rare kronkelbeweging slaagde ze er in terug onder A uit te schuiven en sprong zo snel mogelijk overeind, misschien wel niet al te stevig door de dreun, maar goed, ze stond er. Ut rende alweer opnieuw kaarsrecht op dr Alfa op, week op het laatste moment opzij en sprong op haar rug met Ama's oor in haar mond, die ze stevig maar niet pijnigend vastnam. Het was misschien smerig om dat te gebruiken, maar het was een tactiek, en tactieken mochten gebruikt worden.

. Heathens .

^{Ut wist dat ze iemand die 2 keer zo zwaar was als zij niet weg kon drukken, maar Ama kreeg toch het voorgevoel dat de blinde teef vroeg of laat weg zou glibberen. Ze schudde haar kop even wild heen en weer, zodat ze ook flinke rukken aan Utilissa's vlees gaf. Ineens voelde ze een spanning onder zich. Uh oh. Daar kwamen haar achterpoten. Ama spande haar buikspieren in, maar kreeg de achterpoten jammer genoeg heel dichtbij haar lady parts. Shait! Amatariseu voelde haar irritatie opkomen. Ze liet haar blinde tegenstander een beetje los, en voelde haar een halve seconde laten wegglijden. De gespierde teef blafte uitdagend en keek haar gevechtspartner met vurige ogen aan. Wat was ze van plan? Roffelende poten in het zand gaven aan dat Utlissia haar kant op stormde. Hell. Tijd voor een steekspel. Amatariseu opende haar bek en rende agressief op haar vijand af, maar vlak voor ze haar tanden haar slanke witte schouder kon zetten week Ut opzij, waardoor Ama haar gebit al gauw voelde zinken in haar heup. Tegelijkertijd schoot er een snerpende, prikkende pijn door de gevoelige huid in haar oor. Fok! Dat was een naar plekje! Amatariseu grauwde, maar hield haar kaken ijzersterk op elkaar. Als ze Utlissia van zich af trok met haar tanden zou haar oor waarschijnlijk inscheuren. Dat was niet gevaarlijk, maar wel heel pijnlijk. Maar goed, als 't nou eens voorzichtig deed? De gespierde Albino pakte haar tegenstander beet op een andere plek (wat meer richting Ut's knie), en gaf een stevige maar gerichte ruk.}

Heathens

Als een soort van gigantische bloedzuiger probeerde Utlissia zich vast te klemmen aan haar aanvaller door haar poten in de witte vacht van de Albino te graven, en ze bereikte het gewenste effect – ze kreeg wat meer grip. Yes. Onder haar hoorde ze Amatariseu furieus grommen en grauwen, maar het voordeel bleef niet bij haar - de andere wolvin greep met haar kaken d’r achterpoot vast bij haar knie, en gaf een krachtige, doeltreffende ruk. Hoe goed de blinde teef zich haar ook aan haar had vastgegrepen, ze was niet opgewassen tegen de kracht van d’r tegenstander waardoor ze van Ama’s rug werd gesleurd en met een smak op de grond landde – niet bepaald de zachtste manier. Nee, ze voelde een pijnscheut in haar rechtervoorpoot toen ze werd neergesmakt, en niet zo’n kleintje ook. Er klonk een duidelijk hoorbaar, kort gekraak, er leek wel een mes door haar poot te snijden en na de pijn vervulde een brandend gevoel haar hele bot. Het was dan ook niet abnormaal dat Utlissia’s gezicht vertrok in een gepijnigde grimas.

Met de hoop dat het allemaal niet zo erg zou zijn, krabbelde de witte wolvin overeind op drie poten en probeerde een stabiele positie aan te nepen. Helaas, zodra ze er een ietsiepietsie beetje gewicht op probeerde te zetten schoot er een pijnscheut door haar poot die minstens even erg was dan de eerste. Op het eerste zicht leek hij niet gebroken – hij hing niet slap en ze kon hem goed bewegen, hoeveel pijn dat ook deed - maar misschien was hij wel gekneusd, en dat was minder prettig. Een gefrustreerde grom, grotendeels op zichzelf, verliet haar bek. Ze kon zichzelf wel vervloeken, ze had voorzichtiger moeten zijn toen ze viel. Ugh, nu zou ze er vast uit zien als een zwakkeling.

. Heathens .

^{Een plof in het zand gaf aan dat Utlissia geland was, en... Fok! Amatariseu hoorde een gesmoord kraakgeluid, gevolgd door een gepijnigde kreet. Uh-oh. Razendsnel draaide de grote Albino zich om naar haar tegenstander. Haar vuurrode ogen staarde naar Utlissia, die met een pijnlijke grimas op de grond lag. Langzaam zette ze een stap dichterbij. 'Recrute?' vroeg ze zo neutraal mogelijk. Ze voelde een straal bloed in haar hals kriebelen. Fok! Daar had ze geen tijd voor! Dit ging niet volgens plan! Utlissia had moeten winnen... of... niet! Waar sloeg dit überhaupt op? Waarom moesten ze vechten? Utlissa had wat moeten showen van haar speciale gaven... en... Shait, dit was allemaal Ama's schuld. 'Game,' zei Amatariseu ineens. Ze draaide zich om naar haar grijze maat, en schudde even vluchtig het bloed weg dat in haar ogen gesijpeld was. 'Bekijk Utlissia. Je wordt getest op je medische kennis.' Waarom klonk alles wat ze zei zo niet-Amatariseu? Was ze toch een beetje te serieus geworden? De gespierde Albino ademde diep in, en kalmeerde zichzelf met een simpele, diepe zucht. 'Utlissia, je bent geslaagd. Je hebt het gevecht gewonnen, ik heb de regels gebroken,' grauwde Amatariseu terwijl ze diep in de blinde ogen keek. Het waren diepe ogen, fel blauw, maar nu troebel van de pijn. Fok. Ze kende haar eigen kracht overduidelijk niet. Misschien moest ze zichzelf daar ook maar eens in gaan trainen.}

Game keek rustig toe hoe Utlissia en Amatariseu vochten. Ze was gefascineerd door Utlis, die dapper de meeste aanvallen ontweek. Het was een prachtig gevecht, en de blinde teef deed het goed. De grijze teef hoefde niet meer echt toe te kijken, ze had Utlissia's krachten al eerder kunnen bekijken. Haar eerste ontmoeting stond nog steeds in haar geheugen gegrift.

Utlissia greep Ama's oor. Oef. Auw. Ze hoorde Ama grommen. De meeste aanvallen zouden haar oor doorscheuren, daardoor greep ze Utlis' knie. Met een doffe plof viel de witte teef in het zand. Games oren vingen ook een kort gekraak op. Ze schudde kort haar kop en keek naar Utlissia, die met een van pijn vertrokken gezicht op de grond lag. Ze bleef zitten, ze mocht niet te hulp schieten voor Ama dat zei. Arme Utlis. "Recrute?" vroeg Ama neutraal. Game keek van de blinde teef naar de albino en terug. Ze hoopte voor haar vriendin dat haar poot niet gebroken was, want de planten die ze nodig had om daarbij iets te helpen waren in de Valley, en het zou lang duren voordat ze weer terug was met haar benodigdheden. Ze zag ook wat bloed van Ama's oor komen, maar dat was niet ernstig. "Game." Ama draaide zich naar haar om. Game knikte kalm. Ze kon heel makkelijk kalm blijven in deze situaties, ze had wel ernstiger dingen gezien en behandeld dan wat ze dacht. "Bekijk Utlissia. Je wordt getest op je medische kennis." Zonder nog een tel te aarzelen draafde ze op haar blinde vriendin af. Het werd bijna meteen duidelijk dat er iets was met haar rechtervoorpoot. "Kun je hem bewegen?" vroeg ze zacht. Ze had een geruststellende stem. Ze raakte dan ook helemaal niet in paniek. Ze hoorde Amatariseu diep zuchten. Zou zij ongerust zijn? De blinde teef was niet bewusteloos en hoorde Ama's woorden vast ook: ze was geslaagd. Met een lichtelijk trotse glimlach keek ze naar haar vriendin. Ze hoopte echt dat ze haar poot nog kon bewegen, al zou dat pijnlijk zijn. Want dan was hij gekneusd in plaats van gebroken.

Heathens.

Natuurlijk moest haar poot het op zo'n moment begeven. Ugh. "Recrute?" Het was Amatarsieu's stem, waardoor Utlissia wel in de grond kon zakken van schaamte. "Het gaat wel," zei ze met een zo vlak mogelijke stem, maar het viel niet mee om het zou te horen. Komaan, waarom deed niet eens gewoon normaal? vervloekte ze zichzelf en probeerde er opnieuw wat gewicht op te zetten, maar helaas, dat ging maar met de grootste moeite. De blinde wolvin wilde opnieuw haar bek openen, maar Game's naam werd genoemd om haar te onderzoeken. "Utlissia, je bent geslaagd. Je hebt het gevecht gewonnen, ik heb de regels gebroken," klonk er grauwend uit haar Alfa's bek. Opnieuw wilde de witte teef protesteren, maar ze bedacht zich toen ze Game dichterbij voelde komen in een stevige tred. Dit was een opdracht voor haar vriendin en een kans voor de grijze wolvin om de Okami te joinen - die wilde ze niet verpesten door een zegje van haar; ze gunde het haar volledig. Toch werd Utlissia trotsgevoel benepen door schuld. Ze had het schuldgevoel wel in Ama's stem en lichaam gevoeld en gehoord terwijl zij zelf een wond in haar oor had - dat was óók tegen de regels. Om het dan maar goed te maken liet de blinde wolvin een doordringende blik in de Albino haar ogen dringen. Hopelijk was dat genoeg om te laten weten dat zij haar ook schuldig voelde.

"Kun je hem bewegen?" De vraag bracht haar aandacht weer bij Game. Oh ja. De pijn was ze even vergeten, maar nu stak hij weer vlijmscherp in haar poot. Geconcentreerd probeerde Utlissia haar tenen te bewegen en vervolgens haar "pols", maar opnieuw leek het alsof er doornen in haar poot staken terwijl een stel klauwen haar spieren openreet. "Ja, maar het doet wel pijn," gaf ze toe in een poging om niet zwak te lijken. Mm, verrekte poot.

Games ogen gleden onderzoekend over Utlissia's poot. Ze bewoog hem, maar keek erbij alsof ze zwaar mishandeld werd. Goed. Het was dus niet gebroken. Nu moest ze er nog achter komen of hij gekneusd of verrekt was. Ze had nog wel pijnstillende planten gezien vlakbij, net buiten de doorgang naar dit strand, maar de rest van wat ze zou kunnen gebruiken was ver weg. Utlissia was sterk, niet al te oud. Ze zou al zonder die planten snel erbovenop komen. Die geneesmiddelen deden pijn of smaakten vreselijk, en ze had het niet nodig. Ze bekeek de poot nog even goed en schudde haar kop. Verrekt. Ouch. Met een zwak glimlachje draaide ze zich om naar Amatariseu. "Ze heeft een verrekte poot. Net buiten Sea Edge Beach heb ik planten gezien waarmee de pijn minder wordt. Er is iets wat helpt tegen een verrekte poot, maar dat moet stevig in de poot gewreven worden en Utlissia zal vrij snel weer genezen. Dus de pijnstillende planten haal ik op, maar ik wil Utlissia's toestemming voor ik de planten haal. Maar het doet pijn. Ik heb het een keer bij iemand gedaan, en die viel half flauw van de pijn. En die planten groeien in Sanvi, dat is niet echt dichtbij. Als ze het toch wilt, haal ik dat straks. Nu ga ik alleen maar even de pijnstillers halen," legde ze rustig uit. Ze luisterde naar het antwoord en draafde op hoog tempo weg, richting de plek waar ze die planten had gevonden.

. Heathens .

<sup>Game inspecteerde de poot van haar gewonde gevechtspartner. Shait. Amatariseu voelde zich nogal ongemakkelijk, maar liet 't niet werken. Haar neutrale pokerface hield de bewegingen van Ut en Game nauwlettend in de gaten, maar toen de grijze teef zich met een zwakke glimlach omdraaide, probeerde de Ama haar gevoelens een beetje door te laten schemeren. 'Ze heeft een verrekte poot. Net buiten Sea Edge Beach heb ik planten gezien waarmee de pijn minder wordt. Er is iets wat helpt tegen een verrekte poot, maar dat moet stevig in de poot gewreven worden en Utlissia zal vrij snel weer genezen. Dus de pijnstillende planten haal ik op, maar ik wil Utlissia's toestemming voor ik de planten haal. Maar het doet pijn. Ik heb het een keer bij iemand gedaan, en die viel half flauw van de pijn. En die planten groeien in Sanvi, dat is niet echt dichtbij. Als ze het toch wilt, haal ik dat straks. Nu ga ik alleen maar even de pijnstillers halen.' De massieve Wolvin knikte kort, maar Game draaide zich al om en stormde weg over het zand. Hell, wie had gezegd dat ze... Oh right. Game was officieel nog niet toegelaten.

Amatariseu herstelde van het ene op het andere moment van haar schuldgevoelens. Genoeg. Het was niet ál te ernstig, dus het was tijd om verder te gaan. The show must go on. De Albino zette zich atletisch af van de zanderige bodem en landde op haar steen. Ama schraapte haar keel. 'Prima geflikte, allemaal! Ook al had dit laatste gevecht een nogal 'nasty' einde, ik moet zeggen dat jullie het allemaal geweldig gedaan hebben, recrutes!' zei ze met een tevreden grijns op haar smoel. De eerste bijeenkomst was geen flop geweest. Goed, 3 van 5 recrutes waren dan wel ex-Heroes, maar dat maakte niets uit. De vreemdelingen waren goed, en de ex-Heroes hadden zich prima verbeterd. 'Utlissia en Game kunnen zich nu ook met trots leden van de clan noemen. Nu we officieel een echte roedel zijn, hebben we ook een echt territorium nodig. Kom over 3 dagen allemaal naar het strand van Belcrest Beach, zodat we kunnen beginnen met de echte lol.' Ze keek haar cirkel van recruten rond. Ze waren nog net niet met genoeg voor de Squads. 'Dit was het eerste Tournament. Ad Victoriam!' Amatariseu sprong van de steen af. De wind speelde met haar met bloed bevlekte pels. Haar oor stak, haar nek bonkte, maar voelde zich geweldig. Ōkami was gelanceerd.</sup>

[Topic Gesloten]