the lost welp (Open)

Bageera snapte er niks van. Hij was op onderzoek uit gegaan op de helling boven het hol. toen het snelle natte ervan af was komen razen, en nu lagen zijn moeder, zijn vader en nestbroertjes in de modder- en deden net alsof hij er niet was. Al voor het licht had hij ze besnuffeld en in hun staarten gebeten- maar nog steeds bewogen ze niet. Ze maakte geen enkel geluid, en ze roken raar, naar prooi. Niet het soort prooi dat wegrent, maar het soort dat niet ademt, het soort dat word opgegeten. De welp was nat en koud en had erge honger. Al vaak had hij de snuit van zijn moeder gelikt om te vragen of hij alsjeblieft wat van haar voedsel mocht opzuigen, maar ze verroerde zich niet. Wat had hij nu weer verkeerd gedaan?
Hij wist dat hij het ondeugendste welpje uit het nest was. Hij kreeg altijd op zijn kop, maar hij kon er niks aan doen. Hij vond het gewoon fijn nieuwe dingen te proberen. Daarom leek het nogal oneerlijk om net te doen of ze niet zagen dat hij als een braaf wolfje dichtbij het hol bleef. Hij liep naar de plas waar zijn nestbroertjes lagen en likte van het stille natte. Het smaakte vies. Hij at een beetje gras en wat spinnen. Hij vroeg zich af wat hij nu moest gaan doen. Hij werd bang. Hij gooide zijn kop in zijn nek en huilde

Amy had zich richting het zuiden begeven. Haar dikke vacht hield het meeste van de regen neer die nu met bakken uit de lucht kwam vallen. Het was opvallend warmer in de Valley. Ze liep door het Vansi Forest en was nergens naar toe aan het lopen. De bruingrijze wolvin herontdekte het gebied nadat ze het enkele jaren geleden had verlaten.
Water drupte van het bladerdek naar beneden in haar vacht. Ze stond even stil en keek omhoog, haar oren gespitst. Het was gestopt met regenen. Het water die zich verzameld heeft op de bladeren viel met regelmatig getik op de modderige grond.

Op een gestaag tempo liep de wolvin door. Alles rook nat en modderig, ze gromde zachtjes, het verdoezelde de meeste geuren. Zoals de geur van prooi. Amy had al even niet meer gegeten. Ze verging niet van de honger maar wilde eender deze dagen iets vangen.
De bomen stonden steeds minder dicht op elkaar, wat duidde op het einde van het bos. Na enkele minuten werd de ondergrond minder effen en verdwenen de bomen geleidelijk aan. Uiteindelijk kwam ze op de rand van het bos en keek ze uit op een heuvelachtig gebied. Een grijns verscheen rond haar bek. Heuvels stonden vaak gelijk aan holen...

Met een klein bruin konijn in haar bek liep Amy verder. Ze zocht de rand van het bos terug op om haar maaltijd te verorberen. Haar neus werd gevuld met de geur van het dode konijn en kwijl dreigde uit haar bek naar buiten te druppen. Misschien had ze een grotere honger dan eerst gedacht.
Een huil dat bijna op een jank leek klonk ten westen van haar. Amy stond vrijwel direct stil en richtte haar kop richting het geluid. Ze herkende het schrille gehuil. De wolvin draaide zich volledig en rende richting het gehuil.

Van op enkele meters zag ze het gruwelijke tafereel van twee dode volwassen wolven en hun nest. De lijken dampten nog na in de modder. Naast hen zat een pup, ze schatte hem niet veel ouder in dan enkele weken, hoogstens twee maand. Amy liet het konijn vallen en legde haar oren plat tegen haar kop en jankte zachtjes om haar komst kenbaar te maken. Met haar kop laag naderde ze de pup, "Hey daar kleintje...", zei ze zacht tegen de pup, "wat is er gebeurd?".

OOC: geen idee wat er met zijn familie is gebeurd? Mocht ik wat info nodig hebben, dan hoor ik dat graag ^^

Opeens ruikte Bageera een soort genoot, wankelend van de honger stond hij op. De wolf kwam zachtjes naar hem toe lopen, en jankte zachtjes en hield haar kop laag. Met een schuin kopje keek hij de wolf aan. "Hey daar kleintje..." zei de bruinachtige wolf zachtjes "wat is er gebeurd?".. De kleine pup ging zitten, en keek naar zijn broertjes en zijn ouders. 'Ik ging op onderzoek uit op de helling boven ons hol'. Bageera keek in de richting van waar het gebeurd was 'En toen kwam dit naar beneden, Nu liggen mijn broertjes en mijn ouders stil, en doen alsof ik niet besta' De zwarte pup liep naar zijn moeder en beet in haar staart. Om nog een keer te vragen of hij wat mocht drinken, En nog steeds bewoog ze niet. De kleine wolf keek naar zijn soortgenoot en ging zitten. Niet wetend wat hij nu moest doen. De lucht werd grijs, en het begon te waaien. Schuddend met zijn kop probeerde hij te tranen in zijn ogen weg te halen, zonder resultaat. Het gevoel van eenzaamheid kwam boven. Dat was het ergste gevoel. En hij keek achterom naar het hol