Lost ''OPEN''

Ze liep vol depressiefheid door de velden die ze niet eerder had gezien. Ze was al weken aan het rennen en rennen, vluchten en vluchten, voor de ergste roedel ooit, The Dark Ones. Ze gingen vast niet op zoek naar hier in dit dit nieuwe gebied, het was te ver weg. Maar toch was de angst er. Ze wist dat ze een nieuw leven moest opbouwen maar ze kon al dagen niet slapen, haar ouders, haar roedel, was misschien nog steeds in gevaar, misschien nog steeds in Storybrooke, het gebied waar ze vandaan kwam. Ze hoopte nog elke dag, elke nacht dat ze veilig waren. Ze ging zitten keek omhoog, naar de lucht. Tranen glinsterde in haar oog, want natuurlijk had ze er maar een, dankzij The Dark One, dankzij Rumplestiltskin had ze vele geliefden verloren net zoals het zicht van haar rechter oog. Ze was gebroken, ze was alleen, ze had geen roedel meer waar ze altijd steun had, nee, ze moest maar opzoek naar een nieuw begin voor haar leven, maar op dit moment, was het even moeilijk, ze wou niet. Emma wou haar oude vrienden terug, vrienden en familie. ze wou haar oude leventje terug. De sterrenhemel war ze naar keek was prachtig. Ze keek naar de felste ster die ze kon vinden en hoopte dat ze niet de enige was die ernaar keek, maar dat er iemand was in haar oude roedel die naar dezelfde keek, dat het voelde alsof ze alsnog een connectie had. Tuurlijk wist ze dat de toeval te erg was als het zou zijn, wat natuurlijk niet was. Maar toch, voelde ze zich beschermt bij alle verloren zielen in haar roedel. Hopelijk kwam er nog een tijd dat ze haar vrienden en familie terug kon zien.

Toen ging er een reu naast haar zitten. "Wie ze ook waren; ze komen niet meer terug," Ze keek opzij. Het was een grijsachtige reu. Toch kon ze hem niet goed zien door het donker. Ze zuchtte. Ze kende hem niet, maar toch zag hij er niet al te slecht uit. Maar oke, ze wist niet wie ze kon vertrouwen. ‘’Ze zijn niet dood, maar.. Kwijt..’’ Sprak ze toen. De reu dacht dat ze aan doden dacht, basically wel, sommige waren inderdaad verloren, maar ze dacht vooral aan haar familie die er nog ergens was. Ergens.. Hopelijk op een fijne en veilige plek. Ze keek naar beneden. Ze miste ze zo erg, niet normaal. Haar grootste nachtmerrie was waar gekomen, haar ouders die niet naast haar zijde waren, dat ze weg was uit Storybrooke. Mmh.. Storybrooke. Ze moest haar glimlachen van alleen de gedachte. Storybrooke was zo mooi, het leek wel een sprookje waar prinsen en prinsessen leefden. Maar helaas was dat afgenomen door The Dark Ones. Vanbinnen was ze super  kwaad, maar vooral won de verdriet in haar lichaam. Zielen die waren afgenomen door Rumple zijn roedel, zijn robots, zijn leger. Ze waren zelfs kwader dan elk levend dier of mens. Ja, zelfs mensen konden aardig zijn. Ja, mensen waren zo slecht nog niet. Ooit zat ze bijvoorbeeld vast en werd door een losgemaakt zonder dat ze gevangen werd.

Emma keek naar de reu die al weer recht vooruit keek toen ze haar zin afgemaakt had. "Dan is zoeken het enige wat je kan doen.’’ Zei hij toen. ‘’Gaat een beetje moeilijk als ze je ze niet in gevaar wilt brengen.’’ Zei ze toen wat strakjes. Ze wist dat het gevaarlijk voor haar en haar familie en vrienden was als ze hun ging zoeken. Het risico kon ze niet nemen, wat als The Dark Ones de taak op zich namen en verder gingen. "Ik denk dat ik moet gaan," Klonk opeens naast haar. Wat? De eerste die ze tegenkwam wou direct bij haar weg, great! Ze voelde zich al eenzaam en dit ging haar er niet beter op voelen. Emma keek naar beneden. Ze was helemaal alleen. Ze miste haar oude vrienden, en nieuwe maken ging moeilijk. Haar familie kon ze ook niet vervangen, wat betekende dat ze gewoon voor altijd alleen zal blijven. Ze kon nooit weten dat wanneer The Dark Ones weg waren en ze terug kon naar Storybrooke, naar The Royals. ‘’Why?’’ Vroeg ze hopend dat hij bleef en haar gezelschap bracht. Ze wist dat de reu niet echt hoopvol klonk maar het was tenminste iemand.

Toen de reu zei dat ze sterk moest zijn keek ze hem verbaasd aan. Hoe kon ze ooit sterk blijven in deze situatie. De reu sloot zijn ogen en zag er een beetje angstig uit. Wat was er met hem aan de hand? Toen zei hij weer wat, na een stilte. "Waarom denk je nog aan hen, als je ze niet meer terug kan krijgen?" Wat!? Hoe kon ze niet aan hen denken. Het was familie. Familie was nooit te vergeten, maar dan ook nooit! Emma keek hem geschokt aan, in ieder geval meer verbaasd. Dit kon niet waar zijn. Zelfs als ze een nieuw begin had gemaakt, ging ze hen nooit vergeten. ‘’Waarom zou ik niet?’’ Vroeg ze een beetje pissed. Toch schrok ze van wat ze zei, ze wou niemand wegjagen. Zo’n teef met een blind oog maakt nooit echt goed indruk op goede wolven, tenminste, hopelijk was deze goed genoeg om bij haar te blijven. ‘’Kijk, familie blijft voor altijd in je hart, en dat zou nooit, maar dan ook nooit weg vervagen. Zelfs als je het zou willen, het kan niet weg..’’ Zei ze een beetje verontschuldigend van net. Ze bedoelde net niet zo erg over te komen, niet als een agressieve wolf. Daar van had ze al te veel van ontmoet.

"Luister, lad, mijn familie is dààr," Zei hij terwijl hij omhoog keek. Oh.. Ema slikte even. Toen ze haar wou verontschuldigen begon hij alweer met praten. "Dus ik denk dat je van geluk mag spreken dat jij ze nog hebt. Want ze zijn er nog, toch?" Nou.. Ja, tenminste, eigenlijk wist ze het niet. Maar hoop was waar ze maar op moest rekenen op dat moment. Emma keek naar beneden. Ze wist even niet wat ze moest zeggen. "Misschien is het beter om je te focussen op wat nu komt," Opperde de reu toen. Emma keek hem aan. ‘’How? The past is keeps stalking me.’’ Zei ze terwijl ze brokken in haar keel kreeg en vol schoot bij de gedachten. Nee, ze moest nu sterk zijn. Ze zuchtte diep. ‘’But you’re right. So long as you live in the past, you’ll never find your future.’’ Dat zei haar moeder ook altijd. Je moest niet om kijken naar de verleden om verder te gaan met leven.