Some place for peace. {Vanilla}

De sneeuw was glibberig onder haar poten en de koude wind sneed door haar vacht, ervoor zorgende dat de kou tot op haar botten doordrong. Toch bleef ze het steile pad met volle moed beklimmen, er zeker van dat ze uiteindelijk de top zou bereiken. Waarom ze vandaag had besloten om dit avontuur aan te gaan wist Vanilla niet, en al zeker niet met de donkere wolken die de hemel op het moment domineerde. Toch had ze besloten dat ze vandaag de berg zou beklimmen die over Serigala towerde. Er was gewoon iets dat haar naar de berg toetrok. Misschien was het omdat hij zo groot was, misschien was het haar snak naar avontuur, of misschien was het het feit dat ze toch niets te doen had en zich dood verveelde. Sinds het moment dat ze hier was aangekomen een paar dagen geleden was er niets gebeurd. Natuurlijk verwachte Vanilla niet direct een parade van wolven die door heel het gebied zou trekken om in het rond te feesten, maar het zo fijn zijn geweest om ten minste de geur van een andere wolf op te vangen. Meer moest het niet zijn, gewoon iets dat zou tonen dat ze niet helemaal alleen was hier. En ja, de logische kant van haar brein wist wel dat ze hier niet alleen kon zijn, ze had namelijk al twee wolven ontmoet de dag dat ze in Serigala was aangekomen. Maar de eenzame gevoelens in haar konden niet anders dan de logica in twijfel brengen. Waren er hier wel andere wolven? De verhalen die ze had gehoord waren namelijk wel al van een tijdje geleden, misschien waren de andere wolven voor één of andere reden uit het gebied getrokken. Misschien was ze wel helemaal alleen. Een gedachte dat haar hart voor een seconde pijn deed doen en ene kleine frons op haar gezicht liet verschijnen.  Echter kwam logica dan vrij snel weer terug en werden haar eenzame gedachten verbannen  naar de achterkant van haar hoofd. Ze was hier nog maar net. Daarnaast had ze nog niet bepaald veel plekken gezien, amper enige plekken om eerlijk te zijn. Er waren waarschijnlijk vele andere wolven in de buurt, ze was gewoon nog niet naar de juiste plekken gegaan. Waarschijnlijk zou ze snel genoeg iemand tegenkomen. Dat was de laatste gedachte die door Vanilla haar hoofd zweefde voordat ze haar kop leeg schudde en weer honderd procent naar het heden kwam. Dat was dan ook wanneer ze zich realiseerde dat ze bijna voorbij het steile gedeelte was. Met nieuwe energie dat vanuit het niets bleek te komen  versnelde de wolf haar stap totdat ze op een drafje door de sneeuw aan het trekken was. Dit ging goed voor een tijdje totdat natuurlijk haar onhandigheid weer eens aan het spel kwam. Voordat de witte wolf volledig door had wat er aan de hand was gleed één van haar poten vanonder haar uit en belande ze muzzle first in een hoopje sneeuw. Haar lichaam volgde snel en voordat je het wist vloog er een dunne laag van sneeuwwitte poeder in de lucht en was er een zachte ‘oef’ te horen van waar haar snuit in de sneeuw was begraven.

Ooc; ik hoop dat dit een beetje oke is, ik heb al lang niet meer gepost, moet er weer wat in komen.

Een harde val was het niet geweest, maar het had Vanilla zeker van haar stuk gebracht. Het was alsof haar brein ineens in slow motion aan het werken was, alsof iemand op een knop had gedrukt die ervoor zorgde dat haar brein op 0.25 snelheid werkte. Al dat ze echt wist was dat haar snuit, en vooral haar neus koud was. Haar ogen waren dicht geknepen en haar lichaam lag slapjes in de sneeuw, net een wit lapje fluffy stof dat bijna helemaal samen blende met de sneeuw om haar heen. Pas toen een stem haar oren bereikte begon haar brein eindelijk te verwerken wat er was gebeurd. Ze was op een drafje aan het lopen door de sneeuw. Haar poot was van onder haar uit geschoven. Ze was gevallen. Versuft trok de witte wolf haar snuit uit het koude hoopje sneeuw en keek ze op, zoekend naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Het duurde even maar al snel vonden haar ogen de bron van het geluid. Boven haar was een bruine wolf die op haar neer keek en even leek het alsof hij naar haar toe probeerde te komen. Dit bleek echter niet te lukken want al snel zei de wolf nog iets anders tegen haar. Pas toen de onbekende reu voor de tweede keer sprak leek de sufheid weg te gaan. Vanilla knipperde een paar keer terwijl haar brein up to speed kwam, en al snel kwam de normale glinster van leven terug in haar ogen Ze was er weer helemaal bij en het eerste dat ze deed was haar hoofd schudden om de extra sneeuw die nog op haar snuit lag eraf te krijgen. Vervolgens begon ze voorzichtig op te staan, lettend waar haar poten terecht kwamen en of ze stevig op de grond kwamen te staan. Vanilla had namelijk geen zin op nog eens op haar snuit te vallen. Zodra ze met vier poten stevig op de grond stond keek ze weer in het rond, nu beter bewust van haar omgeving dan tevoren. Nu pas zag ze in wat voor situatie ze was, and let me tell you, een goede was het niet. Te veel en niet erg voorzichtige bewegingen en ze zou van dit stukje uitstekende klif glijden, maar niets doen kon ook niet want dan zou ze hier vast zitten en sterven aan hongersnood of dehydratie. Alweer keek ze op naar de wolf en voor het eerst dacht ze na over de woorden die hij had gezegd. Springen, hij wou dat ze sprong, specifieker, hij wou dat ze naar hem toe sprong. Als ze dat deed, wat zou er dan gebeuren? Zou hij haar opvangen? Kon hij haar wel opvangen? En wat dan, zou hij haar optrekken? Has hij de kracht daarvoor? Vanilla wist dat ze niet bepaald een grote nor zware wolf was, al verborg haar lange vacht hoe mager ze eigenlijk wel niet was. Toch, kon deze wolf haar wel optrekken? Ze zou hem erop moeten vertrouwen dat hij haar wel kan opvangen en optrekken, een andere keuze had ze niet echt. Met een ongewone hoeveelheid kalmte en zekerheid oogde en inspecteerde ze de grond en vervolgens de hoogte die ze zou moeten springen. In de plaats van onzekerheid en angst was ze kalm, en met deze kalme ogen keek ze uiteindelijk op naar de onbekende wolf. “Oke”, is al ze zei voordat ze zich klaarzette, haar achterbenen stevig op de grond. Ze wachtte een paar seconden totdat ze zeker was dat de wolf klaar was en nam toen een letterlijke leap of fate.

Ooc; bedankt ^-^ en dat was een goede post hoor ^-^