My world

Nu zijn zicht met de dag beter werd durfde de kleine pup ook steeds verder de wijde wereld in. Het hol was te klein en het liefst zou hij eropuit trekken om zijn omgeving te ontdekken. Voorzichtig had hij zich naar de ingang van de grot begeven. Door het felle daglicht werd hij gedwongen om een paar keer met zijn oogjes te knipperen. Nadat hij een paar stappen buiten had gezet voelde hij een koude rilling over zich heentrekken. Shit, dit was toch wel stukken kouder dan de warme buik van zijn moeder. Toch bleef hij gestaag doorlopen. Hij stopte plotseling toen hij achter zich gerommel hoorde. Blijkbaar was iemand hem aan het volgen..

-Familie en andere roedelleden

<sup>'Ayero aan basis.. de kust is veilig..' piepte de kleine reu tegen zichzelf. Zijn oogjes vlogen heen en weer, om nog voor aller-aller-allerlaatste keer te checken. Vandaag zou de dag zijn dat hij op een geheime ontdekkingstocht naar buiten zou gaan. Vandaag zou hij de wereld zien! Woest trappelde Ayero met zijn achterpootje tegen zijn mama's witte buik, om te checken of ze wel écht sliep. Geen reactie. Mooi zo. Tijd voor avontuur! Heel sneaky trippelde het kleine diertje door de opening van het hol. Zonlicht begroette zijn aan het donker gewende oogjes, en wild begon hij te knipperen. Oh. Het was de zon maar. 'Hallo zon!' grijnsde Ayero in een halve fluistertoon. Hij sloot even zijn ogen en ademde diep in. Ah.. de geur van gras, Wolven die hij nog niet kende en vooral.. zijn bro? Verbaasd keek Ayero om zich heen. Daar was 'ie! Met een baldadige glimlach op zijn smoel zakte de kleine pup door zijn pootjes, en sluipend naderde hij zijn broertje totdat..

.. een gewelddadige, koude vijand door zijn vacht trok en Ayero deed trillen. In zijn rilling viel het diertje van zijn pootjes en met een geïrriteerde piep smakte hij achter zijn broertje in het gras. Jammer. Missie mislukt. Of toch niet? 'Goeiemorgen bro!' riep Ayero met een baldadige grijns. Whoops.. iets te hard. Had ma hem gehoord?</sup>

Toen hij zich omdraaide zag hij Ayero naast hem in het gras. Hij greens even toen hij zijn broertje zag, want ook hij was duidelijk niet gewend aan deze kou. ”Goeiemorgen bro!” riep de jongste zoon van Emaya. ”Shh, straks maak je mama wakker en moeten we weer naar binnen.” Het was hem meerdere malen verteld dat het slimmer was om bij het hol te blijven, tenzij moeders of een andere volwassene ook mee naar buiten ging. Met deze kou was het immers best gevaarlijk voor zo’n pup om buiten rond te wandelen. Bovendien kende de wereld nog meer gevaren. Toch kon hij, en zijn broertje blijkbaar ook, het niet laten om naar buiten te sluipen zodra moeders in een diepe slaap was. ”Of heb je haar al wakker gemaakt?” Het zou hem niets verbazen als Ayero in zijn enthousiasme zijn moeder uit haar slaap had gehaald en dat ze binnen de kortste keren voor hun neus zou verschijnen.

^{'Shh, straks maak je mama wakker en moeten we weer naar binnen. Of heb je haar al wakker gemaakt?' Huh? Natuurlijk niet. 'Die sliep als een os,' antwoordde Ayero met een grijnsje. Wel wat zachter deze keer. Hoopvol keek Ayero omhoog naar de heuvels. Hij kon de grot van de andere Wolven al zien. Mama had een speciaal hol, alleen voor haar en haar kinderen, maar Ayero wilde ook eens een keertje tussen zijn roedelleden slapen. 'Wat doen jullie hier nou? Straks maken jullie iedereen nog wakker.' Oh. Het was zijn zusje, Aimey. Haar hoge stemmetje was er weer eens om hem te les te lezen. Ayero haalde speels uit, en legde woest zijn pootje op Aimey's mond. 'Sssht..!' siste hij haar toe. Een nieuwe windvlaag teisterde het kleine diertje. Deze keer kwam het alleen onverwacht van achteren waardoor Ayero rilde en zijn zusje los liet.}

Ayero verzekerde hem ervan dat ze niets te vrezen hadden, want mama sliep immers als een os. Toch vertrouwde hij het nog niet helemaal. Al helemaal toen hij vanuit zijn ooghoeken Aimey zag aankomen. Een pup minder aan je buik was nog niet zo opvallend, twee pups minder voelde al een stuk leger, maar nu was er nog maar eentje over wat betekende dat er behoorlijk wat ruimte was komen te ontstaan. "Wat doen jullie hier nou? Straks maken jullie iedereen nog wakker." Al voordat hij er iets op kon zeggen, was Ayero hem voor. "Shht!" siste hij, terwijl hij met zijn poot naar haar bekje uithaalde. "Nu we hier toch allemaal samen zijn kunnen wij wel samen verder. Ik denk dat we hier allemaal om dezelfde reden zijn?" Hij nam graag het voortouw. Al helemaal als het om zijn siblings ging. Hij was immers ook de oudste, dus kon je ergens wel zeggen dat hij de meeste ervaring had.

^{Zijn bro nam even de leiding en zei: 'Nu we hier toch allemaal samen zijn kunnen wij wel samen verder. Ik denk dat we hier allemaal om dezelfde reden zijn?' Dezelfde reden? Waarschijnlijk, toch? Wie wilde nou niet een hert neerhalen of een berg beklimmen? 'Yeah Kaptein, de grot van de roedel, is het toch?' fluisterde Ayero met een opgewonden grijns op zijn zwarte smoelwerk. Wolfjes kijken. De Commanders, de Alpha.. of hoe ze ook heetten. Ayero had niet helemaal opgelet toen mama hem vertelde over de roedel. Hij dacht alleen maar aan vechten, jagen, glorie en plagen. Hij kon niet wachten om te gaan trainen met de grote Wolven! Om een van hen te worden, of zo. Pff.. maar hij moest dus nog wachten. Wachten tot hij groter was.}

Ayero leek in te stemmen met zijn plan. Aimey deed echter (weer) moeilijk. Ayero had hem kapitein genoemd, maar daar was zijn zusje het absoluut niet mee eens. "Wacht even? Kapitein.. Je bent misschien ietsjes eerder geboren, maar dat betekent niet dat jij wijzer bent." Hij kon een klein zuchtje niet bedwingen. Je had hem ook niet hardop horen uitspreken dat hij wijzer was of de leider van de groep, maar Aimey zag weer spookjes. "Jaja, zal wel," mompelde hij. "Laten we maar gewoon gaan." Ze stonden nu nog steeds met zijn drieën voor de grot en als ze hier langer zouden blijven staan zouden ze verkleumen. Tijd om erop uit te gaan! En als die andere twee niet mee wilden dan ging hij dit wel in zijn eentje doen. Hij wierp nog even snel een blik op zijn twee zwarte siblings, waarna hij al snel in een richting liep die hem het interessants leek. Weg van deze plek.  

^{Aimey was helemaal niet blij met Kaïn's plannen. 'Wacht even? Kapitein.. Je bent misschien ietsjes eerder geboren, maar dat betekent niet dat jij wijzer bent.' Ayero vond ook niet dat Kaïn de allerslimste was, maar aangezien hij als eerste buiten was, vond Ayero het wel zo eerlijk hem de baas de laten spelen. Zijn bro was diegene die de buitenwereld als eerste ontdekt had. 'Alsof jij zo slim bent,' giechelde de kleine reu, en hij hapte naar Aim's oor. Gewoon luchtig houden! Het was een avontuur, en een beetje gezelligheid kon geen kwaad, toch? Zijn bro mompelde iets, en wandelde toen weg. Enthousiast beende Ayero achter hem aan, met een warm gevoel in z'n maag. Wie weet wat ze tegen zouden komen! Tevreden keek Ayero zijn oogjes uit, tot zijn blik viel op waar ze heen gingen: een lagere heuvel! 'Hey, Ka.. wedden dat jij je slome reet niet als eerste daar op de heuvel krijgt?' grijnsde hij uitdagend. Misschien was Ayero de jongste, de langzaamste was hij zeker niet!}

Ondertussen waren Aimey en Ayero nog steeds aan het kibbelen. "Nou, jij bent in ieder geval wel de domste, en de jongste," wist ze over haar broertje te melden. Hij gniffelde even, maar verder besteedde hij er niet veel aandacht aan want voor hem lagen veel interessantere dingen. "Hey, Ka.." hoorde hij achter zich. "'Wedden dat jij je slome reet niet als eerste daar op de heuvel krijgt?" Voor hen lag een heuvel die je als volwassen wolf met een aantal grote passen al kon bereiken. Echter beschikten zijn nog over korte puppypootjes waardoor het aanzienlijk langer zou duren voordat ze die bereikten. "We zullen zien wiens slome reet daar als eerste zit," sprak hij, waarna hij meteen al de sprint inzette. Wachten op een antwoord van zijn broertje deed hij niet en zijn zusje liep vast nog ergens achter hun. Met de grootst mogelijke sprongetjes probeerde hij als eerste de heuvel te halen. Het was nog best wel een vermoeiend klusje, vooral omdat naar boven klimmen nog best vermoeiend was.

^{Kaïn ging zijn uitdaging aan. 'We zullen zien wiens slome reet daar als eerste zit,' reageerde Ka, waarna hij meteen begon te rennen. Oh, schattig, maar Ayero zou deze race winnen! Meteen zette de reu het op een stormen, en met een flinke snelheid - zo leek het voor hem dan - knalde hij door het gras de helling op. Ai ai... dit was zwaar! Gelukkig had Ayero veel energie en voor zijn (kleine) lengte sterke en lange pootjes. Bijna.. bijna.. Hij kon het topje al zien, maar zijn pad werd steiler. Doorgaan, niet opgeven! Ayero merkte dat hij zijn evenwicht verloor, dus besloot hij na zijn laatste ren een flink sprongetje te nemen!! En met een plof in het natte gras bereikte plakte de pup neer op de top van de heuvel.}

De reis naar boven was op zijn zachtst gezegd slopend. Hij voelde hoe zijn pootjes bij elke sprong naar voren steeds zwaarder aan begonnen te voelen. Zover hij het wist waren allebei zijn siblings nog ergens achter hem. Mooi, want hij liet zich niet zomaar verslaan. Ergens halverwege maakte hij nog bijna een misstap toen hij op iets hards terecht kwam. Een flink steen lag hem in de weg, waardoor hij genoodzaakt was om opzij te springen waardoor hij met zijn volle gewicht tegen kleine Ayero aankwam. Gelukkig hadden ze tegen die tijd al bijna de top bereikt en met een charmante rol naar voren belandde hij daar ergens in het gras. ”Yo, ik ben d’r,” riep hij uit, terwijl hij zich voorzichtig omdraaide om te zien hoe die andere twee het hadden gepresteerd.  

^{Woest schudde Ayero zijn zwarte kopje heen en weer. Snel sprong hij op zijn pootjes. Hij was de eerste, yes!! Een seconde later kwam Ka de heuvel op gesjeesd. 'Yo, ik ben d’r,' klonk het stoer uit zijn bekje. 'Oi, achter je, slak!' grijnsde hij triomfantelijk. Hij was misschien gevallen, maar toch was hij wel als eerste op de heuvel geklommen.. of gesprongen. Even later stormde Aimey de heuvel op. '2e!' jubelde ze. 'Eigenlijk 3de, o slimme zus van mij!' jende Ayero met een uitdagend grijnsje op zijn smoel. Hij was de eerste, maar dat was niet zo vreemd! Hij kon als eerste lopen een week geleden. Rennen was zijn passie en vak! Natuurlijk was hij als eerste!}

Naar zijn mening was hij als eerste op de heuveltop gekomen, maar die deelde hij blijkbaar niet met zijn twee siblings. Ayero meende dat hij als eerste op de top was gekomen, maar die zag gewoon spookjes. Aimey gilde het uit dat ze tweede was, maar de kleine teef was overduidelijk de laatste die op de plaats van bestemming was belandt. De twee schonken duidelijk weinig aandacht aan hem vandaag, want weer waren ze met elkaar aan het kibbelen. "Oh ja, jij staat anders niet op de heuvel," kraaide Aimey uit waarna ze haar broertje een duw gaf. Flauw, maar hij kon een lach niet onderdrukken. Zolang die twee elkaar de hele tijd in de weg zaten had hij er geen last van. "Jongens laten we verder gaan," stelde hij voor. Ze waren amper een aantal wolflengtes van hun hol verwijderd.

^{'Oh ja? Jij staat anders niet op de heuvel!' Aimey schopte zijn pootjes onder hem vandaan en duwde hem de heuvel af. Met een flinke snelheid flikkerde het kleine dier naar beneden, en met een harde piep viel het reutje in het natte gras onderaan de helling.. op zijn buik. 'Hhuff!' Alle adem werd uit zijn lichaampje geperst. Hijgend tilde Ayero zijn kop op, en stormde toen woedend de heuvel weer op. 'Poedel! Jij kan gewoon niet tegen je verlies!' Hij sprong op zijn zusje en zette zijn nu nog bijna tandeloze mondje om haar nek heen. Dit werkte niet. Ayero snoof en trapte zijn zusje toen maar in haar buik. 'Let maar niet op haar, alle meisjes zijn sowieso al raar,' grinnikte hij tegen Ka terwijl hij van zijn zusje af klom en nonchalant verder liep. Aimey was het allemaal niet waard, joh!}

De teef lag rustig te slapen. Sinds de geboorte van de pups was Ayero uit haar dromen verdwenen en eindelijk had ze dromeloze nachten. Ze sliep een stuk beter.
Zo ook nu. Terwijl de ochtend aanbrak en de pups naar buiten waren gerend, lag de witte wolvin nog te slapen.
Uiteindelijk werd ze toch wakker, en het eerste wat ze zag was dat haar pups niet bij haar waren. Behalve Khyvan, die nog lag te slapen. Voorzichtig kwam ze overeind om haar dochter niet te wekken en ze stapte naar buiten, waar de rest van haar nest de heuvel op renden naar de roedel. Emaya staarde naar de pups. Ayero kwam als eerste aan op de heuvel. Kaïn was tweede en Aimey derde. Eerlijk gezegd, ze had niet verwacht dat Aim mee zou gaan met de reutjes. Maar eh. "Oh ja? Jij staat anders niet op de heuvel!" riep Aimey grijnzend en ze duwde haar broertje de heuvel af. Emaya, die zichzelf tot nu toe in de schaduwen had verborgen, zag hoe Ayero terug rende en op zijn zusje sprong. Hij zei iets en liep toen verder. Emaya liep met grote passen de heuvel op en stapte voor haar zoons. "Wat zijn jullie aan het doen?"

Ayero was ondertussen alweer omhoog geklommen na zijn al naar beneden. Hij was er gelukkig ongeschonden vanaf gekomen, want zo’n val had ook slecht kunnen aflopen. ”Poedel, jij kan gewoon niet tegen je verlies!” riep hij naar zijn zusje, waarna hij zijn naar haar nekvelletje greep. ”Let maar niet op haar, alle meisjes zijn sowieso raar,” concludeerde Ayero. Kaïn greens even, want hij kon Ayero alleen maar gelijk in geven. Toen hij zich om wilde draaien en verder wilde lopen werd hij plots geblokkeerd. Shit, het was moeders. ”Wat zijn jullie aan het doen?” vroeg een strenge moederlijke stem. Kaïn keek even twee tellen naar achteren om te zien waar zijn siblings bleven, maar al snel wierp hij zijn grote oogjes weer op zijn moeder. ”Ik ben op zoek naar eten en die twee zijn de hele tijd aan het klieren.” Eten zoeken was toch een taak die hoorde bij roedelwolven?

^{Tijd om verder te gaan! Die Aimey mocht lekker gaan janken op haar heuveltje, terwijl Ka en Ayero samen de wereld gingen ontdekken, als broeders onder elkaar! Tot dan ineens... 'Wat zijn jullie aan het doen?' Met een ruk draaide het kleine zwarte reutje zich om. Het was ma! Oh nee... 'Ik ben op zoek naar eten en die twee zijn de hele tijd aan het klieren.' Dat was niet waar! Boos keek Ayero zijn broertje aan, en hij twijfelde of hij hem moest bespringen. Misschien was het geen goed idee, want hij was wel een stukje groter. En misschien werd Ka dan ook wel boos op hem.. en dan zat hij met zijn zusjes opgescheept! Of nou, met Khy. Met Aimey ging hij echt nooit neppes noppes nada meer om! 'Nietes! We gingen-.. eh..' Hij keek naar zijn pootjes. Wat gingen ze eigenlijk doen. 'Op een m-missie... ja. Een missie. Onze Alpha heeft die ons gegeven,' zei Ayero zo overtuigend mogelijk. Hij trok een serieuze blik en keek zijn moeder ernstig aan.}

Kaïn, de oudste, gaf antwoord. Hij zei dat hij eten aan het zoeken was en dat Aimey en Ayero aan het klieren waren. Ja, dat had ze wel door. "Mama!" Aimey rende op haar af en knuffelde haar. Emaya grinnikte geamuseerd. Kaïn was voedsel aan het zoeken. Ayero en Aimey maakten ruzie. Well. "Ayero deed mij pijn!" jammerde haar dochter, terwijl Aimey haar met haar kleine glimmende oogjes aankeek. Emaya hield haar kop schuin. "Kaïn, voedsel zoeken ga je nog leren. Dat doet de Terra Squad. Nu mag dat nog niet." Ze had het gezien. Ze wist wat haar dochter had gedaan met haar broertje. Hmm... De kleintjes waren behoorlijk vermoeiend soms. "'Nietes! We gingen-.. eh.." Ayero keek haar ook aan. "Op een m-missie... ja. Een missie. Onze Alpha heeft die ons gegeven," zei Ay met een ernstige blik in zijn ogen. Emaya grinnikte. "En wat mag die missie dan wel niet zijn?"