~The dead won't come back to life.~ [Kai]

De harde aarde voelde koel aan onder zijn poten. Twee licht eik bruine ogen staarden over de hopen graven dat hier lagen. Graven van mensen… mensen die hier al lang niet meer kwamen. Maar toch leek er een koude drukkende lucht te hangen. Alsof er iets mis was met deze plek. De gedachte alleen liet zijn nek haren recht komen. Voorzichtig liet hij zijn kop zaken en door gespleten ogen tuurde hij over de begraafplaats heen. Hij moest eerlijk zijn, zelf al was er een grote eikenboom in het midden van deze plek en ook al waren er graven overal. Toch voelde hij zich niet op zijn gemak om over deze plek heen te lopen. Het was te open naar zijn gedacht. Hij voelde zich nooit echt op zijn gemak op een open plek. Hij had liever dicht beboste of begroeide plaatsen waar hij met zijn vacht on opgemerkt kon doorlopen. Hij opende zijn mond even om de geuren op te nemen. De geur van half vochtige aarde van de nacht vulde zijn mondvliezen en even trok hij zijn neus op en ontblootte zijn tanden in een afkeurende grijns. Er hingen veel verschillende geuren in de lucht en het was hard om ze allemaal uit elkaar te halen. De natte grond, de vochtige grafstenen, prooi en natuurlijk de geur van de Eik die begon te bloeien nu dat lente was gekomen. De dagen waren langer aan het worden en het weer begon te beteren. Iets waar Zoar zelf heel dankbaar voor was. Vooral omdat de lente voor meer prooi zorgde en prooi dat had hij graag. Het was prooi dat hem naar deze plek had geleid. Achter een haas aanjagend. De geur van de haas werd overrompeld door de andere geuren. Maar er was nog een vleugje over dat hij zou kunnen volgen. Het beeste moest zich hier ergens Tussen de grafstenen verstoppen.


Hij vernauwde zijn ogen weer, voor hij zachtjes en zonder geluid zich voortbewoog. Zijn lichaam ging op tussen de stenen terwijl hij zijn snuit dicht bij de grond hield om de geur niet verloren te laten gaan. Bij elke stap dat hij zette werd het sterker. Maar zijn ogen konden het bruine beestje nog altijd niet vinden. Als hij pech had was de haas slim en had het zich veilig verstop in zijn hol. Wat hem drie opties gaf. 1: Hij zou het hol uitgraven om zijn prooi te bemachtigen. Wat hem tijd en energie zou kosten en nog altijd niet zeker wist of hij de buit zou kunnen te pakken krijgen. 2: Hij zou op een afstand kunnen wachten en toeslaan wanneer de haas dacht dat de kust veilig was. Waarvoor hij veel geduld zou moeten uitoefenen. 3: Hij zou het laten kunnen gaan en zijn reis verderzetten. Maar het fijt was dat hij al een tijdje niets had gegeten en de prooi die hij de laatste tijd gevangen had was… maar mager geweest. Alleen jagen was jammer genoeg niet zo simpel. Maar wel iets waar hij aan gewend was geworden. Alhoewel hij een pack wel miste en nog altijd vastberaden was om zich er bij één aan te sluiten. Maar niet hier…

Zijn oren bewogen zich naar rechts toen een geluid zijn aandacht opnam. Zijn gedachten wegdrukkend kwam zijn jagers instinkt op. Hij hield zijn kop laag en bleef verstart staan. Zijn ogen richtte zich op de haas zo dra die in zicht kwam. Maar drie staartlengten van hem weg. Zijn spieren spande zich op om toe te slaan.

Een windvlaag blies om hem heen en richting de haas. Die zodra het zijn geur opnam voor zijn leven weg spurtte en zijn hol in kroop. Zoar zou er achter aan zijn gegaan mocht een andere geur zijn aandacht niet had getrokken. Zijn haren in zijn nek kwamen recht terwijl hij zich lager hield voor een paar seconde. Voor hij zijn kop ophief en zijn ogen over de plaats heen liet glijden.
Een andere wolf was dichtbij.

' @Kai Hoop dat je er wat me kan. ^.^'

Hij zou gefrustreerd zijn geweest op het verlies van zijn prooi. Maar de frustratie werd lichtjes overspoeld door nieuwsgierigheid naar de vreemde geur. Het was lang geleden sinds hij laatst echt contact had gehad met een levende wolf. Snel genoeg richtte zijn bruine ogen zich op de vreemdeling. Hij vernauwde ze even terwijl hij de teef aanstaarde. Ze had een nacht zwarte vacht en rode brandende ogen. Hij kon zich voorstellen dat de meeste wolven zich bedreigd door zouden voelen. Hij wist dat ze ouder was en ze zag er ook krachtig uit. Iets wat respect afdwong. Toch dwong hij zichzelf zijn spieren te ontspande en keerde hij zich naar haar toe. Hij staarde haar recht aan, terwijl hij naar haar woorden luisterde. He liet een lichte grom uit zijn borst opkomen. Zich weer herinnerde dat zijn prooi de benen had genomen nu. ”Is dat zo?” Antwoorde hij neutraal. Zijn frustratie voor zich zelf houdend. Misschien was hij wel aan het jagen op haar gronden. Hoewel dat hem zou verrassen. De geuren hier waren te zwak om duidelijk te kunnen zeggen dat er een wolf deze plek bezette. Zijn ogen gleden weer even naar waar de haas heen gerend was. Maar niet voor lang. Zijn ogen standen snel weer op de vreemdeling. Hij wist niet wie ze was, hoe ze was. Ze stond er rustig bij en als ze gewild had, had ze hem al lang kunnen aanvallen. Iets wat hij liever wilde vermijden. Een gevecht hier… was waarschijnlijk niet in zijn voordeel en tegenover een vreemde. Toch kon hij het niet helpen om nog meer te zeggen. ”Je zou liever een mede wolf laten verhongeren.” Een lichte ondertoon van spot was te horen in zijn stem. Hoewel hij als hij in haar poten zou staan. Waarschijnlijk… zou hij ook niet zomaar staan toekijken hebben. Alhoewel..

Zijn oren spitsten zich even toen een lichte bries door de takken van de eikenboom heen blies. Nog steeds staarde hij de vreemdeling aan. Voor hij een rustige stap naar achteren nam en zijn hoofd lichtjes voor haar boog. Hij zou respect tonen tegen over haar en zich verontschuldigen niet wetend waar hij was en wie hier leefde. ”Ik verontschuldig me als ik in je weg liep.” Hij zou zich echter niet verontschuldigen voor te jagen. Net zoals zij het beeste een leven gunde… ‘Wat hij nog altijd hard vond om serieus te nemen.’ Moest hij ook leven. Snel genoeg had hij zijn hoofd weer opgegeven wetend dat het niet slim was om zijn nek zou bloot en voor het grijpen te geven. Niet wetend wie voor hem stond. ”Ik ben enkel op doorreis. Voegde hij er aan toe. ”Ik blijf niet lang.” Maar misschien toch nog een tijdje. Hoewel hij deze plek nog steeds niet graag had, het leek rustig te zijn en zonder verstoord te worden. Zou hij hier goed kunnen jagen. Rustig ging hij er bij neer zitten. De lichte bries streelde zijn vacht zachtjes, en even sloot hij zijn ogen.

Zijn ogen verlieten de nacht zwarte teef niet. Hij hield haar scherp in de gaten. Zeker op elke beweging die ze maakte. De grijns dat ze los liet ging dan ook niet aan hem verloren. Wat zijn vacht wat ongemakkelijk liet prikken. Hij had zo’n gevoel dat het best was om niet te veel met deze wolf te sollen. Niet dat hij er angst voor had. Neen, dat nu nog niet. Om het ongemakkelijke gevoel van zich af te schudden ging hij er bij zitten. Zo toonde hij nog eens extra aan dat hij geen bedreiging was. Hij luisterde voorzichtig naar haar woorden. ”Gekke plek wel voor een doorreis. Je bent zojuist namelijk bijna aan het eind belandt.” Hij gaf haar een lichte knik na deze woorden. Akkoord met wat ze zei. Hij was zich er van bewust dat hij bijna aan het einde was. Het was niet de eerste keer dat hij naar het einde reisde. Hoewel hij zich er nauwelijks iets van kon herinneren. Zijn vader had veel van de zee gehouden en niet alleen voor het mooie uitzicht. Zowel het water als het zand hielden veel verborgen. Kleine prooien waar je gemakkelijk aan tegoed kon doen. Wat welkom was met deze schaarste. ”Daar ben ik me van bewust.” Zei hij op een zachte toon. Heel even liet hij zijn ogen afdwalen. Hij zei dat hij niet lang zou blijven en dat meende hij ook. Echter na dat hij naar het ‘einde’ zoals deze teef het noemde was geweest. Zou hij terug komen en verder naar het noorden trekken. ”Waar gaat de reis heen?” Zijn oren bewogen even heen en weer toen ze haar stem weer opnamen.

Hij richtte zijn ogen weer op haar en keek haar recht aan. Hij kon er niet aan doen dat er een lichtte glimlach om zijn muil vormde. Hoorde hij daar nu nieuwsgierigheid in de woorden van de wolvin. Hij vernauwde zijn ogen een beetje. Nieuwsgierigheid kon vele redenen hebben. Misschien was ze zelf opzoek naar iets? Niet dat het zijn zaken waren, maar toch. Hij had zo’n vraag niet verwacht van de wolvin. Hij liet een lichte hum uit zijn mond glijden. Zijn ogen richtte zich weer op de eikenboom. De vraag was nu of hij die vraag eigenlijk wel kan beantwoorden. Waarom zou hij weer terug naar die plek reizen? Hij staarde naar de boom en bleef kijken terwijl de wind zachtjes door de bladeren blies. Voor hij zijn aandacht weer op de wolvin richtte. ”Het verleden…” Zij hij op een zachte toon. Het puntje van zijn staart tipte de grond lichtjes voor hij zijn woorden vervolgde. ”En hopelijk de toekomst.” De wolvin zou niet veel zin met woorden als die dat hij had uitgesproken. Ze hadden geen mening voor haar dat was hij zeker. Maar voor hem… Hij keerde terug naar de plek van wat leek een ver verleden, terwijl het helemaal nog niet zo lang geleden was. Om dat hoofdstuk in zijn leven te kunnen afsluiten en een nieuwe betere toekomst te kunnen starten.

Hij stond weer recht en strekte zijn poten even. Voor hij wat wegliep van de wolvin, maar zich al snel terug naar haar keerde. ”Wat doet een wolvin als jij hier?” Vroeg hij op zijn beurt. Hij vond het maar eerlijk dat hij het zelfde van haar kon vragen. Deze plek leek ook niet echt een te zijn waar veel wolven naar toe keerde. Dus welke reden had zij om hier te zijn? Wie was ze precies?

[/quote]