The girl of my little brother.. Okay..[ Amatariseu. ]

<sub>Na het gevecht tussen haar en de patriotten was ze direct naar het zuiden getrokken. Oh damn ze had natuurlijk al een afspraak met Emaya gehad! Hoewel alle wonden irritant staken (en soms nog bloedde), probeerde de gespierde Albino het allemaal te negeren. Doorzetten! Ze kon dit wel! Toen ze uiteindelijk de laatste bomen achter zich liet, slaakte ze een zucht van verlichting. Ah, daar waren de heuvels! Met een grijns plofte de grote teef neer in de sneeuw. Oké, ze mocht dan getraind en fit zijn, maar dat gold vrijwel alleen voor alle spierkracht. Ze had altijd al het uithoudingsvermogen van een kip gehad. Ze likte even wat heldere sneeuw op, en haar bek vulde zich met fris smeltwater. Shait wat was dat een gevecht geweest! Het was een tijd geleden sinds ze zulke goeie bonje had gehad. Maar aan de andere kant was het wel een zorgelijk gevecht geweest; waarom waren de inboorlingen zó damned extreem tegen buitenlanders? Tja, er was nu in ieder geval niemand om het aan te vragen. Amatariseu kwam weer overeind en checkte al haar wonden. Nope, ze zaten allemaal dicht. Er waren geen zieke geuren te ruiken, dus ontstoken waren ze ook niet. Mooi zo, dan maar weer verder lopen... oh wacht eens! Amatariseu draaide haar kop naar rechts. Er kwam een soortgenoot aanlopen. Damn. Eigenlijk had ze hier geen zin en tijd voor. Na een korte periode van twijfels gromde de teef zachtjes, en liep op de reu af.

Zodra hij haar bereikt had, vroeg hij (griezelig genoeg) of zij toevallig Amatariseu heette, waarna hij ook nog begon te brallen over haar pups. Shait! Hoe wist hij dat? De gespierde Albino nam een halve seconde de tijd zijn geur door zich heen te laten gaan. Scarleg? Hmm, hij had wat weg van haar partner. Vreemd. 'Aye lad, It's me,' gromde ze licht nors. Niet iets wat ze normaal zou doen. Maar er was iets in zijn ogen wat haar niet beviel. Achter dat masker van beleefdheid en liefdadigheid (dat ze veel zag bij Scarleg) zat een andere Wolf. Hij was niet te vertrouwen. 'But tell me, lad, why do you care?' De reu zat in zijn late 2de jaartjes, en was al best flink. Maar Ama wist bijna zeker dat hem met al haar trainingen aankon. Voor het geval dat...</sub>

_{De reu was een apart geval. Hij begon eerst een vol potje te mekkeren over dat hij haar 'schatje' kende. Aye. Scarleg. Maar, daarna maakte hij er een drama van. Scarleg was dood? Er schoot een golf van brandende woede door het lichaam van de grote teef. Ze ontblootte haar tanden, waarna een stapje dichterbij de reu deed. Teef of niet, ze stak met kop en schouders boven deze kariboe uit. Maar... meteen voelde ze een verkoeling. Deze idioot was de weg zoek. Scarleg was niet dood. Daarna begon hij over de pups; over hoe erg ze het niet zouden vinden blablabla... Shait. Wat een gezeik. Ama rolde met haar ogen, en haar gespierde schouders trokken even samen. Zou ze hem bespringen en wat intelligentie in de kop van hem knauwen? Nah... dan zou ze niet veel beter zijn dan deze kariboe. 'Ach... Wat jammer nou,' jammerde Amatariseu. De poedel was waarschijnlijk zo tegen een boom gelopen dat hij niet zou merken dat het een en al sarcasme was. Of tenminste, dat hoopte ze. 'Tja, weet je. M'n pups hielden zo veel van hem. Ze mogen dan nu wel 'volwassen' zijn, maar ik weet zeker dat niemand ze troosten kan... och och..' Het ging... zo.... moeilijk... De grote Wolvin hield haar adem in, maar de lach stuiterde al heen en weer in haar borst. Niet lachen... niet lachen!! Geconcentreerd zuchtte ze even, en keek de reu toen met een frons aan. 'Maar vertel me eens, lad, hoe is mijn schatje aan zijn einde gekomen?' Niet lachen Ama... niet lachen...!}

_{Het aparte geval begon uitgebreid te vertellen over dat Scarleg zijn prooi had gestolen, dat ze ooit vrienden waren geweest en... Amatariseu zuchtte even keek even een andere kant op. De velden waren in mist gehuld, maar ze meende al hier en daar wat kleine bloemetjes in het gras te zien. Ah.. Ze kon niet wachten op de lente. Een prachtig seizoen stond voor de deur. Veel prooien, veel zon en hopelijk wat minder gezeik van de inboorlingen. Tevreden staarde de gespierde Albino naar haar omgeving, waardoor ze al het gebral van de kariboe langs zich heen liet glijden en ze ook haar lach niet meer in hoefde te houden. Totdat... hij ineens begon te dreigen. Ontblootte tanden, een gemene glans in z'n ogen. 'Een dode moeder zeg je? En hoe was je van plan mij te doden? Tegen me... vechten soms?' Een scheut kriebels trok door haar brede ribbenkast, maar Ama kon het niet meer tegenhouden... ze proestte van het lachen. Ze liet haar kop hangen en lachte de reu vol in z'n gezicht uit. Shait! Wilde die kariboe haar nou serieus gaan bijten? Tjee, ze mocht dan wel een teef zijn, maar dat was alleen in haar stem en geur te merken. Ze was groter dan de gemiddelde reu van haar soort, een jaar ouder dan deze zogenaamde 'moordenaar' en had in een korte tijd heel veel training gehad. Tuurlijk, de reu had veel littekens en was vast wel doorgewinterd, maar om hem nou een echte vijand te noemen? 'Aye, ya wastin' yer time. Ga naar huis en seek for yer frickin' brain.' Abrupt stopte ze met lachen, maar ze kon het niet laten om nog eventjes na te grinniken. Oké, lachtijd was voorbij. Tijd om naar haar Mate te zoeken. Scarleg leefde sowieso nog, maar ze moest weten waarom dit aparte gevalletje zoveel wist over hen. Aan de andere kant wilde ze hem nog steeds bespringen.. maar.. neh. Het had weinig nut om de intelligentie in een typje als deze te stampen. Arme poedel was de weg gewoon kwijt. Shait. Laat die maar in z'n eigen sop gaarkoken.}

_{Hoewel ze nog meer lol verwachtte.. leek de reu ineens weer bij z'n zinnen te komen. Hij begon te praten, maar niet overdreven meer. Amatariseu zuchtte. Shait.. wat moest dat dier? De reu vroeg haar of ze hetzelfde zou reageren als Scarleg echt dood zou zijn geweest, maar hij gaf haar niet de tijd om te antwoorden en stelde zich voor als Celegon, de half-broer van Scarleg. Celegon. Geen bekende naam. Hij leek ook niet bepaald op Scarleg, vond de grote teef. Damn, Scarleg was vroeger dan wel poeperd geweest (nu misschien ook nog, maar daar ging ze niet van uit), maar krankzinnig was hij nooit geweest. Cel vertelde dat hij het beste voor had met z'n broeder en dat hij een goeie teef verdiende. Shaitdammit! Scarleg en zij waren al bijna 2 jaar samen! Ze kende elkaar onderhand toch wel. 'Aye Celly - probleempjes mee dat ik je zo noem? -, Scarleg en ik zijn al partners sinds een paar jaar. We weten onderhand wel wat we doen shaitdammit!' Het kwam er geïrriteerder uit dan bedoeld, maar Ama hield er niet van als Wolven domme dingen zeiden en het dan verdoezelde. Een liefdestest. 't Moest niet gekker worden. 'En aye, Celly. Ik begrijp dat 't je broeder is, maar laat hem z'n dingetjes doen en dan komt alles goed.' Ze draaide zich weer om en begon verder te lopen. Als deze reu dit echt meende, zou hij haar wel volgen. Niet dat ze daar op zat te wachten of zo... Hehe.}

_{De brandende blauwe oogjes van haar zwager dwongen haar zich om te draaien. Damn, wat moest dat beest nou? Celly dreigde, en stapte daarna over op een toon die haar totaal niet beviel. Wat nou? Zij was toevallig wel de sterkere hier! Ze liet zich toch niet commanderen door een krankzinnige kariboe? Alle shait. 'Yer not me frickin' mum!' grauwde Ama droogjes en ze draaide zich om. 'Vertel verder, Celly.' Het klonk schoorvoetend, maar als ze hem z'n verhaaltje liet doen, zou hij haar eindelijk met rust laten. Hopelijk. Ze had geen zin om iemand toe te takelen vandaag. Nou ja... een sappig konijntje dan? Oké, haar snack was een uitzondering. Eigenlijk had de neiging om toch door te lopen; want haar zwagertje zou dan sowieso z'n zelfcontrole verliezen en dan zou het feest beginnen. Hehe. Ze popelde eigenlijk nu al om tikkertje te spelen met een poedeltje die over z'n toeren was. Maar.. neh. Als deze kariboe de waarheid sprak, was Scarleg waarschijnlijk al enorm gehecht aan deze reu. Dat deed hij wel vaker. En dan zou hij straks moeten gaan kiezen als zij en kariboe vijanden waren. Shait.. Of Scarleg nou zou gaan veranderen of niet, keuzes maken gingen voor haar gevoel niet altijd eventjes soepel bij hem. Let's see.}

_{Celly begon weer een zinloos potje te zeuren, en Ama draaide met haar ogen. Jadajadajada, ze was een slechte moeder, hij wilde haar tijd verspillen, jadajadajada... 'Yeah, I hope tha rabbits will rip yer ass to hell,' brabbelde ze terug, hem imiterend. Of ze hem nou kwaad maakte op niet, meer zin in dit dramatische gedoe had ze niet. De gespierde teef strekte even de kou uit haar poten, en wandelde toen nonchalant en relaxt de velden in. De afstand tussen haar en de kariboe werd steeds groter, maar hij leek nog steeds te klagen over van alles en nog wat. Nou.. nee. Ze ving precies op wat hij zei. Scarleg zou haar niet geloven, wat ze ook tegen hem zou zeggen. Ama had geen idee hoe slijmerig deze reu was geweest tegen haar Mate, maar ook al was Celly overduidelijk niet de slimste; dit was een van de weinige dingen die ze geloofde. Scarleg zou haar niet geloven. Hmf.. of misschien wel. Ze kende hem al langer dan deze poedel deed. Eigenlijk... moest ze hem spreken. Wie weet wat Celly nog allemaal van plan was. Amatariseu zette het op een lopen toen haar zwager uit het beeld was verdwenen. Ze moest snel zijn, want voor je wist zat Scarleg ergens in het zuiden waar ze hem niet kon vinden; want ze moest hier blijven voor een paar manen. In de vallei had ze de meeste kans nieuwe Wolven te zien, en hopelijk genoeg buitenlanders bij elkaar te sprokkelen voor een riot. Ja... daar was ze klaar voor. Een rebellie!}