Nice to see you again little brother! (Scarleg)

[Scarleg]

Scarleg liep op zijn gemak over de Raska Hills. De reu was hier al vaak geweest, dus hij kende het uit zijn hoofd. Hij had zijn broer al een tijd lang niet meer gezien, hij miste hem. Waarom was hij weg gegaan? Dat vroeg de reu zich af. Maar goed. Het was waarschijnlijk door die wolf die ze roken, toen ze met z'n tweetjes waren. Sinds die tijd, was Scarleg naar hem opzoek, al dagen had hij niks gezien, geen enkele wolf. Besluitend om naar de top van de berg te lopen, versnelde hij zijn pas, en boven aangekomen keek hij rond. Een wind waaide door zijn vacht heen, en hij hoorde de vogels vrolijk fluiten. Speurend over de vlakte naar zijn broer verzonk hij in gedachte weg.

Een tijdje later werd hij wakker geschrikt door geritsel achter hem, snel keek hij om. En zag nog net hoe een haas in de bosjes verdween. Hij de witte albino rende naar het bosje en wachtte geduldig af. Op de grond liggend, en stampend met zijn achterpoten op de hard vloer, sloop hij dichter en dichterbij. Totdat hij de haas zag, en waagde de sprong. In een keer was het konijn dood. Scarleg nam hem mee naar de top van de berg om hem daar lekker op te eten. Niet lang daarna kwam er een geur zijn neus binnen. Hij was dus niet langer meer alleen

Het spijt me heel erg slechtste post i think..

‘’Hey!’’ Scarleg keek op en zag Celegon op hem afkomen, wat was Scarleg blij om zijn broer weer te zien. Hij kreeg een dikke knuffel, waarna zijn broer voor hem ging zitten en vroeg ‘’Nog wat gebeurd in je leven?’’. De albino ging eerst zitten, gooide wat vlees naar zijn broer. En begon met vertellen 'Ik heb een beetje rond gewandeld, heb wat aan mijn jacht technieken gedaan. En verder heb ik niet echt iets gedaan. Jij?'. O wat had hij zijn broer gemist 'Ik heb je gemist broer' zei de witte wolf. Wat was Scarleg blij dat Celegon zijn broer was, hij had zich geen betere broer kunnen voorstellen. Kijkend van de haas naar zijn broer, besloot Scarleg zijn haas maar helemaal aan zijn broer te geven. De witte albino had al genoeg gehad. Scarleg pakte de haas in zijn bek, gaf er een grote slinger aan en gooide hem naar zijn broer. En ging vervolgens liggen. Om te luisteren naar het mooie gefluit van de vogels, en van het lekkere warme weer. Dat over een paar weken, wel weer kouder en nat werd

Sorry prongelijk gepost met Madelyn ....

‘’Jachttechnieken? Great! Hebben die van mij ook geholpen?’’ hij lachte. 'Die van jou hebben goed geholpen ja!' Daarna vertelde Celegon over wat hij had gedaan ’’Nahh ik heb niets gedaan. Wacht! Toch wel. Ik heb je Amatariseu ontmoet. Verder niets.. Gewoon dat saaie leventje van mij…’’ hij glimlachte. 'En wat vind je van Amatariseu?' vroeg de albino nieuwsgierig aan zijn broer. Toen Scarleg het stuk vlees naar zijn broer wierp, keek hij naar het vlees en toen weer naar Scarleg. ‘’Jammer dat ik net heb gegeten maar thankss!’’ zei hij toen en pakte het vlees en gaf het aan hem terug. Daarna ging de grijze reu ook liggen, en sloot zijn ogen even. Scarleg lag nog steeds te eten, terwijl in de verte bliksemflitsen te zien waren. De donder hoorde je nog niet, dus het boeide de witte reu niet echt veel. De vogels floten nog vrolijk en het was heet, terwijl het waaide. Maar echt benauwd was het nog niet. Celegon werd wakker en keek omhoog. Plots was er een flits, dat het hele gebied even oplichtte. Die een paar tellen erna gevolgd werd, met een keiharde knal. De witte reu schrok zich rot, en ging staan. OKe, nu was het onweer toch wel erg dichtbij. Meestal deed het hem niet zoveel maar nu? De albino keek zijn broer aan, die ook heel erg geschrokken was en zei 'Zullen we maar ergens gaan schuilen?' En keek naar de lucht. De vogels waren ook verdwenen. Het gebied was stil en leeg, alsof het verlaten was

Celegon ging zitten ’Nee. Het is maar onweer, het zal ons vast niet. Niet bang zijn, ik ben bij je.’’. Scarleg keek hem vragend aan, en keek naar beneden. Als de onweer ergens doelwit wou raken was het hier wel, ze zaten op de hoogste heuvels van het gebied. Great! Hoewel het fijn was om zijn broer bij zich te hebben, was het niet echt fijn. Een felle flits verblindde de witte reu voor een seconde, waarna het meteen ging regenen, maar niet zo klein beetje. Nee, een stort bui. Ook dat nog! De twee broers waren nu kletsnat. Als zijn broer nu nog niet wilde schuilen, ging hij zelf wel ergens schuilen. Een oorverdovende knal was te horen, en het leek of de grond wat trilde, onder hun kletsnatte poten. Dit betekende vast niks goeds. Even later verschenen twee inslagen. Kon het nog erger worden? Dit leek wel een nachtmerrie, en niet zo kleine ook. Er waren harde donders te horen. Nu werd de albino wolf wel een beetje bang, stroom en nattigheid, de perfecte combi. De grijze reu keek naar beneden ‘’Kom!’’ zei hij streng, en draafde naar beneden. Dit liet de witte wolf zich geen twee keer zeggen, en volgde de reu langzaam de heuvel af. Kruipend liepen de twee wolven verder. ‘’Hou je laag.’’. Even zuchtte de reu. Kon dit hele gedoe niet gewoon over zijn, iets leuks kon hij wel gebruiken op dit moment. ‘’Het komt wel goed.’’ klonk het geruststellend van de wolf voor hem. ‘’Hee nog over Ama. Ik geloof dat ze goed voor je is en het zit gewoon goed tussen ons.’’ een kleine glimlach kwam op zijn bek. Dit was goed nieuws 'Super, dat mijn familie elkaar leuk vind. Behalve dan mijn dochter, die haat jou. Maar ik denk dat het ook wel goed komt'. De reu dacht na. Waarschijnlijk zou het nooit goed komen. Maar ze zouden elkaar toch wel vaker tegen komen, zeker nu Celegon bij de familie hoorde.

Sorry dat hij zo kort is!

De onweer was nog hevig aanwezig, soms schrok Scarleg van een harde donder. En soms werd de lucht ineens helemaal wit, en werd je zowat verblind. Maar de twee wolven liepen rustig de heuvel af. Wat een veilig gevoel gaf aan de witte reu. Wat hem nog wel dwars zat, was dat ze nog steeds kletsnat waren van die plensbui. Praten met zijn broer vond hij fijn, dan kon hij zijn gedachte even vergeten. ijn broer gaf hem het gevoel dat hij speciaal was. Hij luisterde naar hem, gaf hem goede raad. Bij Celegon had je nooit echt het gevoel alsof hij niet luisterde. ‘’Ik hoop het.. Maar in ieder geval zijn we nu samen, en daar gaat het om. Ik ben blij dat het goed gaat tussen ons.’’ De witte albino glimlachte 'Ik ben ook blij dat het goed gaat tussen ons broer'. Waarom zou het niet goed gaan tussen twee familieleden?

Oke, hier kwamen de erge gedachte weer terug, toen hij zijn familie achterliet om die vreselijke teef te vermoorden. Sindsdien ging het fout, Reicho was zo kwaad, dat Scarleg niet meer voor hem bestond. HIj vergaf hem niet meer. wat de witte wolf ook probeerde. En opeens stonden ze met z'n tweetjes bij een meer. Dat was het moment dat zijn zoon hem vergaf. Je zag echt tranen in zijn ogen.

Scarleg schudde zijn kop, en keek naar zijn broer. Ergens geloofde hij, dat beetje bij beetje Celegon weer goed werd

(Nu weet je ook een beetje het verhaal van Reicho)

Even later kwamen de twee wolven bij een enorme plas van regen water, het water kwam met een razende vaart naar beneden. Celegon keek zijn broer aan. ‘’Scarleg?? Is alles oke? Is er iets waarover je wilt praten?’’ vroeg hij en stond op, en liep over het natte gras naar Scarleg en ging voor hem zitten. De grijsachtige wolf begon over zijn witte kop te likken als een teken van troost. HIj kreeg nog meer tranen in zijn ogen, omdat Celegon echt veel voor hem betekende. Altijd was hij er, altijd kon je als je iets nodig had bij hem terecht. Scarleg snapte niet hoe het kon dat sommige zijn broer niet mochten. Oke hij had ook mindere kanten, maar dat hadden wel meer aardige wolven. Scarleg keek zijn broer met betraande ogen aan 'Nee, de gedachte aan mijn zoon, kwam in mijn hoofd. En daar kreeg ik tranen van'. Hij lachte even naar zijn broer, als teken dat het weer ging. Eigenlijk was deze situatie niet geweest als hij nog bij zijn ouders was. Tuurlijk wou hij het liefste naar zijn ouders, maar als hij bij zijn ouders was. Had hij het beste broertje ooit niet gehad. De witte wolf keek naar de grijze lucht vol bliksem, regen en wolken. En deed even zijn ogen dicht. Even later deed hij ze weer open. En knuffelde Celegon [b]'Dankje voor alles wat je voor me doet. Je bent de beste broer ooit'[b]

(Best wel lang vind je niet )

Scarleg wist echt nooit echt hoe je met vervelende gevoelens en gedachte moest omgaan. En hij wist al helemaal niet hoe ze weg moest halen. Soms hielp schudde met je kop heel goed, maar ook weer niet altijd. Er moest een andere manier voor zijn, maar die zou hij vast nog wel even verzinnen. Of hij vroeg zijn broer om hulp, die had al zoveel mee gemaakt. Toen hij de grijsachtige wolf knuffelde, kreeg hij een knuffel terug wat echt heel fijn was. 'Dankje voor alles wat je voor me doet, je bent de beste broer ooit' zei de witte albino tijdens het knuffelen. En het was de waarheid, hij had nog nooit een broer of zus gehad. En de eerste broer of zus is altijd de beste, Toch? ‘’Nee mijn vriend, JIJ bent het liefste broertje ooit.’’ En zijn broer gaf hem een lik over zijn witte natte kop. Op het moment dat hij hem terug wou likken. Sprong Celegon boven op hem. Scarleg lag nu op zijn rug, onder de poten van zijn broer, en gaf de witte wolf een speelse grijns. Daarna kwam er ook nog een nipje achteraan, en sprong de grijsbruine reu aan de kant. De wolf rende een stukje de heuvel op, maar niet te ver. Meteen was een speelse houding te zien, en een grijns. Scarleg draaide zich om, en schudde zich uit. Wat was zijn broer nu weer aan het doen? Met een verbaasde blik bleef de albino kijken, naar wat zijn soortgenoot ging doen. ''Come and get me!'' zei Celegon grijnzend. Meteen daarna grijnsde de witte reu terug en nam ook de speelse houding aan. 'be prepared , my little Brother riep Scarleg terug. En met volle vaart stormde hij op zijn broer af. Al voorbereid voor het geval Celegon aan de kant sprong. Zocht de witte reu contact met de grond. NU zou hij niet vallen, als hij plots moest stoppen. Hij kwam dichterbij zijn broer. En dook op hem af, tackelde hem. En lag nu boven op de reu 'I got you' zei hij lachend

Eerst was de zijn broertje nog verbaasd maar toen grijnsde hij terug en zei: 'be prepared , my little Brother’’ lZei zijn broetje toen hij op hem af ging. Celegon sprong niet weg als Scarleg van plan was om direct op hem af te gaan. Celegon wist dat zijn broertje in een lager niveau zat dan zijn grote broer. Toch was Scarleg slim en nam contact op met de grond en ging toen pas op zijn broer af. Scarleg tackelde hem goed en lag vervolgens op Celegon. Toch wist Celegon dat als het een ander wolf was dat Celegon hem makkelijk te snel af was geweest maar het was Scarleg waardoor hij ook even op zijn niveau bezig ging. 'I got you' Zei zijn broertje lachend. ‘’Oh yeah?’’ Zei hij met een grijns. Normaal zou Celegon zijn tegenstander de lucht in trappen maar dat deed pijn en hij was nu met zijn broertje geen tegenstander. Celegon dacht na, zou hij zijn broertje laten zien wat niemand ooit doet met vachten maar wel heel handig is om onder iemand weg te komen. Het was ingewikkeld en zal het waarschijnlijk ooit Scarleg nog wel leren. Celegons voorpoten zette hij tussen Scarlegs voor en achter poot en zijn kop ging net zoals zijn voorpoten er ook naar toe en zo deed hij het snel en maakte een rol waardoor in een paar seconden op zijn rug lag. Celegon ook maar door de rol had Celegon de tijd om weer boven op Scarleg te zitten. Celegon keek zijn broertje weer met een grijns aan. ‘’Got YOU again!’’ Lachtte hij.

Scarleg wist dat Celegon veel sterker was dan hij, maar blijkbaar hield hij zich in. Zou hij het voor de witte albino doen? Ach ja, wat het ook is, de witte wolf had plezier met zijn broer. En dat was het belangrijkste wat er was. ‘’Oh yeah?’’ zei de grijsachtige reu met een grijns. Even letten hij een paar seconde niet op, en plots rolde hij over de grond, en lag zijn broer weer op hem. ‘’Got YOU again!’’ lachte Celegon. Dit was leuk. Maar hoe deed hij dat? 'Wil je me leren hoe je onder me vandaan kwam?' Misschien was hij te snel met dingen willen leren, maar dat was nu eenmaal zijn karakter, zo zat hij nu eenmaal in elkaar. En zijn broer kennende vond hij het alleen maar leuk, hem dingen leren. Hoe meer hij van zijn broer leerde, hoe meer hij zelf kon. En dan hoefde hij ook niet meer bang te zijn voor een andere wolf, of voor gevechten. Dan wist hij andere technieken te gebruiken. Hij pootje haakte de reu waardoor deze omviel, en van hem afgleed. De witte reu sprong overeind en sprong op zijn broer. Oke dit leek als twee stoeiende puppy's. Maar gelukkig was er niemand in de buurt. Grijnzend keek hij zijn broer aan 'What did you say?'

‘’Tuurlijk!’’ zei zijn broertje enthousiast, nadat Scarleg had pootje gehaakt, en boven op zijn broer lag. Grijnzende de grijsachtige reu. De twee wolven vergaten even dat het aan het onweren was. Totdat er een stilte viel, met daarin een harde knal. Celegon rolde weer onder hem door, en zat nu boven op ‘’Duss.. Had je nog wat te vertellen?’’. Scarleg lachte naar zijn broer 'Wat moet ik zeggen dan?'. En likte zijn broer over zijn neus. Oke, dit word een beetje saai! Blijkbaar vond de reu dat ook, en zette meer druk op de witte wolf zijn schouders. ‘’Krijg me nu maar eens om!’’ Met alle kracht die hij had probeerde hij zich onder zijn broer uit te wringen. Maar het lukte niet. Plots kwam er iets op in zijn kop. 'Weet jij wie er op de heuvel staat?'. Als de reu nu naar boven keek, ging hij eraan

Celegon keek omhoog en sprong van zijn broertje af. Scarleg stond op, schudde zich uit en keek omhoog. HIj kneep zijn ogen tot spleetjes om het iets beter te kunnen zien. Ergens boven om de heuvel stond een gedaante onder de modder, naar hun te kijken. Het was duidelijk te zien dat het niet blij was, om hun te zien. Zijn broertje ging beschermend voor de witte albino wolf staan, en gromde even. En keek toen om ‘’Stay behind me little..’’ Scarleg knikte en keek wat er gebeurde. Opeens sprong het gedaante op Celegon. Nu kon de witte wolf zien dat het een poema was. Ze waren sterk, maar zijn broertje was nog sterker. De poema greep de grijsachtige wolf in zijn nek, deze probeerde eruit te komen. Een boze grom verliet de bek van de wolf, met al zijn kracht schopte Celegon in de buik van de poema waardoor deze een klein stukje de lucht in ging. Celegon sprong nu op zijn vijand, Je zag dat de grijsachtige reu al zijn kracht op het beest zette, en hij beet de prooi hard in zijn modderige nek. Celegon gromde opnieuw terwijl hij de nek van het beest vast hield. De reu piepte toen hij de lucht in werd geslingerd. Met een harde klap kwam hij op de grond neer. Meteen keek hij de poema weer grommend aan. OKe, nu was het Scarleg zijn beurt. Niemand viel zomaar zijn broertje aan. Met volle vaart rende hij op de poema af, en sprong precies op zijn nek. Vluchtig probeerde hij op zijn rug te komen. Dan was het dier kansloos. Met een beuk werd hij op de grond gegooid. Vlug stond de albino op, en rende naar zijn rug, en sprong meteen op zijn rug. Voor hij zich ook omdraaide. Meteen zocht hij naar zijn slagader, terwijl hij met zijn achterpoten. Het dier krassen gaf. Opeens ging de poema op zijn achterpoten staan, en liet zich op zijn rug vallen. Nu lag Scarleg onderop. Wat was dit dier zwaar. Hij lag precies op zijn buik, waardoor ademen snel moeilijker werd. Opeens begonnen voor zijn ogen zwarte vlekken de dansen.

‘’Scarleg?’’ hoorde hij lichtjes, de reu kon het bijna niet horen. Hoewel de donkere vlekken voor zijn ogen lichter kleuren, kon hij zijn lichaam niet bewegen. Opeens voelde hij een lik over zijn kop gaan. Dit was ook het moment dat Scarleg rustig bij kwam, Een grijsachtige kleur lag naast hem met staart over hem heen. Hoewel het onweer nog klonk, Scarleg kon zich nog niet echt goed bewegen. Alleen zijn ogen waren open, maar het beeld was nog wazig. Wat was er gebeurd? Heel voorzichtig draaide hij zijn kop naar de grijsachtige waas naast zich. Het deed meteen pijn! Een lichte piep verliet zijn mond. Langzaamaan kon hij zich meer bewegen, maar als hij dat deed. Kreeg hij ook meer pijn. NU werd het beeld scherper, en zag Scarleg dat zijn broer naast hem lag, met zijn snuit tegen hem aan, Dit gaf hem een veilig gevoel. Zijn broer gaf echt om hem! Langzaam en met pijn draaide hij op zijn zij, zodat hij zijn broer goed kon zien, de reu duwde zijn witte kop in de nek van de grijsachtige reu, en bleef zo liggen. Tot het moment dat hij op wilde staan. 'Zou je me kunnen helpen met opstaan?'. Dit deed veel pijn. En een luide piep verliet zijn bek. Misschien was opstaan nog niet echt een goed idee. 'Ik blijf nog even liggen' zei hij er snel achteraan.

‘’Scarleg je bent gewond, je zal eerst even moeten opknappen. Hoe erg het is, jij gezondheid gaat voor.’’ zei Colegon en gaf zijn broer een lik over zijn kop. Scarleg keek zijn broer aan. Wat was hij toch lief voor hem, de grijsachtige reu was echt veranderd. Was dat voor hem? Of wou hij het zelf? Hoe dan ook, de witte reu was blij dat hij niet alleen was, als er wat gebeurde was hij met zijn broer. Hij De witte albino wolf hield van zijn broer. Wat zou hij zonder hem moeten? Scarleg probeerde zijn poot de bewegen, het deed nog wel pijn maar minder. Na een tijdje tye hebben gelegen. Probeerde Scarleg te gaan zitten, te kracht om zonder hulp te gaan zitten had hij nog niet. Vragend keek hij zijn broer aan. 'Wil je me helpen om te gaan zitten?'. naar beneden kijkend, likte hij zijn witte pezen schoon.

(Sorry echt geen inspi vandaag)

(Sorry dat ie zo kort is :c Ik had ook niet zoveel inspi :\ )