Captured || Amatariseu

Captured.

En daar lag ze dan. In een gedeukte kooi gemaakt van een stalen web met een bonzende plek op haar schouder. Wat verderop hoorde ze nog het vage geluid van de banden van de jeep die schuurden over de kiezels terwijl hij in horten en stootten wegreed. Ondankbare mormels. Nadat ze hen jarenlang had gediend en voorzien had van geld, dumpten ze haar als een stuk afval in een land dat ze niet eens kenden - lekker vriendelijk van ze. Versuft van de klap waarmee de kooi uit de auto geworpen was kwam ze overeind, waardoor haar rug keihard tegen het dak van de kooi aanknalde en ze gedwongen werd gehurkt te zitten. Verdomme, waar zat het slot van dit kooitje? Alles draaide voor haar ogen, maar toen ze even had gekeken zag ze dat het ding gekneusd was en het vrijwel onmogelijk om hem open te krijgen. Met haar poten leek geen optie, die bonsden en kon ze nauwelijks bewegen om genoeg kracht op te zetten om een ferme klap uit te delen en zo mogelijk de tralies te breken. Enook gromde zacht en bleef ineengedoken zitten, zowat het enige wat ze nu kon doen in deze hachelijke situatie. Het enige wat ze nu ook kon doen was hopen dat er een of andere engel zou neerdalen. Dan maar wachten.

There's a moment
In your bones when
When the fire takes over

<sup>Het was nog maar een paar uur voor de Matsuri, maar zenuwachtig voelde Ama zich niet. Ze had er zin in, ondanks dat haar mislukte plan met de Shadjes en haar komaf met Emaya haar de laatste dagen een beetje opgehitst hadden. Wat kon het haar nou schelen wat die eedjits dachten, ey? Zolang haar vrienden en leden in haar geloofden, had ze genoeg publiek. Ze had nog nooit een vreemdeling gezien die haar zag als een zwakke mislukkeling. En dat was maar goed ook, want vaak was iemands mening al in hun ogen te zien. Wat had haar nou weer zo opgevrolijkt? Amatariseu grijnsde in zichzelf. Ooh hell, dat wist ze wel... Kizu was in de buurt. Ze rook hem, ze voelde zijn aanwezigheid. Dit kon alleen maar goeie dingen betekenen voor haar en haar roedel. Kizu was onverslaanbaar. Hij was stokoud, maar kon Kai met zijn pink breken. Of nou ja, hij kon een mannelijke Samurai met een hap vellen. En die Samurai waren keihard en vochten meer dan dat ze praatten.

Maar goed, nog een kleine wandeling door de herfstige velden voordat ze-.. Wacht eens even. Ama's vuurrode ogen richtte zich op een best wel bekend voorwerp. Een Wolvenkooi. Oh ja... ze kon de geur van mensen al op de bries ruiken. Ze waren weg, dat was goed, maar ze hadden iets achtergelaten. De massieve Albino draafde op haar gemakje richting de kooi. Of iemand... 'Well hello, what have we here?' zei Amatariseu met haar gebruikelijke grijns. Ze keek door de stalen tralies van kooi naar binnen, en zag een kolossaal zwart dier erin zitten. Het rook als een teef, maar voor de rest had het een breed, bonkig uiterlijk. Net zoals zijzelf, eigenlijk. Eens kijken of dit 'beest' ook kon praten. 'Wat hebben de mensen met je gedaan naast je opsluiten in een ijzeren gevangenis, ey?' Yeah. Wat deed een jonge, vervormde beer van een teef hier? Waarom dumpte de mensen haar midden in Serigala?</sup>

Blood is running
Heart is pumping
As the battle get closer

 Captured.

Plots, alsof God zich ermee had bemoeid, kwam er wel daadwerkelijk een engel, of tja, wat je een engel kon noemen. Een grote, massieve teef kwam in haar wazige gezichtsveld met een witte pels en rode ogen - een Albino - met een brede grijns op haar gezicht geplakt waardoor de zwarte wolvin haar rode ogen bedachtzaam samenkneep. Ging ze haar hier staan amuseren door een potje leedvermaak, of? Ze probeerde zich te bewegen en om te draaien, met als gevolg dat haar gigantische lichaam op allerlei plekken tegen het krappe kooitje schuurde en bonkte en ze nu zowat overal blauwe plekken en gepijnigde beenderen had. "Well hello, what have we here?" grijnsde haar soortgenoot terwijl ze door de tralies koekeloerde. Met samengeknepen, gele ogen gluurde Enook terug terwijl ze haar gezicht in een achterdochtige plooi hield. "Wat hebben de mensen met je gedaan naast je opsluiten in een ijzeren gevangenis, ey?" Even zweeg ze met dezelfde vijandige frons op haar gezicht, maar uiteindelijk opende ze haar bek om te spreken.
"Genoeg dingen om ze te haten," bromde ze met haar lage, schorre stem zonder de andere wolvin uit het oog te verliezen. Het was lang geleden dat ze nog eens een conversatie had gehad met een wolf zonder te schreeuwen en uit de gevechtsring. Haar zwarte vacht prikte en ze voelde er een klein streepje bloed door rollen, waarschijnlijk door een van haar littekens die was opgegaan door de schok van haar lijf tegen de ijzeren draad, maar het deed haar niets. Ze bewoog haar krampachtige lijf en knikte met haar massieve hoofd naar het slot van de krappe ruimte.
"Vooruit. Maak het open." Het klonk niet echt als een bevel, maar ook niet gebiedend. Ze wilde eruit, dat was meer dan duidelijk.

There's a moment
In your bones when
When the fire takes over

^{De beer leek haar houding niet helemaal toppie te vinden, en eigenlijk kon Amatariseu het haar ook niet kwalijk nemen. Ze wist hoe het voelde om in een kooitje gepropt te zitten. 'Genoeg dingen om ze te haten,' bromde het zwarte bakbeest schor. Mensen waren wel vaker een bron van ellende, hell, Ama wist bijna wel zeker dat iedere Wolf die ze kende óf een trauma óf een hekel had aan mensen. Zij niet. Dat was zowel dapper als dom. 'Vooruit. Maak het open.' Oh. Yeah. Right. Hopelijk veranderde dat toontje zodra Beerebeer uit haar kooi kwam. Ze was geen overdreven dominante Alpha naar vreemdelingen toe, maar zo'n toontje stond d'r nou niet bepaald aan. Amatariseu zette haar voorpoot op het dak van het kooitje en loerde razendsnel langs de tralies van de kooi. Ah. Daar zat 'n deuk. Relaxt klemde de massieve Albino haar kaken om de gebogen tralie heen, en trok hem toen kort en krachtig haar kant op. En.. huppakee! Gebroken dat ding. De mensen hadden waarschijnlijk niet de tijd gehad om een stevige kooi te bouwen. Eigenlijk vroeg Amatariseu zich af waarom Beerebeer zichzelf niet kon bevrijden. De overbodig grote spieren waren toch wel ergens goed voor? Fok! Ineens proefde Ama bloed op haar tong. Geweldig. De scherpe punt van de afgebroken tralie had haar wang aan de binnenkant opgekrast. Gelukkig zou haar speeksel er voor zorgen dat die wond binnen no-time weer weg was. 'Well, dit zal 't moeten doen. Beetje je buikje intrekken en yer free to go.' Deze teef klonk niet echt als een gezellig type, maar ze kon toch op z'n minst wel één klein bedankje verwachten, right?}

Blood is running
Heart is pumping
As the battle get closer

Captured.

Vreemd genoeg ging de teef niet eens in discussie en deed gewoon wat gevraagd werd. Achterdochtig keek Enook toe hoe de grote, gespierde Albino haar kaken rond de gedeukte tralies klemde en met een flinke ruk een mooie opening in de kooi kreeg. "Well, met dit zal je 't moeten doen. Beetje je buikje intrekken en yer free to go." Nog voor de oudere teef die zin volledig had uitgesproken, wurmde ze zichzelf door de spleet met alle kracht die ze in haar taaie spieren had als een slang en kwam met stramme poten aan de andere kant van het stalen web. Een punt van de afgebeten tralies schraapten langs haar flank, maar het bloed dat er duidelijk uit drupte en op de grond viel voelde ze nauwelijks. De gigantische grove teef genoot enkel van haar vrijheid en de wind die door haar vacht streek en was druk bezig met haar poten te strekken. Een tocht van enkele uren lang in een krap kooitje waar je zelfs niet in kon rechtzitten was niet erg comfortabel en het was het eerst dat ze na een vermoeiend gevecht haar benen dergelijk kon bewegen waardoor ze redelijk stijf waren geworden. In haar ledematen ontstond er een tintelend gevoel, waarschijnlijk haar bloedsomloop die opnieuw in gang schoot na het lange stilzitten. Na een tijdje bewoog ze haar onnatuurlijk gespierde en gebobbelde schouders om zich om te draaien naar haar bevrijder en haar kort te onderzoeken met haar paar gele ogen. Normaal had ze haar naar de keel moeten gevlogen zijn, maar nu hoefde ze niet meer de regeltjes van haar mensen op te volgen dus twijfelde ze. Moest ze haar nu dankbaar zijn? Waarschijnlijk wel. "Dank je," wist Enook te forceren met haar lage, brommerige stem en begon nu redelijk onwennig om haar heen te kijken. Best wel begrijpelijk dat ze er zo uit zag, want als een wolf die al haar hele leven bij de mensen was ze nog nooit in een bos, veld of whatever van de natuur geweest. Met een diepe frons op haar gelaat onderzocht ze de omgeving, maar het was wel duidelijk dat ze op de plek waar ze nu was niet gerust was.

There's a moment
In your bones when
When the fire takes over

^{Stijf door haar knellende positie klauterde de teef uit de kooi, waarbij de scherpe punt van de tralie nog even door haar lichaam kliefde. Hm, voor een teef van deze leeftijd had ze behoorde hoge pijngrens, want er kwam geen geluidje uit haar bekkie. Eenmaal buiten nam het dier even de tijd om zich te kijken, en daarna draaide het zich om naar Amatariseu. De gelige ogen keken in de vuurrode van Ama, en even leek de Albino wat twijfel te zien: fight or flight? Blijkbaar had de teef ontdekt dat er ook nog een derde -t was: thank. 'Dank je,' perste Beerebeer uit haar bek. Wow. Alles zag er wat geforceerd uit. Tjeez, wat was er mis met de jeugd van tegenwoordig. 'Why so serious? Je ziet eruit alsof je heel wat shait achter de rug hebt, lass.' Iedereen die ze kende had een dramatische backstory. En ja, zijzelf eigenlijk ook wel. Misschien was het niet echt dramatisch, maar erg vermoeiend en wisselvallig was 't wel. Erg avontuurlijk ook. In de tijd dat de Shadjes mokte tegen elkaar en zich suf trainde, was zij op wilde reizen en expedities geweest. Dat was ook een vorm van training die veel Wolven vergaten!}

Blood is running
Heart is pumping
As the battle get closer

Captured.

"Why so serious? Je ziet eruit alsof je heel wat shait achter de rug hebt, lass." Wat was ze opmerkzaam. Er was niet echt een spottende of sarcastische toon in haar stem, dus draaide de reusachtige teef zich om en liet zich nog steeds een tikje ongemakkelijk op haar brede kont ploffen in het gras, of die vreemde dingen die onder haar poten kriebelden. Het was de eerste keer dat ze echte aarde en planten aanschouwde. Die dingen had ze enkel achter plexiglas kunnen bewonderen. "Misschien is dat ook wel zo," liet ze doodkalm weten, terwijl haar gele ogen de omgeving scanden. Uitgestrekte heuvels... Ze had er enkel van kunnen dromen. Misschien moest ze maar eens eerlijk zijn. Deze Albino was trouwens de eerste wolf waar ze een deftige conversatie had zonder haar aan te vallen. Voor haar een persoonlijk record. "Oké." Het klonk meer alsof ze het toegaf dan dat ze een verhaal begon te vertellen. "Toen ik een pup was hebben de mensen mij weggenomen en zetten ze mij in arena's waar ik moest vechten tegen wilde honden en andere wolven. Mijn hele leven lang heb ik gevochten, gevochten en gevochten. Tot ik op een dag blijkbaar niet meer goed genoeg was voor hen en ik gedumpt werd." Ze bewoog haar poten die bedekt waren met spierbundels nog eens om ze te ontlasten en liet haar blik glijden naar de kapotte, uiteengerukte kooi. "En dan zijn we hier."

There's a moment
In your bones when
When the fire takes over

^{Het was best vreemd om te zien dat een teef dat de teef ongeveer net zo groot was als zij, maar toch drie jaar jonger was. Te zien aan de overdreven opgeblazen spieren, was het ook niet natuurlijk. Amatariseu had een dubbele dosis mannelijke hormonen gekregen, dat was alles. Haar spieren waren duidelijk te zien onder haar pels, maar het zag er wel natuurlijk uit. Zoals de spieren van een beer. Deze vrolijke fluiter daarentegen leek meer op een mutant. 'Misschien is dat ook wel zo,' merkte de teef doodkalm op. Wat bezielde dit dier? Ama had haar net uit een kooi geholpen, en alles wat ze kreeg was "the cold shoulder". 'Toen ik een pup was hebben de mensen mij weggenomen en zetten ze mij in arena's waar ik moest vechten tegen wilde honden en andere wolven. Mijn hele leven lang heb ik gevochten, gevochten en gevochten. Tot ik op een dag blijkbaar niet meer goed genoeg was voor hen en ik gedumpt werd.' Die had dus al een pittig leven achter de rug. Niet iets waar de kolossale Albino medelijden met had, tho. Ze was niet het type dat snel medelijden had. 'Sounds like a rough life to me. Hebben de mensen je.. dát ook aangedaan?' Amatariseu wenkte met haar snuit naar het opgepompte lijf van de vreemdeling. Het was een wonder dat die nog niet ingestort was.}

Blood is running
Heart is pumping
As the battle get closer

Captured.

"Sounds like a rough life to me. Hebben de mensen je.. dát ook aangedaan?" Er werd naar haar onnatuurlijk gezwollen spieren en opgefokte lijf gewenkt. Ah ja, dat was ze vergeten vertellen. Die mensen moesten haar niet alleen slaan en prikken, maar haar ook nog eens volpompen met hormonen en allerlei chemisch spul waar ze enkel ziek van werd. De massieve teef knikte als antwoord. "Ze gaven mij spuitjes en spoten mij zo vol met allerlei ongezond spul," beaamde Enook terwijl ze haar brede hoofd bewoog. "t' Zou mij zo "beter" moeten laten vechten." Haar gifgele blik gleed even naar haar onnatuurlijk gespierde schouder met een kwade fonkeling in haar ogen verborgen. Je zou voor minder woedend zijn als een stel monsters je drie jaar lang in een kooi propten en ziek maakten, vond ze zelf. Hier leek het een stuk rustiger dan in haar oude woonplaats waar ze bijna elke minuut van de dag werd geprikt met een stok of er naar haar werd geschreeuwd. Dit was hetgeen waar ze soms een glimp had van opgevangen door het raam van de jeep. Voor de zoveelste keer focuste ze zich op het gras dat rimpelde in een zacht briesje en de wind dat met een blad speelde. Het was hier... Vreemd. Verdacht kalm, maar het leek hier enigszins beter dan in die krappe kooi. "Dus... Waar ben ik? Hoe heet deze plek?" Haar stem klonk niet meer vijandig of kil, maar gebruikelijk voor Enook laag en kalm. Deze Albino had toch wel ergens haar respect verdiend doordat ze haar uit haar jarenlange gevangenschap had geholpen, en dat waardeerde ze.

There's a moment
In your bones when
When the fire takes over

^{De opgeblazen teef knikte even als een soort antwoord. 'Ze gaven mij spuitjes en spoten mij zo vol met allerlei ongezond spul. t' Zou mij zo "beter" moeten laten vechten.' Daar gingen veel Wolven (en blijkbaar ook mensen) de fout in. Spieren maakte je geen betere vechter. Tuurlijk, wat taai vlees ving de klappen goed op, maar wat ook erg belangrijk was was techniek, timing en tactiek. Zelfs Beerebeer kon in de pan gehakt worden door een Wolf van het formaat Dameon. Zolang deze tegenstander maar wat wist van vechttechnieken. 'Dus... Waar ben ik? Hoe heet deze plek?' Ah. Deze teef was waarschijnlijk nooit verder geweest dan haar vechtring. Wat een saai leven. 'Dit, mijn grote vriend, is Serigala. Een prachtig landje met prachtige en minder prachtige inwoners!' zei Amatariseu bijna droogjes. 'Een ongerept landje vol met de heerlijkste prooien en de walgelijkste schoothonden.' Ze had het uiteraard over de Shadows. Die beesten leken af en toe wel een tactiek te hebben, maar als dat dan eens deden, was Amatariseu zeker dat alles uitgekauwd was door hun kleuterjuffrouw Kai. Niet te geloven dat die oude zak het nog steeds had geflikt weer een nog een stinkend nestje ter wereld te brengen. Wie had er nou behoefde aan nóg meer zooi?}

Blood is running
Heart is pumping
As the battle get closer

Captured.

"Dit, mijn grote vriend, is Serigala. Een prachtig landje met prachtige en minder prachtige inwoners!" werd er half droog gezegd. Zo-zo, Serigala, iets vertelde haar dat dit landje ook z'n nadelen had. "Een ongerept landje vol met de heerlijkste prooien en de walgelijkste schoothonden." Shit, daar had je 't al, "prooien". Enook's gezicht vertrok even toen 't werd uitgesproken en deed haar best zo onopvallend mogelijk te slikken. Ze mocht er dan wel uitzien als een levende klomp spieren met de trekjes van een rasechte vechtersbaas, van jagen had ze geen flauw benul. Misschien was het wel een beetje hetzelfde als vechten? Ze had wel eens een geslacht konijn gekregen als voer, dus de geur van konijn op pikken moest geen probleem zijn als dit land zo vol van prooi was als deze wolvin vertelde. En vervolgens gooide ze zich er gewoon op en beet zijn keel door... Erg moeilijk kon het niet zijn, toch? Helemaal zeker over haar plan was de zwarte teef dan wel niet, ze was er behoorlijk tevreden over. "Mmm.." antwoordde ze dan maar met een knikje. "Dan zal ik die schoothondjes maar eens gaan opzoeken... Wie weet wordt 't wel leuk." Ze trok even een kleine, scheve grijns en draaide zich half om, aanstalten makend om weg te gaan. Enook stond bijna te vibreren op haar gigantische zwarte poten om eindelijk die Vrije Natuur te gaan bewonderen, en wie weet, wat soortgenoten... Ze zette een stap in de richting van een groene lijn die ze aan de horizon zag, dat waarschijnlijk een "bos" werd genoemd. Voor de wolvin een tweede wilde zetten, draaide ze haar hoofd nog half en twijfelde ze of ze nog iets zou zeggen tegen haar bevrijdster. Misschien wel, dat leek haar 't degelijkst. "Bedankt," zei Enook kalm nadat ze even had geaarzeld en pauzeerde een tijdje voordat ze opnieuw haar bek opende. "Je staat bij me in 't krijt."

There's a moment
In your bones when
When the fire takes over

^{De teef had waarschijnlijk nog nooit meer gezien dan tegenstanders, mensen en kooien. Wist ze hoe ze moest jagen? Wie ze überhaupt wel wat je wel en niet kon eten? Nah. Dat waren haar zaken niet. Beerebeer zou waarschijnlijk wel een poosje zonder eten kunnen. 9 van de 10 keer dat je een vreemdeling ontmoette hier ging je samen met hem of haar op een jachtpartij. Behalve met de Shadjes dan. Die waren er te hoogmoedig voor. 'Mmm... Dan zal ik die schoothondjes maar eens gaan opzoeken... Wie weet wordt 't wel leuk.' Oh trust me lass, it will... De gigantische zwarte Wolf begon aanstalten te maken om te vertrekken. Er was nog steeds geen echte 'dank je wel' gekomen, maar op zich had Amatariseu dat ook niet nodig. Sjanzen deed Beerebeer maar met de reutjes. Niet echt een afscheid verwachtend draaide Ama haar brede bibs richting de teef en de kant waar ze heen ging, wanneer plots: 'Bedankt. Je staat bij me in 't krijt.' Hé, wat een manieren voor een cagefighter! De massieve Albino grinnikte en draaide zich half om. 'Yer welcome, lass.' Dit was een prettig neutraal gesprek. Geen alledaags geklaag met een Shadow of een alledaags gesocialize met een poedel, gewoon een gesprek met een soortgenoot. 'Oh ja, trouwens... mochten die schoothonden je nou gaan bedreigen en dat soort shait, geef dan maar effe 'n gilletje. Ik heb een hele roedel achter m'n reet staan die ze wel wat billenkoek willen gaan verkopen.' Maar goed, een reus zoals Beerebeer had dat waarschijnlijk niet nodig. Eén Shadje was voor een teef van dat formaat geen probleem, twee eigenlijk ook niet, maar een hele horde kwade chiuaua's achter je aan was een heel ander verhaal. 'C'ya around, Beerebeer!' groette Amatariseu over haar schouder. Tijd voor wat Matsuri pret vanavond... Ze had nog een jachtpartijtje met Arthur op de agenda staan. Het liefst wilde ze al haar leden goed kennen, want anders kon ze niet zo gemakkelijk met ze samenwerken. Op naar het bos dan maar weer!!}

Blood is running
Heart is pumping
As the battle get closer

^{[Amatariseu topic uit]}