Wat fijn een konijn, Oh no een Okami yo

<sup>Het witte grietje, die tot nu toe dom op de achtergrond had zitten derpen, kwam ineens als een gek langs haar gesjeesd en viel Syren aan. Verbaasd schoot Amatariseu's blik opzij, waar ze de vechtende teven aantrof. Syren vocht wel terug, maar Ama merkte dat ze niks terughield. Toch kon ze vanaf haar prachtige zetel op de top van Fast Joe zien dat de bruine teef alleen vocht ter zelfverdediging. Ze was bereid om dit gevecht af te maken - en dus te winnen -, maar in haar blik zag de Albino dat ze het liefst niet wilde vechten. Dat was precies de mentaliteit van een Okami-Wolf. Bereid zijn om gevecht af te maken, maar er nooit een zelf beginnen. Syren had zoiets in haar. Ama daarentegen niet. Wie weet zou het wel een geweldige opvolger worden..

'Ik heb een schitterend idee,' mekkerde Papzak ineens. Oh. Let's hear it. 'Wat nou als jij je gewoon omdraait en terug gaat dat naar dat geweldige kampje van je, dan kunnen wij gewoon lekker verder met ons leven.' Ama zuchtte en trok even met haar snuit. De Shadjes stonden zelf zo stoer te krijsen dat ze niet gecommandeerd zouden worden door poedels, maar zelf wilde ze wel de baas spelen. Zo ging dat niet. 'Geweldig plan, kid. Als je met 'verder gaan met je leven' bedoelt dat je opbokt naar een ander stukje Serigala, vind ik het prima.' Ze zou net zo lang lullen tot ze weg gingen. Dat was tenslotte wat de Shadows zelf ook deden met indringers, toch?</sup>

Persoonlijk maakte hij zich niet zo druk over het feit dat deze honden het gebied hadden geclaimd. Shadows zouden daar sowieso geen gehoor aan geven. De eerst volgende keer dat hij zin had in een snack in de vorm van een konijn zou hij hier vast weer komen. Bovendien zouden de pups van Kai hier binnenkort hun trainingen krijgen. "Geweldig plan, kid. Als je met 'verder gaan met je leven' bedoelt dat je opbokt naar een ander stukje Serigala, vind ik het prima," mekkerde de alfa teef. Hij grinnikte even. Ze had het nog niet echt door. Hij draaide zijn rug om en richtte zich op Nemy die vlak bij hem stond. "Jou moest ik net hebben," begon hij tegen de teef. "Ik vroeg mij af of je Kai had gesproken." De verhitte en lompe teef die achter hem stond liet hij maar even voor wat het was. Als ze graag had dat de 'Shadow honden' haar terrein afgingen zou ze toch echt met zwaarder geschut moeten komen.

[ik wacht nu even tot Neems, Syren of Koof heeft gereageerd]

<sup>De reu draaide zijn gigantische vette reet haar richting op en begon vrolijk tegen de donkerrode teef waarmee ze gevochten had te mekkeren. Amatariseu kwam overeind, en nam in een fractie van een seconde de harige staart van de Papzak tussen haar kaken. Ondertussen knalde ze met haar volle gewicht op de heupen van de reu, die waarschijnlijk ondanks dat hij ook zeker wat gewicht had op de grond zou mieteren. Ama forceerde de staart genadeloos in een erg onnatuurlijke hoek. Ooh wat zou dit toch voor een heerlijk gevoel zorgen.

Achter haar schoot plotseling een konijn uit Fast Joe. Vast een suïcidaal k'nijntje, of een die net zo idioot was als de zielepieten die haar terrein hadden geïnfiltreerd. Hoe dan ook, het trok herinnerde haar aan het feit dat ze eigenlijk terug moest naar haar kamp en een jachtpartij moest organiseren. Tjeez.. waarom konden de Shadjes niet op een ander deel van de dag komen zeiken? Amatariseu laat de staart van de reu los en liep over zijn tedere buik heen naar Syren, die net nog zo krachtig had staan knokken met het witte grietje. 'Syren, ga terug naar het kamp om een jachtpatrouille eropuit te sturen. De confrontatie tussen mij en de Shadows ging jou eigenlijk ook niet veel aan,' sprak ze de wildkleurige teef toe. 'Thanks voor het gezelschap, trouwens.' Toen draaide ze zich om naar de drie Wolven achter zich. Het had niet veel zin om te praten. Aangezien hun breininhoud opmerkelijk veel kleiner was dan dat van een reguliere Wolf, spraken de Shadows het best de oertaal. Oertaal als in bijten, krabben, schoppen en scheuren. 'Waarom doen jullie mij geen lol en gaan jullie lekker naar Sanvi? Ik heb een roedel die ik door de winter heen moet helpen, y'know. Ik zal ontzettend blij zijn meer van jullie spelletjes en gezeik mee te maken in de lente of zomer.' Het witte onderkruipsel was te klein om tegen haar te vechten - ze zou gewoon het gevecht niet aan gaan, omdat het niet eerlijk was -, de Papzak vocht alsof hij een sloot whisky gedronken had en de rode teef... hm, kon eigenlijk wel lekker vechten. Ze vocht als je run-of-the-mill avonturier. Tenminste iemand die een beetje getraind had dus.</sup>

^{'Luister, lass. So far heb je alleen nog maar dreigementen gebruikt om ons hier weg te krijgen. Werkt niet. Het is drie tegen twee. Als je echt wilt dat we op bokken moet je de rest van je roedel maar op trommelen. We staan hier nu al een tijdje, en als jou roedel hier echt zou zitten had ik op zijn minst al wat meer back up verwacht.' Daar zat was in. 'Dat jullie graag aandacht willen, begrijp ik goed. Maar waarom willen jullie per se Okami's aandacht? We zijn toch maar een stel poedels die nergens goed voor zijn, in jullie ogen? Why bother? Waarom zou je hier nog langer naar mijn gezanik luisteren terwijl je ook gewoon al 80 konijnen had kunnen vangen in Sanvi of Runswick?' Ze grinnikte en schudde even haar massieve kop. 'Het is wel duidelijk dat jullie Shadows geen gevoel hebben voor tactiek. Je had allang jullie miezerige hoop emo's kunnen voeden.' Ama plofte haar met spieren bepakte lichaam neer op de top van Fast Joe. Nu maar wachten op het snuggere antwoord van deze rode teef. Als die hier iets snuggers op kon zeggen.}

^{Syren volgde haar commando op, ook al was ze dat niet gewend. Alpha of niet, Amatariseu was niet echt van de commando's geven. En ook niet van de commando's krijgen, eigenlijk. Het wildkleurige dier wandelde langs haar heen, en greep soepel het door de Shadow gegrepen k'nijn tussen haar kaken om ermee te verdwijnen. De rode teef ondernam geen actie. Niet dat ze daar de kans voor zou krijgen of zo. Amatariseu was twee keer zo zwaar als de gemiddelde Wolf, maar reflexen had ze zeker. Hoorde erbij als een goede krijger wilde zijn. 'Maar nu, drie tegen een, vertel eens, wat is je volgende zet?' Amatariseu zuchtte en trok even geïrriteerd haar oren naar achteren. Goed, goed, ze was zelf ook een behoorlijke vechtersbaas, maar hier had ze geen tijd voor. Arthur was een geweldige jager, maar met de konijnen die hij in Raska ving konden ze de winter niet door. Ze moest terug naar de roedel om de jacht op échte prooien te openen. Elanden, kariboes. Met dat vlees konden ze deze winter wél aan. 'Y'know, we zouden dit ook een snuggere en beschaafde manier op kunnen lossen. Waarom wachten we niet tot de lente aanbreekt? Dan is er genoeg prooi voor iedereen en kunnen we alle shait uitvechten.' Het gigantische witte bakbeest krabbelde overeind en duwde het donkerrode Shadje aan de kant met haar schouder. 'Klinkt dát niet als een geweldig plan?'}

Het drietal was absoluut niet van plan om de biezen te pakken, en daarom verbaasde het Zayn ook dat de Okami alfa haar onderdaan gebood om terug te keren naar het kamp. Geen slimme zet, want met z'n drieën konden ze er wel eens voor zorgen dat Okami straks zonder alfa zat, maar daar leek deze teef niets om te geven. In plaats van terug te keren naar hun zogeheten kamp bleef ze hier staan krijsen tegen wolven waarvan je onmogelijk kon verwachten dat ze zouden luisteren. Het geblaat van de alfa maakte het drietal alleen maar joliger. De andere Okami teef was verdwenen, maar niet voordat ze het eerder gevangen konijnen van Nemy tussen haar poten vandaan viste. Kijk dat was er nog eens eentje met ballen. Ondertussen begon de alfa weer door te mekkeren. "Y'know, we zouden dit ook een snuggere en beschaafde manier op kunnen lossen. Waarom wachten we niet tot de lente aanbreekt? Dan is er genoeg prooi voor iedereen en kunnen we alle shait uitvechten." Zayn had al moeite met zijn lachen inhouden bij de woorden snugger en beschaafd. Niet echt woorden die hij vond passen bij deze teef, maar oké. Op het moment dat ze voorstelde om dit akkefietje in de zomer voort te zetten, kon hij zijn lachen echt niet meer inhouden. "Oh my sweet summer child," grinnikte de reu. "Er is geen 'shait' om uit te vechten en bovendien komen we juist hier voor onze snacks." Dit zou zo nog eeuwen lang door kunnen gaan, want de Shadows zouden heus niet zomaar vertrekken.

<sup>Papzak leek er een enorme grap uit te halen. Het dikke ondier barstte in lachen en uit en brabbelde een of ander bijnaampje voor haar. 'Er is geen 'shait' om uit te vechten en bovendien komen we juist hier voor onze snacks.' Foking hell. Hoe kon dit dier überhaupt praten? 'Het is wel duidelijk dat je arrogantie groter is dan je brein,' zei Amatariseu met een opgetrokken wenkbrauw. 'Weet je dat je je snack allang had kunnen hebben? Als je je vette reet een paar kilometertjes verderop had gemoved had je die ouwe Kai allang blij kunnen maken met heerlijke k'nijntjes. Je kan gaan blaten wat je wilt, maar hier gaan jullie niks vangen.' Ondertussen stond het magere witte grietje er als een of andere imbeciel bij. Met zo'n blanco blik zoals bij schaap. Het was ook eigenlijk een soort kaalgeschoren schaap. Het zou Amatariseu niks verbazen als de spriet ook echt gras at.

'Of weet je wat, fok it. Val me maar gewoon aan. Heb ik ook wat ochtendgymnastiek gehad.' Deze dieren waren te dom om mee te praten, maar ze eens flink toetakelen kon geen kwaad, toch? Dan begrepen ze misschien dat Raska vanaf nu verboden toegang was.</sup>

<sup>'Je weet dat een gevecht met een verdeling van drie tegen een al beslist is voor dat het begonnen is?' Amatariseu ontblootte haar tanden. 'Dat witte poedeltje daar voegt niets toe. Vecht nou maar, dan ben ik eerder van jullie af.' Het gevecht van dernet was niet veel soeps. Alleen de rode teef had haar echt te pakken gekregen. De rest was alleen maar ontwijken. De verassing was dat Amatariseu's specialiteit lag bij vechten. Dat was iets wat de Shadjes niet van de opperpoedel zouden verwachten. Amatariseu dook naar voren, en zette haar tanden in de keel van de teef*. Eens kijken wat die Shadjes te bieden hadden.

* ik bedoel het gebied waar bij de mens de adamsappel zit</sup>

Dit kon inderdaad nog wel een tijdje gaan duren. Voor de zoveelste keer herhaalde de alfa dat het groepje wolven hier niet welkom was, maar tevergeefs. Zou ze nou echt denken dat ze haar niet begrepen? “Je weet dat een gevecht met een verdeling van drie tegen een al beslist is voor dat het begonnen is?" merkte Nemy op. Als ze zouden willen, dan zouden ze een eind kunnen maken aan het leven van de teef. Dat was geen moeite. Ze kon misschien wel een zogenaamde vechtmachine zijn, maar toevallig waren de meeste Shadows dat ook. Sowieso was ze waarschijnlijk niets beter dan de reu zelf en daarnaast had hij ook nog Nemy en Kova. Het was een verloren zaak. Toch leek de teef daar niet zoveel van aan te trekken en stoof naar voren in de richting van Nemy. De reactie van Zayn daarop was snel en abrupt. Als je een mede-Shadow aanviel in de aanwezigheid van andere, dan zou je dat merken ook. Hij sprong naar voren en klemde zijn kaken ergens in de nek van de teef, terwijl hij zijn poten tegen haar flanken drukte. Op die manier probeerde hij los te kregen van Nemy.

^{De Papzak viel van achteren aan, en zette zijn tanden in haar nekvel. Amatariseu voelde hoe haar bek zich vertrok in een grijns terwijl ze de rode teef onder haar stevig beet hield. Djinn's nakomeling was dik, maar zij was dikker. De reusachtige teef voelde hoe de donkerrode Shad zich losrukte en wegrolde, en zij volgde haar vijand. Haar taaie nekvel glipte uit de greep van de dikke zwarte hond. Ama kwam na haar behoorlijk soepele rol overeind, maar ze werd opgewacht door de toekomende tanden van de teef. Ze nam haar snuit in haar bek, en raspte met haar kiezen over haar snuit. Ah. Oké. Amatariseu plantte haar tanden in het linkeroor van de teef, waar ze al eerder een scheur opgemerkt had. Wie dat wondje ook veroorzaakt had, de massieve Albino wilde zijn of haar werk met alle liefde afmaken. Terwijl zij in het rode oortje beet, beet het Shadje onder haar in haar hals, waar ze wild met haar scherpe tanden aan begon te plukken. Als een hongerig beest dat op zoek was naar haar zachte delen. Amatariseu gaf nog even een flinke ruk aan het oor, om het verder in te laten scheuren, maar ondernam toen weer actie. Het was tijd om het gevecht ondersteboven te gooien. Amatariseu draaide haar logge, geblokte lichaam een stukkie en plantte haar brede achterpoot op de keel van de teef, terwijl ze haar tanden in haar kwetsbare buik zette. Het maakte niet uit hoe sterk je was, maar je buik was nou eenmaal een zwakke plek. Alleen dikke Wolven hadden een laag vet die hun pens beschermde. Ama rukte stevig aan het velletje dat de buik van de teef beschermde, en vermaakte zich eigenlijk behoorlijk. Toch voelde de bloederige wond in haar hals niet al te mieters.}

Door zijn inzet wist Nemy zich los te wurmen uit de greep van de lompe teef. Hij hoorde haar enkele keer hard proesten, maar binnen no-time was de Shadowteef alweer klaar voor een tegenaanval. Nemy vloog naar de keel van de alfa, terwijl hij nog steeds de teef stevig vasthield om het voor de Neems allemaal net iets makkelijker te maken. Toch wist de teef nog redelijk onder de aanval uit te komen en had het blijkbaar vooral om Neems gemunt. Dat gaf hem de kans om wat vrijer te bewegen en ervoor te zorgen dat er echt wat schade kwam kijken bij de Okami alfa. Nogmaals dook hij naar voren om daarna met een ferme dreun tegen de flanken van de wolvin te belandden. Met zijn poten probeerde hij enigszins grip te krijgen, wat nog niet zo makkelijk was bij een wolf van die omvang. Zijn tanden plantte hij, net zoals zijn collega haar daarvoor ook al had gedaan, ergens in de hals. Waarom zou hij een nieuwe verwonding maken als hij de vorige ook iets kon verergeren?

Ik denk dat we een beetje moeten gaan besluiten wat er gaat gebeuren... Realistisch gezien zal Ama het nooit kunnen winnen van twee/drie 'gezonde' wolven.

Strijdskreten, gegrauw en gegrom vulden de lucht en deden Suru's oren spitsen terwijl ze alert dichterbij draafde. Ze was er op uitgegaan om een snack te versieren op het vruchtbare terrein dat Okami onlangs had geclaimd, maar een andere plicht riep haar nu; de veiligheid van haar roedel. Er werd een Roedellid aangevallen, daar was ze 101% zeker van, en nu ze dichterbij kwam kon ze de geur wat meer speciferen - het was haar Alpha, Amatariseu, vermengd met de stank van Shadow's. Dat betekende meestal niet veel goeds. Bovenop de heuvel waar ze opgedraafd was, had ze wat meer uitzicht over het uitgestrekte gebied, en inderdaad zag ze de witte vacht van de Albino aan de voet van de heuvel vechten met twee, nee drie shadows. Lafbekken. Ze konden het niet eens eerlijk houden als het op aanvallen aanging, en desondanks de uit de kluiten gewassen Amatariseu groter en sterker was dan een gemiddelde wolf was Suru er zeker van dat ze dit zaakje niet alleen kon handelen. Zelfs met haar er bij, zou het niet makkelijk zijn om dit tuig van hun land te jagen. Voor ze zich naar beneden stortte van de heuvel met zo'n snelheid dat haar dunne poten nauwelijks te grond raakten, liet ze een krachtige jank horen ten teken dat ze hulp nodig had. Haar amberen ogen gleden over de drie wolven die nog maar enkele wolflengtes van haar verwijderd waren, waarvan de witte nu ook de achterste poten van haar Alfa probeerde weg te slaan met een behendige beweging. Wie zou ze aanpakken? De zwarte wolvin leek ongeveer even goed als haar te kunnen vechten, maar ze wist dat Ama die wel zou aankunnen. De witte wolvin was te ver weg, dus was haar enige optie de reu.

Ze beukte tegen hem aan met een enorme snelheid en kracht en wilde hem hiermee zo van haar Alpha slaan op de grond. Met weggekrulde lippen en een ontbloot gebit boog zich over hem en probeerde hem met twee poten tegen de grond te houden. Hij was een stuk gespierder dan haar, maar qua hoogte zaten ze op hetzelfde niveau, en de adrenaline gaf haar kracht om hem tegen de grond te houden. Een beduchte tegenstander hoefde niet altijd gespierd, log en sterk zijn. Dat wilde zij bewijzen tegen dit stuk ongeluk. Eens kijken of hij daarna nog zou spreken over "de Okamihonden."

<sup>Zijn Alpha was zeker van haar zaken, en dat was goed. Maar ze ook te zeker van haar zaken, wat haar koppig maakte. Daarom voelde Arthur zich amper verbaasd toen strijdlustige huil zich mengde met de eerder opgemerkte geur van zijn Alpha en haar bloed. En.. dat van de Shadows! Arthur, smeet zijn twee wollige witte k'nijnen neer op de grond, smeet er haastig wat sneeuw overheen, en snelde toen met alle kracht in zijn pezige poten richting de geuren en het geluid. Twee dappere dames waren Amatariseu al aan het helpen! Maar dat weerhield hem niet om ook even mee te feesten! Terwijl hij sportief de heuvel af sprintte, verloste Suru de grote Albino van een flinke zwarte reu, terwijl.. zijn prachtige Syren dapper een donkerrode teef onder de Alpha uit beukte. Op de achtergrond stond nog een klein wit teefje, maar Arthur kon het niet over zijn hart verkrijgen om die aan te vallen, dus ging hij snel op zijn Alpha af, die bloedde uit het gedeelte waar haar nek overging in haar borstgedeelte. Haar bleke vacht was roodgekleurd, en ze ontblootte haar tanden in een ietwat gepijnigde grimas. 'Bent u oké?' vroeg Arthur snel. Hij hield uitstekend in de gaten of een van de dames hulp nodig had. 'Foking hell. Ik heb niet gevraagd om een-..' Dat klopt. Maar de Alpha had hem tig keer verteld dat ze er van hield als Wolven met eigen ideeën kwamen. 'Bedank ons later maar,' grijnsde Arthur, terwijl hij zich omdraaide

Hij spoot naar voren en plantte zijn sterke tanden in de nek van de donkerrode Shadow. De pezige bruine reu moest behoorlijk diep bijten, want in de nek zat nou eenmaal veel nekvel en dikke pels, zeker in de winter. Terwijl Syren de voorpoot aanviel, probeerde hij de teef op de grond te houden. Wat heerlijk om wat smakelijk teamwork in het spel te gooien!

_______________________________________________________________

Amatariseu voelde zich nog steeds verbaasd dat een heel leger 'Okami-honden' to the rescue was komen rennen, maar ze herinnerde haar eigen woorden maar al te goed. Ze moest eigenlijk pittig dankbaar zijn. Maar goed, dat was voor later. Zolang ze nog niet doodgebloed was, moest ze nog een steentje bijdragen in het gevecht. Het reusachtige bakbeest rochelde snel wat bloed op de besneeuwde bodem en rende toen op Papzak af, waar Suru dapper op stond. De massieve Albino haalde uit en sloot haar bebloede kaken om zijn keel, waar de mannelijke bobbel zat. Een beetje pijnigen kon toch geen kwaad? Ze wilde liever dat deze Shadjes bleven leven om er voor te zorgen dat ze aan Kai konden vertellen dat ze beter op konden passen met wie ze fokte.</sup>

Inderdaad kreeg ze de voorpoot van de Shad tussen haar kaken, maar ontving meteen een counter-attack waardoor ze niet extreem veel kracht uit kon oefenen op het bot. Ze was vast nog kwaad dat ze haar konijn had gejat. De vlijmscherpe tanden van haar tegenstander boorden zich in het gevoelige plekje achter haar oor, waardoor al haar zenuwen plotseling onder stroom leken te staan. Een woedende grauw rolde over haar lippen en ze moest haar greep laten verslappen, maar volledig loslaten deed ze niet.
Dat was wel wat de roodzwarte teef deed toen daar haar geliefde Arthur aan kwam stormen en zich op haar hals stortte. De tanden verdwenen uit haar oor, wat zo'n brandend gevoel veroorzaakte dat ze de poot los moest laten. Nu was de teef vrij om haar partner aan te vallen en beet in zijn bek om ervoor te zorgen dat hij haar zou laten gaan. Al gauw had ze zich bevrijd en stormde ze opnieuw op haar Alpha af. Ze botste tegen Ama op, wat niet al te veel effect kon hebben gezien het postuur van de Albino, en snauwde, 'Eindelijk, mijn eerste fatsoenlijke ontmoeting met de Okami roedel.' Hierop kon Syren het niet laten om te grommen.
'Dat je ons niet snel zal mogen vergeten.' Haar nekharen stonden recht overeind en haar staart stond gespannen. De veelkleurige teef negeerde het straaltje bloed dat langs haar oor in haar hals stroomde en verbeet de ergste pijn. Zolang ze de Shads van hun terrein afkregen kwam alles goed.